Πολύ σοφά κάποτε είχε ειπωθεί πως το ποδόσφαιρο είναι, πλέον, το όπιο του λαού, αντί για τη θρησκεία.
Το θέμα, είναι, όπως και με το -οποιοδήποτε- όπιο, αν και με ποιο τρόπο κάνεις χρήση του. Στην πλειοψηφία του δυτικού, "πολιτισμένου" κόσμου, το ποδόσφαιρο (κυρίως) αποτελεί έναν εκ των βασικότερων τρόπων διασκέδασης του αντρικού (αν και όχι μόνο) πληθυσμού. Επειδή τυγχάνω και κανονικός άνθρωπος όταν δε γράφω ασυναρτησίες, βλέπω και πάιζω αρκετή μπάλα (και άλλα αθλήματα), και υποστηρίζω και κάποιες (όχι μόνο μία) ομάδες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τρώω κουτόχορτο, ή ότι δεν έχω σκεφτεί ενδελεχώς πώς και γιατί αγαπώ αυτά τα πράγματα. Το θέμα είναι, το κάνουν όσοι πρέπει, και όσο πρέπει;
Ζούμε σε μια χώρα με έντονο το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, το οποίο εξαιτίας μιας αναποτελεσματικής γενικότερα πολιτείας, γιγαντώνεται. Όταν δε, μπαίνουν στο παιχνίδι και πολιτικά χρώματα πέραν του πράσινου, κόκκινου, κίτρινου, μπλέ, τότε τα πράγματα σκουραίνουν πολύ επικίνδυνα. Ορισμένες ομάδες των λεγόμενων οργανωμένων οπαδών δε διστάζουν να μπλέκουν -αγοραία το θέτω- τις πούτσες με τις βούρτσες, δηλαδή ακραίες πολιτικές (ή ακόμα και ρατσιστικές) ιδέες και σύμβολα με τις ομάδες τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι ένα τεράστιο μπάχαλο, και πολύς κόσμος που φοβάται να πάει στο γήπεδο είτε επειδή προσβάλλεται είτε επειδή νιώθει πως κινδυνεύει.
Φυσικά, δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο ως Έλληνες, άλλωστε το sense of belonging που περιέχει το οπαδιλίκι κάθε ομάδας είναι πανανθρώπινο φαινόμενο, ειδικά στους πιο νέους ανθρώπους. Το θέμα είναι πως εκφράζει ο καθένας το οπαδιλίκι του, και τι αποκομίζει από αυτό. Το οποίο θέμα, είναι πολύ απλό. Πάω στο γήπεδο, φωνάζω, βρίζω, εκτονώνομαι, φοράω τα χρώματα της ομάδας μου. Γήπεδο είναι και όχι εκκλησία κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, οπότε μη μου πεις ότι προσβάλλεσαι. Τότε ναι, μην πηγαίνεις. Μια χαρά. Αν πάω στο γήπεδο και σου φέρω μια καρέκλα στο κεφάλι, τότε είμαι κάφρος γιατί σου ασκώ σωματική βία, την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις (όπως το να σου πω "κωλόγαυρε μαλάκα"). Ναι άλλα αν εγώ φοράω μια μπλούζα που λέει "Ηλιούπολη Panathinaikos Club" επειδή είμαι από εκεί και γουστάρω τη γειτονιά μου, κι ο άλλος που φοράει μια ίδια πάει και πλακωθεί στο ξύλο μέσα στο γήπεδο, γίναμε όλοι τουρλουμπούκι. Οπότε, βάλτε το ξερό σας να σκεφτεί, δε χρειάζεται να ανήκετε κάπου, αρκεί να ανήκετε στον εαυτό σας και να τον αντιπροσωπεύετε.
Τελικά, γιατί υποστηρίζουμε συγκεκριμένες ομάδες; Χρώμα; Γελοίο, εμένα μου αρέσει πιο πολύ το κόκκινο παρά το πράσινο και είμαι Παναθηναϊκός. Νίκες; Ακόμα πιο γελοίο, την εποχή που ήμουν έφηβος η ομάδα μου δεν έπαιρνε ούτε Lucky cup παγωτό της Δέλτα. Απλά ρε παιδιά, είμαι Αθηναίος και χαίρομαι που είμαι, και υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου. Δε θέλει φιλοσοφία, μπάλα είναι, και την αγαπάμε γιατί είναι απλή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ζωή μας. Γιατί υποστηρίζω την Manchester United, ή τη Valencia; Γιατί, μεγαλώνοντας, θυμάμαι αυτές τις δύο ομάδες να παίζουν το ποδόσφαιρο που με εντυπωσίαζε. Απλό είναι. Δε νιώθω να υπερτερώ έναντι κανενός, την πλάκα μου κάνω και σηκώνω την πλάκα των άλλων. Θα σου πω το ένα, θα μου πεις το άλλο, μετά θα καταλήξουμε να πιούμε μια μπύρα συζητώντας το ματς.
Είναι ωραίο πράγμα η μπάλα. Ωραίο είναι και το βρισίδι που θα πέσει, που λέει ο λόγος. Ωραίο έιναι κι ένα πανό που θα σηκωθεί. Ωραίο είναι και το οπαδιλίκι. Μόνο η καφρίλα δεν είναι ωραία.
Το θέμα, είναι, όπως και με το -οποιοδήποτε- όπιο, αν και με ποιο τρόπο κάνεις χρήση του. Στην πλειοψηφία του δυτικού, "πολιτισμένου" κόσμου, το ποδόσφαιρο (κυρίως) αποτελεί έναν εκ των βασικότερων τρόπων διασκέδασης του αντρικού (αν και όχι μόνο) πληθυσμού. Επειδή τυγχάνω και κανονικός άνθρωπος όταν δε γράφω ασυναρτησίες, βλέπω και πάιζω αρκετή μπάλα (και άλλα αθλήματα), και υποστηρίζω και κάποιες (όχι μόνο μία) ομάδες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τρώω κουτόχορτο, ή ότι δεν έχω σκεφτεί ενδελεχώς πώς και γιατί αγαπώ αυτά τα πράγματα. Το θέμα είναι, το κάνουν όσοι πρέπει, και όσο πρέπει;
Ζούμε σε μια χώρα με έντονο το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, το οποίο εξαιτίας μιας αναποτελεσματικής γενικότερα πολιτείας, γιγαντώνεται. Όταν δε, μπαίνουν στο παιχνίδι και πολιτικά χρώματα πέραν του πράσινου, κόκκινου, κίτρινου, μπλέ, τότε τα πράγματα σκουραίνουν πολύ επικίνδυνα. Ορισμένες ομάδες των λεγόμενων οργανωμένων οπαδών δε διστάζουν να μπλέκουν -αγοραία το θέτω- τις πούτσες με τις βούρτσες, δηλαδή ακραίες πολιτικές (ή ακόμα και ρατσιστικές) ιδέες και σύμβολα με τις ομάδες τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι ένα τεράστιο μπάχαλο, και πολύς κόσμος που φοβάται να πάει στο γήπεδο είτε επειδή προσβάλλεται είτε επειδή νιώθει πως κινδυνεύει.
Φυσικά, δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο ως Έλληνες, άλλωστε το sense of belonging που περιέχει το οπαδιλίκι κάθε ομάδας είναι πανανθρώπινο φαινόμενο, ειδικά στους πιο νέους ανθρώπους. Το θέμα είναι πως εκφράζει ο καθένας το οπαδιλίκι του, και τι αποκομίζει από αυτό. Το οποίο θέμα, είναι πολύ απλό. Πάω στο γήπεδο, φωνάζω, βρίζω, εκτονώνομαι, φοράω τα χρώματα της ομάδας μου. Γήπεδο είναι και όχι εκκλησία κι αυτό το γνωρίζουν όλοι, οπότε μη μου πεις ότι προσβάλλεσαι. Τότε ναι, μην πηγαίνεις. Μια χαρά. Αν πάω στο γήπεδο και σου φέρω μια καρέκλα στο κεφάλι, τότε είμαι κάφρος γιατί σου ασκώ σωματική βία, την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις (όπως το να σου πω "κωλόγαυρε μαλάκα"). Ναι άλλα αν εγώ φοράω μια μπλούζα που λέει "Ηλιούπολη Panathinaikos Club" επειδή είμαι από εκεί και γουστάρω τη γειτονιά μου, κι ο άλλος που φοράει μια ίδια πάει και πλακωθεί στο ξύλο μέσα στο γήπεδο, γίναμε όλοι τουρλουμπούκι. Οπότε, βάλτε το ξερό σας να σκεφτεί, δε χρειάζεται να ανήκετε κάπου, αρκεί να ανήκετε στον εαυτό σας και να τον αντιπροσωπεύετε.
Τελικά, γιατί υποστηρίζουμε συγκεκριμένες ομάδες; Χρώμα; Γελοίο, εμένα μου αρέσει πιο πολύ το κόκκινο παρά το πράσινο και είμαι Παναθηναϊκός. Νίκες; Ακόμα πιο γελοίο, την εποχή που ήμουν έφηβος η ομάδα μου δεν έπαιρνε ούτε Lucky cup παγωτό της Δέλτα. Απλά ρε παιδιά, είμαι Αθηναίος και χαίρομαι που είμαι, και υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου. Δε θέλει φιλοσοφία, μπάλα είναι, και την αγαπάμε γιατί είναι απλή, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ζωή μας. Γιατί υποστηρίζω την Manchester United, ή τη Valencia; Γιατί, μεγαλώνοντας, θυμάμαι αυτές τις δύο ομάδες να παίζουν το ποδόσφαιρο που με εντυπωσίαζε. Απλό είναι. Δε νιώθω να υπερτερώ έναντι κανενός, την πλάκα μου κάνω και σηκώνω την πλάκα των άλλων. Θα σου πω το ένα, θα μου πεις το άλλο, μετά θα καταλήξουμε να πιούμε μια μπύρα συζητώντας το ματς.
Είναι ωραίο πράγμα η μπάλα. Ωραίο είναι και το βρισίδι που θα πέσει, που λέει ο λόγος. Ωραίο έιναι κι ένα πανό που θα σηκωθεί. Ωραίο είναι και το οπαδιλίκι. Μόνο η καφρίλα δεν είναι ωραία.
