'Εκανα καμβά τα μάτια της ψυχής σου
έκανα μπογιά τα όνειρα που τρόμαζα να πω.
Μακάρι να μπορούσα να δω μες την ψυχή σου
μακάρι να μπορούσα το έργο μου να δω.
Σε νόμιζα μακρυά μου μα ήσουνα τόσο κοντά.
Τώρα δε βλέπω έχει συννεφιά.
'Ισως η μοίρα με βροχή μου απαντά
ίσως με τρώει ο έρωτας σου και έξω έχει ξαστεριά.
Μαύρο πανί τον πίνακα σκεπάζει.
Κρύφτηκαν ξανά τα όνειρά μου.
Η μοναξιά έμπνευση μου τάζει
πόσο μ'αρέσουν τα δεσμά μου.
4 comments:
ta oneira einai san to mualo mas kanei sou lene ti nakaneis xoris na se rotisoun , apla sto lene ki ama thes to kaneis allios tha exeis tipsis.....
I remember the endless longing
That called inside of me
From fountains of expression
Trying to break free ;)
Πολύ ψαγμένο το τετράστιχο! Όλοι στα τυφλά ζωγραφίζουμε. Άραγε βλέπουμε ποτέ το έργο μας;
An ennoeis to diko mou, to credit ston Jim Matheos ;)
Post a Comment