Fight Fire With Fire

"Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα πολεμά ο Ακρίτας με το θάνατο" Ν. Καζαντζάκης

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να μιλάς (ή μάλλον να γράφεις) τέτοιες ώρες. Είναι όμως κάτι το πολύ ευκολότερο από το να σιωπήσεις και να πνίξεις μέσα σου αυτά που σε πνίγουν.
Στα παράθυρα του τηλεοπτικού τσίρκου, θα σας πουν ότι "δεν είναι η ώρα των πολιτικών ευθυνών", ότι "πρέπει να υπάρχει σύμπνοια και εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπιστεί η τραγωδία" και άλλα τέτοια χαριτωμένα και βαρυσήμαντα. Κι εγώ, όμως, δεν ήρθα να σας πω ιστορίες πολιτικών ευθυνών ή συμφερόντων. Πήρα τις λέξεις μου υπό μάλης κι ήρθα να σας θυμίσω ένστικτα. Ένστικτα επιβίωσης.
Δεν έχει σημασία αν εμείς που λέμε, αυτή τη στιγμή, ήμασταν εκεί ή όχι. Ήμασταν εκεί, γιατί ΕΚΕΙ, έσβησαν στις φλόγες όνειρα, ελπίδες, κόποι και ζωές ανθρώπων σαν κι εμάς. Θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς.

Μακάρι να ήμασταν μια χώρα-μπουρδέλο. Μέχρι πρότινος, το πίστευα δηλαδή. Έως ότου σκέφτηκα, ότι, αφενός στα μπουρδέλα υπάρχουν κανόνες και αρχές, και αφετέρου, ότι στα μπουρδέλα τις πουτάνες μόνο τις γαμάνε. Δεν τις καίνε ζωντανές.

Και στην ώρα της κρίσης, την ώρα που ο συντονισμός του κρατικού μηχανισμού δεν αφορά μια πηγμένη Αττική Οδό αλλά ανθρώπινες ζωές, το μπουρδέλο μετατρέπεται σε μια αρένα κεκλεισμένων των θυρών, όπου δεν υπάρχουν θεατές για να αποφασίσουν αν πρέπει να ζήσεις ή να πεθάνεις. Στο τέλος, δεν έχεις καμία ελπίδα για βοήθεια. Την ώρα που ζωές και όνειρα καιγόντουσαν, ο αρχηγός της Πυροσβεστικής εξακολουθούσε να έχει προσωπικές διαφορές με τον αρχιμαλάκα τελοσπάντων της Πολιτικής Προστασίας και ο Καίσαρας του Κολοσσαίου έβγαζε δακρύβρεχτο διάγγελμα φορώντας μάυρη γραβάτα, μιλώντας για οδύνη. Για πόνο και οργή. Καθώς θα θυμάστε φυσικά, ο Καίσαρας δε δίνει δεκάρα για αυτούς που πεθαίνουν στην αρένα. Απλώς, τούτη δω η αρένα είναι εξωτερικά διακοσμημένη σε στυλ "κοινωνικού κράτους", όπου υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για το πως ΠΡΕΠΕΙ να θλίβεσαι και να οργίζεσαι για τα δεινά αυτού του τόπου. Και στη συνέχεια, αφού τελειώσεις με τη συγκίνηση, περιμένεις τη φωτιά να σβήσει στη θάλασσα.

Αν ο Καίσαρας λοιπόν μας πήρε την οργή, τι μένει σ'εμάς;
Το ΜΙΣΟΣ. Το ξερό, παγωμένο, το απόλυτο ΜΙΣΟΣ.

Ενάντια σε αυτούς που μέχρι πρότινος σε κλέβανε, σου παίρνανε τις δουλειές για να τις δώσουν στους "από κοντά", σου καταργήσανε τις υπερωρίες, σου γαμήσανε παιδεία, ασφαλιστικό, τη ζωή ολόκληρη, έτσι, για το γούστο τους. Και τώρα, πάλι για το γούστο τους και την τσέπη τους, σε καίνε ζωντανό.

Σε σκοτώνουν.

Στην αρχή μίλησα περι ενστίκτων. Here's the deal. Το ένστικτο της επιβίωσης. Πίσω, στην έννοια του ζώου. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις αυτόν που σε αφήνει να πεθάνεις, είναι πέρα και από την παραφροσύνη. Σε καίνε, Ελλάδα. Μα χειρότεροι από αυτούς που σου βάλανε φωτιά, είναι αυτοί που δήθεν θέλουν το καλό σου και την πρόοδο σου, και σε αφήνουν να καίγεσαι. Σε κλέψανε, σε γαμήσανε, σε κανάνε τσιφλίκι τους και τώρα; Σε καίνε, Ελλάδα. Ως πότε θα τους προσκυνάς, Ελλάδα;

Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τη ζωή. Όταν σου την παίρνουν κι αυτή, τι σου μένει να φοβηθείς; Τι σου μένει να διστάσεις; Τι σου μένει να δειλιάσεις; Αμολήσου απάνω τους σα λυσσασμένο σκυλί. Όλοι μας. Πολέμα τη φωτιά με φωτιά. Με τη φωτιά της ψυχής σου, της αξιοπρέπειας σου. Μα τι λέω; Ποιας αξιοπρέπειας; Το δικαίωμα να είσαι ζωντανός είναι πολύ πιο πέρα από την αξιοπρέπεια. Είναι ένστικτο.
Σε αφήσανε να πεθάνεις, Ελλάδα. Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά σου στα κούφια λόγια που θα ακούσεις για πολιτικές ευθύνες, για πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι ζήτημα επιβίωσης, δεν είναι πλέον εκλογές. Μην τους αφήσεις να ξεφύγουν με εγκλήματα στην πλάτη τους. Με φόνους στο μητρώο τους. Ingen flammer, intet hat/De hadde rett, vi kom til Helvete. Αν όχι τώρα, τότε πότε, Ελλάδα;