Monday, May 24, 2010

στραβωμένα κάδρα

Ο αέρας ξυρίζει το στρωμένο χιόνι και εγώ σφίγγω τα δόντια και τις γροθιές μου, και συνεχίζω να τον χτυπάω σα να μην υπάρχει αύριο. Έξω από το άδειο σχολείο πεσμένος ανάσκελα, λάσπη, χιόνι, αίμα...αξιοθρήνητο.

Μπήκαμε σ' αυτή την πόλη όπως οι καουμπόηδες τον παλιό καιρό, με αποφασιστικό περπάτημα και μπότες γεμάτες με καρφιά. Θυμίζαμε στραβωμένα κάδρα που πάντα προσπαθούσε κάποιος να τα ισιώσει, θες το σχολείο, θες οι γονείς, θες η και καλά μοιραία γκόμενα.
Οι περισσότεροι κρατήσαμε το στράβωμα μας χωρίς νύχια και χωρίς δόντια, άλλοι δεν μπορέσαμε αλλά τουλάχιστον το πουλήσαμε ακριβά. Αυτή τη φορά και με νύχια και με δόντια.

Φτιάξαμε την ιδανική γυναίκα στο μυαλό μας και καταλήξαμε με ιδανικούς φίλους που θα χαθούν το ίδιο απότομα με τον τρόπο που εμφανίστηκαν. Και το μόνο που μάθαμε 5 χρόνια είναι πως πραγματικά πονάει να βαράς μπουνιές στο χιόνι.


...για το john και πολλούς άλλους

4 comments:

Anonymous said...

Gia olous osous barane akoma to kefali tous ston toixo akoma k otan 3eroun oti o toixos dn 8a spasei pote...

Mr.Fixit said...

Ki auth h poutana h polh mas misei toso, pou twra pou feugoume 8a mas dwsei logous na mh 8eloume.

ελη said...

''Θυμίζαμε στραβωμένα κάδρα που πάντα προσπαθούσε κάποιος να τα ισιώσει''

υπεροχο...

Puppet_Master said...

efxarsitw elh,

fixit oi nekroi einai k kataremenoi.