Wednesday, January 30, 2008

Θρησκεία, μια ψυχολογική ντόπα


Ένα κειμενάκι που έγραψε ο αδερφός μου, που δε μπορώ παρά να συμφωνήσω και να το δημοσιεύσω

Ο Μακαριστός προσέφερε αγάπη κι έφυγε..
Χιλιάδες κόσμου έρχονται να χαιρετίσουν τον άνθρωπο που είχε ορισθεί ως ο ‘’παναγιότατος’’, ο ‘’μακαριότατος’’, ο ‘’πανάγαθος’’. Δεν είχε αναδειχθεί, είχε ορισθεί! Τόσος κόσμος τον προσκυνάει τώρα μόνο και μόνο επειδή το ορίζει η κοινωνία μας. Μένει μόνο στο όνομα και στον τίτλο και θα προσκυνούσε ακόμα και τον χειρότερο απατεώνα εάν είχε τον τίτλο του αρχιεπισκόπου, που πλέον, με τη διαφθορά, την απάτη, την υποκρισία και τα συμφέροντα, αμφιβάλλω για το κατά πόσο είναι τιμητικός ο τίτλος αυτός. Και η εκκλησία θρηνεί, θρηνεί τον ηγέτη, θρηνεί που χαράμισε τόσα χρήματα για να τον σώσει και δεν τα κατάφερε. Όπως κι η πολιτεία. Για άλλη μια φορά ήταν εκεί που χρειάστηκε για να βοηθήσει τον απλό πολίτη.
Αυτή είναι η φροντίδα και η αγάπη που παρέχουν οι εκλεγμένοι ηγέτες. Αλλά ο κόσμος τα’χει μπερδέψει. Οι ηγέτες δεν εκλέγονται, αναδεικνύονται. Και όσο παραμένουν κάποιοι στους ‘’τύπους’’, θα παραμένουν κολλημένοι και σιγά σιγά η κοινωνία μας θα επιστρέφει σε εποχές σκοταδισμού. Ήδη κάνει τα πρώτα βήματα.. και δυστυχώς είναι γοργά

Γαμώ την παναγία σας


1 comment:

Unknown said...

Δυστυχώς φίλε μου ο νέος Μεσαίωνας είναι κοντά αν και τρεναρίστηκε λίγο με τον θάνατο του μακαβριοτάτου.

Η θρησκεία είναι οικουμενική διαταραχή. Οι δούλοι μένουν δούλοι γιατί δεν μπορούν και δεν θέλουν να είναι κάτι άλλο.

Ο χουντόδουλος μίλησε στο θυμικό του ελληναρά.

Ένας λιγότερος...αλλά έχει πολύ σαπίλα ακόμη.

Φιλικούς και συντροφικούς-μεταλλικούς χαιρετισμούς.