?hope?

Η δημοκρατία σας βρωμάει... Ισραήλ

στραβωμένα κάδρα

Ο αέρας ξυρίζει το στρωμένο χιόνι και εγώ σφίγγω τα δόντια και τις γροθιές μου, και συνεχίζω να τον χτυπάω σα να μην υπάρχει αύριο. Έξω από το άδειο σχολείο πεσμένος ανάσκελα, λάσπη, χιόνι, αίμα...αξιοθρήνητο.

Μπήκαμε σ' αυτή την πόλη όπως οι καουμπόηδες τον παλιό καιρό, με αποφασιστικό περπάτημα και μπότες γεμάτες με καρφιά. Θυμίζαμε στραβωμένα κάδρα που πάντα προσπαθούσε κάποιος να τα ισιώσει, θες το σχολείο, θες οι γονείς, θες η και καλά μοιραία γκόμενα.
Οι περισσότεροι κρατήσαμε το στράβωμα μας χωρίς νύχια και χωρίς δόντια, άλλοι δεν μπορέσαμε αλλά τουλάχιστον το πουλήσαμε ακριβά. Αυτή τη φορά και με νύχια και με δόντια.

Φτιάξαμε την ιδανική γυναίκα στο μυαλό μας και καταλήξαμε με ιδανικούς φίλους που θα χαθούν το ίδιο απότομα με τον τρόπο που εμφανίστηκαν. Και το μόνο που μάθαμε 5 χρόνια είναι πως πραγματικά πονάει να βαράς μπουνιές στο χιόνι.

...για το john και πολλούς άλλους

Τρύπα Αριστερά

Μήπως φαντάστηκες τον τελευταίο ήχο σαν ένα όπλο;
'Η σαν ένα παρ-μπριζ που θρυμματίζεται;
Μήπως σκέφτηκες ποτέ ότι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις, καθώς ξεθωριάζεις, θα είναι ένα τραγούδι;

Είπες ότι το αξίζω.
Είπες ότι είμαι ηλίθιος.
Ότι οι σκέψεις μου είναι μαύρες σαν κάρβουνο,
κι η πουτάνα η Ρωσία με τον πάγο, μου ανοίγει τρύπες.

Είχες ποτέ την αίσθηση ότι έχεις ξανάρθει εδώ;
Πίνοντας το δηλητήριο με τον τρόπο που σε μάθανε;
Κάθε σκέψη στη ζωή σου αρχίζει από εδώ, και οτιδήποτε ήξερες μέχρι τώρα ήταν λάθος;

Δεν μπορώ να σταματήσω να είμαι...αυτός ο μαλάκας που έφτιαξα.
Κι αν φωνάξω, δε θέλω να με σώσεις.
Θέλω να μου πεις γιατί γυρίζω ακόμα σπίτι με μια τρύπα εκεί που, κανονικά, θα έπρεπε να έχω καρδιά.
Θέλω να μου πεις γιατί θέλω να ηρεμήσω, και όχι να γαμήσω.

Τίποτα δε λιώνει στο κρύο, κι η πουτάνα η Ρωσία με τον πάγο, μου ανοίγει τρύπες.