Ένας Δεκέμβρης δε φέρνει την άνοιξη.

Ένας Δεκέμβρης δε φέρνει την άνοιξη...Άλλοι το είπαν εξέγερση, άλλοι το είπαν κίνημα, άλλοι επανάσταση, άλλοι πλιάτσικο. Οι περισσότεροι μείναμε απλά στην λέξη και με μία αμυδρή ανάμνηση. Γυρίσαμε πάλι στην καθημερινότητα μας στην τηλεορασίτσα μας στη δουλειά μας στη σχολή μας, στο πανάκριβο pc μας. Έχουμε δει άπραγοι τη χειρότερη καταστολή και πολλές φορές επευφημώντας (καλά του έκανε του κωλόπαιδου και άλλα τέτοια ωραία). Είδαμε όλον αυτόν τον νεανικό και αυθόρμητο ενθουσιασμό να πηγαίνει στο κενό, να χτυπάει στον τοίχο και να πέφτει κάτω χωρίς να πιάσει κανείς το νόημα, ένω παράλληλα είδαμε την κοινωνία να συντηρητικοποιείται κι άλλο και σαν αντίδραση πληγωμένου ζώου να ξετρυπώνει κάποιο γιωργάκη από το οχυρό που κρυβόταν, να τον ταρακουνάει και να του λέει γιωργάκη είσαι πλέον ο Γιώργος. Σήκω και κυβέρνησε. Πάντως να ξέρετε αλλιώς σε βαράει ο δεξιός αλλιώς ο σύντροφος σοσιαλιστής, ο σύντροφος που λέτε θα σε προσέξει, ξέρει που να βαρέσει ώστε να μη φαίνεται, μη λερώνουμε και με αίματα τώρα αυτά είναι κιτς πια. Αλλά πώς να μιλήσεις για ενωμένη αριστερά όταν γίνονται 52 χωριστές πορείες για την Κούνεβα και τσακώνονται ποιος θα είναι πρώτος στην πορεία με το πανό του, ποιος θα έχει τα περισσότερα τραπεζάκια και γενικότερα ποιος την έχει μεγαλύτερη, ποιος είναι πιο πολύ αριστερός από τον άλλον ποιος θα έχει την καλύτερη γωνία μαγαζί. Αυτό που θα ήθελα να μείνει από όλη την ιστορία είναι στο μυαλό του νέου ανθρώπου του οποίου ο εγκεφαλικός φλοιός δεν έχει φαγωθεί ακόμα από την τηλεόραση και όσα του μάθανε στο σπίτι, πως ναι το κράτος υπάρχει όποιο και αν είναι αυτό πράσινο ή μπλε υπάρχει και μάλιστα δε διστάζει να σκοτώνει να ρίχνει βιτριόλι στα πρόσωπα συνδικαλιστών και να φιμώνει με όποιον τρόπο μπορεί οτιδήποτε του πάει κόντρα. Το ωραίο είναι πως θα υπάρχουμε και εμείς, με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο στόμα που θα τους θυμίζει ότι θα είμαστε πάντα εκεί απέναντι τους. ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ...

The Φ Word

Ήρθε ένα βράδυ στον ύπνο μου...Γάμησε τα, ήταν σαν κακοχρονισμένος θάνατος, πικρός, κι ασήκωτος στους ώμους. Κι άρχισε να μου λέει ιστορίες, ιστορίες που δεν έχουν γίνει ακόμα-έτσι μου είπε. Και φλίπαρα ρε φίλε, ξύπνησα το πρωί κι άρχισα να τρέχω με το αμάξι στο πουθενά, για να φύγω από εκεί που τον συνάντησα. Κοπάνησα μουσικές δυνατά να μην τον ακούω, σκούρα γυαλιά να μην τον βλέπω, αλλά που. Μου 'χε δώσει ραντεβού πάλι μόλις έπεφτα να ψοφήσω. Κι έλεγε, κι έλεγε, με τις ώρες...

Φορούσε διάφορες μορφές, φίλων κι εχθρών, μορφές αγάπης ή ανείπωτης σιχαμάρας, κι είναι συνεπής ο πούστης, μέρες τώρα κουδουνίζει στο κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Πήγα κι αγόρασα καινούριους δίσκους γιατί πάντα βοηθούσε αυτό, παιδιόθεν, αλλά παπάρια. Άνοιξα κάτι υποψιασμένα βιβλία, κάτι γουρούνια λέει στον αέρα και κάτι αλληγορικά μπιλιάρδα στον Μοντεζούμα-πάλι άκρη δε βρήκα. Έφευγα κάθε πρωί σαν κυνηγημένος με το αμάξι και γύριζα όλη μέρα σα σβούρα στους δρόμους, να με χάσει στα στενά της πόλης. Που θα πας ρε πούστη, όμως; You got that right.

Ένα βράδυ έκατσα και μου τα είπε όλα, σταμάτησα να τρέχω και αράξαμε μαζί. Τον κέρασα δυο Aventinus κι όπως άρχισε να μιλάει, πήρε τη φωνή του Wylde στο "Rust"-για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον μάλλον. Τον άκουσα προσεκτικά για λίγη ώρα, να μου περιγράφει όλα αυτά που δεν τολμώ να σκεφτώ, όχι να τα γράψω και σε blog. Για το θάνατο μέσα στη ζωή και για τις Μέρες που τελειώνουν, για αυτούς που δε θα είναι πια εδώ και για τους άλλους που θα μπουν μέσα με το ζόρι. Τον έκοψα απότομα, μου έκανε νόημα πως τελειώνει. "All that shines, turns to rust. All that stands in time, turns to dust", είπε με στόμφο κι έγειρε πίσω. Κι όπως είχα κατά νου να τον ρωτήσω τι διάλο ρόλο βαράει μες στο κεφάλι μου, φάνηκε η μούρη του μέσα στο μισοσκόταδο.

Φόβος.

Confessions of a Soldier: Red Army Glory

Ιδρύθηκε το 1878 υπό το όνομα Newton Heath L&YR F.C. Από το 1902, όταν και μετονομάστηκε σε Manchester United, μέχρι και σήμερα, η συλλογή τροπαίων μοιάζει το ένα και αποκλειστικό χόμπυ του -κατά πολλούς- μεγαλύτερου συλλόγου στον κόσμο. Σίγουρα; Όχι βέβαια. Η United πρόκειται για μία από τις πιο αγαπημένες και ταυτόχρονα τις πιο μισητές ομάδες που έχουν πατήσει ποτέ τα γήπεδα αυτού του πλανήτη. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνουν και τα δύο είναι απλοί.

Πρώτα απ'όλα, η United συμβολίζει το καλό και το ωραίο στο ποδόσφαιρο. Αυτοί που θα πέσετε να με φάτε, κρώζοντας υπόκωφα για την "κωλοφαρδία" της Βαρκελώνης το '99, σκεφτείτε αν θα προτιμούσατε να το πάρει μια από τις πιο αναιμικές Bayern όλων των εποχών (τελικά τα κατάφερε δυο χρόνια αργότερα, όταν η πιο θεαματική Valencia όλων των εποχών κατάφερε να χάσει πέναλτυ για να το πάρουν οι εμπερότατοι Γερμαναράδες) και μάλιστα με γκολ από στημένη φάση. Μήπως ξεχνάμε τι ποδόσφαιρο είχε παίξει όλη τη χρονιά και τα κρίνουμε όλα από 2 μαγικά λεπτά καθυστερήσεων;

Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος παιχνιδιού της Manchester υπό τον Sir Alex, ο οποίος αποκατέστησε το επιθετικό ποδόσφαιρο που ήταν το στυλ της ομάδας από την εποχή του Sir Matt Busby, είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε ποδόσφαιρο. Φυσικά και παίζουν και άλλες ομάδες όμορφα, ίσως κατά καιρούς και ΠΟΛΥ καλύτερα (όπως η φετινή Barcelona), αλλά σκεφτείτε εδώ και πόσα χρόνια βλέπετε τη United να πρωταγωνιστεί και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να αποδίδει και ωραία, γρήγορη, επιθετική μπάλα, πόσες γενιές παικτών που μυήθηκαν και μυούνται σε αυτό το θεαματικό στυλ.

Δευτερευόντως, το να είναι κανείς οπαδός της United έχει να κάνει και με την ιστορία της-ξέχωρα από τις επιτυχίες. (Είναι πολύ εύκολο να είσαι Ολυμπιακός στα 90's, έτσι δεν είναι;) Το να υποστηρίζεις αυτή την ομάδα έχει να κάνει αφενός με την περηφάνεια. Με το να είσαι περήφανος ότι φοράς τα χρώματα μιας ομάδας που κάποτε διαλύθηκε σχεδόν στα εξ ων συνετέθη από την πουτάνα τη μοίρα (Μόναχο), κι όμως ξαναστήθηκε στα πόδια της. Με την περηφάνεια ότι η οπαδική φανέλα που φοράς εσύ, τιμά κάποιους παίκτες που δε σταμάτησαν να παλεύουν σαν σκυλιά μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής, και ανταμείφθηκαν με ένα treble γι'αυτό. Με την περηφάνεια ότι κάποιοι παίκτες αυτής της ομάδας αποφάσισαν να δώσουν τη ζωή τους σε αυτόν το σύλλογο, και να παίξουν όσο βαστάνε τα πόδια τους μόνο για τη United και για κανέναν άλλο. Και γιατί στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, υπάρχει μια τιμή και μια περηφάνεια να στηρίζεσαι ως ομάδα στις ακαδημίες σου-νομίζω.

Φυσικά, υπάρχει πάντα κι η άλλη πλευρά. "Οι κωλόφαρδοι", "ο μαλάκας ο Ferguson" και τα λοιπά γνωστά και τετριμμένα. Κατ'αρχάς, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κανείς δεν αγαπάει αυτόν που...κατάλαβες τώρα. Όποιας ομάδας και να είσαι οπαδός, κάπου θα σε έχει περιποιηθεί η United τόσα χρόνια. Αν δε τυγχάνεις από αυτούς τους ωραίους τύπους που γουστάρουν την ιστορική ομάδα του λιμανιού του North West (μη λερώσω και το στόμα μου βραδιάτικα), την "είμαστε 20 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ενώ έχει πάρει ακόμα και η Blackburn", την "68-59", ε σε καταλαβαίνω φίλε μου. Το ποδόσφαιρο είναι πάθος και σου είναι αδύνατο να μας αγαπήσεις. Ούτε κι εμείς σε αγαπάμε, κι ας είσαι η καλύτερη μας ερωμένη εδώ και δύο δεκαετίες. Κανένας bostero δεν αγαπά τη River, κανένας βάζελος τον Ολυμπιακό and so on. Some things go natural.

Κάποιοι μας θεωρούν τυχερούς, κάποιοι δε γούσταραν τον Cantona, μετά τον Becks, τώρα τον Cristiano, κάποιοι δεν αντέχουν την εγγλεζόφατσα του Sir Alex, όλοι όμως δεν αντέχουν το γεγονός ότι οι δικές τους ομαδούλες δεν είχαν και δεν έχουν τη διάρκεια που έχει η United. Όλοι επιθυμούν τη συντριβή αυτής της ομάδας, τον εξευτελισμό της, μήπως και ξεχάσει ο κόσμος τα ξεφτιλίκια που τους έχουμε κεράσει. Δεν πειράζει ρε παιδιά. Στο θέατρο των ονείρων μας είστε πάντα ευπρόσδεκτοι-ως τροφή για τα θηρία, κατά μίαν έννοια. Να θυμάστε πως τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να βγει η χοντρή να τραγουδήσει και όλα θα πάνε καλά.

σ.σ. Οι απόψεις των ιθυνόντων του blog δεν ταυτίζονται σε καμία περίπτωση.