Wednesday, March 14, 2007

Το μονόγραμμα (1971)




Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι ανθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
                                                     _Οδυσσέας Ελύτης
--------------------------------------------------



5 comments:

Mr.Fixit said...

Ω Θεε, το υπερτατο ποιημα κατα την ταπεινη μου αποψη...Και το μερος που εκανες post ενα απο τα πιο ανατριχιαστικα..."Πως αλλιως, αφου αγαπιουνται οι ανθρωποι"...Η υπερτατη ειρωνεια κοντρα σε τουτο τον κοσμο...Αγαπιουνται, ετσι δεν ειναι;

Anonymous said...

Δυστυχώς ο Ελύτης ήταν ονειροπόλος και ρομαντικός!Βέβαια δεν τον κατηγορώ καθώς ήταν ευαίσθητος και ανθρώπινος όπως άλλωστε και όλοι οι ποιητές που προσπάθησαν να μας κανουν να ονειρευτούμε ουτοπικούς έρωτες και να γευτούμε αγκαλίες ανθρώπων δεν θα χρειαζεται να μας λένε σ' αγαπώ αλλά θα είναι εμφανές σε κάθε τους πράξη,κίνηση ή ματιά.Αλήθεια δεν τους κατηγορώ...απλά δεν τους πιστεύω!Σ' αυτή τη ζωή τα πάντα είναι δύσκολα και μας τσακίζουν και τίποτα δεν ειναι εξειδανικευμένο!Πόσο μάλλον ο έρωτας και κυρίως η αγάπη!Μόνο εμείς είμαστε κυρίαρχοι της μοίρας μας και υπαίτιοι των πράξεων που μας μαυρίζουν την ψυχή και καταναλώνουν κάθε ηλιαχτίδα αγάπης και ευτυχίας που υπάρχει καλά κρυμμένο στην εύθραυστη ψυχή μας μέχρι να μείνουμε άδειοι και ανολοκλήρωτοι για πάντα!Άθλια ποιήματα μιας συμπαντικής σύμπτωσης ή μιας εξέλιξης που οδηγεί στην ολοκληρωτική μας φθορά!Φτηνές δικαιολογίες ύπαρξης!Μαργιονέτες των καταδικαστέων αποφάσεων μας!Τον μάταιο τούτο κόσμο λοιπόν εμείς τον έχουμε φτιάξει κατ' εικόνα και ομοίωση μας και κάνεις θεός ή μοίρα δεν είναι ικανός να μπαλώσει τα δικά μας σφάλματα με κανενός είδους μαγεία!Πως αλλιώς;Αφού ακόμα κι αν αγαπιούνται οι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν ή απλά το αγνοούν με κάθε τρόπο!Δυστυχώς μέσα από την άρνηση δεν δημιουργούνται θαύματα ούτε και στοργή,αγάπη,κατανόηση...το μόνο που δημιουργείται είναι ένα αχανες κενό!Τελικά το μόνο που θα μας γιατρέψει θα ναι ο θάνατος αλλά ακόμα και αυτή η κατά τα άλλα,για την άσχημη κατάστση της ψυχής μας,φωτεινή δύναμη δεν θα καταφέρει να μας φέρει την ολότητα και τη ζεστασια που πάντα περιμέναμε.

Mr.Fixit said...

Σε καθε περιπτωση, θα προτιμουσα να προσπαθησω να φωτισω ενα σκοταδι με τις ηλιαχτιδες αγαπης που εχω μεσα μου, παρα να τις καμαρωνω μοναχος μου, φοβουμενος μην τις σπαταλησω...Θυμασαι το στιχο; Αξιζει ρε φιλε να ζεις για ενα ονειρο, κι ας ειναι η φωτια του να σε καψει...Γιατι αν δε ζεις για ενα ονειρο, πες το αγαπη ή οπως αλλιως θελεις, τι θα πεις στον εαυτο σου σαν "λυτρωθεις" μεσω του θανατου; Οτι εφτασες στον προορισμο, κλεινοντας τα ματια σε μια πανεμορφη διαδρομη; Εγω δε θα μου το συγχωρουσα ποτε αυτο...
Και η αρνηση, ναι, δε δημιουργει θαυματα...Θυμησου ομως κι αυτο: Γινε πρωτα εσυ ο ιδιος αυτο που θελεις να δεις σαν αλλαγη στον κοσμο....
Οταν εσυ η ιδια ζεις στην αρνηση, πως περιμενεις οι γυρω σου να δραπετευσουν απο αυτη;

Anonymous said...

Αγαπητή silverlady με την σειρά μου θα ήθελα να σου πω ότι έχω φτάσει σ'αυτήν την κατάσταση πολλές φορές... Και λέω τα ίδια που λες και εσύ με την διαφορά όμως ότι...ποτέ δεν τα παρατάω.Αυτό το όνειρο που αποκαλείς ανεκπλήρωτο προσπαθώ να το βρω και να το κατακτήσω και όχι να με προσπεράσει.Την αγάπη και τον έρωτα δεν μπορείς να ξυπνήσεις ένα ωραίο πρωί και να τα έχεις...Θέλουν κυνήγι και προσπάθεια.Στην ζωή μου και ο puppetmaster ειδικά το ξέρει πολύ καλά προτιμώ να πληγωθώ έχοντας ζήσει κάτι παρά να μην το ζήσω...Θυμήσου!Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!

salerosa said...

Ένα ποίημα που μου αρέσει πολύ!