Wednesday, December 19, 2007

Τα αδέσποταζώα ανήκουν σε όλους μας



ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η αθρόα μεταφορά αδέσποτων ζώων (κυρίως σκύλων αλλά και γάτων), από την Ελλάδα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 8.000 μέχρι και 150.000 αδέσποτα ζώα ετησίως! Δεν είναι λίγες οι φορές που, φιλόζωοι έχουν παρεμποδίσει τη μεταφορά ζώων, αφού έχουν διαπιστώσει πως δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις υιοθεσίας αδέσποτων ζώων –όπως αυτές ορίζονται από τη σχετική νομοθεσία, με συνέπεια να μην διασφαλίζεται, ούτε στο ελάχιστο, η τύχη των ζώων όταν μεταφέρονται εκτός συνόρων!

Που πάνε τα αδέσποτα; Ποια η κατάληξή τους, όταν δεν είναι καταγεγραμμένα από τις αρμόδιες δημοτικές υπηρεσίες και όταν δεν υπάρχουν ούτε καν οι υπεύθυνες δηλώσεις των ατόμων που θα τα υιοθετήσουν, οι οποίες να αναφέρουν πως τα συγκεκριμένα ζώα δεν θα χρησιμοποιηθούν σε πειράματα; Πόσο φιλοζωική ενέργεια είναι η μαζική μεταφορά τους κάτω από άθλιες συνθήκες;

Ας θυμηθούμε τη μεταφορά αδέσποτων που εμποδίστηκε στο αεροδρόμιο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, το 2004, ας θυμηθούμε την κατάσχεση 39 σκυλιών (που είχαν φορτωθεί στην Κέρκυρα), στην Πάδοβα της Ιταλίας τον Απρίλιο του 2006, ας θυμηθούμε τον πρόσφατο εντοπισμό δυο φορτηγών (που είχαν ξεκινήσει από την Κέρκυρα) στην Ανκόνα της Ιταλίας, με προορισμό τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτή την περίπτωση, ο μεταφορέας στην αρχή δήλωσε οτι μεταφέρει 45 σκύλους στις νέες τους οικογένειες, αλλά βρέθηκαν 102 σκύλοι (μεταξύ τους και αρκετά κουτάβια) οι οποίοι μεταφέρονταν σε άθλιες συνθήκες, ανάμεσα σε άλογα, με ελλιπή συνοδευτικά έγγραφα και κατασχέθηκαν από την ιταλική αστυνομία. Αυτά είναι τα γεγονότα!

Όπως γεγονός είναι οτι όσοι προσπάθησαν να παρεμποδίσουν την παράνομη μεταφορά αδέσποτων σκύλων σύρθηκαν σε δίκες από αυτούς που (και κατά δήλωσή τους) παρέβησαν τη σχετική νομοθεσία. Όσοι αναρωτήθηκαν για τη σκοπιμότητα της μεταφοράς ζώων στο εξωτερικό και όσοι ζήτησαν να τηρούνται οι νόμοι σε τέτοιες ενέργειες μηνύθηκαν για συκοφαντική δυσφήμιση των «ελληνικών φιλοζωϊκών σωματείων»! Αναγκάστηκαν να υπερασπιστούν τις απόψεις τους σε αλλεπάλληλες δίκες, οι οποίες αναβάλλονταν διαρκώς, μέχρι την τελική αθώωση των κατηγορουμένων! Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από την οικονομική κατάρρευση και, τελικά, τη φίμωση όσων διαμαρτύρονταν για τη μη τήρηση της νομοθεσίας –όπως έγινε στην περίπτωση του ΤΕΤΡΑΠΟΔΟΛΟΓΕΙΝ (η ιστοσελίδα του οποίου έχει αποσυρθεί πλέον από το διαδίκτυο), αλλά και σε αρκετές ακόμα περιπτώσεις μεμονωμένων ατόμων. Αν αυτό δεν συνιστά λογοκρισία και παρεμπόδιση της ελεύθερης έκφρασης, τότε οι συγκεκριμένοι όροι έχουν χάσει πλήρως το νόημά τους.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό ισχυρίζονται πως το κάνουν γιατί οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Ελλάδα είναι άθλιες. Και, προκειμένου να τα σώσουν από τη βαρβαρότητα, παραβαίνουν την, κατά την άποψή τους «ανεφάρμοστη ισχύουσα νομοθεσία». Ελπίζουμε να μην βρεθούν αύριο κάποιοι, το ίδιο φιλεύσπλαχνοι, οι οποίοι θα αρπάζουν τα παιδιά των φαναριών, θα τα τσουβαλιάζουν σε κοντέινερ και θα τα στέλνουν για υιοθεσία στο εξωτερικό, προκειμένου να τα σώσουν από την κακομεταχείριση!

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό υποστηρίζουν πως οι συνθήκες στις Ευρωπαϊκές χώρες είναι «παραδεισένιες». Θυμίζουμε οτι αναφέρονται σε χώρες που εφαρμόζουν την ευθανασία στα κυνοκομεία τους, χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία σχετικά με την κατασκευή και εμπορία γούνας από γάτες και σκύλους και έχουν προϊστορία, τόσο στην βαρβαρότητα κατά ζώων, όσο και στην χρησιμοποίησή τους σαν πειραματόζωα. Και να υπενθυμίσουμε πως ο ισχυρισμός της αδυναμίας χρησιμοποίησης αδέσποτων για πειραματικούς σκοπούς δεν ευσταθεί, τόσο σύμφωνα με σχετικό πόρισμα Ελλήνων κτηνιάτρων, όσο και με βάση τη λογική. Γιατί αδυνατούμε να αντιληφθούμε τη σημασία της γονιδιακής καθαρότητας σε περιπτώσεις όπου οι δοκιμές αφορούν το τρίχωμα των ζώων (π.χ. σαμπουάν) ή όταν σπάνε τα κόκαλα των σκύλων σε πειράματα σχετικά με κατάγματα ή ακόμα και στις περιπτώσεις όπου τα ζώα χρησιμοποιούνται σε δοκιμές αποτελεσματικότητας όπλων.

Πολλοί από αυτούς που μεταφέρουν ζώα στο εξωτερικό αποδεικνύουν το γεγονός της υιοθεσίας τους από οικογένειες παρουσιάζοντας φωτογραφίες σκύλων σε εσωτερικούς χώρους σπιτιών. Να μας συγχωρέσουν την καχυποψία, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Μεμονωμένες φωτογραφίες σκύλων δεν αποδεικνύουν πως αυτά είναι τα ζώα που μεταφέρθηκαν εκτός Ελλάδος, ούτε αποδεικνύουν πως αυτά είναι όλα τα ζώα.
Μόνο η τήρηση των νομικών προϋποθέσεων μπορεί να εξασφαλίσει, σε κάποιο, έστω, περιορισμένο βαθμό τη μεταφορά των ζώων για υιοθεσία.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΛΟΖΩΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ:

-Να φροντίζουν για την απαρέγκλιτη τήρηση της νομοθεσίας σχετικά με την εξαγωγή ζώων από τη χώρα.
-Να φροντίζουν για τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών επιβίωσης των αδέσποτων στην ίδια τους τη χώρα και να μην εξάγουν τα ζώα αφήνοντας αμετάβλητες τις συνθήκες επιβίωσής τους στην Ελλάδα. Η εξαγωγή ενός προβλήματος, κάθε άλλο παρά επιλύει το πρόβλημα.
-Να επενδύουν τους οικονομικούς τους πόρους στη δημιουργία συνθηκών περίθαλψης των αδέσποτων και όχι σε αναποτελεσματικές μηνύσεις.

ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:

-Να καλύψει το νομικό κενό του ν. 3170/2003, προβλέποντας την τιμωρία όσων μεταφέρουν, παράνομα, αδέσποτα σε χώρες του εξωτερικού και εφαρμόζοντας επιτέλους τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 998/2003 (βάσει του οποίου κατασχέθηκαν τα ζώα στην Ανκόνα και παραπέμφθηκαν οι παραβάτες στη Δικαιοσύνη).
-Να εντατικοποιήσει τους ελέγχους του στις εξόδους της χώρας, προκειμένου να αποτρέψει την παράνομη εξαγωγή αδέσποτων ζώων.
-Να βοηθήσει έμπρακτα τους Δήμους στις προσπάθειές τους για περισυλλογή, πιστοποίηση και απελευθέρωση των αδέσποτων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον.

Tuesday, December 18, 2007

Future Tense


What do you see on the news when you watch T.V.
War in the name of God, or a playground killing spree
Politicians promise you the world, and a preacher cries
All he ever wanted was your money, and a bitch on the side
What went wrong? Did society twist him?

What do you see in the center of the public eye
Rock stars on smack, and a serial killer fries
Radicals blame suicide and murder on our from of art
Brainwash the youth, you know they claim we all play a part
What a shame that they can't think for themselves

Past tense to future tense let history unfold
So ends a decade now what will the nineties hold
You know we're verging on the edge of an age
Then another century will turn the page

What do you think they will say when they look back on this
Were the eighties just a time of spoiled innocence
We leave our legacy like dust in the sands of time
Let's hope the seeds we plant can carry the weight of our crimes

Past tense to future tense let history unfold
And when we're old and gray these stories will be told
You know we're verging on the edge of an age
Then another century will turn the page

We sail an ocean, a sea of doubt
Skeptics make no sense, can't work things out
I'll choose optimism, scream its name
Look to the future, a burning flame

Past tense to future tense let history unfold
So ends a decade now what will the nineties hold
You know we're verging on the edge of an age
Then another century will turn the page
Turn the page.....

By: Sanctuary, "Into The Mirror Black" (a.k.a. Ο δίσκος της δεκαετίας)

Saturday, December 8, 2007

17 χρόνια από τότε...




Μια ιστορία θα σας πω
για το Μπάμπη το Μπάμπη τον φλου
που του 'λεγες βρε Μπάμπη τι τρέχει εδώ
σού 'λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου

Πάντα πιωμένος κι άνεργος
ήταν ωραίος ο Μπάμπης ο φλου
μουρμούραει μόνος και διαρκώς
σού 'λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου

Πείραζε όποιον του 'ρχότανε
χωρίς να το σκεφτεί
κι άμα ψιλοβαριότανε
άραζε όπου 'βρισκε να λιαστεί

Πείραζε όποιον του 'ρχότανε
χωρίς να το σκεφτεί
κι άμα ψιλοβαριότανε
άραζε όπου 'βρισκε να λιαστεί

Πείραζε τις μελαχρινές
ήταν ωραίος, ο Μπάμπης ο φλου
τσιμπολογούσε τις ξανθές
ήταν ωραίος, ο Μπάμπης ο φλου

Κι όταν τον μπουζουριάζανε
ψόφιος κοριός ο Μπάμπης ο φλου
κι αν τον πολυρωτάγανε
σού 'λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου

Πείραζε όποιον του 'ρχότανε
χωρίς να το σκεφτεί
κι άμα ψιλοβαριότανε
άραζε όπου 'βρισκε να λιαστεί

Friday, November 23, 2007

The Pledge To Eternity


I stared at the cloudy sky and I knelt on the soggy soil
I bawled to my fate and I yearned for an answer
Who brings forth every foe on my path
And who grants me the will and the murderous wrath

I handled my blade and I shuttered my sopping eyes
What tide awaits to swathe my ever-going step
What traitors stand clad in the cloaks of my allies
And what martyr will ascend from his grave as a tyrant

And the howling of the wolves that rides on the wind
Shall nevermore hold me back from my road
And the desire to break the fetters of all that is sacred
Shall guide my raging sword arm until the end

Taste the blood flowing in the wind
Who prays for me?

A clarion call against every doctrine and moral code
And a rusted bell’s toll against those who carry the word
Reawakening the pride and the memory
And the rage against those who preach love by the sword

Believe in the strong
Fight off the weak
Worship none

I stared at the cloudy sky and I knelt on the soggy soil
I handled my blade and I opened my tranquil eyes
All truth was revealed like no vision could be

All faith was clear as all gods howled from deep within me

Wednesday, November 21, 2007

I'm Calling You


I'm Calling You
I'm Calling You
Can you explain what you wanna do?
How was your day?
How was your day?
Did you think of me, because I thought of you
Well, we sure picked a crazy way
I'm living your night and you my day
The world is dead
The world is dead
What crazy shit is inside your head?
Why can't we play?
Why can't we play?
Your thoughts get dark when you're far away
And no, I won't get out of bed
If you keep hauling out your dead
I watch you frown and I watch you shake
And baby, that's all I can take

What kind of monsters have we made?
Our minds have blackened out the sun
We must remember what is real
Oh, please, let's have our love again

What kind of monsters have we made?
Our minds have blackened out the sun
We must remember what is real
Oh, please, let's have our love again

The world is dead
The world is dead
What crazy shit is inside your head?
Why can't we play?
Why can't we play?
Our thoughts get dark when you're far away

By: Monster Magnet, "4 Way Diablo"

Μαλάκα Wyndorf, το ήξερα ότι είσαι θεός, αλλά ότι μου 'χες και τραγούδι-παραγγελιά...

Saturday, November 10, 2007

Ερωτικό


Σαν δε θυμάσαι τα παλιά
μονάχα αυτό θυμήσου
που εξύπνουνα στσ' αγκάλες σου
και μού 'λεγες κοιμήσου.

Απ' όλη τη φτηνή ζωή
θυμούμαι με φαρμάκι
του δειλινού μιαν αντηλιά
σ' ένα γυμνό κορμάκι.

Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή
τόση ζωή σε φτάνει
ρόδο π' ανθεί πολύ καιρό
τη μυρωδιά του χάνει.

By: Χαϊνηδες, "Κόσμος Κι Όνειρο Ένα Είναι"

Sunday, November 4, 2007

Κεριά




Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
----------------------------------------------------
Κ.Π.Καβάφης

Sunday, October 7, 2007

Vision Of Iniquity


Throw my eyes in darkness
And walk a thorny path to nowhere
As daylight dies and shadows rise
Dream-clad nightmares start to wander

I desire thee…

Deliver me to the bleakest storm
And to this mightiest evil
Deliver me to the deadliest sin
The one thou weave like blessings

Thou, vision of iniquity
Emerging from the scarlet past
Venom in a sapphire chalice
To set my flesh into eternal dust

Deliver me to mightiest evil
I dare not retreat, as the fire stares at me
Deliver me to deadliest sin
Feeble spirit, to merciless iniquity

Εξαιτίας σου άρχισε ούτως ή άλλως αυτό το blog...Άντε, και καλή μας χρονιά...

Wednesday, September 26, 2007

Με αλκοόλ νερό και πάγο



Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε

Ώρες ώρες στο ποτήρι χανόταν εντελώς
Και δεν ήταν το μοναδικό παιχνίδι που το φως του σκάρωνε

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε

Τώρα το καπέλο κρύβει τα σφάλματα του καθρέφτη
Κόβοντας στη μέση τον αλλεργικό χαιρετισμό

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε

Άσκοπα την υγεία σου περιφέρεις
Τηλεφωνείς και το σύρμα σε τυλίγει
Μιλάς με ιδιωματισμούς
σε παραμονεύουν τραπεζίτες, λογιστές, ασφαλιστές κι η αστυνομία

Γλιτώνεις δε γλιτώνεις
Αφού κι η νύχτα τα συμφέροντά τους πρακτορεύει
σε παραμονεύουν τραπεζίτες λογιστές ασφαλιστές κι η αστυνομία


Άσκοπα την υγεία σου περιφέρεις
Τηλεφωνείς και το σύρμα σε τυλίγει
Μιλάς με ιδιωματισμούς
σε παραμονεύουν τραπεζίτες, λογιστές, ασφαλιστές κι η αστυνομία

Γλιτώνεις δε γλιτώνεις
Αφού κι η νύχτα τα συμφέροντά τους πρακτορεύει
σε παραμονεύουν τραπεζίτες λογιστές ασφαλιστές κι η αστυνομία

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε


--------------------------------------------------------------
Από το δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου
“Ποίηση με μουσική: Κωνσταντίνος Καβάφης-Χριστόφορος Λιοντάκης”
με ερμηνευτή τον Κώστα Θωμαιδη
ευχαριστώ τον Σωτήρη Παστάκα για την πηγή:
http://www.poiein.gr/

Monday, September 24, 2007

Unanswered Questions


Through exhausted eyes I see/Semblances of faded normality/Through turns of fate I stare/At a soaring past that drags my soul behind/That drugs my mind through places I have cherished/Or hated/Is it real that I recall the pain/The tears and the screams/Of an age not too long gone/Is it real that I finger the scars/And translate it as knowledge I earned/Through merciless fights and incurable stabs/Have I won?/Steer clear from the pain/Or walk just right to it/To be this better man I am/Have I progressed?/I recall myself shouting/”Another battlefield to prove my worth”/Now stand and reckon/Have I proved it at all?/Memories drift as minutes roll by/Changes as penknives shape our times into past time/Left with unanswered questions/Left with unfinished business/Left with pending regrets/And unexpressed feelings/Steer clear from the pain/I’ve always steered clear to the pain/Yet it never ceases to live/Time, they say it heals/I’ve known that time merely kills/When left with unanswered questions/Time is the pain, not the healer/When left with unexpressed feelings/Time is but a bus of shouting regrets/But a clock made of guilt and of shame/The most painful realization/That we’ll never be the same/That we’re left with unanswered questions/

Saturday, September 22, 2007

Stare Away

Can I turn my head away and run?
Can I stare away from this, from you, from us?
Merciless time went by; slow as death and cold as snow
Can I stare the other way and run?
Minds never forget, they just stare the other way and play dumb

Mouths sewn by stitches of silence
Darn my memory, can I?
Eyes blinded by veils of forgetfulness
Blind my mind, can you?

I bound myself to resist the siren song
Only to find out that the sirens lie within me
I close my eyes and fired at the past
Only to see I was shooting at nowhere

I turned my head away and ran
I stare away from this, from you, from us
Merciless time goes by; just don’t beckon at me
I stare the other way and run
I’ll never forget, just don’t call my name no more

Thursday, September 20, 2007

Love



Because of you, in gardens of blossoming flowers I ache from the
perfumes of spring.
I have forgotten your face, I no longer remember your hands;
how did your lips feel on mine?
Because of you, I love the white statues drowsing in the parks,
the white statues that have neither voice nor sight.
I have forgotten your voice, your happy voice; I have forgotten
your eyes.
Like a flower to its perfume, I am bound to my vague memory of
you. I live with pain that is like a wound; if you touch me, you will
do me irreparable harm.
Your caresses enfold me, like climbing vines on melancholy walls.
I have forgotten your love, yet I seem to glimpse you in every
window.
Because of you, the heady perfumes of summer pain me; because
of you, I again seek out the signs that precipitate desires: shooting
stars, falling objects.
-------------------------------------------------------
Pablo Neruda

Monday, September 17, 2007

Επιθυμίες



Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά —
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.
------------------------------------------------
Κ.Π. Καβάφης
---------------
Καθώς λοιπόν τριγυρνούσα στο μοναστηράκι
ανάμεσα στους πάγκους των παλαιοπολητών
τράβηξε την προσοχή μου ένα παλιό κιτρινισμένο
βιβλίο με τα άπαντα του Καβάφη.
Δεν έχασα την ευκαιρία και το αγόρασα για 5 ευρό.
Απάνω έγραφε 150δρχ αχχ τι μου θύμισε.
Κάθε φορά που το ανοίγω βρίσκω και κάτι καινούριο...


Saturday, September 8, 2007

Δημοσθένους λέξις



Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
------------------------------------------------------------
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Remains Silent


There live the seas, solemn and ominous in her eye
I enter and howl, break the frontage, can I?
She remains silent, like the nighttime harbor lights
And I stain the sky with words, a song she’ll never find

Returned to this haven of fire
That now awaits me draped in a veil so serene
Huddled by the winds, she stares to the sea
But she remains silent, as solemn and blissful as one can be

Tuesday, September 4, 2007

Secession


Their genocidal war is declared - we declare our secession
And suffer reprisals, proscription, arrests

Like our brothers and sisters in cell blocks, on shopfloors, in cages

We're marked for death

They buy, sell, and enslave us

We break from their mazes

They starve out escapees, gut our hearts, cut our ties

We sow seeds and bear fruit

They clearcut and uproot

We survive...We thrive

Bridges are for burning, as tables are for turning

And nothing they offer could ever ease this yearning

Better wounds than regrets, better doomed than suppressed

But we're not doomed just yet

We are sparks in the night

In this empire of ice

We set fires in the streets and the hearts of their young

They destroy and devour

But we'll heal all the damage they've done

And when we shatter their silence

And they answer with violence

We'll dance in the shackles and sing through the trial

They are banking on death

But we'll outlive them yet

Though they've bulldozed our heartlands

And brainwashed our families

And poisoned our passions

And smothered all hope from our souls

We survive


By: Requiem, "Storm Heaven"

Saturday, September 1, 2007

Πορεία Τρίπολη 30-08-2007

Πορεία που οργανώσαμε στην Τρίπολη για τα καμμένα δάση.








Tuesday, August 28, 2007

Όνειρο Μου


Όνειρό μου, σε ακόνισα και αρμάτωσα το χέρι
Φονικότατο κι αιώνιο, μα δίκοπο μαχαίρι
Να κόψω απ’τα άστρα, ένα κομμάτι τους για μένα
Να φωτίσει τα σκοτάδια που ‘χα στην ψυχή μου κρυμμένα
Σ’έκανα ξόρκι, όνειρό μου, να τρομάξω το στοιχειό
Στης πόρνης μοναξιάς το σώμα, να ρίξω στο ψαχνό
Μα το σκοτάδι είναι βαθύ κι εγώ με μοναχό κερί
Ψάχνω άνοιγμα στον τοίχο, να βγω απ’τη φυλακή
Ζαλώθηκα το φόβο μου, τον έκανα κουράγιο
Και βγήκα στην αρένα
solo, χωρίς δαίμονα ή άγιο
Με όπλο που πονάει πρώτα εμένα
Ο πιο πιστός προδότης φίλος σε χρόνια κατεστραμμένα
Και δε γυρίζω πίσω, δε με παίρνει να λακίσω
Δεν έχω που αλλού να πάω, άλλη αρένα για να ζήσω
Κι αν λυγίσω, πάλι μέσα μου θα λέω εντάξει
Που δε με είχε ο Θεός, μη βρέξει και μη στάξει
Κι είδα τα πάντα καθαρά τοσο νωρίς
Κι έγινα από τώρα μάγκας άντρας μαχητής
Σε πόλεμο δικό μου, με όπλο εσένα όνειρό μου
Μπορεί να φας εμένα πρώτα, μα μη μ’αφήνεις μοναχό μου

Όνειρό μου
Το ματς μυρίζει αίμα
Γινε γραφτό και ριζικό μου
Και μείνε μαζί μου ως το τέρμα
Όνειρό μου
Πέρασμα πάμε να βρούμε
Λεπίδα γίνε,για το καλό και το κακό μου
Και πάμε μαζί να σκοτωθούμε

Στείλε σημάδι να μου πεις πως δε φοβάσαι
Πως θα σαι πάντα δικό μου, κι εχθρούς δε θα λυπάσαι
Πως δεν τρέμεις το αίμα,το φαρμάκι της ζωής
Πως θα ‘σαι πάντα η φωτιά, πες το μου να χαρείς
Κι εγω υπόσχεση σου δίνω,πάντα όρθιος να στέκω
Κι ας ξέρω πόσο κινδυνεύω, πάντα θα σε προσέχω
Στο όνομα σου πόλεμο αιώνιο θα ορκιστώ
Όνειρό μου, μέχρι που να καταστραφώ
Φυγάς από το ψέμα με όχημα εσένα
Κι απ’ την αλήθεια εξόριστος για λάθη περασμένα
Γυρίζω πίσω, με ελπίδα να στεριώσω
Άνοιγμα για να βρω, απ’το κελί μου να γλιτώσω
Και να νιώσω, τη φωτιά να μου καίει τα σωθικά
Να με λυτρώσω, απο τα ανήλιαγα τους μυστικά
Σημαία σηκώνω, με έμβλημα πάνω τη ζωή μου
Μέρα απόδρασης κι η ευκαιρία μόνο δική μου
Ήρθα να σε ξυπνήσω, πολέμου σάλπιγγες να ηχήσω
Η σάπια ειρήνη τέλειωσε και δεν μπορείς να κάνεις πιίσω
Μου υποσχέθηκες για πάντα να διψάς για αίμα
Γίνε μου μοίρα κόκκινη και πάμε ως το τέρμα

Monday, August 27, 2007

Με Το Ζερβό


Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα
με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,
ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές
στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.
Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,
όμως, μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.
Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο
που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.
Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,
'ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.
Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια
γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.
Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη·
ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη
που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια
ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.
Είναι όλα εδώ, παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,
πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.
Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο
κι έτσι το χώμα που έχεις μπει, δεν είναι γόνιμο.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα
να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα.
Σου' πα να με κάνεις δράκο
να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.

Είναι όλα ίδια, μαστρο Μίκη, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι.
Ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.
Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα.
Ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.
Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,
ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.
Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου.
Θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.
Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,
δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.
Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες
από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.
Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,
ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.
Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,
σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.
Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα
κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα
- δήθεν καπάτσα - τη βλέπω, και την είδες από παιδί·
ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα....
Σου 'πα να με κάνεις δράκο...
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα να τους τη σπάω,
μάθε με να γράφω με το ζερβό.

By: Active Member, "Πέρασμα Στο Ακρόνειρο"

Sunday, August 26, 2007

Fight Fire With Fire

"Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα πολεμά ο Ακρίτας με το θάνατο" Ν. Καζαντζάκης

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να μιλάς (ή μάλλον να γράφεις) τέτοιες ώρες. Είναι όμως κάτι το πολύ ευκολότερο από το να σιωπήσεις και να πνίξεις μέσα σου αυτά που σε πνίγουν.
Στα παράθυρα του τηλεοπτικού τσίρκου, θα σας πουν ότι "δεν είναι η ώρα των πολιτικών ευθυνών", ότι "πρέπει να υπάρχει σύμπνοια και εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπιστεί η τραγωδία" και άλλα τέτοια χαριτωμένα και βαρυσήμαντα. Κι εγώ, όμως, δεν ήρθα να σας πω ιστορίες πολιτικών ευθυνών ή συμφερόντων. Πήρα τις λέξεις μου υπό μάλης κι ήρθα να σας θυμίσω ένστικτα. Ένστικτα επιβίωσης.
Δεν έχει σημασία αν εμείς που λέμε, αυτή τη στιγμή, ήμασταν εκεί ή όχι. Ήμασταν εκεί, γιατί ΕΚΕΙ, έσβησαν στις φλόγες όνειρα, ελπίδες, κόποι και ζωές ανθρώπων σαν κι εμάς. Θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς.

Μακάρι να ήμασταν μια χώρα-μπουρδέλο. Μέχρι πρότινος, το πίστευα δηλαδή. Έως ότου σκέφτηκα, ότι, αφενός στα μπουρδέλα υπάρχουν κανόνες και αρχές, και αφετέρου, ότι στα μπουρδέλα τις πουτάνες μόνο τις γαμάνε. Δεν τις καίνε ζωντανές.

Και στην ώρα της κρίσης, την ώρα που ο συντονισμός του κρατικού μηχανισμού δεν αφορά μια πηγμένη Αττική Οδό αλλά ανθρώπινες ζωές, το μπουρδέλο μετατρέπεται σε μια αρένα κεκλεισμένων των θυρών, όπου δεν υπάρχουν θεατές για να αποφασίσουν αν πρέπει να ζήσεις ή να πεθάνεις. Στο τέλος, δεν έχεις καμία ελπίδα για βοήθεια. Την ώρα που ζωές και όνειρα καιγόντουσαν, ο αρχηγός της Πυροσβεστικής εξακολουθούσε να έχει προσωπικές διαφορές με τον αρχιμαλάκα τελοσπάντων της Πολιτικής Προστασίας και ο Καίσαρας του Κολοσσαίου έβγαζε δακρύβρεχτο διάγγελμα φορώντας μάυρη γραβάτα, μιλώντας για οδύνη. Για πόνο και οργή. Καθώς θα θυμάστε φυσικά, ο Καίσαρας δε δίνει δεκάρα για αυτούς που πεθαίνουν στην αρένα. Απλώς, τούτη δω η αρένα είναι εξωτερικά διακοσμημένη σε στυλ "κοινωνικού κράτους", όπου υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για το πως ΠΡΕΠΕΙ να θλίβεσαι και να οργίζεσαι για τα δεινά αυτού του τόπου. Και στη συνέχεια, αφού τελειώσεις με τη συγκίνηση, περιμένεις τη φωτιά να σβήσει στη θάλασσα.

Αν ο Καίσαρας λοιπόν μας πήρε την οργή, τι μένει σ'εμάς;
Το ΜΙΣΟΣ. Το ξερό, παγωμένο, το απόλυτο ΜΙΣΟΣ.

Ενάντια σε αυτούς που μέχρι πρότινος σε κλέβανε, σου παίρνανε τις δουλειές για να τις δώσουν στους "από κοντά", σου καταργήσανε τις υπερωρίες, σου γαμήσανε παιδεία, ασφαλιστικό, τη ζωή ολόκληρη, έτσι, για το γούστο τους. Και τώρα, πάλι για το γούστο τους και την τσέπη τους, σε καίνε ζωντανό.

Σε σκοτώνουν.

Στην αρχή μίλησα περι ενστίκτων. Here's the deal. Το ένστικτο της επιβίωσης. Πίσω, στην έννοια του ζώου. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις αυτόν που σε αφήνει να πεθάνεις, είναι πέρα και από την παραφροσύνη. Σε καίνε, Ελλάδα. Μα χειρότεροι από αυτούς που σου βάλανε φωτιά, είναι αυτοί που δήθεν θέλουν το καλό σου και την πρόοδο σου, και σε αφήνουν να καίγεσαι. Σε κλέψανε, σε γαμήσανε, σε κανάνε τσιφλίκι τους και τώρα; Σε καίνε, Ελλάδα. Ως πότε θα τους προσκυνάς, Ελλάδα;

Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τη ζωή. Όταν σου την παίρνουν κι αυτή, τι σου μένει να φοβηθείς; Τι σου μένει να διστάσεις; Τι σου μένει να δειλιάσεις; Αμολήσου απάνω τους σα λυσσασμένο σκυλί. Όλοι μας. Πολέμα τη φωτιά με φωτιά. Με τη φωτιά της ψυχής σου, της αξιοπρέπειας σου. Μα τι λέω; Ποιας αξιοπρέπειας; Το δικαίωμα να είσαι ζωντανός είναι πολύ πιο πέρα από την αξιοπρέπεια. Είναι ένστικτο.
Σε αφήσανε να πεθάνεις, Ελλάδα. Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά σου στα κούφια λόγια που θα ακούσεις για πολιτικές ευθύνες, για πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι ζήτημα επιβίωσης, δεν είναι πλέον εκλογές. Μην τους αφήσεις να ξεφύγουν με εγκλήματα στην πλάτη τους. Με φόνους στο μητρώο τους. Ingen flammer, intet hat/
De hadde rett, vi kom til Helvete.
Αν όχι τώρα, τότε πότε, Ελλάδα;


Με μελαγχολία διάβαζα την κιτρινισμένη από τα χρόνια σελίδα του ημερολογίου σου.Συχνά ένα χαμόγελο αχνοφαινόταν πάνω μου.Δε μ'άρεσε που έπινες καφέ μόνη.Πολλές φορές όταν βλέπω άτομα να κάθονται μόνοι τους σε ένα τραπέζι προσπαθώ να μπω λαθραία στην ψυχή τους.Με μανία έψαχνα να ξεχωρίσω τα φιστίκια που συνόδευαν την μπύρα μου.Με την ίδια μανία έψαχνα ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάξουν παραπάνω από δέκα δευτερόλεπτα,ίσως και να τα ερωτευόμουν αμέσως...Καθώς άλλαξα σελίδα δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω το περίεργα σχεδιασμένο καναρίνι που με έκανε να φτερουγίσω και εγώ στο παρελθόν όταν το μολύβι σου το αποτύπωνε σε μια κόλα χαρτί.

Friday, August 24, 2007

kuro siwo



Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.


Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα, χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα


Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει, χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει,"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "


Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει.


Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
---------------------------------------------------------------------------------------------
το αγαπήμενο μου τραγούδι σε στίχους Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου






Wednesday, August 22, 2007

Ψάχνοντας Για Χρυσό ΙΙ


Κι αν τα μεγάλα πράγματα δε γίνουν ποτέ...;
Θα μείνουμε μια ζωή χρυσοθήρες σε μια πόλη-φάντασμα;

Ίσως δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά πράγματα.
Ίσως όλα έχουν την αξία που τους δίνουμε.
Ίσως η πόρνη να μην ήταν πόρνη, αν κάποιος την αγαπούσε.

Κι ίσως κι εμείς οι ίδιοι να μην έχουμε χάσει όλα τα τρένα για εκεί που θέλουμε να πάμε, ακόμα κι αν δεν είμαστε καλά καλά βέβαιοι ότι ξέρουμε που είναι αυτό.

Μπορεί ο starky να μη βρει ποτέ του μια μπάντα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα σωπάσει.

Μπορεί ο miko να μη γίνει ποτέ πιανίστας στο Μέγαρο.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα παρατήσει αυτό που τον γεμίζει.

Το ίδιο σύστημα που φτύνουμε, μας έφτυσε εδώ.
Μα θα το φτύσουμε πίσω δυνατότερα, όπως μόνο εμείς ξέρουμε.
Με το να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε.
Και με την τέχνη του να το συνδυάσουμε με αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε.
Αν δε με γελούν τα μάτια μου, βλέπω ένα κοίτασμα χρυσού στο βάθος;

Αν τα μεγάλα πράγματα έχουν ήδη γίνει, θα το μάθουμε.
Αν γίνουν στο μέλλον, θα είμαστε εκεί για να τα ζήσουμε.
Κι αν δε γίνουν ποτέ, θα φτιάξουμε εμείς άλλα, μεγαλύτερα.

Μη χάνεσαι. Το παγκάκι ΕΙΝΑΙ ο χρυσός.

Tuesday, August 21, 2007

Have Demon, Will Travel



If angels rained by your window
You'd better follow them down the drain
Keep your eyes on the road and your senses alert
Vindication's coming right your fucking way

You need much more training for this
Better take a step back, reconsider your choices
Step up, come correct some other fine day
Have demon, will travel. I'm your demon to stay

Wounded predators come
Against conceited prey
To claim a righteous reign

Step right outta my way son
I'm here to claim my torment's reward
I'll kick this door open
And shred all who stand in front of me
'Cause I hold the keys to open
And claim what you wished for a lifetime to see

If cars hissed by your window
You'd better follow them, down the line
Keep your eyes on the road, there's danger ahead
Get your wheels going, your ride ain't worth a dime

You need much more training for this
Take another step back, reconsider your choices
Return some other day and you might get your strife
Have demon, will travel. I'm your demon for life

Monday, August 20, 2007

Του αύριο το αλλά...





Μια Ισπανίδα μάγισσα σαν έχτιζε τα κάστρα
κη θάλασσα αιώνια ώρες τα πολεμούσε.
Κάπου έκει στο χάλασμα κάτω από τα άστρα
κάποιος Ρωμαίος βασιλιάς τη μάχη εκοιτούσε.

Μα ένας γέρος πειράτης, τώρα μαζέυει ψάρια.
Τα όνειρα ‘γκυροβόλησαν μα έμαθε πολλά
πως αν το κύμα ενωθεί τα τρώει τα ντουβάρια
μονάχα να ξεχάσουμε του αύριο το αλλά...


Friday, July 13, 2007

Ψάχνοντας Για Χρυσό



Αλλη μια νύχτα στην πόλη φάντασμα λες και όλοι οι κάτοικοι ανακάλυψαν ξαφνικά πως ο χρυσός τελειώνει και φεύγουν άρον άρον.
Και εμείς τυχοδιώκτες είμαστε αλλά δε ψάχνουμε χρυσό,ψάχνουμε απλώς ένα παγκάκι να μας καταλάβει. Και εκείνο όπως πάντα υπομονετικό ποιος ξέρει πόσες μαλακίες έχει ακούσει...
Ε βράδυ ήταν,οι ταρίφες γραφικοί τύποι βαριεστημένοι κάναν πιάτσα. Κάποια ωραία πόρνη απέναντι έτρωγε ένα σάντουιτς πριν πιάσει πάλι δουλεία.
Ετσι λοιπόν μας έπιασε ένα αίσθημα αυτοκριτικής και μας ταλαιπωρούσε μία ερώτηση που έχει βασανίσει τα μεγαλύτερα μυαλά στην ιστορία,σε εμάς θα έκανε σκόντο?

-Που σκατά πάμε μου λες ρε miko?
-Εσύ πιανίστας δεν ήθελες να γίνεις?
-Εσύ ρε starky στίχους σε hard-core μπάντα δεν ήθελες να γράφεις?

Το ίδιο σύστημα που φτύνουμε, μας έφτυσε στη γωνιά αυτής της πόλης.
Ισως να λέω μαλακίες, ίσως...
Ο χρόνος θα το δείξει, ίσως να κάνουμε κάτι μεγάλο.
Ισως τα μεγάλα πράγματα να έχουν ήδη γίνει.


Ερημος ο δρόμος, τα δέντρα στειχειωμένα
ψάχνω το φεγγάρι και εκείνο ψάχνει εμένα...

Βαριέμαι να το συνεχίσω κάντε το ότι θέλετε.

Thursday, July 12, 2007

Ηλεκτρικός Θησέας



Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που ‘χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή.
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια βγαίνουν σαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ σκαρφάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας; Και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα ‘ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.


Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ’ έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα νέα ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίμπλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
---------------------------------------------------------------------------
ποιήμα του Δημήτρη Βάρου το οποίο βρήκα και σε τραγούδι από τον
αγαπημένο Παύλο Σιδηρόπουλο.
ευχαριστώ τον Σπύρο Αραβανή για την ανακάληψη στο blog του.
www.poiein.gr

Monday, July 9, 2007

Η τίγρη



έχω μια τίγρη μεσα μου άγρια λυμασμένη
όλο με περιμένει κ όλο τη καρτερώ
τήνε μισώ και με μισεί
θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με το καιρό.

έχει τα δόντια στη καρδιά
τα νύχια στο μυαλό μου
και γω για το καλό μου
για ‘κείνη πολεμώ

κι ολα του κόσμου τα καλά
με κάνει να μισήσω
για να τση τραγουδήσω
το πιο βαρύ καημό

όλα του κόσμου τα γκρεμνά
με σπρώχνει να περάσω
για να την αγκαλιάσω
στο πιο τρελό χορο

κι όταν τσι κρύες τσι βραδιες
θυμάται τα κλουβιά τση
μου δείχνει τη προβιά τση
για να τηνε θορρώ

καμιά φορα ‘που το πιοτό
πέφτομε μεθυσμένοι σχεδό αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και ‘μες σε τούτ’ τη σιωπή
και λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί

κ αναζητεί τη σιωπη
με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
-----------------------------------------------------
                                                                          Ψαραντώνης
                                       Ελπίζω Λουκά να φιλιώσετε κάποτε...

Binary Thoughts


All I wanted was to find some truth
And I’ve ended with a handful of doubt, if this is truly my path.
All I longed for was some freedom
To finally see that freedom is a state of mind.
I knew that freedom’s never free, but never knew how much it costs.

All I wanted was to reach a goal
And I’ve ended here, battling through the obstacles day by day.
All I yearn for is the meaning, why am I here?
They made us choose too soon, my friend.
And we’ll know if we were right or wrong only when it’s just too late.
Now cope with it.
Just to see if you chose well.
But if you chose wrong, you won’t have time to repent.

Life is the art of producing adequate results when having inadequate information.
We had really, really few information, my friend.
And maybe we fucked up too soon.
Is this what we’re made for?
Are we still here just because we don’t wanna quit?
Who are you? Who am I?
Can you really answer for sure?
Then, how can you tell of what you wanna be
When you don’t even know what you really are right now?
They don’t care.

Credits: Αδελφός Παναγιώτης, Pain Of Salvation, Fates Warning, Nevermore.

Saturday, July 7, 2007

A Season In The Sky


I had a vision last night, my god was glowing
There was another bridge on fire

And the last wrecks were counted

The sky opened and the blood flowed

A distant cancerous season was upon me

I had a hook in my back and a light to guide me


My words were useless again

The leftovers were playing with my memories of love

I screamed at my god and he let me go

I drifted silently to the desert and began to pray

I came to a pile of ashes and sifted through it looking for teeth

A snake spoke through me again

But I could not heal their wounds


I'm searching for the old spirit of war

With my rough hands and a sharp knife

I need something to cut into so that my god can see me again


To be right again

To see my shadow alone

To get back to the hook and let the light burn in my soul


All I've seen walking through the fire

The figures in my dreams

Run back on me in a psychic scar

As I ride to the dawn

By: Neurosis, "The Eye Of Every Storm"

Ερωτικό





Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Friday, July 6, 2007

Right In Two


Angels on the sideline,
Puzzled and amused.
Why did Father give these humans free will?
Now they're all confused.

Don't these talking monkeys know that
Eden has enough to go around?
Plenty in this holy garden, silly monkeys,
Where there's one you're bound to divide it.
Right in two.

Angels on the sideline,
Baffled and confused.
Father blessed them all with reason.
And this is what they choose.
And this is what they choose...

Monkey killing monkey killing monkey
Over pieces of the ground.
Silly monkeys give them thumbs
They forge a blade,
And where there's one
they're bound to divide it,
Right in two.
Right in two.

Monkey killing monkey killing monkey.
Over pieces of the ground.
Silly monkeys give them thumbs.
They make a club.
And beat their brother,down.
How they survive so misguided is a mystery.

Repugnant is a creature who would squander the ability to lift an eye to heaven conscious of his fleeting time here.

Cut it all right in two.

Fight over the clouds,over wind,over sky
Fight over life,over blood,over prayer,overhead and light
Fight over love,over sun,over another, Fight...

Angels on the sideline again.
Been soon long with patience and reason.
Angels on the sideline again
Wondering when this tug of war will end.

By: Tool, "10.000 Days"