Sunday, August 17, 2008

Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού


Η ιστορία -ή, πιο σωστά, η μυθολογία- που περιλαμβάνει και περικλείει το όνομα James Douglas Morrison (για τους φίλους Jimbo) είναι, για τους περισσότερους, έστω και λίγο υποψιασμένους, γνωστότατη. Σε συζητήσεις σε rockάδικα στέκια, σε ταινίες (τσεκάρετε το πολύ αξιόλογο "The Doors" του Oliver Stone με τον θεό Val Kilmer) και όπου μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, ο αγαπημένος Jim έχει συζητηθεί τόσο, που είναι αμφίβολο αν έχει βρει ησυχία εκεί κάτω (πάνω;) τόσα χρόνια. Τι λέτε ρε; Και ποιος μπορεί να ισχυριστεί -και να γίνει και πιστευτός- ότι αυτός ο άνθρωπος ΉΘΕΛΕ ησυχία; Πέθανε 27 χρονών το 1971, άρα αν κάνετε τα μαθηματικά σας, σήμερα θα ήταν 61. Και ζωντανός να ήταν, ησυχία δε θα είχε βρει.

Αυτό που πιστέυω αξίζει να συζητηθεί και να συζητιέται εις τους αιώνας των αιώνων, δεν είναι αν έβγαλε το πουλί του στη σκηνή στο Miami το '69 ή το παραλήρημα του κατά το "The End" και τη σχετική φιλολογία με τις ζωντανές εμφανίσεις στο Whisky-a-go-go. Αυτό που πρέπει ουσιαστικά να αναρωτηθούμε είναι ΤΙ θα ήταν το rock'n'roll εν γένει χωρίς τον Morrison. Διόρθωση. Τι θα ήταν το rock'n'roll χωρίς τους Doors; Φτωχότερο; Αναμφίβολα. Ρηχότερο; Πιο αναμφίβολα. ΞΕΔΟΝΤΙΑΣΜΕΝΟ; 100%.

Ο Morrison υπήρξε ο αρχετυπικός, ο πρώτος, ο αυθεντικός rock'n'roll frontman στην ιστορία της μουσικής. Από αυτό εδώ το ταπεινό βήμα που μας δόθηκε θα το λέμε μέχρι να μας πέσουν τα ούλα, ότι δεν νοείται η έννοια του rock χωρίς τα κοσμητικά "προκλητικό", "ανατρεπτικό", "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ". Μέσα στην κοινωνία της Αμερικής των '60's, λέγε με drug culture, hippie culture, beatniks, ο Morrison έμοιαζε από άλλη εποχή. Το παράξενο ήταν πως ήταν ΠΑΝΤΑ από άλλη εποχή, όσα χρόνια κι αν πέρασαν ή θα περάσουν, η Morrison εποχή δεν ήρθε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Τα τυπικά psychedelic/hippie συγκροτήματα της εποχής φορούσαν τα λουλουδάκια τους, τις καμπανούλες τους, και τραγουδούσαν τις αγαπούλες τους. Την ίδια στιγμή ο Morrison και οι Doors επέλεγαν όνομα συγκροτήματος παρμένο από το "The Marriage Of Heaven And Hell" του William Blake, και έφερναν επανάσταση σε όλα τα επίπεδα της μουσικής και της σκέψης. Για όνομα του Γιαχβέ δηλαδή, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει κάποιος να φανταστεί τόσο μεγάλο συγκρότημα χωρίς άνθρωπο να παίζει μπάσο, πως να το κάνουμε δηλαδή.

Το τελευταίο κομμάτι του puzzle λοιπόν, μετά από έναν ιδιοφυή πληκτρά (που έπαιζε τις μπασογραμμές με το ένα χέρι και τη μελωδία με το άλλο), έναν βαθιά jazz influenced κιθαρίστα και έναν στακάτο rock drummer, ήταν ένας τραγουδιστής με προσωπικό στυλ ερμηνείας, ξηγημένους στίχους και συμβολική για τη μπάντα παρουσία. Ε, οι Doors είχαν έναν τραγουδιστή που κ α ν έ ν α ς δεν μπορεί να ακουστεί σαν αυτόν, που ταυτόχρονα ήταν ποιητής και απλά larger than fucking life επί σκηνής. Έναν τραγουδιστή που όρισε το πως πρέπει να τραγουδιέται και να παρουσιάζεται επί σκηνής το rock'n'roll, που όρισε (μαζί και με άλλους μεγάλους, φυσικά) το "live fast, die young" lifestyle, και που στην τελική, έδωσε σε αυτή τη μουσική τα πραγματικά της όπλα για να κατακτήσει τον κόσμο. Την έκανε επικίνδυνη, προκλητική απέναντι στον συντηρητισμό της εποχής, προκλητική με έναν τρόπο διαφορετικό από το αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο "sex, drugs and rock'n'roll" κλίμα των '60's. Προκλητική στην ουσία και όχι στη βιτρίνα της, γιατί ο Jimbo δεν έπαιζε θέατρο στη σκηνή για να πουλήσει τρέλα. Έβγαινε αυθεντικά πιωμένος, μαστουρωμένος, ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ είτε από τη μουσική είτε από τα "άλλα" και τους έφτυνε στα μούτρα.

Ίσως να μπορείτε να φανταστείτε το rock'n'roll χωρίς ένα "Alabama Song" ή ένα "The Spy". Σίγουρα όμως, όλοι εμείς (εσείς) δε θα είχατε ερωτευτεί παράφορα αυτή τη μουσική αν δεν είχε υπάρξει αυτός ο άνθρωπος να τη μπολιάσει με αυθεντική τρέλα, μια και για πάντα. Από εκεί και πέρα, ήταν επόμενο και θέμα χρόνου να ακολουθήσουν. Oι Bon Scott, Ozzy Osbourne, Robert Plant, Lemmy, Wendy O Williams, Motley Crue, Guns'n'Roses πήραν τη σκυτάλη, ο καθένας στον καιρό του, ταξίδεψαν μέσα στο χρόνο αυτό που άρχισε ο Jim.

Στο τέλος, όλοι δυό μέτρα γης παίρνουν. Τα λουλούδια πάνω στον τάφο σου όμως, τα σημειώματα, και οι δεκάδες άνθρωποι που έρχονται να δουν που σε χώσανε, ακόμα κι αν δεν είσαι πια εκεί, σημαίνει όχι πως ήσουν μόνο κάτι σημαντικό όσο ήσουν όρθιος, αλλά πως αυτό το σημαντικό πέρασε με επιτυχία στους επόμενους όρθιους. Και ήρθαν απλά να σου πουν "ευχαριστώ". Rest In Peace; Ε όχι δα.

7 comments:

Anna said...
This comment has been removed by the author.
Sententia said...

JAMES DOUGLAS MORRISON
1943 - 1971
KATA TON ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

Ναι. Όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, υπάρχει ελληνικότατη επιγραφή στον τάφο αυτού του μεγάλου τραγουδιστή που έφυγε τόσο νωρίς. Κι αν αναρωτιέστε τι μπορεί να σημαίνει η ελληνική φράση, η απάντηση είναι η εξής:

Η λέξη "δαίμων" δεν έχει καμία σχέση όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα (οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν Διάβολο). "Δαίμων" ήταν αρχικά η θεότητα που μοίραζε, κατένειμε την μοίρα (δαίομαι = μοιράζω) και μετά ονομαζόταν οποιαδήποτε θεότητα στην οποία αποδίδονταν τιμές. "Δαίμων εαυτού" ονομαζόταν η θεότητα-προστάτης που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση έως το θάνατό του και φρόντιζε για την προσωπική εξέλιξη κι ευημερία, κάτι σαν το αντίστοιχο σημερινό χριστιανικό "Φύλακας-άγγελος", αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα "δίαυλο" μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των θεών. "Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού" ουσιαστικά σημαίνει "πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό", αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Έτσι λοιπόν, η φράση "Κατά τον δαίμονα εαυτού" γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors έπραττε στη συντομη ζωή του πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο "προσωπικός του θεός", κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας.

"Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν σ' αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που προχωρούν και διαλέγουν τις συνθήκες και τις περιστάσεις που θέλουν, κι όταν δεν τις βρίσκουν, τις δημιουργούν." (George Bernard Shaw)

garnele said...

Αν πήγαιναν απλά και μόνο για το ευχαριστώ, μάλλον δεν θα ήταν περιφραγμένος ο τάφος όμως, ε;

Παρεμπιπτόντως, όταν προ διετίας πήγα για προσκύνημα εκεί, στον τάφο του Μορισσον είχε μια απλή ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα, τυλιγμένη με λευκό χαρτί και πάνω του αφιέρωση με μαρκαδόρο "Hello! I love you".
Μου είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε.

Mr.Fixit said...

Garida exeis dikio, apla de logizw ws pragmatikous filous (kai oxi opadous) tou Morrison tetoious an8rwpous. Den to ekana safes giati to 8ewrhsa autonohto, kakws.

garnele said...

Ποιος μίλησε για φίλους;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο περιφραγμένος τάφος (με τα πεταμένα μπυροκούτια, τις γόπες και τις τζιβάνες διάσπαρτες τριγύρω)σε συνδυασμό με την οπαδική -παιδική- αν το θέλεις αφιέρωση ήταν κάτι όμορφο και αρκετά ισορροπημένο =)

Unknown said...

The demon in your mind will rape you in your bed at night
The wisdom of ages, the lies and outrages concealed
Time it waits for no man
My future is revealed
Time it waits for no man
My fate is sealed

If I cancel tomorrow the undead will thank me today
Fly in the face of the prophets I mock your morality plays
The moon is red and bleeding
The sun is burned and black
The book of life is silent
No turning back

Only the good die young
All the evil seem to live forever
Only the good die young
All the evil seem to live forever
Only the good die young
Only the good die young

Ψέματα;

ΥΓ.Σου έχω στείλει πως εγκαθιστάς skin για το blog :)

Anonymous said...

Καλά τα λες... Ο Jim ήταν φοβερός και κανένας δεν υπήρχε και ούτε θα υπάρξει σαν αυτόν. Πραγματικά τον θαυμάζω...Ήταν διαφορετικός από τους άλλους και αυτό μου αρέσει σε αυτόν,που ήταν τρελός!