'Εκανα καμβά τα μάτια της ψυχής σου
έκανα μπογιά τα όνειρα που τρόμαζα να πω.
Μακάρι να μπορούσα να δω μες την ψυχή σου
μακάρι να μπορούσα το έργο μου να δω.
Σε νόμιζα μακρυά μου μα ήσουνα τόσο κοντά.
Τώρα δε βλέπω έχει συννεφιά.
'Ισως η μοίρα με βροχή μου απαντά
ίσως με τρώει ο έρωτας σου και έξω έχει ξαστεριά.
Μαύρο πανί τον πίνακα σκεπάζει.
Κρύφτηκαν ξανά τα όνειρά μου.
Η μοναξιά έμπνευση μου τάζει
πόσο μ'αρέσουν τα δεσμά μου.