Το τέλος των derby

Ως φίλαθλο ον αυτής της ρημάδας χώρας, και δη οπαδός της πράσινης πλευράς των πραγμάτων, έδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα τελευταία ματς του πρωταθλήματος. Και πήρα τα αρχίδια μου, big time. Κάτσε να ακούσεις τι γίνεται λοιπόν.

Σωτήριον έτος 2009, ο γαύρος, αποδεκατισμένος του κερατά και με τον υπέρτατο μαρμαρά Βασίλη Τοροσίδη στο "10" (10 λέγεται η θέση πίσω από τον επιθετικό, το επιτελικό χαφ ας πούμε), παίζει στην Τούμπα με τον Μπάοκ, περσινή έκπληξη του πρωταθλήματος και τα ρέστα δικά του. Περνάει 1-2, χ-α-λλλλ-α-ρ-ά. Για ποιο λόγο; Ξαφνικά και εν μία νυκτί ο γαύρος έγινε Ρεάλ, λόγω μπακαλόγατου στον πάγκο; Όχι βέβαια, πάμε και παρακάτω.

Ίδιο σωτήριον έτος, ο ίδιος γαύρος, με τον ίδιο μαρμαρά δεκάρι, παίζει εκτός με την Αεκάρα, που ως γνωστόν έχει παλικάρια που σπάνε τα δοκάρια-ποτέ δεν κατάλαβα τι το τιμητικό έχει αυτό και πρέπει να το κάνεις και ύμνο, συνήθως αμα σπας τα δοκάρια είσαι ή γκαντέμης ή άστοχος του κερατά. Περνάει με το ίδιο σκορ, όχι τόσο χαλαρά αλλά αρκούντως χαλαρά. Ο προαναφερθείς μαρμαράς βάζει δύο (2) γκολ. Για ποιο λόγο; Πειραιώτικη μαγκιά και τέτοια παραμυθάκια για κόκκινα παιδάκια; Όχι βέβαια, να και το παρακάτω.

Το παρακάτω έχει να κάνει με το τέλος μιας εποχής για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τέλος που έχει έρθει πολλά χρόνια αλλά αρνούμαστε ακόμα να το συνειδητοποιήσουμε κύριοι. Το τέλος των derby. Κάποτε το να παίζεις στην Τούμπα ήταν το εκτός-φόβητρο της λίγκας, το παιχνίδι με την ΑΕΚ στην -τότε- Φιλαδέλφεια έκρινε τίτλο, τα παιχνίδια με τον Άρη ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Και τώρα; Ο Παναθηναϊκός κερδίζει τον Άρη στο ρελαντί, παίζοντας -sorry κιόλας- τον πεούτσο του, κι ο Ολυμπιακός, ερείπιο που δεν μπορεί να πάρει την Καβάλα εντός, περνάει αέρα-πατέρα από ό,τι έδρα να 'ναι. Ο λόγος είναι ότι αυτά τα ματς ΔΕΝ διαφέρουν από το ματς με την Καβάλα. Το πρωτάθλημα είναι τριών ταχυτήτων, ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, υποβιβασμός και όλοι οι ενδιάμεσοι στην ίδια μοίρα. Χωρίς για αυτό να φταίνε οι δύο μεγάλοι σύλλογοι φυσικά. Κάνουν τα κουμάντα τους, το budget τους και απλά οι υπόλοιποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν, οικονομικά και κατα συνέπεια αγωνιστικά. Είναι μάλλον στο χέρι των εκάστοτε διοικήσεων αυτών των ομάδων, το πρόβλημα είναι ο κόσμος τους.

Αχ αυτός ο κόσμος τους. Αυτοί οι δόλιοι ΑΕΚτζήδες που τους πιπιλάνε οι εφημερίδες το μυαλό ότι είναι γεννημένοι πρωταθλητές κι ότι φταίει ο θεσμός των playoff (μεγάλη μαλακία αλλά ας μην το πιάσουμε τώρα). Κι αυτοί οι τρισχειρότεροι ΠΑΟΚτζήδες που ονειρεύονται πως είναι μεγάλη ομάδα. Λοιπόν ας ξυπνήσουμε όλοι. Δεν είναι ντροπή να έχεις χαμηλότερους στόχους αν τα φόντα σου είναι για κάτι λιγότερο. Κι η Νάπολι είναι ιστορική ομάδα, αλλά δεν περιμένουν οι φίλαθλοι της να χτυπάει τις Ίντερ, Γιούβε και Μίλαν. Κι η Έβερτον το ίδιο. Οι λίγκες με τα εφτά και τα οχτώ derby ανήκουν μόνο στη Λατινική Αμερική πλέον, είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Τουλάχιστον σε κάποιες πιο πολιτισμένες ποδοσφαιρικά χώρες, υπάρχουν ομάδες που κάνουν την έκπληξη για αρκετές σεζόν στη σειρά. Σε κάποιες άλλες πέφτουν λεφτά σε πιο μικρές ομάδες και γίνεται λίγο τζέρτζελο. Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου όμως, μηδέν εις το πηλίκιο (όπως είπε σε ανύποπτη στιγμή και ο αυριανός πρωθυπουργός).

Εγώ σαν Παναθηναϊκός, προτιμώ να έχω έναν μόνο ανταγωνιστή για το πρωτάθλημα. Δεν είμαι άλλωστε τόσο αφελής να πιστεύω ότι αν ανέβουν οι υπόλοιπες ομάδες, θα ανέβει το επίπεδο-αυτά είναι αστεία πράγματα για τα ελληνικά δεδομένα. Λες και όταν έπαιρναν πρωταθλήματα οι δικέφαλοι (τα αρχαία χρόνια λέμε τώρα), ήμασταν Ευρώπη μη χέσω. Απλά διαβάζω κάτι χαρουμενιές στις σχετικές εφημερίδες, ακούω κάτι άλλες ομορφιές από τους σχετικούς οπαδούς, και απορώ: Βλέπετε άλλα ματς τόσα χρόνια; Γιατί συνεχίζετε να τα αποκαλείτε derby; Υποτίθεται ότι derby λέγεται το ματς όπου παίζουν δύο κορυφαίες ομάδες, γι'αυτό και βλέπεις και την καλύτερη μπάλα. Έχετε δει καλή μπάλα σε πάνω από πέντε (5) "derby" τα τελευταία δέκα χρόνια; Αντιθέτως, έχετε δει καθόλου ισπανικά clasico, ή ιταλικά, ή αγγλικά; Για κάντε τις συγκρίσεις. Και προσέχετε τι λέτε, γιατί δεν τρώμε όλοι άχυρα.

Confessions of a Soldier: Red Army Glory

Ιδρύθηκε το 1878 υπό το όνομα Newton Heath L&YR F.C. Από το 1902, όταν και μετονομάστηκε σε Manchester United, μέχρι και σήμερα, η συλλογή τροπαίων μοιάζει το ένα και αποκλειστικό χόμπυ του -κατά πολλούς- μεγαλύτερου συλλόγου στον κόσμο. Σίγουρα; Όχι βέβαια. Η United πρόκειται για μία από τις πιο αγαπημένες και ταυτόχρονα τις πιο μισητές ομάδες που έχουν πατήσει ποτέ τα γήπεδα αυτού του πλανήτη. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνουν και τα δύο είναι απλοί.

Πρώτα απ'όλα, η United συμβολίζει το καλό και το ωραίο στο ποδόσφαιρο. Αυτοί που θα πέσετε να με φάτε, κρώζοντας υπόκωφα για την "κωλοφαρδία" της Βαρκελώνης το '99, σκεφτείτε αν θα προτιμούσατε να το πάρει μια από τις πιο αναιμικές Bayern όλων των εποχών (τελικά τα κατάφερε δυο χρόνια αργότερα, όταν η πιο θεαματική Valencia όλων των εποχών κατάφερε να χάσει πέναλτυ για να το πάρουν οι εμπερότατοι Γερμαναράδες) και μάλιστα με γκολ από στημένη φάση. Μήπως ξεχνάμε τι ποδόσφαιρο είχε παίξει όλη τη χρονιά και τα κρίνουμε όλα από 2 μαγικά λεπτά καθυστερήσεων;

Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος παιχνιδιού της Manchester υπό τον Sir Alex, ο οποίος αποκατέστησε το επιθετικό ποδόσφαιρο που ήταν το στυλ της ομάδας από την εποχή του Sir Matt Busby, είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε ποδόσφαιρο. Φυσικά και παίζουν και άλλες ομάδες όμορφα, ίσως κατά καιρούς και ΠΟΛΥ καλύτερα (όπως η φετινή Barcelona), αλλά σκεφτείτε εδώ και πόσα χρόνια βλέπετε τη United να πρωταγωνιστεί και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να αποδίδει και ωραία, γρήγορη, επιθετική μπάλα, πόσες γενιές παικτών που μυήθηκαν και μυούνται σε αυτό το θεαματικό στυλ.

Δευτερευόντως, το να είναι κανείς οπαδός της United έχει να κάνει και με την ιστορία της-ξέχωρα από τις επιτυχίες. (Είναι πολύ εύκολο να είσαι Ολυμπιακός στα 90's, έτσι δεν είναι;) Το να υποστηρίζεις αυτή την ομάδα έχει να κάνει αφενός με την περηφάνεια. Με το να είσαι περήφανος ότι φοράς τα χρώματα μιας ομάδας που κάποτε διαλύθηκε σχεδόν στα εξ ων συνετέθη από την πουτάνα τη μοίρα (Μόναχο), κι όμως ξαναστήθηκε στα πόδια της. Με την περηφάνεια ότι η οπαδική φανέλα που φοράς εσύ, τιμά κάποιους παίκτες που δε σταμάτησαν να παλεύουν σαν σκυλιά μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής, και ανταμείφθηκαν με ένα treble γι'αυτό. Με την περηφάνεια ότι κάποιοι παίκτες αυτής της ομάδας αποφάσισαν να δώσουν τη ζωή τους σε αυτόν το σύλλογο, και να παίξουν όσο βαστάνε τα πόδια τους μόνο για τη United και για κανέναν άλλο. Και γιατί στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, υπάρχει μια τιμή και μια περηφάνεια να στηρίζεσαι ως ομάδα στις ακαδημίες σου-νομίζω.

Φυσικά, υπάρχει πάντα κι η άλλη πλευρά. "Οι κωλόφαρδοι", "ο μαλάκας ο Ferguson" και τα λοιπά γνωστά και τετριμμένα. Κατ'αρχάς, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κανείς δεν αγαπάει αυτόν που...κατάλαβες τώρα. Όποιας ομάδας και να είσαι οπαδός, κάπου θα σε έχει περιποιηθεί η United τόσα χρόνια. Αν δε τυγχάνεις από αυτούς τους ωραίους τύπους που γουστάρουν την ιστορική ομάδα του λιμανιού του North West (μη λερώσω και το στόμα μου βραδιάτικα), την "είμαστε 20 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ενώ έχει πάρει ακόμα και η Blackburn", την "68-59", ε σε καταλαβαίνω φίλε μου. Το ποδόσφαιρο είναι πάθος και σου είναι αδύνατο να μας αγαπήσεις. Ούτε κι εμείς σε αγαπάμε, κι ας είσαι η καλύτερη μας ερωμένη εδώ και δύο δεκαετίες. Κανένας bostero δεν αγαπά τη River, κανένας βάζελος τον Ολυμπιακό and so on. Some things go natural.

Κάποιοι μας θεωρούν τυχερούς, κάποιοι δε γούσταραν τον Cantona, μετά τον Becks, τώρα τον Cristiano, κάποιοι δεν αντέχουν την εγγλεζόφατσα του Sir Alex, όλοι όμως δεν αντέχουν το γεγονός ότι οι δικές τους ομαδούλες δεν είχαν και δεν έχουν τη διάρκεια που έχει η United. Όλοι επιθυμούν τη συντριβή αυτής της ομάδας, τον εξευτελισμό της, μήπως και ξεχάσει ο κόσμος τα ξεφτιλίκια που τους έχουμε κεράσει. Δεν πειράζει ρε παιδιά. Στο θέατρο των ονείρων μας είστε πάντα ευπρόσδεκτοι-ως τροφή για τα θηρία, κατά μίαν έννοια. Να θυμάστε πως τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να βγει η χοντρή να τραγουδήσει και όλα θα πάνε καλά.

σ.σ. Οι απόψεις των ιθυνόντων του blog δεν ταυτίζονται σε καμία περίπτωση.

No Al Calcio Moderno

Το ποδόσφαιρο το αγαπάμε. Τα ‘χουμε ξαναπεί, το μόνο που δεν αγαπάμε είναι η καφρίλα ή/και σωματική βία που, κατά περίπτωση, συναντάται ως φαινόμενο ανάμεσα στους οπαδούς των ομάδων. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, μια που είναι εντελώς politically correct να καταδικάζεις τη βία στα γήπεδα και το χουλιγκανισμό. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να προσπαθείς να καταλάβεις ποιος, τι και γιατί.

Έμαθα το ποδόσφαιρο στη δεκαετία του ‘90, λόγω ηλικίας δε θεωρούμε αυθεντία στα συγκεκριμένα χρόνια αλλά τα έχω βαθιά ριζωμένα μέσα μου. Θεωρώ πως είναι η εποχή των μεγάλων αλλαγών στο ποδόσφαιρο, σε πολλούς τομείς και ζητώ την κατάθεση απόψεων σχετικά με το θέμα από όλους-prove me wrong αν το πιστεύετε. Στη δεκαετία αυτή ο κόσμος πρώτη φόρα αντίκρυσε τα τεράστια οικονομικά μεγέθη μεταγραφών που είναι ο κανόνας σήμερα (θυμήσου Mendieta, Ronaldo, Zidane, Beckham), τους πάμπολλους χορηγούς, την καταστολή στα γήπεδα, την γεωμετρική αύξηση των οργανωμένων οπαδών-ultras, hooligans κλπ. Πλέον, έχοντας περάσει από όλα αυτά τα στάδια, ζούμε στα χρόνια όπου το ποδόσφαιρο είναι, σε μεγάλο ή μάλλον σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό, εργαλείο των «ολίγων» απέναντι στους «πολλούς», των «ολίγων» προς πλουτισμό των ομοίων τους, των «ολίγων» προς συμφέρον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα υποστήριζε ρομαντικά το «παλαιό» ποδόσφαιρο χωρίς να το έχει ζήσει, ούτως ή άλλως ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Νομίζω όμως πως είναι, πια, χειρότερα από ποτέ. Μπορεί τα 80’s να πέρασαν στη συνείδηση του φίλαθλου κόσμου ως η δεκαετία του Heysel και των hools στα βρετανικά γήπεδα, με την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού όμως, ξεφύτρωσαν ζιζάνια άλλου τύπου, σε άλλους κήπους. Για να μιλήσουμε με γεγονότα, πάμε παρακάτω.

1990. Ο εθνικισμός στην τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία είναι στα πρόθυρα έκρηξης, με την Κροατία να διεξάγει τις πρώτες της εθνικές εκλογές μετά από 50 χρόνια. Το εθνικιστικό κόμμα του Franjo Tudman κερδίζει την κάλπη και λίγες μέρες αργότερα, στα πλαίσια του ενιαίου ακόμα πρωταθλήματος, η Dinamo Zagreb υποδέχεται στο στάδιο Maksimir τον Ερυθρό Αστέρα. Την ίδια στιγμή στη Σερβία τα εθνικιστικά κόμματα έχουν ουσιαστικά ανατρέψει τον κομμουνισμό και η κατάσταση είναι έκρυθμη από όλες τις πλευρές. Οι οργανωμένοι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα (Delije ή «ήρωες») εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο και επιτίθενται στους αντίστοιχους της Dinamo (Bad Blue Boys) με καθίσματα και μαχαίρια. Η αστυνομία ουσιαστικά αγνοεί τους επιτιθέμενους και προσπαθεί απλά να καταστείλει την αντίδραση των Κροατών, οι οποίοι τελικά εισβάλλουν στο γήπεδο και γίνεται το σώσε. Στα επεισόδια μπλέκονται τόσο ο δημοφιλής Κροάτης παίκτης της Dinamo Zvonimir Boban –με χαρακτηριστική την κλωτσιά του σε αστυνομικό ο οποίος χτυπούσε οπαδό της Dinamo- όσο και ο μετέπειτα διαβόητος Arkan, τότε επικεφαλής ασφαλείας του Ερυθρού Αστέρα και, υπογείως, οργανωτής της δράσης των Delije. Τα χρόνια που ακολουθούν, οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας ξεκληρίζονται σε έναν από τους πιο αιματοβαμμένους εμφυλίους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Arkan στρατολογεί οπαδούς και δημιουργεί τους Tigers, μια παραμιλιταριστική οργάνωση υπεύθυνη για άπειρα εγκλήματα πολέμου.

2003. Ο Ρώσος μεγιστάνας του πετρελαίου και φημολογούμενος έμπορος όπλων Roman Abramovich αγοράζει την αγγλική Chelsea για περίπου 140 εκατομμύρια λίρες. Ξοδεύει άλλα 100 εκ. λίρες για την αγορά νέων παικτών και προπονητών, προσπαθώντας να κάνει το σύλλογο ανταγωνιστικό (από Ξάνθη που ήταν). Η Chelsea κερδίζει δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα ύστερα από 50 ολόκληρα χρόνια.

2008. Η Abu Dhabi United Group Investment and Development Limited αγοράζει τον Εδεσσαϊκό της Αγγλίας, τη Manchester City, προς 200 εκ. λίρες. Ακολούθως, ξοδεύουν 32,5 εκ. για τη μεταγραφή του Robinho, ενώ πραγματοποιούν τη μυθικότερη προσφορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου στον Kaka, ήτοι 15 εκ. ευρώ ετησίως στον παίκτη, χωρίς να υπολογίζουμε τα χρήματα που θα έπαιρνε η Milan για να τον αποδεσμεύσει (πολύ περισσότερα από 100 εκ. ευρώ).

Είναι μόνο τρία σημεία στην πρόσφατη ιστορία του ποδοσφαίρου που χρησιμεύουν για να κατανοήσουμε ότι μιλάμε πια για μπόλικη λέρα. Παράγοντες ομάδων ξεπλένουν χρήματα από ναρκωτικά και όπλα, ναρκώνοντας τον κόσμο με νέες μεταγραφές. Παράγοντες ομάδων επηρεάζουν οπαδούς σε σημείο να τους μετατρέπουν σε παραστρατιωτικά κομμάντα. Παράγοντες ομάδων που βλέπουν αυτό που απέμεινε στον κοσμάκη για να ξεχνιέται από τη μίζερη ζωή του ως οικονομικό ισολογισμό, ως δυνατότητα πολιτικής επιρροής, ως μέσο χειραγώγησης. Μπορεί ο χουλιγκανισμός στην Αγγλία ουσιαστικά να εξαλείφθηκε, στον υπόλοιπο, όχι-και-τόσο-ανεπτυγμένο κόσμο όμως ακόμα σκοτώνονται παιδιά για τη σημαία της φανέλας, με τις ομάδες όχι απλά να ανέχονται, αλλά να ταΐζουν και να συντηρούν τη σήψη. Γιατί όταν ανοίγουμε τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, όλοι θα κράζουν τους ανεγκέφαλους (sic), αλλά κανείς δε θα σκεφτεί ότι ανεγκέφαλοι υπήρχαν πάντοτε, μόνο που τώρα πια υπάρχουν και εγκέφαλοι. Το πρόβλημα του σύγχρονου ποδοσφαίρου δεν είναι η βία, αλλά η αλητεία που την υποκινεί και τη θρέφει. Γιατί η βία είναι ριζωμένη στον άνθρωπο και δεν μπορείς να κάνεις τον κόσμο εκκλησία-ούτε με το καλό, ούτε με το ζόρι. Μην ξεχνάς πως οι Ρώσοι, που είναι σε όρους ποδοσφαιρικούς και κοινωνικούς περίπου μια δεκαετία πίσω, πλακώνονται στο ξύλο από χόμπι, με κανονικό ραντεβού στο δρόμο, κι όχι επειδή δε γουστάρουν ο ένας τον άλλο-θυμάται κανείς το Fight Club;

Το μοντέρνο ποδόσφαιρο, δυστυχώς, είναι ακόμα όμορφο μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές. Μπορούμε ακόμα να το πάρουμε στο χάβαλο και να περάσουμε πολύ ωραία βλέποντας και συζητώντας το. Την ίδια στιγμή όμως, δε θέλει τη νοημοσύνη ακαδημαϊκού για να καταλάβει κανείς ότι παρασκηνιακά και πίσω από τα λαμπερά φώτα, βρίσκεται ένας ορθάνοιχτος υπόνομος. Υπόνομος που πρέπει πραγματικά να προβληματίζει όσους διατείνονται πως αγαπούν το άθλημα. Φυσικά και δεν εννοώ πολιτικάντηδες, προεδρίσκους και τους λοιπούς. Εννοώ εσένα κι εμένα, γέρους αλλά και νέους, που θα μπορούσαμε να σκοτωνόμαστε έκει έξω για την ομάδα μας, αντί για μια εθνική σημαία. Δάγκωσε το χέρι που σε ταΐζει, όταν σε ταΐζει σκατά.

Το Όπιο Του Λαού;

Πολύ σοφά κάποτε είχε ειπωθεί πως το ποδόσφαιρο είναι, πλέον, το όπιο του λαού, αντί για τη θρησκεία.
Το θέμα, είναι, όπως και με το -οποιοδήποτε- όπιο, αν και με ποιο τρόπο κάνεις χρήση του. Στην πλειοψηφία του δυτικού, "πολιτισμένου" κόσμου, το ποδόσφαιρο (κυρίως) αποτελεί έναν εκ των βασικότερων τρόπων διασκέδασης του αντρικού (αν και όχι μόνο) πληθυσμού. Επειδή τυγχάνω και κανονικός άνθρωπος όταν δε γράφω ασυναρτησίες, βλέπω και πάιζω αρκετή μπάλα (και άλλα αθλήματα), και υποστηρίζω και κάποιες (όχι μόνο μία) ομάδες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τρώω κουτόχορτο, ή ότι δεν έχω σκεφτεί ενδελεχώς πώς και γιατί αγαπώ αυτά τα πράγματα. Το θέμα είναι, το κάνουν όσοι πρέπει, και όσο πρέπει;

Ζούμε σε μια χώρα με έντονο το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, το οποίο εξαιτίας μιας αναποτελεσματικής γενικότερα πολιτείας, γιγαντώνεται. Όταν δε, μπαίνουν στο παιχνίδι και πολιτικά χρώματα πέραν του πράσινου, κόκκινου, κίτρινου, μπλέ, τότε τα πράγματα σκουραίνουν πολύ επικίνδυνα. Ορισμένες ομάδες των λεγόμενων οργανωμένων οπαδών δε διστάζουν να μπλέκουν -αγοραία το θέτω- τις πούτσες με τις βούρτσες, δηλαδή ακραίες πολιτικές (ή ακόμα και ρατσιστικές) ιδέες και σύμβολα με τις ομάδες τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι ένα τεράστιο μπάχαλο, και πολύς κόσμος που φοβάται να πάει στο γήπεδο είτε επειδή προσβάλλεται είτε επειδή νιώθει πως κινδυνεύει.

Φυσικά, δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο ως Έλληνες, άλλωστε το sense of belonging που περιέχει το οπαδιλίκι κάθε ομάδας είναι πανανθρώπινο φαινόμενο, ειδικά στους πιο νέους ανθρώπους. Το θέμα είναι πως εκφράζει ο καθένας το οπαδιλίκι του, και τι αποκομίζει από αυτό. Το οποίο θέμα, είναι πολύ απλό. Πάω στο γήπεδο, φωνάζω, βρίζω, εκτονώνομαι, φοράω τα χρώματα της ομάδας μου. Γήπεδο είναι και όχι εκκλησία κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, οπότε μη μου πεις ότι προσβάλλεσαι. Τότε ναι, μην πηγαίνεις. Μια χαρά. Αν πάω στο γήπεδο και σου φέρω μια καρέκλα στο κεφάλι, τότε είμαι κάφρος γιατί σου ασκώ σωματική βία, την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις (όπως το να σου πω "κωλόγαυρε μαλάκα"). Ναι άλλα αν εγώ φοράω μια μπλούζα που λέει "Ηλιούπολη Panathinaikos Club" επειδή είμαι από εκεί και γουστάρω τη γειτονιά μου, κι ο άλλος που φοράει μια ίδια πάει και πλακωθεί στο ξύλο μέσα στο γήπεδο, γίναμε όλοι τουρλουμπούκι. Οπότε, βάλτε το ξερό σας να σκεφτεί, δε χρειάζεται να ανήκετε κάπου, αρκεί να ανήκετε στον εαυτό σας και να τον αντιπροσωπεύετε.

Τελικά, γιατί υποστηρίζουμε συγκεκριμένες ομάδες; Χρώμα; Γελοίο, εμένα μου αρέσει πιο πολύ το κόκκινο παρά το πράσινο και είμαι Παναθηναϊκός. Νίκες; Ακόμα πιο γελοίο, την εποχή που ήμουν έφηβος η ομάδα μου δεν έπαιρνε ούτε Lucky cup παγωτό της Δέλτα. Απλά ρε παιδιά, είμαι Αθηναίος και χαίρομαι που είμαι, και υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου. Δε θέλει φιλοσοφία, μπάλα είναι, και την αγαπάμε γιατί είναι απλή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ζωή μας. Γιατί υποστηρίζω την Manchester United, ή τη Valencia; Γιατί, μεγαλώνοντας, θυμάμαι αυτές τις δύο ομάδες να παίζουν το ποδόσφαιρο που με εντυπωσίαζε. Απλό είναι. Δε νιώθω να υπερτερώ έναντι κανενός, την πλάκα μου κάνω και σηκώνω την πλάκα των άλλων. Θα σου πω το ένα, θα μου πεις το άλλο, μετά θα καταλήξουμε να πιούμε μια μπύρα συζητώντας το ματς.

Είναι ωραίο πράγμα η μπάλα. Ωραίο είναι και το βρισίδι που θα πέσει, που λέει ο λόγος. Ωραίο έιναι κι ένα πανό που θα σηκωθεί. Ωραίο είναι και το οπαδιλίκι. Μόνο η καφρίλα δεν είναι ωραία.