Όνειρο Μου

Όνειρό μου, σε ακόνισα και αρμάτωσα το χέρι
Φονικότατο κι αιώνιο, μα δίκοπο μαχαίρι
Να κόψω απ’τα άστρα, ένα κομμάτι τους για μένα
Να φωτίσει τα σκοτάδια που ‘χα στην ψυχή μου κρυμμένα
Σ’έκανα ξόρκι, όνειρό μου, να τρομάξω το στοιχειό
Στης πόρνης μοναξιάς το σώμα, να ρίξω στο ψαχνό
Μα το σκοτάδι είναι βαθύ κι εγώ με μοναχό κερί
Ψάχνω άνοιγμα στον τοίχο, να βγω απ’τη φυλακή
Ζαλώθηκα το φόβο μου, τον έκανα κουράγιο
Και βγήκα στην αρένα solo, χωρίς δαίμονα ή άγιο
Με όπλο που πονάει πρώτα εμένα
Ο πιο πιστός προδότης φίλος σε χρόνια κατεστραμμένα
Και δε γυρίζω πίσω, δε με παίρνει να λακίσω
Δεν έχω που αλλού να πάω, άλλη αρένα για να ζήσω
Κι αν λυγίσω, πάλι μέσα μου θα λέω εντάξει
Που δε με είχε ο Θεός, μη βρέξει και μη στάξει
Κι είδα τα πάντα καθαρά τοσο νωρίς
Κι έγινα από τώρα μάγκας άντρας μαχητής
Σε πόλεμο δικό μου, με όπλο εσένα όνειρό μου
Μπορεί να φας εμένα πρώτα, μα μη μ’αφήνεις μοναχό μου

Όνειρό μου
Το ματς μυρίζει αίμα
Γινε γραφτό και ριζικό μου
Και μείνε μαζί μου ως το τέρμα
Όνειρό μου
Πέρασμα πάμε να βρούμε
Λεπίδα γίνε,για το καλό και το κακό μου
Και πάμε μαζί να σκοτωθούμε

Στείλε σημάδι να μου πεις πως δε φοβάσαι
Πως θα σαι πάντα δικό μου, κι εχθρούς δε θα λυπάσαι
Πως δεν τρέμεις το αίμα,το φαρμάκι της ζωής
Πως θα ‘σαι πάντα η φωτιά, πες το μου να χαρείς
Κι εγω υπόσχεση σου δίνω,πάντα όρθιος να στέκω
Κι ας ξέρω πόσο κινδυνεύω, πάντα θα σε προσέχω
Στο όνομα σου πόλεμο αιώνιο θα ορκιστώ
Όνειρό μου, μέχρι που να καταστραφώ
Φυγάς από το ψέμα με όχημα εσένα
Κι απ’ την αλήθεια εξόριστος για λάθη περασμένα
Γυρίζω πίσω, με ελπίδα να στεριώσω
Άνοιγμα για να βρω, απ’το κελί μου να γλιτώσω
Και να νιώσω, τη φωτιά να μου καίει τα σωθικά
Να με λυτρώσω, απο τα ανήλιαγα τους μυστικά
Σημαία σηκώνω, με έμβλημα πάνω τη ζωή μου
Μέρα απόδρασης κι η ευκαιρία μόνο δική μου
Ήρθα να σε ξυπνήσω, πολέμου σάλπιγγες να ηχήσω
Η σάπια ειρήνη τέλειωσε και δεν μπορείς να κάνεις πιίσω
Μου υποσχέθηκες για πάντα να διψάς για αίμα
Γίνε μου μοίρα κόκκινη και πάμε ως το τέρμα

Με Το Ζερβό

Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα
με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,
ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές
στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.
Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,
όμως, μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.
Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο
που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.
Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,
'ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.
Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια
γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.
Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη·
ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη
που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια
ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.
Είναι όλα εδώ, παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,
πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.
Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο
κι έτσι το χώμα που έχεις μπει, δεν είναι γόνιμο.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα
να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα.
Σου' πα να με κάνεις δράκο
να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.

Είναι όλα ίδια, μαστρο Μίκη, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι.
Ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.
Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα.
Ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.
Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,
ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.
Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου.
Θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.
Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,
δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.
Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες
από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.
Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,
ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.
Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,
σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.
Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα
κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα
- δήθεν καπάτσα - τη βλέπω, και την είδες από παιδί·
ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα....
Σου 'πα να με κάνεις δράκο...
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου 'λεγα να τους τη σπάω,
μάθε με να γράφω με το ζερβό.

By: Active Member, "Πέρασμα Στο Ακρόνειρο"

Fight Fire With Fire

"Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα πολεμά ο Ακρίτας με το θάνατο" Ν. Καζαντζάκης

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να μιλάς (ή μάλλον να γράφεις) τέτοιες ώρες. Είναι όμως κάτι το πολύ ευκολότερο από το να σιωπήσεις και να πνίξεις μέσα σου αυτά που σε πνίγουν.
Στα παράθυρα του τηλεοπτικού τσίρκου, θα σας πουν ότι "δεν είναι η ώρα των πολιτικών ευθυνών", ότι "πρέπει να υπάρχει σύμπνοια και εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπιστεί η τραγωδία" και άλλα τέτοια χαριτωμένα και βαρυσήμαντα. Κι εγώ, όμως, δεν ήρθα να σας πω ιστορίες πολιτικών ευθυνών ή συμφερόντων. Πήρα τις λέξεις μου υπό μάλης κι ήρθα να σας θυμίσω ένστικτα. Ένστικτα επιβίωσης.
Δεν έχει σημασία αν εμείς που λέμε, αυτή τη στιγμή, ήμασταν εκεί ή όχι. Ήμασταν εκεί, γιατί ΕΚΕΙ, έσβησαν στις φλόγες όνειρα, ελπίδες, κόποι και ζωές ανθρώπων σαν κι εμάς. Θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς.

Μακάρι να ήμασταν μια χώρα-μπουρδέλο. Μέχρι πρότινος, το πίστευα δηλαδή. Έως ότου σκέφτηκα, ότι, αφενός στα μπουρδέλα υπάρχουν κανόνες και αρχές, και αφετέρου, ότι στα μπουρδέλα τις πουτάνες μόνο τις γαμάνε. Δεν τις καίνε ζωντανές.

Και στην ώρα της κρίσης, την ώρα που ο συντονισμός του κρατικού μηχανισμού δεν αφορά μια πηγμένη Αττική Οδό αλλά ανθρώπινες ζωές, το μπουρδέλο μετατρέπεται σε μια αρένα κεκλεισμένων των θυρών, όπου δεν υπάρχουν θεατές για να αποφασίσουν αν πρέπει να ζήσεις ή να πεθάνεις. Στο τέλος, δεν έχεις καμία ελπίδα για βοήθεια. Την ώρα που ζωές και όνειρα καιγόντουσαν, ο αρχηγός της Πυροσβεστικής εξακολουθούσε να έχει προσωπικές διαφορές με τον αρχιμαλάκα τελοσπάντων της Πολιτικής Προστασίας και ο Καίσαρας του Κολοσσαίου έβγαζε δακρύβρεχτο διάγγελμα φορώντας μάυρη γραβάτα, μιλώντας για οδύνη. Για πόνο και οργή. Καθώς θα θυμάστε φυσικά, ο Καίσαρας δε δίνει δεκάρα για αυτούς που πεθαίνουν στην αρένα. Απλώς, τούτη δω η αρένα είναι εξωτερικά διακοσμημένη σε στυλ "κοινωνικού κράτους", όπου υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για το πως ΠΡΕΠΕΙ να θλίβεσαι και να οργίζεσαι για τα δεινά αυτού του τόπου. Και στη συνέχεια, αφού τελειώσεις με τη συγκίνηση, περιμένεις τη φωτιά να σβήσει στη θάλασσα.

Αν ο Καίσαρας λοιπόν μας πήρε την οργή, τι μένει σ'εμάς;
Το ΜΙΣΟΣ. Το ξερό, παγωμένο, το απόλυτο ΜΙΣΟΣ.

Ενάντια σε αυτούς που μέχρι πρότινος σε κλέβανε, σου παίρνανε τις δουλειές για να τις δώσουν στους "από κοντά", σου καταργήσανε τις υπερωρίες, σου γαμήσανε παιδεία, ασφαλιστικό, τη ζωή ολόκληρη, έτσι, για το γούστο τους. Και τώρα, πάλι για το γούστο τους και την τσέπη τους, σε καίνε ζωντανό.

Σε σκοτώνουν.

Στην αρχή μίλησα περι ενστίκτων. Here's the deal. Το ένστικτο της επιβίωσης. Πίσω, στην έννοια του ζώου. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις αυτόν που σε αφήνει να πεθάνεις, είναι πέρα και από την παραφροσύνη. Σε καίνε, Ελλάδα. Μα χειρότεροι από αυτούς που σου βάλανε φωτιά, είναι αυτοί που δήθεν θέλουν το καλό σου και την πρόοδο σου, και σε αφήνουν να καίγεσαι. Σε κλέψανε, σε γαμήσανε, σε κανάνε τσιφλίκι τους και τώρα; Σε καίνε, Ελλάδα. Ως πότε θα τους προσκυνάς, Ελλάδα;

Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τη ζωή. Όταν σου την παίρνουν κι αυτή, τι σου μένει να φοβηθείς; Τι σου μένει να διστάσεις; Τι σου μένει να δειλιάσεις; Αμολήσου απάνω τους σα λυσσασμένο σκυλί. Όλοι μας. Πολέμα τη φωτιά με φωτιά. Με τη φωτιά της ψυχής σου, της αξιοπρέπειας σου. Μα τι λέω; Ποιας αξιοπρέπειας; Το δικαίωμα να είσαι ζωντανός είναι πολύ πιο πέρα από την αξιοπρέπεια. Είναι ένστικτο.
Σε αφήσανε να πεθάνεις, Ελλάδα. Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά σου στα κούφια λόγια που θα ακούσεις για πολιτικές ευθύνες, για πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι ζήτημα επιβίωσης, δεν είναι πλέον εκλογές. Μην τους αφήσεις να ξεφύγουν με εγκλήματα στην πλάτη τους. Με φόνους στο μητρώο τους. Ingen flammer, intet hat/De hadde rett, vi kom til Helvete. Αν όχι τώρα, τότε πότε, Ελλάδα;

Με μελαγχολία διάβαζα την κιτρινισμένη από τα χρόνια σελίδα του ημερολογίου σου.Συχνά ένα χαμόγελο αχνοφαινόταν πάνω μου.Δε μ'άρεσε που έπινες καφέ μόνη.Πολλές φορές όταν βλέπω άτομα να κάθονται μόνοι τους σε ένα τραπέζι προσπαθώ να μπω λαθραία στην ψυχή τους.Με μανία έψαχνα να ξεχωρίσω τα φιστίκια που συνόδευαν την μπύρα μου.Με την ίδια μανία έψαχνα ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτάξουν παραπάνω από δέκα δευτερόλεπτα,ίσως και να τα ερωτευόμουν αμέσως...Καθώς άλλαξα σελίδα δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω το περίεργα σχεδιασμένο καναρίνι που με έκανε να φτερουγίσω και εγώ στο παρελθόν όταν το μολύβι σου το αποτύπωνε σε μια κόλα χαρτί.

Who Decides

And so we meet again, the dirt on our feet but then
Who knows who really decides?
In this spacial oddity, this viral commodity
The astronaut listens to voices that call
Won't you follow me down?
Breathe, as you suffer with existence

Rags and ruin of all that was human
Leaching the force of collective design
Heroes and rapists they all have nice faces
But who decides, who defines, who draws all the lines?

In this wasted miracle, the outcome so terminal
Why do we waste time on hope?
In perfect execution, liquid and lucid
Born in the astromaut's eyes
Of hate, loathing, wonder, and fear
Breathe as you suffer in denial

The lover and the blind man they sing their song
The pleasured and the pained pray their sins are gone
They can't reach heaven, the truth's brutal lesson
Forgive yourself, for no one else will die for your crimes
But who decides, who decides?

By: Nevermore, "Enemies Of Reality"

kuro siwo

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο, δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.


Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα, χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα


Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει, χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει,"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "


Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει.


Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
---------------------------------------------------------------------------------------------
το αγαπήμενο μου τραγούδι σε στίχους Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου

Ψάχνοντας Για Χρυσό ΙΙ

Κι αν τα μεγάλα πράγματα δε γίνουν ποτέ...;
Θα μείνουμε μια ζωή χρυσοθήρες σε μια πόλη-φάντασμα;

Ίσως δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά πράγματα.
Ίσως όλα έχουν την αξία που τους δίνουμε.
Ίσως η πόρνη να μην ήταν πόρνη, αν κάποιος την αγαπούσε.

Κι ίσως κι εμείς οι ίδιοι να μην έχουμε χάσει όλα τα τρένα για εκεί που θέλουμε να πάμε, ακόμα κι αν δεν είμαστε καλά καλά βέβαιοι ότι ξέρουμε που είναι αυτό.

Μπορεί ο starky να μη βρει ποτέ του μια μπάντα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα σωπάσει.

Μπορεί ο miko να μη γίνει ποτέ πιανίστας στο Μέγαρο.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα παρατήσει αυτό που τον γεμίζει.

Το ίδιο σύστημα που φτύνουμε, μας έφτυσε εδώ.
Μα θα το φτύσουμε πίσω δυνατότερα, όπως μόνο εμείς ξέρουμε.
Με το να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε.
Και με την τέχνη του να το συνδυάσουμε με αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε.
Αν δε με γελούν τα μάτια μου, βλέπω ένα κοίτασμα χρυσού στο βάθος;

Αν τα μεγάλα πράγματα έχουν ήδη γίνει, θα το μάθουμε.
Αν γίνουν στο μέλλον, θα είμαστε εκεί για να τα ζήσουμε.
Κι αν δε γίνουν ποτέ, θα φτιάξουμε εμείς άλλα, μεγαλύτερα.

Μη χάνεσαι. Το παγκάκι ΕΙΝΑΙ ο χρυσός.

Have Demon, Will Travel

If angels rained by your window
You'd better follow them down the drain
Keep your eyes on the road and your senses alert
Vindication's coming right your fucking way

You need much more training for this
Better take a step back, reconsider your choices
Step up, come correct some other fine day
Have demon, will travel. I'm your demon to stay

Wounded predators come
Against conceited prey
To claim a righteous reign

Step right outta my way son
I'm here to claim my torment's reward
I'll kick this door open
And shred all who stand in front of me
'Cause I hold the keys to open
And claim what you wished for a lifetime to see

If cars hissed by your window
You'd better follow them, down the line
Keep your eyes on the road, there's danger ahead
Get your wheels going, your ride ain't worth a dime

You need much more training for this
Take another step back, reconsider your choices
Return some other day and you might get your strife
Have demon, will travel. I'm your demon for life

Του αύριο το αλλά...

Μια Ισπανίδα μάγισσα σαν έχτιζε τα κάστρα
κη θάλασσα αιώνια ώρες τα πολεμούσε.
Κάπου έκει στο χάλασμα κάτω από τα άστρα
κάποιος Ρωμαίος βασιλιάς τη μάχη εκοιτούσε.

Μα ένας γέρος πειράτης, τώρα μαζέυει ψάρια.
Τα όνειρα ‘γκυροβόλησαν μα έμαθε πολλά
πως αν το κύμα ενωθεί τα τρώει τα ντουβάρια
μονάχα να ξεχάσουμε του αύριο το αλλά...