Κάτω από τα ραντάρ

Αυτή η δημοκρατία...αυτή η κοινωνία...Δε με αρρωσταίνει η πολιτεία, δε φταίνε τα φαρμακεία, φταίει η πρέζα και η "πρέζα", drugs, god and the new republic. Όταν ζεις σε μια χωματερή, σ'έναν σκουπιδότοπο από διαλυμένα μυαλά, είναι -επιτέλους- εύκολο να αγανακτήσεις. Είναι; Είναι-δεν είναι, δε θα σου πω εγώ αν οργίζεσαι-τίποτα δε θα σου πω εκτός από τον τρόπο που το βλέπω εγώ. Ένα σχέδιο πτήσης θα σου περιγράψω περίπου, κι αν στο αεροπλάνο μου δε χωράει άλλος, πάρε ένα δικό σου και πάμε, πάντα ευπρόσδεκτος.

Είναι περίεργοι οι καιροί φίλε μου, οι γραμμές είναι αχνές και οι άνθρωποι στέκουν πότε από τη μια και πότε από την άλλη. Στα ραντάρ της νομιμότητας και της ιδιοκτησίας λίγο-πολύ δίνουμε όλοι στίγμα. Κοιμόμαστε σε σπίτια, φοράμε ρούχα, άλλοι καταναλώνουμε για να ζούμε κι άλλοι το αντίθετο. Σε πρώτη φάση, ψάξου μέσα σου και δες σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις. Στα ραντάρ του συστήματος είμαστε όλοι παρόντες-the system you hate is the system you support. Όμως...

Όμως υπάρχουν πράγματα, υπάρχουν άνθρωποι στη μέση της κόλασης, άνθρωποι σαν κι εσένα, σαν κι εμένα που οργίζονται, που θέλουν κι όχι πρέπει, που ζουν και δεν επιβιώνουν απλά, υπάρχουν κείμενα, υπάρχουν τραγούδια, βιβλία, ταινίες. Υπάρχει μια φωτιά που πρέπει να τραφεί για να δώσει στην κοινωνία το θάνατο που της αξίζει, στην υπάρχουσα δομή την τρικλοποδιά που της πρέπει. Κι η φωτιά δεν έχει σημαία, δεν έχει γλώσσα ούτε θρησκεία, έχει καρδιά την καρδιά του ανθρώπου, εκεί που παλεύει ο Ακρίτας με το θάνατο και μόνο με τον έρωτα μπορεί να τον νικήσει, εκεί που φωλιάζει το μίσος για όλους αυτούς που σε κρατάνε από όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Θα πετάξουμε κάτω από τα ραντάρ τους, θα νομίζουν πως μας ελέγχουν ενώ εμείς θα βάζουμε φωτιά στο σύστημα, στα θεμέλια του. Είμαστε ο εχθρός διότι σκεφτόμαστε. Φοράμε τα ρούχα τους, οδηγούμε τα αυτοκίνητα τους, φοιτούμε στα σχολεία τους και τα πανεπιστήμια τους-ξέρεις γιατί; Γιατί το σύστημα θα μας προμηθεύσει τα υλικά για να χτιστεί η ουτοπία-η ουτοπία μας, δικιά μου, δικιά σου, πάνω στα ερείπια τους.

Πέρασαν πολλοί πριν από εμάς, λένε πως δε θέλανε να δείξουν κανένα δρόμο. Κι εμείς γουστάρουμε που τα έκαναν όλα για την πάρτη τους. Και θα μισούμε πάντα αυτούς που τους αφάνισαν, από το φόβο μην έρθει η σαπίλα τούμπα και τη φάνε στο δόξα πατρί. Ποιος ξέρει, μπορεί μια μέρα να πάρουν πρέφα κι εμάς και να μας καθαρίσουν στεγνά. Μα μιας και δεν υπάρχουν ηρωικοί θάνατοι, αφού εδώ και αιώνες έγιναν όλα αφίσες και T shirts, κανείς δεν πάει να γίνει ήρωας. Κάτω από τα ραντάρ δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν μόνο αυτοί που ξέρουν κι αυτοί που καίγονται να μάθουν-κι είμαστε κι από τα δύο, όλοι μας. Κάτω από τα ραντάρ της καθημερινότητας, κάτω από τα ραντάρ του "εντός τόπου", υπάρχουμε εμείς. Μας θρέψανε για ηλίθιους και όλα εδώ πληρώνονται. Σπείρανε φόβο και θα θερίσουν φλόγες, στα μυαλά και στα κτίρια. Γιατί τίποτα δε σταματά ποτέ. Γιατί κανείς δεν ξέχασε, ούτε γύρισε στην κανονικότητα.

Χθες το βράδυ, σε ένα φοιτητικό σπίτι, από αυτά τα "εκτός τόπου", εκεί που δε σαπίζουν άνθρωποι νομίζοντας πως ζουν, είδα την ταινία "Die Fetten Jahre sind Vorbei" (Οι Μέρες Της Αφθονίας Σας Είναι Μετρημένες). Δεν ήταν συγκλονιστική, ομολογουμένως, ήταν όμως καύσιμα για τη συνέχεια. Τελικά, έχει πιο πολύ σημασία ένα κοινόβιο, ο ελεύθερος έρωτας, μια μπούκα σε ένα πλούσιο σπίτι; Για μένα όχι. "Η επανάσταση δυσκόλεψε", έλεγαν τα παιδιά στην ταινία. Θα πρόσθετα, χωρίς καμιά διάθεση μανιφέστου πέραν του προσωπικού μου, ότι άλλαξαν και οι τρόποι. Τα όνειρα; Όχι, τα όνειρα δεν άλλαξαν. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Όλα είναι στο μυαλό, το λένε κι εκείνοι. Ε, και η καταστροφή σας τότε, θα πάει λαμπαδηδρομία από μυαλό σε μυαλό. Όταν έχεις δει τον κώδικα του Matrix, αρνείσαι να ζήσεις πιστεύοντας το.

Discarded rubbish left to dissolve like a castaway/stamped as a reject, sworn to reject, you're a castaway/no one will have you, nowhere to call home, you're a nameless stray/ rules don't apply, no i won't follow i'm no master's slave/scarred at birth, bloodstained never sold, thrown away/no false salvation can alter the mind of a castaway/no regulations will straighten the path of a castaway/antisocial, anti-society, we're all castaways
they fashion the leash, but i won't wear it i'm no bastard's slave/scarred at birth, bloodstained,never old,thrown away

on the surface we appear to comply only because that makes us harder to detect
under the radar, under the radar
dismantling the plans, sabotaging the schemes skewing the numbers, shattering the dreams

Η παραπάνω εικόνα προέρχεται από το Revolt, έντυπο της κατάληψης ΑΣΟΕΕ. Σας ευχαριστώ πολύ που μου κάψατε το μυαλό με αυτό το leaflet.

Είμαστε όλοι διαστημάνθρωποι

Μάνα ήθελα να σου πω εδώ και καιρό , να μην ανησυχείς, τα παίρνω όλα τα ναρκωτικά μου.
Θέλω να υπάρχει χημεία στην κηδεία μου, δε γουστάρω καφέ και παξιμάδι, κέρνα τον κόσμο πορτοκαλαδίτσα εμπλουτισμένη και ζελεδάκια, το κονιάκ άστο, για πρεζάκια καλό είναι.
Δεν είναι ειρωνικό να περιμένεις στα κτελ αυτής της παρακμιακής πόλης κάτι απροσδιόριστο, με μία εντελώς απροσδιόριστη διάθεση και να ακούς από τα μεγάφωνα στο ράδιο Louis Armstrong , όχι δε θέλω να αποδώσω κουλτουρέ ύφος στην αφήγηση, έπαιζε όντως το “what a wonderful world”, διακρίνεις μία μικρή ειρωνεία έτσι?
Με τι δε μοιάζει, με τι δε μοιάζει.... α ναι το βρήκα δεν ταιριάζει με τίποτα με αυτό που αράζουν τα λεωφορεία, περισσότερο θα το χαρακτήριζα κάτι σαν μεγάλο γκαράζ για την επισκευή διαστημόπλοιων. 
Είμαστε όλοι διαστημάνθρωποι έτσι εξηγείται...
Η χαρά σου δεν κρύβεται με τίποτα, σαν το ασημί citroen xara με φιμέ τζάμια δίπλα στο σταθμό.
Η λύπη σου δεν κρύβεται με τίποτα, σαν μεγαλόσωμος τύπος με γυαλιά και παραφουσκωμένο τσαντάκι που κάθεται δίπλα από το xara.

No Al Calcio Moderno

Το ποδόσφαιρο το αγαπάμε. Τα ‘χουμε ξαναπεί, το μόνο που δεν αγαπάμε είναι η καφρίλα ή/και σωματική βία που, κατά περίπτωση, συναντάται ως φαινόμενο ανάμεσα στους οπαδούς των ομάδων. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, μια που είναι εντελώς politically correct να καταδικάζεις τη βία στα γήπεδα και το χουλιγκανισμό. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να προσπαθείς να καταλάβεις ποιος, τι και γιατί.

Έμαθα το ποδόσφαιρο στη δεκαετία του ‘90, λόγω ηλικίας δε θεωρούμε αυθεντία στα συγκεκριμένα χρόνια αλλά τα έχω βαθιά ριζωμένα μέσα μου. Θεωρώ πως είναι η εποχή των μεγάλων αλλαγών στο ποδόσφαιρο, σε πολλούς τομείς και ζητώ την κατάθεση απόψεων σχετικά με το θέμα από όλους-prove me wrong αν το πιστεύετε. Στη δεκαετία αυτή ο κόσμος πρώτη φόρα αντίκρυσε τα τεράστια οικονομικά μεγέθη μεταγραφών που είναι ο κανόνας σήμερα (θυμήσου Mendieta, Ronaldo, Zidane, Beckham), τους πάμπολλους χορηγούς, την καταστολή στα γήπεδα, την γεωμετρική αύξηση των οργανωμένων οπαδών-ultras, hooligans κλπ. Πλέον, έχοντας περάσει από όλα αυτά τα στάδια, ζούμε στα χρόνια όπου το ποδόσφαιρο είναι, σε μεγάλο ή μάλλον σε ολοένα αυξανόμενο βαθμό, εργαλείο των «ολίγων» απέναντι στους «πολλούς», των «ολίγων» προς πλουτισμό των ομοίων τους, των «ολίγων» προς συμφέρον πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα υποστήριζε ρομαντικά το «παλαιό» ποδόσφαιρο χωρίς να το έχει ζήσει, ούτως ή άλλως ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Νομίζω όμως πως είναι, πια, χειρότερα από ποτέ. Μπορεί τα 80’s να πέρασαν στη συνείδηση του φίλαθλου κόσμου ως η δεκαετία του Heysel και των hools στα βρετανικά γήπεδα, με την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού όμως, ξεφύτρωσαν ζιζάνια άλλου τύπου, σε άλλους κήπους. Για να μιλήσουμε με γεγονότα, πάμε παρακάτω.

1990. Ο εθνικισμός στην τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία είναι στα πρόθυρα έκρηξης, με την Κροατία να διεξάγει τις πρώτες της εθνικές εκλογές μετά από 50 χρόνια. Το εθνικιστικό κόμμα του Franjo Tudman κερδίζει την κάλπη και λίγες μέρες αργότερα, στα πλαίσια του ενιαίου ακόμα πρωταθλήματος, η Dinamo Zagreb υποδέχεται στο στάδιο Maksimir τον Ερυθρό Αστέρα. Την ίδια στιγμή στη Σερβία τα εθνικιστικά κόμματα έχουν ουσιαστικά ανατρέψει τον κομμουνισμό και η κατάσταση είναι έκρυθμη από όλες τις πλευρές. Οι οργανωμένοι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα (Delije ή «ήρωες») εισβάλλουν στον αγωνιστικό χώρο και επιτίθενται στους αντίστοιχους της Dinamo (Bad Blue Boys) με καθίσματα και μαχαίρια. Η αστυνομία ουσιαστικά αγνοεί τους επιτιθέμενους και προσπαθεί απλά να καταστείλει την αντίδραση των Κροατών, οι οποίοι τελικά εισβάλλουν στο γήπεδο και γίνεται το σώσε. Στα επεισόδια μπλέκονται τόσο ο δημοφιλής Κροάτης παίκτης της Dinamo Zvonimir Boban –με χαρακτηριστική την κλωτσιά του σε αστυνομικό ο οποίος χτυπούσε οπαδό της Dinamo- όσο και ο μετέπειτα διαβόητος Arkan, τότε επικεφαλής ασφαλείας του Ερυθρού Αστέρα και, υπογείως, οργανωτής της δράσης των Delije. Τα χρόνια που ακολουθούν, οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας ξεκληρίζονται σε έναν από τους πιο αιματοβαμμένους εμφυλίους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Arkan στρατολογεί οπαδούς και δημιουργεί τους Tigers, μια παραμιλιταριστική οργάνωση υπεύθυνη για άπειρα εγκλήματα πολέμου.

2003. Ο Ρώσος μεγιστάνας του πετρελαίου και φημολογούμενος έμπορος όπλων Roman Abramovich αγοράζει την αγγλική Chelsea για περίπου 140 εκατομμύρια λίρες. Ξοδεύει άλλα 100 εκ. λίρες για την αγορά νέων παικτών και προπονητών, προσπαθώντας να κάνει το σύλλογο ανταγωνιστικό (από Ξάνθη που ήταν). Η Chelsea κερδίζει δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα ύστερα από 50 ολόκληρα χρόνια.

2008. Η Abu Dhabi United Group Investment and Development Limited αγοράζει τον Εδεσσαϊκό της Αγγλίας, τη Manchester City, προς 200 εκ. λίρες. Ακολούθως, ξοδεύουν 32,5 εκ. για τη μεταγραφή του Robinho, ενώ πραγματοποιούν τη μυθικότερη προσφορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου στον Kaka, ήτοι 15 εκ. ευρώ ετησίως στον παίκτη, χωρίς να υπολογίζουμε τα χρήματα που θα έπαιρνε η Milan για να τον αποδεσμεύσει (πολύ περισσότερα από 100 εκ. ευρώ).

Είναι μόνο τρία σημεία στην πρόσφατη ιστορία του ποδοσφαίρου που χρησιμεύουν για να κατανοήσουμε ότι μιλάμε πια για μπόλικη λέρα. Παράγοντες ομάδων ξεπλένουν χρήματα από ναρκωτικά και όπλα, ναρκώνοντας τον κόσμο με νέες μεταγραφές. Παράγοντες ομάδων επηρεάζουν οπαδούς σε σημείο να τους μετατρέπουν σε παραστρατιωτικά κομμάντα. Παράγοντες ομάδων που βλέπουν αυτό που απέμεινε στον κοσμάκη για να ξεχνιέται από τη μίζερη ζωή του ως οικονομικό ισολογισμό, ως δυνατότητα πολιτικής επιρροής, ως μέσο χειραγώγησης. Μπορεί ο χουλιγκανισμός στην Αγγλία ουσιαστικά να εξαλείφθηκε, στον υπόλοιπο, όχι-και-τόσο-ανεπτυγμένο κόσμο όμως ακόμα σκοτώνονται παιδιά για τη σημαία της φανέλας, με τις ομάδες όχι απλά να ανέχονται, αλλά να ταΐζουν και να συντηρούν τη σήψη. Γιατί όταν ανοίγουμε τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες, όλοι θα κράζουν τους ανεγκέφαλους (sic), αλλά κανείς δε θα σκεφτεί ότι ανεγκέφαλοι υπήρχαν πάντοτε, μόνο που τώρα πια υπάρχουν και εγκέφαλοι. Το πρόβλημα του σύγχρονου ποδοσφαίρου δεν είναι η βία, αλλά η αλητεία που την υποκινεί και τη θρέφει. Γιατί η βία είναι ριζωμένη στον άνθρωπο και δεν μπορείς να κάνεις τον κόσμο εκκλησία-ούτε με το καλό, ούτε με το ζόρι. Μην ξεχνάς πως οι Ρώσοι, που είναι σε όρους ποδοσφαιρικούς και κοινωνικούς περίπου μια δεκαετία πίσω, πλακώνονται στο ξύλο από χόμπι, με κανονικό ραντεβού στο δρόμο, κι όχι επειδή δε γουστάρουν ο ένας τον άλλο-θυμάται κανείς το Fight Club;

Το μοντέρνο ποδόσφαιρο, δυστυχώς, είναι ακόμα όμορφο μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές. Μπορούμε ακόμα να το πάρουμε στο χάβαλο και να περάσουμε πολύ ωραία βλέποντας και συζητώντας το. Την ίδια στιγμή όμως, δε θέλει τη νοημοσύνη ακαδημαϊκού για να καταλάβει κανείς ότι παρασκηνιακά και πίσω από τα λαμπερά φώτα, βρίσκεται ένας ορθάνοιχτος υπόνομος. Υπόνομος που πρέπει πραγματικά να προβληματίζει όσους διατείνονται πως αγαπούν το άθλημα. Φυσικά και δεν εννοώ πολιτικάντηδες, προεδρίσκους και τους λοιπούς. Εννοώ εσένα κι εμένα, γέρους αλλά και νέους, που θα μπορούσαμε να σκοτωνόμαστε έκει έξω για την ομάδα μας, αντί για μια εθνική σημαία. Δάγκωσε το χέρι που σε ταΐζει, όταν σε ταΐζει σκατά.

Παγωμένη μέρα στην κόλαση

Είναι μερικές μέρες τώρα που ξυπνάω το πρωΐ και σηκώνομαι από το κρεβάτι με το αριστερό, που σημαίνει με φοβερά νεύρα και διάθεση μηδέν. Στην πορεία στρώνω, το επόμενο πρωΐ πάλι το ίδιο και ούτω καφετζής. Άκου πως έγινε εκείνη τη μέρα, είχα αποφασίσει από πριν ότι θα ήταν έτσι, γιατί είχα αποφασίσει να χτυπήσω την πόρτα του διαβόλου εκείνη τη μέρα-κι ως γνωστόν, κάποια στιγμη θα σου ανοίξει. Μάζεψα έναν μπόγο ψυχραιμίας και μπήκα στο αμάξι, ακαφέδιαστος και να κρυώνω, το χάλι μου το μαύρο. Προσπάθησα να καλμάρω, πέταξα ένα τσαμπουκαλεμένο CD στη σχισμή κι έφυγα να μαζώξω τον κολλητό. Δεν πάνε ποτέ στο διάολο χωρίς παρέα, έτσι δεν είναι; Τι θα μπορούσε να συμβεί; Μια βόλτα από το σχολείο μας θα πηγαίναμε, φάση νοσταλγία κι έτσι, μετά τέσσερα έτη, που ήταν το περίεργο; Πουθενά δεν ήταν το περίεργο. Σχεδόν πουθενά δεν ήταν.

Είμαι στημένος έξω από την πόρτα και ψάχνω δέκα δικαιολογίες να μην μπω, την ίδια στιγμή που καίγομαι και θέλω να τρέξω μέσα. Φοβάμαι, έτσι το λένε. Φοβάμαι αλλά ξύνομαι, σκυλί με γατίσια ψυχή που ετοιμάζεται να φαγωθεί από την περιέργεια, αυτό είμαι. Λίγο καλύτερος από μαζοχιστή Εβραίο στην πύλη του Νταχάου, κάτι πολύ άρρωστο τελοσπάντων, κάτι τέτοιο είμαι. Χτύπα το γαμημένο το κουδούνι, μπορεί και να τη γλιτώσουμε.

Αυτό το μέρος είναι παράξενο, αντηχεί πολύ γέλιο και πολύ κλάμα, πολύ χαβαλέ και τεράστια μανίκια, πολλά άγαρμπα, ασουλούπωτα, ωμά, άγουρα συναισθήματα. Είναι νοσταλγικά, δεν το αρνούμαι, κι είμαι μαζί με φίλους που υπήρξαν κι έζησαν κι αυτοί εδώ και ξέρουν, όλοι εμπνεόμαστε από το μέρος, όλοι γίναμε άντρες και γυναίκες σ'αυτό το μέρος. Κι ο χρόνος κυλά. Σύμπτωση της κολάσεως που ζούμε όλοι, κυλά με το μέρος μου. Κυλά με πολλά χαμόγελα του κώλου από κόσμο που δε μας νοιάζει και με λίγα που μετράνε, όλοι ξέρουν ποιος ήρθε για ποιον εδώ μέσα, έτσι ήταν από καταβολής κόσμου νομίζω. Είμαι δυο βήματα από τη σωτηρία, ή από την κατάρα του μετά, αλλα σταθερά δυο βήματα που τραμπαλίζομαι να κάνω.

Πίπες ρε νιόκο, το ήξερες από την αρχή και άσε τα σαπισμένα.

Γιατί πριν προλάβεις να τραυλίσεις "ω γαμώτο" είναι πάνω σου και σε φιλάει, σταυρωτά, σα μάνα. Τρόμαξες να τη γνωρίσεις για λίγο, τόσο λίγο όσο μια βόλτα από εδώ στην αιωνιότητα, τώρα είσαι δεκάξι χρονών και μόνο το χαμόγελο της έχει νόημα, μεγάλωσε ή ιδέα σου είναι; Εσύ μεγάλωσες καθόλου;

Κρατάω με την πλάτη τον τοίχο κι εκείνος εμένα, πέντε βήματα απέναντι της. Κι είμαι κούφιος, ένα κέλυφος ξαναγεμισμένο με παρελθόν βρώμικο και αγνό, σιχαμένο και άγιο, ξαναγεμισμένος με τα πάντα και με το τίποτα. Τα δάχτυλα μου παγώνουν και η κόλαση γύρω μου φλέγεται όταν σηκώνει το βλέμμα, για λίγο, για τώρα, για πάντοτε. Μόνο το βαρύ μπουφάν με κρατάει όρθιο, γιατί από μέσα είμαι σκιάχτρο, ούτε Mister Fixit ούτε άντρας ολόκληρος, αλλά παιδί, ερωτευμένο, πεθαμένο κι αφημένο εκεί πέρα, σ'εκείνο το γραφείο, απέναντι από αυτό το βλέμμα. Γιατί κάθε φορά που σηκώνει το βλέμμα της εγώ δεν είμαι πια εκεί. Το δωμάτιο ζαρώνει γύρω μας και δημιουργείται χρονικό παράδοξο, δυο παράλληλες τέμνονται κι εγώ δεν έχω θέση πια εδώ, ούτε σε αυτό το μέρος ούτε σε αυτά τα μάτια και τότε τι κάνω εδώ;

Φεύγω. 'Εχω φύγει απο χρόνια.

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

ΤΙ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗ - ΤΙ ΠΕΡΑΜΑ
Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ

Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, σε επίπεδο εργατικών ατυχημάτων, αποτελεί ίσως τη φονικότερη εστία θανάτου σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Αποτελεί έναν πραγματικό αποτεφρωτήρα μέσα στον οποίο το κράτος εμφανίζεται ως ένας εφιαλτικός δράκος που ρίχνει τις θανατηφόρες του φλόγες στους είλωτες του. Ποιός μίλησε για μυθοπλασία;

Ήτανε Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου του 1988. Το δεξαμενόπλοιο «ΑΝΑΤΖΕΛ ΓΚΡΕΪΝΤΝΕΡΣ», ύστερα από μία εκκωφαντική έκρηξη σκίζετε στα δυο. Ο χρονοβόρος καθαρισμός από τα θανατηφόρα αέρια (free gas) που απαιτείται πριν την έναρξη των εργασιών μέσα στα κουρασμένα αμπάρια του πλοίου, προφανώς είναι διαδικασία που ξεπερνιέται εύκολα στη νομοθετική ελαστικότητα του εφοπλιστικού κέρδους. Τραγικός απολογισμός: επίσημα, 10 νεκροί και 20 τραυματίες στο αμπάρι Νο 2.

Ο κρατικός μηχανισμός, ίδιος με το πρόσωπο του τέρατος και με τη συντροφιά κι άλλων παραμορφωμένων δικαστικών υπαλλήλων, εξαρχής, σπεύδει να μετατοπίζει ή να αποκρύπτει τις πραγματικές ευθύνες των πλοιοκτητών και να «στρεψοδικεί». Οι εφοπλιστές δεν αγγίζονται διότι έτσι επιτάσσει ο νόμος της επιβίωσης. Νομοτελειακά, το κράτος είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει αυτούς που το αναπαράγουν και να τα βάλει με εκείνους που αποτελούν την οικονομική βάση της εξέλιξης του.

Ήτανε Σάββατο 20 Οκτωβρίου του 2001. Το δεξαμενόπλοιο «SAILOR», εκρήγνυται, ενώ λάμβαναν χώρα ελασματουργικές εργασίες στα αμπάρια του. Οι νεκροί αυτοί τη φορά έφτασαν τους 5.

Κι οι συνδικαλιστές, αυτοί οι μεσάζοντες μεταξύ εργατών κι αφεντικών, λειτουργούν ως ένας αερόσακος του κεφαλαίου, ως ένα μπαλόνι ασφαλείας και εκτόνωσης της οργής των εργατών. Ουσιαστικά, ο ρόλος τους, απόλυτα ελεγχόμενος και γεμάτος προνόμια δοσμένα από τους εργοδότες, χρησιμοποιείται από τους δεύτερους ως τέχνασμα για την μακροημέρευση τους, για την ανέξοδη επιβίωση τους. Ανέξοδη είπαμε; Εντάξει, τώρα.

Ήτανε Δευτέρα 16 Ιουλίου του 2007. Το τάνκερ «Ailsa Craig», έχοντας περάσει "επίσημα" από τη διαδικασία του free gas, κι όμως αναφλέγεται και θανατώνει ακαριαία δύο σωληνουργούς.

Σε κανένα από τα ατυχήματα που συμβαίνουν στο Πέραμα δε μπορούν να υπολογιστούν οι πραγματικοί αριθμοί των θυμάτων. Ως γνωστόν, η μαύρη και αδήλωτη εργασία δεν υπολογίζεται στα στατιστικά, και σύμφωνα με μαρτυρίες εργαζομένων της Ζώνης οι νεκροί στο τελευταίο ατύχημα του περασμένου Ιούλη δεν ήταν οχτώ, αλλά πολλοί περισσότεροι.

Ήτανε Πέμπτη 24 Ιουλίου του 2008. Το γκαζάδικο «FRENDSHIPGAS», ύστερα από θερμική ανάφλεξη αρπάζει φωτιά και οι νεκροί στο αμπάρι Νο 3 φτάνουν τους 8. Βεβαίως, το Πέραμα θρηνεί ξανά.

Δεν είναι, λοιπόν, άστοχο αν λέγαμε πως εκεί που τελειώνει η αστική δικαιοσύνη, αρχίζει το δίκαιο.

Οι νεκροί, που ανασύρθηκαν από τις δεξαμενές του «Friendship Gas», είναι:
Παπαϊωάννου Γιάννης ετών 56
Ρουσάκης Ηλίας ετών 51
Νικολαΐδης Παύλος ετών 54
Πασπαράκης Παναγιώτης ετών 44
Οικονομάκης Κώστας ετών 30
Αντιασης Φλοράν ετών 25
Mουραντχανιάν Ασότ ετών 32
Γιόπια Ρομουάντο ετών 48, Φιλιππινέζος υποπλοίαρχος, ο οποίος, σημειωτέον, δεν βρισκόταν στο αμπάρι την ώρα της έκρηξης, αλλά έσπευσε να βοηθήσει, με αποτέλεσμα να βρει κι αυτός φρικτό θάνατο.

Και το δίκαιο εκκινεί τη στιγμή που η μνήμη γεννάται.

Πριν λίγες μέρες εκδόθηκε το περίφημο πόρισμα των εμπειρογνωμόνων για το πολύνεκρο αυτό δυστύχημα. Η ίδια ιστορία. Υπαίτιοι του δυστυχήματος ορίζονται οι δύο εργάτες, ένας εκ των οποίων νεκρός. Το τέρας γυμνό. Δικάζονται και οι νεκροί τώρα;

Τα περιστατικά είναι ενδεικτικά. Ατυχήματα, θανατηφόρα ή μη συμβαίνουν σε ρυθμό εβδομάδας, μετατρέποντας τη Ν/Ζώνη σε ένα τόπο εργατικής γενοκτονίας και το Πέραμα σ’ ένα συλλογικό μνημείο πεσόντων του καπιταλιστικού κόσμου.

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΘΗ

ΠΕΡΑΜΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΜΑΡΤΗ, 12:00 ΣΤΗ ΠΥΛΗ ΤΗΣ Ν/ΖΩΝΗΣ

Συνέλευση Εξεγερμένων από Πέραμα, Σαλαμίνα, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Νίκαια, Αιγάλεω