Με αλκοόλ νερό και πάγο

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε

Ώρες ώρες στο ποτήρι χανόταν εντελώς
Και δεν ήταν το μοναδικό παιχνίδι που το φως του σκάρωνε

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε

Τώρα το καπέλο κρύβει τα σφάλματα του καθρέφτη
Κόβοντας στη μέση τον αλλεργικό χαιρετισμό

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε

Άσκοπα την υγεία σου περιφέρεις
Τηλεφωνείς και το σύρμα σε τυλίγει
Μιλάς με ιδιωματισμούς
σε παραμονεύουν τραπεζίτες, λογιστές, ασφαλιστές κι η αστυνομία

Γλιτώνεις δε γλιτώνεις
Αφού κι η νύχτα τα συμφέροντά τους πρακτορεύει
σε παραμονεύουν τραπεζίτες λογιστές ασφαλιστές κι η αστυνομία


Άσκοπα την υγεία σου περιφέρεις
Τηλεφωνείς και το σύρμα σε τυλίγει
Μιλάς με ιδιωματισμούς
σε παραμονεύουν τραπεζίτες, λογιστές, ασφαλιστές κι η αστυνομία

Γλιτώνεις δε γλιτώνεις
Αφού κι η νύχτα τα συμφέροντά τους πρακτορεύει
σε παραμονεύουν τραπεζίτες λογιστές ασφαλιστές κι η αστυνομία

Με αλκοόλ νερό και πάγο
Το χρώμα αλλάζοντας σιωπούσε


--------------------------------------------------------------
Από το δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου
“Ποίηση με μουσική: Κωνσταντίνος Καβάφης-Χριστόφορος Λιοντάκης”
με ερμηνευτή τον Κώστα Θωμαιδη
ευχαριστώ τον Σωτήρη Παστάκα για την πηγή:
http://www.poiein.gr/

Unanswered Questions

Through exhausted eyes I see/Semblances of faded normality/Through turns of fate I stare/At a soaring past that drags my soul behind/That drugs my mind through places I have cherished/Or hated/Is it real that I recall the pain/The tears and the screams/Of an age not too long gone/Is it real that I finger the scars/And translate it as knowledge I earned/Through merciless fights and incurable stabs/Have I won?/Steer clear from the pain/Or walk just right to it/To be this better man I am/Have I progressed?/I recall myself shouting/”Another battlefield to prove my worth”/Now stand and reckon/Have I proved it at all?/Memories drift as minutes roll by/Changes as penknives shape our times into past time/Left with unanswered questions/Left with unfinished business/Left with pending regrets/And unexpressed feelings/Steer clear from the pain/I’ve always steered clear to the pain/Yet it never ceases to live/Time, they say it heals/I’ve known that time merely kills/When left with unanswered questions/Time is the pain, not the healer/When left with unexpressed feelings/Time is but a bus of shouting regrets/But a clock made of guilt and of shame/The most painful realization/That we’ll never be the same/That we’re left with unanswered questions/

Stare Away

Can I turn my head away and run?
Can I stare away from this, from you, from us?
Merciless time went by; slow as death and cold as snow
Can I stare the other way and run?
Minds never forget, they just stare the other way and play dumb

Mouths sewn by stitches of silence
Darn my memory, can I?
Eyes blinded by veils of forgetfulness
Blind my mind, can you?

I bound myself to resist the siren song
Only to find out that the sirens lie within me
I close my eyes and fired at the past
Only to see I was shooting at nowhere

I turned my head away and ran
I stare away from this, from you, from us
Merciless time goes by; just don’t beckon at me
I stare the other way and run
I’ll never forget, just don’t call my name no more

Love

Because of you, in gardens of blossoming flowers I ache from the
perfumes of spring.
I have forgotten your face, I no longer remember your hands;
how did your lips feel on mine?
Because of you, I love the white statues drowsing in the parks,
the white statues that have neither voice nor sight.
I have forgotten your voice, your happy voice; I have forgotten
your eyes.
Like a flower to its perfume, I am bound to my vague memory of
you. I live with pain that is like a wound; if you touch me, you will
do me irreparable harm.
Your caresses enfold me, like climbing vines on melancholy walls.
I have forgotten your love, yet I seem to glimpse you in every
window.
Because of you, the heady perfumes of summer pain me; because
of you, I again seek out the signs that precipitate desires: shooting
stars, falling objects.
-------------------------------------------------------
Pablo Neruda

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά —
έτσ’ η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν’ αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.
------------------------------------------------

Κ.Π. Καβάφης
---------------
Καθώς λοιπόν τριγυρνούσα στο μοναστηράκι
ανάμεσα στους πάγκους των παλαιοπολητών
τράβηξε την προσοχή μου ένα παλιό κιτρινισμένο
βιβλίο με τα άπαντα του Καβάφη.
Δεν έχασα την ευκαιρία και το αγόρασα για 5 ευρό.
Απάνω έγραφε 150δρχ αχχ τι μου θύμισε.
Κάθε φορά που το ανοίγω βρίσκω και κάτι καινούριο...

Δημοσθένους λέξις

Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
------------------------------------------------------------
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Remains Silent

There live the seas, solemn and ominous in her eye
I enter and howl, break the frontage, can I?
She remains silent, like the nighttime harbor lights
And I stain the sky with words, a song she’ll never find

Returned to this haven of fire
That now awaits me draped in a veil so serene
Huddled by the winds, she stares to the sea
But she remains silent, as solemn and blissful as one can be

Secession

Their genocidal war is declared - we declare our secession
And suffer reprisals, proscription, arrests
Like our brothers and sisters in cell blocks, on shopfloors, in cages
We're marked for death
They buy, sell, and enslave us
We break from their mazes
They starve out escapees, gut our hearts, cut our ties
We sow seeds and bear fruit
They clearcut and uproot
We survive...We thrive
Bridges are for burning, as tables are for turning
And nothing they offer could ever ease this yearning
Better wounds than regrets, better doomed than suppressed
But we're not doomed just yet
We are sparks in the night
In this empire of ice
We set fires in the streets and the hearts of their young
They destroy and devour
But we'll heal all the damage they've done
And when we shatter their silence
And they answer with violence
We'll dance in the shackles and sing through the trial
They are banking on death
But we'll outlive them yet
Though they've bulldozed our heartlands
And brainwashed our families
And poisoned our passions
And smothered all hope from our souls
We survive

By: Requiem, "Storm Heaven"

Πορεία Τρίπολη 30-08-2007

Πορεία που οργανώσαμε στην Τρίπολη για τα καμμένα δάση.