"Χθες το βράδυ είχα ένα όραμα..."

http://www.mediafire.com/?0x3khx23ug84xpv

Το παραπάνω link είναι ένα...κάτι που έγραψα τον τελευταίο καιρό, σχετικά με το τέλος της ζωής μου στην Τρίπολη. Σχόλια, βρισίδια, κατάρες παραπάνω από επιθυμητά.

Dagobah System

Ημερολόγιο εκπαιδευόμενου Jedi: 52-14-2190 μετά Lemmy.

Βρίσκομαι 50,250 έτη φωτός νοτιοδυτικά της Γαίας. Ο Puppet_Master δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου γιατί βρίσκομαι στον ελώδη πλανήτη Dagobah, βαλτωμένος όπως πάντα και σε μάταιη αναζήτηση της Δύναμης. Ακόμα ο ίδιος μαλάκας, αρνούμενος να αποδεχτεί το χρόνο και να τον αφήσει να κλείσει πληγές, με μπηγμένα τα πόδια στο χώμα ώσπου να ματώσουν. Με τα ίδια κόκκινα όνειρα να μου στοιχειώνουν τον ύπνο τα βράδια, αναρωτώμενα τι να απέγιναν άραγε όσα άφησα πίσω, φεύγοντας από τον παγωμένο πλανήτη Hoth. Δεν ξέρω πώς να γυρίσω πίσω. Κοιτάζω τον ουρανό του Outer Rim, τρεις ήλιοι και ένα αστέρι που πλέουν στη θάλασσα του Tanqueray.

Μοναξιά.

Και η μοίρα δε φαίνεται να με οδηγεί στον προσωπικό μου Δάσκαλο Yoda, κι ούτε η Δύναμη μοιάζει να είναι έντονη μέσα μου. Μάλλον έχω πιο πολύ νόημα να είμαι μια αστρική προβολή, ένας ζωντανός bipedal προτζέκτορας, καταδικασμένος να παίζει ξανά και ξανά τις ίδιες ταινίες. Την "Πόλη των Χρυσωρύχων", τον "'Ερωτα στα Χρόνια της Ακμής" και το "Απ'τη Γαλλία με Αγάπη". Δεν ξέρω πώς να γυρίσω πίσω. Δεν ξέρω που να πάω μπροστά. Κολυμπάω στο βάλτο του Dagobah, στριμωγμένος ανάμεσα στην Αυτοκρατορία και την Επανάσταση, με ξεφόρτιστο κλεμμένο Lightsaber το οποίο δε δικαιούμαι να κουβαλάω και δεν ξέρω και να χρησιμοποιώ. Ανήμπορος να ζήσω την ήμερα, ανίκανος να κοιμηθώ τα βράδια χωρίς σφυριά πάνω στο θώρακα, χωρίς ανάσα μέσα στα βαλτόνερα, χωρίς τώρα, χωρίς μετά. Και με πολύ ποτέ ξανά.

Δεν ξέρω πότε θα ξαναμπορέσω να επικοινωνήσω. Αυτοεξόριστος όπως πάντα, από παντού. Ζωή θολή ανάμνηση. Η Πριγκήπισσα Leia μας προέκυψε γαμωπούτανο του δρόμου και η Αυτοκρατορία Αντεπιτέθηκε μια και καλή από το Άστρο του Θανάτου, μας πήρε τα σώβρακα κι έφυγε. Έρημος Γνωστός Γαλαξίας. Ζωή θολή ανάμνηση. Σκέτα τσόφλια αντί για ολόκληροι άνθρωποι.

Κενοί, αντί για Καινοί.

Όχι πια εδώ.

Unplug the drug

Ημερολόγιο αστρικού ταξιδευτή: 26-09-2011

Αράζω στη σελήνη μέσα σε κάποιο κρατήρα, προσπαθώ να συνδεθώ με τον Mr.Fixit αλλά μάλλον θα βρίσκεται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, ελπίζω να ακούσω κάποια στιγμή νέα του. Μόλις έχω συναρμολογήσει το τηλεσκόπιο(δώρο από τους νάνους που μέναν στη ντουλάπα μου) και παρακολουθώ την χώρα του “Ούτε καν” (ελλάδισταν). Όλοι οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί, ο ψιψινάκης έγινε δήμαρχος και στις τηλεοράσεις διαφήμιζαν κάργα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά σε συσκευασία του ενός, ναι αγαπητοί μου αστρικοί συνταξιδιώτες γίναμε επιτέλους αμέρικα. Η προφητεία μου πριν ακριβώς ένα χρόνο ήταν τελικά σωστή και η μετανάστευση στο φεγγάρι και σε οποιοδήποτε άλλο γαλαξιακό μέρος ήταν η μόνη λύση.

Τέλος μετάδοσης και ίσως παράνοιας....

Ο διάδοχος του πρεζάκια

Πρέζα όμορφη, πρέζα γλυκιά εσύ που με τόση χάρη στραβώνεις τα κουταλάκια και κλέβεις τις δουλειές των γελωτοποιών τύπου Uri Geller, σου αξίζει και σένα μία εκπομπούλα στην τηλεόραση, και ίσως μία θέση στο λερωμένο από μυαλά καναπέ της τατιάνας.

Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία?

Τα σαγόνια μας στραβώσανε από τη στρυχνίνη και δάγκωσαν με λύσσα την άσφαλτο μήπως και βρουν εκείνη την παραλία που μας τάξανε τα ποιήματα και οι μπογιές στους τοίχους.

Κάτσαμε να ξαποστάσουμε και βρέξαμε το στόμα μας με ψυχεδελική ρακή να ξεπλύνουμε την πίσσα και τον φόβο της χαράς μας.

Όταν η γλώσσα μας αλμύρισε και ανάμεσα στα δάχτυλά μας κύλισε η άμμος με τις πέτρες, αισθανθήκαμε τη χαρά του φόβου για τη μικρή μας ανακάλυψη.

Κ αυτός ο πούστης ο ήλιος άρχισε να σβήνει μέσα στο πένθιμο μοβ ουρανό και στα πορτοκαλί αναρχοχαρούμενα σύννεφα. Τότε ο ατέρμονος βρόγχος ανατολής – δύσης, στέκει σαν γιγάντιο ρολόι που μετράει τις στιγμές και μας ξύπνάει χωρίς οίκτο λίγο πριν το τέλος όταν η άσφαλτος μάζεψε τα μικρά κομμάτια της και σκέπασε την παραλία.

A Journey's End

Shafts of morning dew, fade to dusk
Fires in the distance, make shadows dance
Under this Blood Red Sky, a million martyrs died
And beneath the pale moon's face
They shall Again Arise...

Some things are best left in dreams
Reality, can be a cruel mistress
Are your lessons learnt?...
Chapters close, veins collapse
A passage ends,
A rite is earnt...

Their Blood hath quenched the land
Their spirit has set the stone
And forever the Pagan lands shall cry
With a heart so heavy...
...and limbs so weary

Let no man for his sins atone

Our days of Glory have gone...

:'( :') :'( :') :'( :')

Not Saved

Όλα τα ωραία λοιπόν έχουν ένα τέλος, κι εμείς ψάχνουμε ακόμα την αρχή τους. Στο τέλος της κατηφόρας πάντα υπάρχει ένας τοίχος και το μόνο που έχει νόημα είναι το πόσο θα σφίξεις το κορμί σου πριν πέσεις πάνω του, μην προσεύχεστε για μας, δεν υπάρχει συγχώρεση εδώ...Και πόσα χρόνια ξοδέψαμε να λέμε ιστορίες και να κατασκευάζουμε μύθους, να πλάθουμε Νικολαϊδικές γκόμενες, να πουλάμε μέρες και νύχτες, χωρίς φυσικά να περιμένουμε ότι θα πάρουμε κάτι στο τέλος γιατί το ταμείο ήταν μείον από την αρχή και το μαγαζί σε μαλακία σημείο...Τινάζοντας σκόνη από τους ώμους μας, που δεν προλάβαιναν να καθαρίσουν ποτέ, τόσο χώμα που φάγαμε μαλάκα μου...Και τώρα μετράς τις μέρες και ο λογαριασμός δε βγαίνει, δεν προλαβαίνουμε να ξεχρεώσουμε, δε θυμόμαστε πόσα χρωστάμε, προσπαθούμε να μη συζητάμε για όλα αυτά που βρέχουν τα μαξιλάρια μας, μόνο πετάμε τραπουλόχαρτα σε καπέλα ή λεφτά στον άσο της Ιταλίας, κι ο καθένας μας τρέχει να προφτάσει...τι; Τον έρωτα που δεν έζησε και του 'ρθε τώρα στα εξιτήρια, τη γκόμενα που δεν κατάφερε ποτέ να έχει μόνο δικιά του, την ησυχία του όταν κοιμάται το βράδυ, τη Βέρα μας, το Green Park μας, ένα μαύρο Renault εκτροχιασμένο από τα γέλια, μέρες πρακτορείου και Baltika, πέστε μου ρε μαλάκες, τι ψάχνουμε, τι από αυτά που ψάχνουμε μπορεί να σωθεί πια;

Και περνιόμασταν και για έξυπνοι, βρε μαλάκες, με Ασκητικές και Bukowski, με Robbins και Tea Party και Ν.Ν. και Fates Warning...Τι να πουν και οι ηλίθιοι τότε.

fakebook

Ένα κομμάτι βαθιά μέσα στην καρδιά μου κάτω από το σκληρό μου αντικοινωνικό φλοιό, μαζί με το αριστερό μου χέρι το οποίο είναι παραπονεμένο διότι δεν συμμετέχει στη σεξουαλική μου αυτοϊκανοποίηση, απαιτούν να κάνουν facebook.
Αυτά τα δύο μέρη του σώματος μου κάνανε ανταρσία. Το κομμάτι της καρδιάς μου, λίγο ευκολόπιστο παρασύρθηκε από τις υποσχόμενες ιστορίες των φιδεμπόρων-μισογύνιδων πως έχουν γαμήσει τις μισές γκόμενες στο προφίλ τους.Το μεν χέρι μου καθότι και “αριστερό” θέλει να περάσει στην πράξη και να τεντώνεται σε κάθε ευκαιρία κρατώντας την τελευταίας τεχνολογίας ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και να αποθανατίζει το μισό κεφάλι μου μαζί με άλλα μισά κεφάλια κοτσάροντας τη γενική λεζάντα: περάσαμε καλά στο/στη(επιλέξτε μέρος) μαζί με τις/τους(επιλέξτε κοινωνική ομάδα).

Roads to Madness

Most of this is memory now
I've gone too far to turn back now
I'm not quite what I thought I was but
Then again I'm maybe more
The blood-words promised, I've spoken
Releasing the names from the circle
Maybe I can leave here now and, oh
Transcend the boundaries

For now I'm standing here
I'm awaiting this grand transition
The future is but past forgotten
On the road to madness

Time measures rust as it crawls
I see its face in the looking glass - stop!
This screaming laughter hides, the pain of its reality
Black, the door was locked I opened
And now I've paid that price ten-fold over
Knowledge - was it worth such torment?
To see the far side of shadow

And still I'm standing here
I'm awaiting this grand transition
I'm a fool in search of wisdom
And I'm on the road to madness
Yes, I'm on the road to madness

I'm awaiting endlessly
Pounding rhythms echo me
Won't you take me somewhere far beyond the void

And still I'm standing here
I'm awaiting this grand transition
Maybe one day, oh I'll meet you, and we'll
Walk the roads to madness
Yes, we're on the road to madness

Oh, I think they've come to take me
I hear the voice, but there's no-one to see
I can't scream, too late it's time

Stay on the course to pass
You'll never find the answer
To a place where darkened angels seemed lost and never found
Scream to see the light of
Forming figures fast behind you
Lay the past in the wind to spin
And your fate will sail beyond the open plains
Sail with angels onward
Live or die for the chosen one said
Saber sights cast a spell behind you
And they lock in all around

Free the scene insider
Never looking back to find why
Ride a course till the end of time
And you'll stand atop the gate
Laying waste in a path recited
Fighting force won't avenge the guided black wing
Oh, electric might poses fright inside me
Seeing light at the end of sight reminds me
I've passed away

Queensryche, from the album "The Warning" (1983).

?hope?

Η δημοκρατία σας βρωμάει... Ισραήλ

στραβωμένα κάδρα

Ο αέρας ξυρίζει το στρωμένο χιόνι και εγώ σφίγγω τα δόντια και τις γροθιές μου, και συνεχίζω να τον χτυπάω σα να μην υπάρχει αύριο. Έξω από το άδειο σχολείο πεσμένος ανάσκελα, λάσπη, χιόνι, αίμα...αξιοθρήνητο.

Μπήκαμε σ' αυτή την πόλη όπως οι καουμπόηδες τον παλιό καιρό, με αποφασιστικό περπάτημα και μπότες γεμάτες με καρφιά. Θυμίζαμε στραβωμένα κάδρα που πάντα προσπαθούσε κάποιος να τα ισιώσει, θες το σχολείο, θες οι γονείς, θες η και καλά μοιραία γκόμενα.
Οι περισσότεροι κρατήσαμε το στράβωμα μας χωρίς νύχια και χωρίς δόντια, άλλοι δεν μπορέσαμε αλλά τουλάχιστον το πουλήσαμε ακριβά. Αυτή τη φορά και με νύχια και με δόντια.

Φτιάξαμε την ιδανική γυναίκα στο μυαλό μας και καταλήξαμε με ιδανικούς φίλους που θα χαθούν το ίδιο απότομα με τον τρόπο που εμφανίστηκαν. Και το μόνο που μάθαμε 5 χρόνια είναι πως πραγματικά πονάει να βαράς μπουνιές στο χιόνι.

...για το john και πολλούς άλλους

Τρύπα Αριστερά

Μήπως φαντάστηκες τον τελευταίο ήχο σαν ένα όπλο;
'Η σαν ένα παρ-μπριζ που θρυμματίζεται;
Μήπως σκέφτηκες ποτέ ότι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις, καθώς ξεθωριάζεις, θα είναι ένα τραγούδι;

Είπες ότι το αξίζω.
Είπες ότι είμαι ηλίθιος.
Ότι οι σκέψεις μου είναι μαύρες σαν κάρβουνο,
κι η πουτάνα η Ρωσία με τον πάγο, μου ανοίγει τρύπες.

Είχες ποτέ την αίσθηση ότι έχεις ξανάρθει εδώ;
Πίνοντας το δηλητήριο με τον τρόπο που σε μάθανε;
Κάθε σκέψη στη ζωή σου αρχίζει από εδώ, και οτιδήποτε ήξερες μέχρι τώρα ήταν λάθος;

Δεν μπορώ να σταματήσω να είμαι...αυτός ο μαλάκας που έφτιαξα.
Κι αν φωνάξω, δε θέλω να με σώσεις.
Θέλω να μου πεις γιατί γυρίζω ακόμα σπίτι με μια τρύπα εκεί που, κανονικά, θα έπρεπε να έχω καρδιά.
Θέλω να μου πεις γιατί θέλω να ηρεμήσω, και όχι να γαμήσω.

Τίποτα δε λιώνει στο κρύο, κι η πουτάνα η Ρωσία με τον πάγο, μου ανοίγει τρύπες.

ροή ροπή ντροπή

η πόλη ρέει έξω απ'το κεφάλι μου

χωρίς ροπή χωρίς ντροπή περπατάω στη μέση μα δε βρίσκω το τέλος

Shelter Me

Δεν ξέρω πως σκατά έσκασες μύτη εσύ τώρα.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε...τι δουλειά έχεις εδώ;

Κατεβαίνω τη memory lane, εδώ ζεις πια, έχεις δίκιο αλλά ακόμα κι έτσι...Χαίρομαι που σε βλέπω. Δε θα έπρεπε και το ξέρεις, αλλά χαίρομαι. Δεν έχεις αλλάξει καθόλου, ξέρεις. Δε σε άφησα δηλαδή, γιατί οι άνθρωποι λένε διάφορα. Ότι είσαι κυρία με τας καμελίας λέει και ότι θα φάμε και κουφέτα και μήπως τα κουφέτα γίνουν και φρουτόκρεμες τελικά.

Κάτσε να κάνω τα μαθηματικά...ναι, έγινες σαράντα...και τα σαράντα είναι πολλά. Είναι τόσα πολλά όμως, για να κυκλοφορείς, ποια εσύ, με τα στέφανα στην τσάντα; Καλά, ας λένε ότι θέλουν. Οι ίδιοι είναι, που τότε σε λέγανε "πουτάνα", οπότε δε με ενδιαφέρουν και πολύ. Γιατί εγώ αυτήν ερωτεύτηκα, που έτρεχε στις παραλίες Γενάρη μήνα, να κάνει αυτό που γούσταρε και μόνο, και τα έπαιζε ρουλέτα όλα για την κάβλα της και μόνο. Μου έλειψες. Στερήθηκα το πως σταματούσε η ζωή κάθε φορά που σε έβλεπα, και ήθελα να τη σταματήσω...πάλι. Ήθελα να έρθεις να με γλιτώσεις από όλα αυτά, όπως με γλίτωνες παλιά-είτε το ήξερες, είτε όχι. Ήθελα να σου δώσω το μυαλό μου και να το πάρεις σπίτι σου, δικό σου, και να το γεμίζεις με τη μυρωδιά σου και τα ψιθυριστά σου λόγια. Ήθελα να πέσω στο ποτάμι σου και να μουδιάσω ολόκληρος.

Κάθε φορά που οι εποχές αλλάζουν σε θυμάμαι. Σε θυμάμαι γιατί φοβάμαι με έναν φόβο που τον κάνουν καλά μόνο τα χέρια σου. Σε θυμάμαι γιατί όσο και να με τραβάνε να μεγαλώσω, θα είμαι πάντα δεκαεφτά και ηλίθιος, και όσο κι αν παριστάνω τον καμπόσο, πάντα θα μου αρέσει που είμαι ηλίθιος, που αγαπάω σαν ηλίθιος, που γίνομαι δράμα σαν ηλίθιος, που σε κοιτάω σαν ηλίθιος και που τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, με έναν εντελώς ηλίθιο τρόπο. Φοβάμαι, μ'ακούς; Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις πια, παντρέψου και κάνε 12 παιδιά, γίνε θεία Λένα και μητέρα Τερέζα, σύζυγος μεγαλοστελέχους με BMW X3 ή μποέμ καλλιτέχνη και να πηγαίνετε μαζί στον Κότσιρα, δε με ενδιαφέρει. Μπορείς να μη μου μιλάς πια ή να μου μιλάς σαν να μην έτρεξε ποτέ αίμα από τα στόματα μας, μπορείς να κάνεις ό,τι στο διάολο θέλεις.

Εκτός από το να ξεχάσεις.

Love is psychedelic

Love is psychedelic,

Love is something that always take my body and soul to a paradise,

Love gives you mysterious experience sometimes;

This is a strange and unusual story

That I've actually experienced.

Here I was, being amused by the grooves

Thinking daily about you,

On the dance floor

Suddenly, a magical sensation

Was created in me.

Then this guy finally got completely out of me

Turns out that he had flipped all shiny chunk of light

And it was floating in front of me.

Then the next moment,

This guy, well I mean this chunk of my love for you

Started flying up to the ceiling slowly,

And smashed into the mirror ball hanging there

Then it fell apart with this intense flash

It became thousands of millions of dots of lights,

And expanded to all over the place

And started spinning around with the music.

I can't believe that my sweet love for you

Is taking over the whole dance floor now

But the next thing I knew

I got back to myself.

Was it illusion or was it real?

Oh, by the way, I might have drank too much.

Here I was, being amused by the grooves,

Thinking daily about you on the dance floor

Again, the magical, strange sensation came into me.

Suddenly you knew, the sweet chunk of my love for you came out of me.

I was looking at this landscape,

Wow, I'd only seen it on TV, and once in an encyclopedia.

And this guy was growing bigger and bigger

And then flying into the sphere of darkness.

It grazed Mars, made a circle around Jupiter,

Slid over a hoop of Saturn,

By the time it had reached Uranus and Pluto

It had grown into a remarkably big,

Then crashed to Neptune

With a dramatic flash

Innumerable amounts of stars were born,

In a jet of black opus

Then the whole Universe started spinning around me,

Just like a planetarium.

God, how beautiful.

Oh, how divine.

I can't believe that my sweetest love for you

Has taken over the whole Universe now.

I am sure the shine of the stars

Would take me to the height

Of happiness

I was deeply, deeply touched.

I almost started crying.

Oh, what a wonderful moment.

But then, again I came back to myself.

Here I was dancing at the center of the dance floor

The mirror balls were spinning around as always.

And the dots of lights were making beautiful patterns in the air.

What was what I saw, just a while ago?

Was I seeing an illusion,

Was I being real?

I just don't know.

Well, I must have drank too much, anyway.

You see, that nice, and smooth groove that the DJ was playing

Must have gotten more incredible,

Because of my drunkenness.

But what I can say, for sure,

Is that sometimes love can make you experience something very mysterious.

And no matter what,

I am truly in love with you.

Love is psychedelic,

Love always take my body and soul to a paradise,

Love is psychedelic,

Love is psychedelic,

Love is psychedelic.

A Dream for the Blind

Πόσους καφέδες έχω πιει σήμερα;
Δεν μπορώ να θυμηθώ γαμώ τη ζωή μου.

Στριφογυρίζω στο κρεβάτι σαν το μαλάκα, μια κρυώνω και μια ζεσταίνομαι, και το δωμάτιο γύρω παίρνει τη μορφή μιας μαύρης τρύπας που ρουφάει τα πάντα, εκτός από μένα τον ίδιο. Χτες κάποιος μαλάκας μου έκλεισε την κεντρική βάνα του νερού στο διάδρομο κι έμεινα με τα αρχίδια στα μάτια την ώρα που μπήκα στη μπανιέρα. Όλα έτσι, ασύνδετα, χωρίς νόημα, χωρίς λογική. Τέσσερις ώρες ύπνου και τώρα άλλες τόσες αϋπνία, έτσι, χωρίς νόημα, χωρίς λογικές εξηγήσεις. Σα θολό, άφτιαχτο παζλ, που δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο κομμάτι πάει που, οπότε το αφήνεις έτσι-δε γαμιέται;

Διαβάζω κάτι ηλίθια παλιά περιοδικά μήπως με ζαλίσει η ηλιθιότητα του κόσμου, κάτι μαλάκες γιαπογκόμενοι δημοσιογράφοι χωρίζουν τις γυναίκες σε κατηγορίες για να βοηθήσουν τον κόσμο να γαμήσει, η καριερίστα, η παρθένα, η πουτάνα. Από το "get a life" φτάσαμε στο "get a lifestyle", για να μην είμαστε βέβαιοι αν έχουμε, τελικά, κάτι από τα δύο. Και δίνω και Δίκτυα την Παρασκευή, σαν να λέμε μια μεγάλη πιθανότητα το πράγμα που θα κάνω για την υπόλοιπη ζωή μου, και θέλω να κοιμηθώ γαμώτο, έπαιξα και δυο ώρες μπάλα και είμαι πιασμένος σα γριά στην Αιδηψό, τι σκατά έχω κάνει κακό στη ζωή μου;

Άμορφος, σαν διάφανη ζελατίνα πεταμένη πάνω στο κρεβάτι, με δανεικά χέρια και πόδια που όπου και να τα βάλεις δε βολεύονται. Πιάνομαι, μουδιάζω, αηδιάζω. Δε θα ξυπνήσω ποτέ πια με καλή διάθεση. Σεντόνι από συρματόπλεγμα, αρθρώσεις-κλειδαριές, εγκλεισμός. Εγκλεισμός, αλλά όχι σωφρονισμός, μάλλον προς την αντίθετη μας πάει το ρεύμα. Κοριός με στιλέτο στην πλάτη, κανονικά, μπρούμυτα μέσα στη σκόνη. Ζωή. Είναι η εποχή που έχουμε τις ίδιες ποσότητες sex, drugs & rock'n'roll, αλλά μου φαίνεται ότι τα σαράβαλα που οδηγάμε δεν αρκούν για να ζήσουμε γρήγορα και να πεθάνουμε νέοι, όπως πάντα θέλαμε. Βροχή πάνω στο τζάμι, σαν χειροβομβίδες στο παράθυρο.

Πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος;
Δεν μπορώ να θυμηθώ γαμώ τη ζωή μου.

Μπλε Ύφασμα

Πάλι εδώ... Μιλάω σε ένα φάντασμα, μιλάω για ένα φάντασμα, μιλάω και για το φάντασμα στα πολλά κέφια μου. Σκιές γένους θηλυκού ονειρογόνες και ονειροκτόνες.
Ξεκόλλα ρε Μαλάκα, Ξεκόλλα ρε Μαλάκα να πούμε. Ξεκόλλα.



Δε νομίζω να γίνεται να ξεκολλήσω, δεν έχω από που να πιαστώ, όλοι μου οι ήρωες αργοπεθαίνουν, τους σκοτώνουν κάτι τύποι που έχουν λεφτά και μελάνι.
Μερικές γυναίκες έχουν φτιαχτεί για να μας φτιάχνουν. Να τις τελειοποιούμε στο κάποιο μυαλό μας, να τις εξιδανικεύουμε και όποιον πάρει ο κύριος χάροντας.

Βάλε λίγο αυτό. Ευχαριστώ.


Κάθισες δίπλα μου, στο μπλε υφασμάτινο καναπέ, χωρίς λόγο, μπορεί και να το επιδίωξα και εγώ. Άφησες τόσο λίγο κενό μεταξύ μας ικανό να ηλεκτριστεί και να αποφορτιστεί με την παραμικρή αδέξια κίνηση. Η παγίδα είχε στηθεί και απολάμβανες το θέαμα.

"Γέμισαν τα λακκάκια των σκαμμένων τσιμεντένιων αυλών με σταγόνες lsd"

Ακούγοντας την μουσική και έχοντας πιει μία ικανή εναρκτήρια ποσότητα ταξίδευα στην έρημο μου. Ήρθες ξαφνικά και απαίτησες να σε πάρω μαζί. Δε σου έκαναν όμως η καυτή άμμος και οι βράχοι, θέλησες να συναντηθούμε κάπου αλλού. Περπατούσα με τον ήλιο να μου τα σκάει στο κεφάλι και κάποτε έφτασα στη θάλασσα. Δεν ήσουν ευχαριστημένη ούτε εκεί. Βεβαίως. Πήρα το να πηγαίνω προς τα πάνω μέσα από το δέλτα του ποταμού. Συνέχισε καλά το πας. Καταράκτες παντού και μία ξύλινη γέφυρα, τι την ήθελα την γέφυρα δεν έχω ιδέα. Αλλά είχα εσένα, θα πρεπε να σε είχα κρατήσει κάτω από το νερό του καταρράκτη να μην ξαναπάρεις ανάσα, αλλά χαμογέλασες με τα σκιστά σου μάτια και μούδιασε το μυαλό και σιγά σιγά το σώμα. Δε μου άφησες περιθώρια.

"Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι πρεζάκι, είμαι πρεζάκι της στιγμής, πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι"

Σηκώθηκες κ έφυγες αργά αρχοντικά και με συνέφερε η ζεστασιά του μπλε υφάσματος στο χέρι μου.

Αγροτιά Καύλα κ Επανάσταση

Όταν κάποιος σε εμποδίζει να πας από το ένα σημείο στο άλλο, δε θεωρείται βία?

Όταν κάποιος σπάει μία βιτρίνα είναι βία?

Ο αγρότης εμποδίζει την παροχή εμπορευμάτων στα μαγαζιά.

Ο κουκουλοφόρος εμποδίζει την κατανάλωση των εμπορευμάτων από τα μαγαζιά.

Θα πονέσει το χέρι, να το κόψει το χέρι.

Να καταργηθεί το άσυλο.

Να καταργηθεί το χωράφι.

Αγρότη πεινάς? γαμιέται ο Πειραιάς.

Κουκουλοφόρε πεινάς? στα αρχίδια μας και μας.