Monday, March 31, 2008

Heartattack In A Layby


Motor window wind, I could do with some fresh air…Can't breathe too well

Δε γινόταν να οδηγήσει άλλο. Έπρεπε να σταματήσει λίγο κάπου, πριν η κατάσταση επιδεινωθεί περισσότερο και τα πράγματα γίνουν επικίνδυνα. Έκανε δεξιά σε ένα parking της Εθνικής, από αυτά που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τι χρησιμότητα έχουν εκτός από το κατούρημα αν είσαι νταλικέρης. Μηχανή ανοιχτή, τα φώτα στο πουθενά. Ούτως ή άλλως, παντού ήταν πουθενά. Κάπου έιχε ξεκινήσει να πάει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είχε καμιά σημασία πλέον.
Ψευδαίσθηση μυρωδιάς βροχής. Εδώ πέρα δε βρέχει. Πια.
Ψευδαίσθηση βλέμματος προς τον έναστρο ουρανό. Εδώ δεν ξαστερώνει. Πια.

“Lighting up a smoke, I’ve got this feeling inside me…Don’t feel too good…”

Δε θυμόταν να κάπνιζε ποτέ. Συνήθως όμως, οι άνθρωποι λένε «σταμάτησε να κάνει τσιγάρο». Αυτός τι θα έλεγε; Σταμάτησα να έρθω στα συγκαλά μου; ‘Η έκανε τσιγάρο νοερά;
«Ει, προφανώς δεν είσαι στα συγκαλά σου, αφού δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω για να χρειαστεί να δικαιολογηθείς.»
«Υπάρχεις εσύ.»
«Ναι αλλά εγώ και ξέρω τι σκέφτεσαι, και δεν είσαι καν σίγουρος ότι υπάρχω.»
«Αφού σου μιλάω.»
Ακούμπησε πάνω στο αυτοκίνητο κοιτώντας προς τα κάπου. Τα δυό μάτια κοίταζαν στο άπειρο, και το τρίτο στο χάος. Ενδοσκόπηση σε ένα
parking Εθνικής, oh dear, πόσο μπροστά.
«Πρέπει να θυμηθώ που είχα ξεκινήσει να πάω», είπε, σχεδόν φωναχτά, σε ρυθμό υπαγόρευσης. «Αλλά δε θυμάμαι καν από που ξεκίνησα.»

“At the age of sixteen, I grew out of hope…I regarded the cosmos through a circular rope…”

Κοίταξε πίσω του, τίποτα. Καμία ανάμνηση κανενός δρόμου, κανενός ορίζοντα, καμιάς πλανεύτρας πόλης στο βάθος. Η Ιθάκη, Ατλαντίδα. Ασυναίσθητα ψηλάφισε το κυκλικό φίδι στην πλάτη του. «Για αυτούς που οι πράξεις τους θα γίνουν τραγούδι, και για αυτούς που το βλέμμα τους θα φωτίζει τους ουρανούς, με μία και μονάδικη φλεγόμενη ματιά», είπε το φίδι.
Αν δεν μπορούσε να φωτίσει το μυαλό του και να βρει μια άκρη, πως περίμενε να φωτίσει ουρανούς; Κι αν τα τραγούδια γινόντουσαν, σαν
déjà vu, ζωή, πως περίμενε να γραφτούν στίχοι για τις χαρακιές του πάνω στο χρόνο;

“If I close my eyes, and fall asleep in this layby…Would it all subside? The fever pushing the day by…”

Αυτό το ταξίδι έμοιαζε πια με κινητή εξορία. «Πραγματικότητα είναι αυτό που δεν παύει να υπάρχει όταν κλείσεις τα μάτια», σκέφτηκε. «Δεν ξέρω που είμαι, αλλά κάπου είμαι. Δεν πέθανα, αφού ακόμα σκέφτομαι.»
«Δεν πέθανες, αφού μου μιλάς.»
«Δε μίλησα σ’εσένα, στον εαυτό μου μιλάω.»
«Το ίδιο κάνει, ρε ηλίθιε.»
Πίσω δεν έβλεπε κάτι γνώριμο. Μπροστά τα φώτα της Εθνικής σβηστά. Που ήταν το πίσω και που το μπροστά; Εκεί που τυχαία, επέλεξε να κοιτάζουν τα φώτα του αυτοκινήτου; ‘Η προς τα εκεί που πήγαινε, πριν σταματήσει στο parking
; «Δεν έχει σημασία πλέον. Πάρε βαθιά ανάσα και ίσως στην επόμενη στάση θυμηθείς.»

Sunday, March 30, 2008

Επιλεκτική μνήμη




Η μουσική τα φώτα το ποτό όλα ανακατεμένα, τα μάτια της περάσανε μία βόλτα από τα δικά μου.Μάλλον το φαντάστηκα, δεν έχω τον εαυτό μου ικανό να κερδίσει μία τέτοια ματιά.Για ακόμη μια φορά διαψεύδομαι, ναι εμένα κοιτούσε θα βαριόταν φαίνεται, ίσως και να έψαχνε την ίδια αυτοεπιβεβαίωση που ζήταγα και εγώ.

Ξύπνησα στο πίσω μέρος ενός παλιού λεωφορείου, μαζί μου δεν είχα πάρει τίποτα όσο και να έψαχνα γύρω μου δεν έβρισκα κανένα γνωστό.Κανονικά δε μου αρέσει να ταξιδεύω, είμαι συνήθως ο άνθρωπος που ψάχνει να βολευτεί στην δύναμη της συνήθειας, και όμως άφηνα πίσω μου χωράφια, δέντρα, σπίτια, όλα αυτά που πίσω από ένα τζάμι φαίνονται όμορφα.

Καθώς έφευγε μου άφησε σημάδι την πιο ζεστή ματιά της.Πάγωσα για μία ακόμη φορά, το έχω συνηθίσει πλέον δε μου κάνει εντύπωση.Άναψα ένα τσιγάρο...για μισό λεπτό από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δεν κάπνιζα.Τις δύο τελευταίες ώρες έκανα τόσα τσιγάρα όσα δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου.Έπρεπε όμως κάτι να κάνω για να απασχολήσω το γαμημένο το μυαλό μου που είχε αποτυπώσει σαν χαρτί ποτισμένο με μελάνι την ματιά εκείνη που δεν έλεγε να φύγει λες και κάποιος πούστης σταμάτησε το χρόνο.

Προσπάθησα να γυρίσω πλευρό και να βολευτώ στο άβολο κάθισμα.Αφού δεν ήξερα που πάω, δεν ήξερα που είμαι ας κοιμόμουν τουλάχιστον.Που ξέρεις μπορεί να ξυπνούσα κάπου που θα καταλάβαινα τι γινόταν.Αυτή η περίεργη γκαντεμιά όταν θες να κοιμηθείς να μην μπορείς καθόλου ενώ όταν θες να κρατηθείς ξύπνιος να αποκοιμιέσαι όρθιος...Για ακόμη μια φορά τα ρίχνω στην τύχη μου, το μεγαλύτερο άλλοθι μου ως τώρα.

Το πήρα απόφαση θα ρισκάρω για πρώτη φορά και θα δοκιμάσω τα όριά μου.Πήγα στο μέρος που ήξερα πως συχνάζει.Ζήτησα από το γκαρσόνι ένα κρασί, κίνηση εντυπωσιασμού, μπράβο βλάκα.Την εντόπισα κάπου ανάμεσα σε κάτι αδιάφορους τύπους και μία δήθεν φίλη.Λέω να μιλήσω στην φίλη της όταν βρω ευκαιρία, μα τι λέω έχω τελειώσει εδώ και χρόνια το γυμνάσιο δεν είναι ώρα για παιχνιδάκια.

Το λεωφορείο σταμάτησε ήρεμα σε ένα μεγάλο σταθμό.Αφού κατέβηκαν όλοι αποφάσισα να ακολουθήσω και εγώ.Έψαξα για τις αποσκευές μου μα δε βρήκα τίποτα που να μου θυμίζει κάτι δικό μου.Το μόνο που βρήκα μετά από πολλές προσπάθειες ήταν ένα χαρτάκι στην πίσω τσέπη με ένα νούμερο γραμμένο πάνω.Σίγουρα δε το είχα γράψει εγώ.

Αφού βρήκα το κουράγιο καθώς το κρασί που άρχισε να τελειώνει με πίεζε να πάρω μία απόφαση, την είδα να πηγαίνει στο μπαρ.Πήγα προς το μέρος της και την ρώτησα αν θέλει να την κεράσω ένα ποτό αφού μου είπε “όχι ευχαριστώ” μάζεψα όσο κουράγιο είχα ακόμα και της ζήτησα να μου δώσει το τηλέφωνό της.

Στην άλλη τσέπη βρήκα κάτι ψιλά και αποφάσισα να αγοράσω μία τηλεκάρτα.Σχημάτισα με περιέργεια τον αριθμό και περίμενα στο ακουστικό μία απάντηση.Μία παγωμένη αντρική φωνή ακούστηκε.Μία φωνή που με έκανε να τα θυμηθώ όλα.



Wednesday, March 26, 2008

Σωτήρης Τριβυζάς




Μικρές αισθήσεις ανεβαίνουν ως εδώ
χρώματα τρυφερά μέσα στη νηνεμία
του ύπνου
είναι το άσαρκο φως είναι το δέντρο
με τα κουρασμένα φύλλα σαν μουσική
στο φωτεινότερο κλαδί να ψυθυρίζω
τ' ονομά σου.

Μήπως η νύχτα φέρνει το γυμνό σου χέρι
μήπως στο σώμα σου προσεύχονται οι άνεμοι
το φως απ' την αθέατη πλευρά του κόσμου
μήπως στα μάτια σου επιστρέφει.


---------------------------------------------
Βρήκα ένα βιβλιαράκι στην αποθήκη
του πατέρα μου,Βίος Ασωμάτων λέγεται
του Σωτήρη Τριβυζά και μου άρεσε πολύ
το ύφος του.

Tuesday, March 18, 2008

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ / A DOMESTIC PARTNERSHIP THAT DISCRIMINATES? NO THANKS

Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.

Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα 'συμβόλαιο συμβίωσης' ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό 'συμβόλαιο' μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.

Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ


In Greece gays, lesbians and transexuals know about discrimination. They face it daily from their families, in their social lives and in the professional field.

But sometimes, all it takes is a single straw to break the camel's back.

According to press reports, the greek government is preparing to introduce a domestic partnership 'contract' EXCLUSIVELY for unmarried heterosexual couples. We do not believe that a mere 'contract' can resolve the issues same-sex couples face or ensure their fair treatment under the law. However this discriminatory proposal is a direct contravention of the greek Constitution, as well as european human rights treaties. Especially since same-sex couples already enjoy legal rights in 18 european nations.

The aim of this intervention is to make sure that european institutions, human rights organisations, websites and weblogs from around the world learn about these proposals. What we ask for is equal rights for all. Nothing more and nothing less.

This time around we will not sit idly by. This time around we will not keep silent.

GREEK BLOGGERS AGAINST DISCRIMINATION