Thursday, October 30, 2008

Το Όπιο Του Λαού;



Πολύ σοφά κάποτε είχε ειπωθεί πως το ποδόσφαιρο είναι, πλέον, το όπιο του λαού, αντί για τη θρησκεία.
Το θέμα, είναι, όπως και με το -οποιοδήποτε- όπιο, αν και με ποιο τρόπο κάνεις χρήση του. Στην πλειοψηφία του δυτικού, "πολιτισμένου" κόσμου, το ποδόσφαιρο (κυρίως) αποτελεί έναν εκ των βασικότερων τρόπων διασκέδασης του αντρικού (αν και όχι μόνο) πληθυσμού. Επειδή τυγχάνω και κανονικός άνθρωπος όταν δε γράφω ασυναρτησίες, βλέπω και πάιζω αρκετή μπάλα (και άλλα αθλήματα), και υποστηρίζω και κάποιες (όχι μόνο μία) ομάδες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τρώω κουτόχορτο, ή ότι δεν έχω σκεφτεί ενδελεχώς πώς και γιατί αγαπώ αυτά τα πράγματα. Το θέμα είναι, το κάνουν όσοι πρέπει, και όσο πρέπει;

Ζούμε σε μια χώρα με έντονο το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, το οποίο εξαιτίας μιας αναποτελεσματικής γενικότερα πολιτείας, γιγαντώνεται. Όταν δε, μπαίνουν στο παιχνίδι και πολιτικά χρώματα πέραν του πράσινου, κόκκινου, κίτρινου, μπλέ, τότε τα πράγματα σκουραίνουν πολύ επικίνδυνα. Ορισμένες ομάδες των λεγόμενων οργανωμένων οπαδών δε διστάζουν να μπλέκουν -αγοραία το θέτω- τις πούτσες με τις βούρτσες, δηλαδή ακραίες πολιτικές (ή ακόμα και ρατσιστικές) ιδέες και σύμβολα με τις ομάδες τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι ένα τεράστιο μπάχαλο, και πολύς κόσμος που φοβάται να πάει στο γήπεδο είτε επειδή προσβάλλεται είτε επειδή νιώθει πως κινδυνεύει.

Φυσικά, δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο ως Έλληνες, άλλωστε το sense of belonging που περιέχει το οπαδιλίκι κάθε ομάδας είναι πανανθρώπινο φαινόμενο, ειδικά στους πιο νέους ανθρώπους. Το θέμα είναι πως εκφράζει ο καθένας το οπαδιλίκι του, και τι αποκομίζει από αυτό. Το οποίο θέμα, είναι πολύ απλό. Πάω στο γήπεδο, φωνάζω, βρίζω, εκτονώνομαι, φοράω τα χρώματα της ομάδας μου. Γήπεδο είναι και όχι εκκλησία κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, οπότε μη μου πεις ότι προσβάλλεσαι. Τότε ναι, μην πηγαίνεις. Μια χαρά. Αν πάω στο γήπεδο και σου φέρω μια καρέκλα στο κεφάλι, τότε είμαι κάφρος γιατί σου ασκώ σωματική βία, την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις (όπως το να σου πω "κωλόγαυρε μαλάκα"). Ναι άλλα αν εγώ φοράω μια μπλούζα που λέει "Ηλιούπολη Panathinaikos Club" επειδή είμαι από εκεί και γουστάρω τη γειτονιά μου, κι ο άλλος που φοράει μια ίδια πάει και πλακωθεί στο ξύλο μέσα στο γήπεδο, γίναμε όλοι τουρλουμπούκι. Οπότε, βάλτε το ξερό σας να σκεφτεί, δε χρειάζεται να ανήκετε κάπου, αρκεί να ανήκετε στον εαυτό σας και να τον αντιπροσωπεύετε.

Τελικά, γιατί υποστηρίζουμε συγκεκριμένες ομάδες; Χρώμα; Γελοίο, εμένα μου αρέσει πιο πολύ το κόκκινο παρά το πράσινο και είμαι Παναθηναϊκός. Νίκες; Ακόμα πιο γελοίο, την εποχή που ήμουν έφηβος η ομάδα μου δεν έπαιρνε ούτε Lucky cup παγωτό της Δέλτα. Απλά ρε παιδιά, είμαι Αθηναίος και χαίρομαι που είμαι, και υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου. Δε θέλει φιλοσοφία, μπάλα είναι, και την αγαπάμε γιατί είναι απλή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ζωή μας. Γιατί υποστηρίζω την Manchester United, ή τη Valencia; Γιατί, μεγαλώνοντας, θυμάμαι αυτές τις δύο ομάδες να παίζουν το ποδόσφαιρο που με εντυπωσίαζε. Απλό είναι. Δε νιώθω να υπερτερώ έναντι κανενός, την πλάκα μου κάνω και σηκώνω την πλάκα των άλλων. Θα σου πω το ένα, θα μου πεις το άλλο, μετά θα καταλήξουμε να πιούμε μια μπύρα συζητώντας το ματς.

Είναι ωραίο πράγμα η μπάλα. Ωραίο είναι και το βρισίδι που θα πέσει, που λέει ο λόγος. Ωραίο έιναι κι ένα πανό που θα σηκωθεί. Ωραίο είναι και το οπαδιλίκι. Μόνο η καφρίλα δεν είναι ωραία.

Tuesday, October 14, 2008

Σιωπηλή Συμφωνία



Σιωπή, σαν την πιο δυνατή μας φωνή
Από τότε, από πάντα
Η Σιωπή, σαν κομμάτι από το ξόρκι
Η Σιωπή που δεν ήταν ησυχία αλλά κραυγή.

Και μια συμφωνία που έγινε μουσική
Λέξεις που έγιναν νότες
Νότες από τα πλήκτρα της ψυχής.
Μια πόλη παρτιτούρα, μια θάλασσα καμβάς
Ένας κόσμος όγδοο θαύμα.

Είμαι εδώ κι ακούω-πάντα σε ακούω.
Φτάνει να μου τραγουδάς κάθε βράδυ για να κοιμηθώ
Πως "η αγάπη είναι μια πράξη από αίμα και ματώνουμε"
Φτάνει να είναι η συμφωνία μουσική.

Σε κάθε βήμα, κάθε κτίριο, κάθε παιδική χαρά
Κάθε τοίχος, κάθε γέφυρα, είναι δικά σου και δικά μου.

Κι όταν έρθει η στιγμή, γιατί μου πες πως θα 'ρθει
Θα κάνω την πόλη μια σταλιά και θα σε βρω
Ίσως να βγω φάντης -πάντα μπαστούνι- στο μετρό
Το 'χω ξανακάνει και ξέρεις πως μπορώ.
Ίσως γίνεις κύμα, στο μπαλκόνι μου να 'ρθείς
Το 'χεις ξανακάνει και ξέρω πως μπορείς.

Μόνο η φωτιά και τίποτα άλλο
Αυτή που θα μας κάψει ζωντανούς.
Γιατί δεν υπάρχει μέρος εδώ χάμω για τη δική μας τη φωτιά
Κι ούτε κανείς άλλος μπορεί να την αντέξει.

Μόνο η φωτιά και τίποτα άλλο
Αυτή του ονείρου που αξίζει να το ζήσεις
Αυτή που κάνει τη Σιωπή, κραυγή
Αυτή που αξίζει ζωές να χαραμίσεις.

Είμαι εδώ κι ακούω-πάντα σε ακούω.
Φτάνει να μου τραγουδάς κάθε βράδυ για να κοιμηθώ
Πάνω στο πιάνο, με δάχτυλα του έρωτα
Για σιωπηλά αινίγματα, για Ατλαντίδες και πισίνες στο σχήμα της καρδιάς.

Friday, October 10, 2008

World Downfall



Ακρίβεια φτώχεια ανέχεια πείνα πόλεμος δημογραφικό πρόβλημα napalm πυρηνικά προγράμματα γενιά των 700€ ναρκωτικά εξαρτήσεις εξευτελισμός της ζωής γραφειοκρατία κυκλοφοριακό αστυφιλία αποξένωση εθνικισμός πτωχεύσεις χρεωκοπία ρατσισμός άγχος κατάθλιψη τύψεις μίζες ρουσφέτια δικομματισμός ανεξέλεγκτος καπιταλισμός αναθέσεις εξαγορές σκάνδαλα παπάδες ράσα άνισος πλούτος one night stands εγωισμός αδιαφορία μισαλλοδοξία τρίτος κόσμος θανατηφόρες ασθένειες υποκρισία πλανητάρχες υπερδυνάμεις πολιτική κοινοβούλιο ενεργειακή κρίση ιδιωτικοποιήσεις νεοφιλελευθερισμός κατάχρηση εξουσίας επιδειξιομανία αλαζονεία νεόπλουτοι AIDS διαλυμένες οικογένειες αυτοκτονία "Ρώμη" περιβάλλον εμπρησμός τήξη πάγων είδη υπο εξαφάνιση λαθροθηρία τηλεόραση ΜΜΕ εξουσία πρωινάδικα παράθυρα απολύσεις πολυεθνικές έπαρση ασταθείς σχέσεις διαζύγια νομοσχέδια κινητά τηλέφωνα μόλυνση της θάλασσας στρατόπεδα συγκέντρωσης εκμετάλλευση ανθρώπων μαστροπεία νοσοκομεία νάρκες βόμβες εξοπλιστικά προγράμματα στρατιωτική θητεία ψυχρός πόλεμος πυρομαχικά τεθωρακισμένα λαθρεμπόριο κατάρρευση ανθρώπινα όρια διαλυμένες ζωές δυστυχία κατρακύλα κατηφόρα φρένο μαλάκες τοίχος