A Dream for the Blind

Πόσους καφέδες έχω πιει σήμερα;
Δεν μπορώ να θυμηθώ γαμώ τη ζωή μου.

Στριφογυρίζω στο κρεβάτι σαν το μαλάκα, μια κρυώνω και μια ζεσταίνομαι, και το δωμάτιο γύρω παίρνει τη μορφή μιας μαύρης τρύπας που ρουφάει τα πάντα, εκτός από μένα τον ίδιο. Χτες κάποιος μαλάκας μου έκλεισε την κεντρική βάνα του νερού στο διάδρομο κι έμεινα με τα αρχίδια στα μάτια την ώρα που μπήκα στη μπανιέρα. Όλα έτσι, ασύνδετα, χωρίς νόημα, χωρίς λογική. Τέσσερις ώρες ύπνου και τώρα άλλες τόσες αϋπνία, έτσι, χωρίς νόημα, χωρίς λογικές εξηγήσεις. Σα θολό, άφτιαχτο παζλ, που δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο κομμάτι πάει που, οπότε το αφήνεις έτσι-δε γαμιέται;

Διαβάζω κάτι ηλίθια παλιά περιοδικά μήπως με ζαλίσει η ηλιθιότητα του κόσμου, κάτι μαλάκες γιαπογκόμενοι δημοσιογράφοι χωρίζουν τις γυναίκες σε κατηγορίες για να βοηθήσουν τον κόσμο να γαμήσει, η καριερίστα, η παρθένα, η πουτάνα. Από το "get a life" φτάσαμε στο "get a lifestyle", για να μην είμαστε βέβαιοι αν έχουμε, τελικά, κάτι από τα δύο. Και δίνω και Δίκτυα την Παρασκευή, σαν να λέμε μια μεγάλη πιθανότητα το πράγμα που θα κάνω για την υπόλοιπη ζωή μου, και θέλω να κοιμηθώ γαμώτο, έπαιξα και δυο ώρες μπάλα και είμαι πιασμένος σα γριά στην Αιδηψό, τι σκατά έχω κάνει κακό στη ζωή μου;

Άμορφος, σαν διάφανη ζελατίνα πεταμένη πάνω στο κρεβάτι, με δανεικά χέρια και πόδια που όπου και να τα βάλεις δε βολεύονται. Πιάνομαι, μουδιάζω, αηδιάζω. Δε θα ξυπνήσω ποτέ πια με καλή διάθεση. Σεντόνι από συρματόπλεγμα, αρθρώσεις-κλειδαριές, εγκλεισμός. Εγκλεισμός, αλλά όχι σωφρονισμός, μάλλον προς την αντίθετη μας πάει το ρεύμα. Κοριός με στιλέτο στην πλάτη, κανονικά, μπρούμυτα μέσα στη σκόνη. Ζωή. Είναι η εποχή που έχουμε τις ίδιες ποσότητες sex, drugs & rock'n'roll, αλλά μου φαίνεται ότι τα σαράβαλα που οδηγάμε δεν αρκούν για να ζήσουμε γρήγορα και να πεθάνουμε νέοι, όπως πάντα θέλαμε. Βροχή πάνω στο τζάμι, σαν χειροβομβίδες στο παράθυρο.

Πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος;
Δεν μπορώ να θυμηθώ γαμώ τη ζωή μου.

Μπλε Ύφασμα

Πάλι εδώ... Μιλάω σε ένα φάντασμα, μιλάω για ένα φάντασμα, μιλάω και για το φάντασμα στα πολλά κέφια μου. Σκιές γένους θηλυκού ονειρογόνες και ονειροκτόνες.
Ξεκόλλα ρε Μαλάκα, Ξεκόλλα ρε Μαλάκα να πούμε. Ξεκόλλα.



Δε νομίζω να γίνεται να ξεκολλήσω, δεν έχω από που να πιαστώ, όλοι μου οι ήρωες αργοπεθαίνουν, τους σκοτώνουν κάτι τύποι που έχουν λεφτά και μελάνι.
Μερικές γυναίκες έχουν φτιαχτεί για να μας φτιάχνουν. Να τις τελειοποιούμε στο κάποιο μυαλό μας, να τις εξιδανικεύουμε και όποιον πάρει ο κύριος χάροντας.

Βάλε λίγο αυτό. Ευχαριστώ.


Κάθισες δίπλα μου, στο μπλε υφασμάτινο καναπέ, χωρίς λόγο, μπορεί και να το επιδίωξα και εγώ. Άφησες τόσο λίγο κενό μεταξύ μας ικανό να ηλεκτριστεί και να αποφορτιστεί με την παραμικρή αδέξια κίνηση. Η παγίδα είχε στηθεί και απολάμβανες το θέαμα.

"Γέμισαν τα λακκάκια των σκαμμένων τσιμεντένιων αυλών με σταγόνες lsd"

Ακούγοντας την μουσική και έχοντας πιει μία ικανή εναρκτήρια ποσότητα ταξίδευα στην έρημο μου. Ήρθες ξαφνικά και απαίτησες να σε πάρω μαζί. Δε σου έκαναν όμως η καυτή άμμος και οι βράχοι, θέλησες να συναντηθούμε κάπου αλλού. Περπατούσα με τον ήλιο να μου τα σκάει στο κεφάλι και κάποτε έφτασα στη θάλασσα. Δεν ήσουν ευχαριστημένη ούτε εκεί. Βεβαίως. Πήρα το να πηγαίνω προς τα πάνω μέσα από το δέλτα του ποταμού. Συνέχισε καλά το πας. Καταράκτες παντού και μία ξύλινη γέφυρα, τι την ήθελα την γέφυρα δεν έχω ιδέα. Αλλά είχα εσένα, θα πρεπε να σε είχα κρατήσει κάτω από το νερό του καταρράκτη να μην ξαναπάρεις ανάσα, αλλά χαμογέλασες με τα σκιστά σου μάτια και μούδιασε το μυαλό και σιγά σιγά το σώμα. Δε μου άφησες περιθώρια.

"Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι πρεζάκι, είμαι πρεζάκι της στιγμής, πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι"

Σηκώθηκες κ έφυγες αργά αρχοντικά και με συνέφερε η ζεστασιά του μπλε υφάσματος στο χέρι μου.