Μπλε Ύφασμα

Πάλι εδώ... Μιλάω σε ένα φάντασμα, μιλάω για ένα φάντασμα, μιλάω και για το φάντασμα στα πολλά κέφια μου. Σκιές γένους θηλυκού ονειρογόνες και ονειροκτόνες.
Ξεκόλλα ρε Μαλάκα, Ξεκόλλα ρε Μαλάκα να πούμε. Ξεκόλλα.



Δε νομίζω να γίνεται να ξεκολλήσω, δεν έχω από που να πιαστώ, όλοι μου οι ήρωες αργοπεθαίνουν, τους σκοτώνουν κάτι τύποι που έχουν λεφτά και μελάνι.
Μερικές γυναίκες έχουν φτιαχτεί για να μας φτιάχνουν. Να τις τελειοποιούμε στο κάποιο μυαλό μας, να τις εξιδανικεύουμε και όποιον πάρει ο κύριος χάροντας.

Βάλε λίγο αυτό. Ευχαριστώ.


Κάθισες δίπλα μου, στο μπλε υφασμάτινο καναπέ, χωρίς λόγο, μπορεί και να το επιδίωξα και εγώ. Άφησες τόσο λίγο κενό μεταξύ μας ικανό να ηλεκτριστεί και να αποφορτιστεί με την παραμικρή αδέξια κίνηση. Η παγίδα είχε στηθεί και απολάμβανες το θέαμα.

"Γέμισαν τα λακκάκια των σκαμμένων τσιμεντένιων αυλών με σταγόνες lsd"

Ακούγοντας την μουσική και έχοντας πιει μία ικανή εναρκτήρια ποσότητα ταξίδευα στην έρημο μου. Ήρθες ξαφνικά και απαίτησες να σε πάρω μαζί. Δε σου έκαναν όμως η καυτή άμμος και οι βράχοι, θέλησες να συναντηθούμε κάπου αλλού. Περπατούσα με τον ήλιο να μου τα σκάει στο κεφάλι και κάποτε έφτασα στη θάλασσα. Δεν ήσουν ευχαριστημένη ούτε εκεί. Βεβαίως. Πήρα το να πηγαίνω προς τα πάνω μέσα από το δέλτα του ποταμού. Συνέχισε καλά το πας. Καταράκτες παντού και μία ξύλινη γέφυρα, τι την ήθελα την γέφυρα δεν έχω ιδέα. Αλλά είχα εσένα, θα πρεπε να σε είχα κρατήσει κάτω από το νερό του καταρράκτη να μην ξαναπάρεις ανάσα, αλλά χαμογέλασες με τα σκιστά σου μάτια και μούδιασε το μυαλό και σιγά σιγά το σώμα. Δε μου άφησες περιθώρια.

"Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι πρεζάκι, είμαι πρεζάκι της στιγμής, πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι"

Σηκώθηκες κ έφυγες αργά αρχοντικά και με συνέφερε η ζεστασιά του μπλε υφάσματος στο χέρι μου.