Wednesday, June 20, 2012

Buzzerbeater

Ανακατεύω τον ξεραμένο αφρό του φραπέ και σκέφτομαι ότι πρέπει να διαβάσω - τελευταίο μάθημα ρε τεμπέλη! Κι ακόμα κι έτσι, πρέπει κάτι να γράψω να μου φύγει η διάθεση να ανακατεύω ξεραμένα κατακάθια. Και μετά βλέπουμε. Εντάξει, θα διαβάσω. Αλλά μετά.

Πριν μερικούς μήνες έγινα 24 και άκουσα πολλούς να γελάνε καλόκαρδα απέναντι σε αυτά που τους έλεγα. Δεν τους φανήκανε αρκετά πολλά τα χρόνια, αλλά με βρήκανε μεγάλο και για φοιτητή πια, δεν ήμουνα πια και τόσο γέρος για να είμαι αποκαρδιωμένος αλλά ούτε και αρκετά μικρός για να είμαι ρεμπεσκές - βρε δε γαμιέστε να ασπρίσετε όλοι; Και άκου τι έγινε μετά.

Μετά γίνανε εκλογές.

Κακογαμήθηκε ο Δίας λοιπόν και το πολιτικό σκηνικό ήρθε τούμπα. Τούμπα λίμπρε, μισό ξινή ρετσίνα και μισό γλυκερή κόκα-κόλα - κι εμείς στριμωγμένοι στη μέση. Εμείς φύσει και θέσει αριστεροί, να τα λέμε με το όνομα τους, ναι; Ψηθήκαμε λοιπόν. Για κάποιον όχι και τόσο ανεξήγητο τελικά λόγο η αριστερά έδειξε ρεύμα. Ο μεν ελιτισμός μας δε μας άφησε κι έτσι ποτέ δεν πειστήκαμε ότι οι "εμείς" γίναμε πάνω από το 5-10% του πληθυσμού βαριά βαριά, αλλά είπαμε, "θα συνεργαστώ και με το διάβολο", αν είναι μια φορά να βγει η χοντρή να τραγουδήσει και να το 'χω κολλήσει εγώ το τρίποντο και να κυλιέμαι στο παρκέ. Μια φορά ρε φίλε - κι ας ξέραμε ότι μετά όχι λεφτά για φιέστα δεν έχουμε, αλλά μπορεί να γυρίζαμε και την κούπα πίσω. Ακόμα κι έτσι, είπαμε δε γαμιέται και μπουκάραμε, αλαλάζανε τα πλήθη, το γήπεδο γέμιζε! Πατικωνόταν πες καλύτερα, το ματς πήγαινε στον πόντο και το πιστέψαμε οι μαλάκες - αναποφάσιστοι γαρ, μεταξύ απογοήτευσης και ρομαντισμού, ξαναδιαλέξαμε το δύσκολο. Ίδιον δικό μας αυτό - άστο τώρα.

Μετά το κακογάμημα ήρθε η όμορφη αγκαλίτσα στο τέλος. Ο αντίπαλος ψηλός μπουκώθηκε τα αναβολικά του και ανέβηκε, εν είδει απάνθρωπης πυραμίδας, πάνω στους ώμους των συμπαικτών του, του φύτρωσαν τρία χέρια ακόμα και τάπα, το τελευταίο τρίποντο δεν έφτασε ποτέ στο στεφάνι - δεν έφτασε καν τόσο κοντά για να κάνουμε μανούρα ότι μας το κόψανε στην κάθοδο. Τίποτα από όλα αυτά. Ένα καθαρό και γεμάτο φυστίκι κι ήμασταν πάλι οι μαχητικοί χαμένοι με το κύρος που δίνει αξία (ποια αξία;) στον νικητή. Vae victis δηλαδή κι όλα τα άλλα χίπικες μαλακίες - άστο κι αυτό.

Και τελικά γύρισα εκεί που ήμουν στα γενέθλια μου πριν μερικούς μήνες. Τα χρόνια γίνανε λίγο περισσότερα ακόμα και η θηλειά γύρω από το λαιμό έσφιξε λίγο παραπάνω. Οι άλλοι πάντα λέγανε ότι σουτάρω καλά, μη μασάς ρε μαλάκα, κάποια στιγμή θα μπει, βάρα. Οι άλλοι ακόμα λένε, σουτάρεις καλά, τώρα ξέρεις και τις άμυνες, είσαι έμπειρος πια, ρίχτους στα αυτιά τσολιά μου! Θα τους γαμήσουμε, όλα τώρα αρχίζουν, αν όχι εμείς τότε ποιοι - ιδέα δεν έχω. Εγώ πάντως βαρέθηκα να σουτάρω στο βρόντο. Κατάλαβες τώρα τι έγινε; Πήγα να γράψω πέντε μαλακίες περί εκλογών και πολιτικής και το γύρισα πάλι στο τσάμικο - γιατί ρε φίλε να ξεβρακωνόμαστε έτσι πάντα; Ονειροπόλοι και ρομαντικοί ή απογοητευμένοι και μίζεροι, και οι άλλοι να ξινίζουν τα μούτρα τους είτε έτσι είτε αλλιώς; Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου - και μετά;
Μετά έρχονται τα 24, η εποχή που καταλαβαίνεις πως ό,τι στραβό άλλαξες, επίπονα, σε σένα τον ίδιο δεν έγινε καν αντιληπτό από τον κόσμο. Κι αν δεν μπήκε το σουτάκι με όλο το γήπεδο να κοχλάζει πίσω σου, μπορεί να μπει σε χίλιες άδειες προπονήσεις - αλλά ποιο το νόημα; Να ψηθείς ότι είσαι καλός για να ξανάρθεις και να σε ρημάξουμε, αυτό είναι το νόημα, πες το.

Οπότε;

Οπότε ψάχνεις το default setting για να δεις που σε άφησες και πώς θα σε ξαναβρεις, να δεις μήπως αντέχεις ακόμα να φτιάξεις μερικά καινούρια παραμύθια - παραμύθια δηλαδή, δεν είναι καινούρια, όλα διαβασμένα τα 'χεις ρε Μουστάκια! Κάποιους διαφορετικούς μύθους τέλος πάντων μήπως γεμίσουν τα κενά ή κανένα φρέσκο μουτράκι να μπει πάνω στο καλούπι της Βέρας, ξέρω γω; Δεν πρόκειται να πεθάνουμε στα 30 - τουλάχιστον οι περισσότεροι και πρέπει να μάθουμε τι γίνεται από δω και πέρα. Να μάθουμε αυτό που ήδη ξέρουμε εννοώ. Στο τέλος θα μας τα τσακίσουν τα παραμύθια ή θα τα ξεσκίσουμε μόνοι μας και πάλι από την αρχή. Κάθε φορά με λίγο χειρότερες και πιο άγαρμπες ιστορίες, λίγο λιγότεροι, λίγο λιγότερο φοβισμένοι. Τουλάχιστον να ξέρουμε ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι άλλοι ρε φίλε - δεν είμαστε εμείς το 27%. Να μετρηθούμε αγόρια, δε θα συνεργαστούμε με κανέναν διάβολο αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε ο διάβολος σας! Να μετρηθούμε επειγόντως, ποιοι θα πηγαίνουν στις ομάδες που έχουν φόντα να κερδίσουν και θα διαπραγματεύονται τα συμβόλαια τους και ποιοι θα μένουν πίσω να χάνουν χωρίς να διαπραγματεύονται το παραμικρό. Να μετρηθούμε ρε μαλάκες - δε θα πεθάνουμε στα 30, πέστε μας επιτέλους ότι πεθάναμε ήδη!


3 comments:

Ο Καλος Λυκος said...

και πού να δείς στα 40, μάστορα...

Mr.Fixit said...

Θα ζήσω μέχρι ΚΑΙ τα 40, δηλαδή;

Ο Καλος Λυκος said...

δέν ξέρω / δέν απαντώ... πάντως, το να πεθάνεις, είναι το τελευταίο που θα σου συμβεί.

πέραν του αστείου βέβαια, εξαρτάται τι αμαρτίες πληρώνεις... και 40, και 50, μήν σου πώ και παραπάνω...