Παρακολουθώ εδώ και μερικές μέρες τα τεκταινόμενα σχετικά με το..."φλέγον" (ώρες ώρες αηδιάζω τον εαυτό μου με αυτού του είδους το χούμορ) θέμα της πυρκαγιάς στην Πάρνηθα. Το σκηνικό είναι παντού το ίδιο. Οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς του αποθανόντος ζωντανού οργανισμού που ονομάζεται "περιβάλλον" δίνουν ένα ακόμα ρεσιτάλ "οικολογικής συνείδησης". Κροκοδείλια δάκρυα, θυμός που ξεχειλίζει, βαρύγδουποι τίτλοι στα ΜΜΕ τύπου "Το έγκλημα του αιώνα"...Πως ξαφνικά αποκτήσαμε όλοι (δεν εξαιρώ εαυτόν) τέτοια ευαισθησία απέναντι σε όλα αυτά που μας χάρισαν τα οποία τόσο άπληστα και ελαφρά τη καρδία θεωρούμε περιουσία μας; "Κάλλιο αργά παρά ποτέ", λέει η ρήση. Εγώ ξέρω κι άλλη μια, που λέει ότι "Οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι". Διότι, προφανώς, στον κόσμο των ηλιθίων, εάν η οικολογική σου συνείδηση διαρκέσει παραπάνω απ'όσο τα σχετικά θέματα στις ειδήσεις των εννέα, είσαι "γραφικός" και "εκτός πραγματικότητας". Οπότε. αφομοιώνεσαι από την γενικευμένη πνευματική ραστώνη (για να credit-άρω και το φίλτατο Puppet Master) και σταματάς να παπαρολογείς επί του θέματος, υπό το φόβο του να σε χαρακτηρίσουν outcast, στη χειρότερη περίπτωση. Στην καλύτερη περίπτωση, θα εισπράξεις το συγκαταβατικό νεύμα του κεφαλιού και τη σιωπηλή συμπόνοια για το θάνατο του περιβάλλοντος, λες και είναι δικός σου συγγενής ο αποθανών, και ήρθαν να σε συλλυπηθούν αυτοί που στην ουσία δεν έχουν λόγο να θλίβονται.
Επομένως, τι; Ας προσευχηθούμε επομένως όλοι μαζί πριν πέσουμε για ύπνο δυνατά στον Jehova/Θεό/Γιαραμπή/Αλλάχ/Μωυσή/Δολλάριο (όπου πιστεύει ο καθένας) να ξαναφυτευτεί το δάσος μοναχό του, μπας και γλιτώσουμε τη γενικευμένη στεναχώρια βρε αδερφέ καλοκαιριάτικα. Μέχρι να εισακουστούμε φυσικά, ας συνεχίσουμε να αφήνουμε (κι εσύ κι εγώ και όλοι μας) τα άδεια μπουκάλια μας στην παραλία, διότι "ωχ αδερφέ, ένα μπουκάλι είναι, δεν έβαλα και φωτιά στην Πάρνηθα". Μέχρι να ακούσει ο θεός μας, μπορούμε να συνεχίσουμε να παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε ακόμα και 200 μέτρα απόσταση, διότι "σιγά ρε συ, να ντύνομαι για 200 μέτρα;". Καλή σου μέρα Ελλάδα, καλή σου μέρα ανθρωπότητα. Μέχρι να ακούσει ο θεός μας, προλαβαίνουμε να ψοφήσουμε τον ψόφο που μας αξίζει ως είδος, πορευόμενοι με την υπάρχουσα νοοτροπία. Είναι προτιμότερο, άλλωστε, να καταλήξουμε νεκροί από το να καταλήξουμε γραφικοί.
Επομένως, τι; Ας προσευχηθούμε επομένως όλοι μαζί πριν πέσουμε για ύπνο δυνατά στον Jehova/Θεό/Γιαραμπή/Αλλάχ/Μωυσή/Δολλάριο (όπου πιστεύει ο καθένας) να ξαναφυτευτεί το δάσος μοναχό του, μπας και γλιτώσουμε τη γενικευμένη στεναχώρια βρε αδερφέ καλοκαιριάτικα. Μέχρι να εισακουστούμε φυσικά, ας συνεχίσουμε να αφήνουμε (κι εσύ κι εγώ και όλοι μας) τα άδεια μπουκάλια μας στην παραλία, διότι "ωχ αδερφέ, ένα μπουκάλι είναι, δεν έβαλα και φωτιά στην Πάρνηθα". Μέχρι να ακούσει ο θεός μας, μπορούμε να συνεχίσουμε να παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε ακόμα και 200 μέτρα απόσταση, διότι "σιγά ρε συ, να ντύνομαι για 200 μέτρα;". Καλή σου μέρα Ελλάδα, καλή σου μέρα ανθρωπότητα. Μέχρι να ακούσει ο θεός μας, προλαβαίνουμε να ψοφήσουμε τον ψόφο που μας αξίζει ως είδος, πορευόμενοι με την υπάρχουσα νοοτροπία. Είναι προτιμότερο, άλλωστε, να καταλήξουμε νεκροί από το να καταλήξουμε γραφικοί.
1 comment:
efxaristw gia thn anafora ;)
ksexases na anafereis ekei pou les gia ta pistevo mas.
egw pistevw stous anthropous.otan katalavoun oloi ti thelw na pw tha exei lithei to provlima mas.
Post a Comment