Ψάχνοντας Για Χρυσό

‘Αλλη μια νύχτα στην πόλη φάντασμα λες και όλοι οι κάτοικοι ανακάλυψαν ξαφνικά πως ο χρυσός τελειώνει και φεύγουν άρον άρον.
Και εμείς τυχοδιώκτες είμαστε αλλά δε ψάχνουμε χρυσό,ψάχνουμε απλώς ένα παγκάκι να μας καταλάβει. Και εκείνο όπως πάντα υπομονετικό ποιος ξέρει πόσες μαλακίες έχει ακούσει...
Ε βράδυ ήταν,οι ταρίφες γραφικοί τύποι βαριεστημένοι κάναν πιάτσα. Κάποια ωραία πόρνη απέναντι έτρωγε ένα σάντουιτς πριν πιάσει πάλι δουλεία.
‘Ετσι λοιπόν μας έπιασε ένα αίσθημα αυτοκριτικής και μας ταλαιπωρούσε μία ερώτηση που έχει βασανίσει τα μεγαλύτερα μυαλά στην ιστορία,σε εμάς θα έκανε σκόντο?

-Που σκατά πάμε μου λες ρε miko?
-Εσύ πιανίστας δεν ήθελες να γίνεις?
-Εσύ ρε starky στίχους σε hard-core μπάντα δεν ήθελες να γράφεις?

Το ίδιο σύστημα που φτύνουμε, μας έφτυσε στη γωνιά αυτής της πόλης.
‘Ισως να λέω μαλακίες, ίσως...
Ο χρόνος θα το δείξει, ίσως να κάνουμε κάτι μεγάλο.
‘Ισως τα μεγάλα πράγματα να έχουν ήδη γίνει.


‘Ερημος ο δρόμος, τα δέντρα στειχειωμένα
ψάχνω το φεγγάρι και εκείνο ψάχνει εμένα...

Βαριέμαι να το συνεχίσω κάντε το ότι θέλετε.

Ηλεκτρικός Θησέας

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που ‘χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή.
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια βγαίνουν σαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ σκαρφάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας; Και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα ‘ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.


Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ’ έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα νέα ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίμπλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
---------------------------------------------------------------------------
ποιήμα του Δημήτρη Βάρου το οποίο βρήκα και σε τραγούδι από τον
αγαπημένο Παύλο Σιδηρόπουλο.
ευχαριστώ τον Σπύρο Αραβανή για την ανακάληψη στο blog του.
www.poiein.gr

Η τίγρη

έχω μια τίγρη μεσα μου άγρια λυμασμένη
όλο με περιμένει κ όλο τη καρτερώ
τήνε μισώ και με μισεί
θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με το καιρό.

έχει τα δόντια στη καρδιά
τα νύχια στο μυαλό μου
και γω για το καλό μου
για ‘κείνη πολεμώ

κι ολα του κόσμου τα καλά
με κάνει να μισήσω
για να τση τραγουδήσω
το πιο βαρύ καημό

όλα του κόσμου τα γκρεμνά
με σπρώχνει να περάσω
για να την αγκαλιάσω
στο πιο τρελό χορο

κι όταν τσι κρύες τσι βραδιες
θυμάται τα κλουβιά τση
μου δείχνει τη προβιά τση
για να τηνε θορρώ

καμιά φορα ‘που το πιοτό
πέφτομε μεθυσμένοι σχεδό αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και ‘μες σε τούτ’ τη σιωπή
και λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί

κ αναζητεί τη σιωπη
με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
-----------------------------------------------------

                                                                          Ψαραντώνης
                                       Ελπίζω Λουκά να φιλιώσετε κάποτε...

Binary Thoughts

All I wanted was to find some truth
And I’ve ended with a handful of doubt, if this is truly my path.
All I longed for was some freedom
To finally see that freedom is a state of mind.
I knew that freedom’s never free, but never knew how much it costs.

All I wanted was to reach a goal
And I’ve ended here, battling through the obstacles day by day.
All I yearn for is the meaning, why am I here?
They made us choose too soon, my friend.
And we’ll know if we were right or wrong only when it’s just too late.
Now cope with it.
Just to see if you chose well.
But if you chose wrong, you won’t have time to repent.

Life is the art of producing adequate results when having inadequate information.
We had really, really few information, my friend.
And maybe we fucked up too soon.
Is this what we’re made for?
Are we still here just because we don’t wanna quit?
Who are you? Who am I?
Can you really answer for sure?
Then, how can you tell of what you wanna be
When you don’t even know what you really are right now?
They don’t care.

Credits: Αδελφός Παναγιώτης, Pain Of Salvation, Fates Warning, Nevermore.

A Season In The Sky

I had a vision last night, my god was glowing
There was another bridge on fire
And the last wrecks were counted
The sky opened and the blood flowed
A distant cancerous season was upon me
I had a hook in my back and a light to guide me

My words were useless again

The leftovers were playing with my memories of love
I screamed at my god and he let me go
I drifted silently to the desert and began to pray
I came to a pile of ashes and sifted through it looking for teeth
A snake spoke through me again
But I could not heal their wounds

I'm searching for the old spirit of war
With my rough hands and a sharp knife
I need something to cut into so that my god can see me again

To be right again
To see my shadow alone
To get back to the hook and let the light burn in my soul

All I've seen walking through the fire
The figures in my dreams
Run back on me in a psychic scar
As I ride to the dawn

By: Neurosis, "The Eye Of Every Storm"

Ερωτικό

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Right In Two

Angels on the sideline,
Puzzled and amused.
Why did Father give these humans free will?
Now they're all confused.

Don't these talking monkeys know that
Eden has enough to go around?
Plenty in this holy garden, silly monkeys,
Where there's one you're bound to divide it.
Right in two.

Angels on the sideline,
Baffled and confused.
Father blessed them all with reason.
And this is what they choose.
And this is what they choose...

Monkey killing monkey killing monkey
Over pieces of the ground.
Silly monkeys give them thumbs
They forge a blade,
And where there's one
they're bound to divide it,
Right in two.
Right in two.

Monkey killing monkey killing monkey.
Over pieces of the ground.
Silly monkeys give them thumbs.
They make a club.
And beat their brother,down.
How they survive so misguided is a mystery.

Repugnant is a creature who would squander the ability to lift an eye to heaven conscious of his fleeting time here.

Cut it all right in two.

Fight over the clouds,over wind,over sky
Fight over life,over blood,over prayer,overhead and light
Fight over love,over sun,over another, Fight...

Angels on the sideline again.
Been soon long with patience and reason.
Angels on the sideline again
Wondering when this tug of war will end.

By: Tool, "10.000 Days"

http://anadasosi.blogspot.com/

http://anadasosi.blogspot.com/

Flames Of The End

Παρακολουθώ εδώ και μερικές μέρες τα τεκταινόμενα σχετικά με το..."φλέγον" (ώρες ώρες αηδιάζω τον εαυτό μου με αυτού του είδους το χούμορ) θέμα της πυρκαγιάς στην Πάρνηθα. Το σκηνικό είναι παντού το ίδιο. Οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς του αποθανόντος ζωντανού οργανισμού που ονομάζεται "περιβάλλον" δίνουν ένα ακόμα ρεσιτάλ "οικολογικής συνείδησης". Κροκοδείλια δάκρυα, θυμός που ξεχειλίζει, βαρύγδουποι τίτλοι στα ΜΜΕ τύπου "Το έγκλημα του αιώνα"...Πως ξαφνικά αποκτήσαμε όλοι (δεν εξαιρώ εαυτόν) τέτοια ευαισθησία απέναντι σε όλα αυτά που μας χάρισαν τα οποία τόσο άπληστα και ελαφρά τη καρδία θεωρούμε περιουσία μας; "Κάλλιο αργά παρά ποτέ", λέει η ρήση. Εγώ ξέρω κι άλλη μια, που λέει ότι "Οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι". Διότι, προφανώς, στον κόσμο των ηλιθίων, εάν η οικολογική σου συνείδηση διαρκέσει παραπάνω απ'όσο τα σχετικά θέματα στις ειδήσεις των εννέα, είσαι "γραφικός" και "εκτός πραγματικότητας". Οπότε. αφομοιώνεσαι από την γενικευμένη πνευματική ραστώνη (για να credit-άρω και το φίλτατο Puppet Master) και σταματάς να παπαρολογείς επί του θέματος, υπό το φόβο του να σε χαρακτηρίσουν outcast, στη χειρότερη περίπτωση. Στην καλύτερη περίπτωση, θα εισπράξεις το συγκαταβατικό νεύμα του κεφαλιού και τη σιωπηλή συμπόνοια για το θάνατο του περιβάλλοντος, λες και είναι δικός σου συγγενής ο αποθανών, και ήρθαν να σε συλλυπηθούν αυτοί που στην ουσία δεν έχουν λόγο να θλίβονται.

Επομένως, τι; Ας προσευχηθούμε επομένως όλοι μαζί πριν πέσουμε για ύπνο δυνατά στον Jehova/Θεό/Γιαραμπή/Αλλάχ/Μωυσή/Δολλάριο (όπου πιστεύει ο καθένας) να ξαναφυτευτεί το δάσος μοναχό του, μπας και γλιτώσουμε τη γενικευμένη στεναχώρια βρε αδερφέ καλοκαιριάτικα. Μέχρι να εισακουστούμε φυσικά, ας συνεχίσουμε να αφήνουμε (κι εσύ κι εγώ και όλοι μας) τα άδεια μπουκάλια μας στην παραλία, διότι "ωχ αδερφέ, ένα μπουκάλι είναι, δεν έβαλα και φωτιά στην Πάρνηθα". Μέχρι να ακούσει ο θεός μας, μπορούμε να συνεχίσουμε να παίρνουμε το αυτοκίνητο για να πάμε ακόμα και 200 μέτρα απόσταση, διότι "σιγά ρε συ, να ντύνομαι για 200 μέτρα;". Καλή σου μέρα Ελλάδα, καλή σου μέρα ανθρωπότητα. Μέχρι να ακούσει ο θεός μας, προλαβαίνουμε να ψοφήσουμε τον ψόφο που μας αξίζει ως είδος, πορευόμενοι με την υπάρχουσα νοοτροπία. Είναι προτιμότερο, άλλωστε, να καταλήξουμε νεκροί από το να καταλήξουμε γραφικοί.