manifesto

Our emotional state of choice is Ecstasy. Our nourishment of choice is Love. Our addiction of choice is technology. Our religion of choice is music. Our currency of choice is knowledge. Our politics of choice is none. Our society of choice is utopian though we know it will never be.

You may hate us. You may dismiss us. You may misunderstand us. You may be unaware of our existence. We can only hope you do not care to judge us, because we would never judge you. We are not criminals. We are not disillusioned. We are not drug addicts. We are not naive children. We are one massive, global, tribal village that transcends man-made law, physical geography, and time itself. We are The Massive. One Massive.

We were first drawn by the sound. From far away, the thunderous, muffled, echoing beat was comparable to a mother's heart soothing a child in her womb of concrete, steel, and electrical wiring. We were drawn back into this womb, and there, in the heat, dampness, and darkness of it, we came to accept that we are all the same. We came to accept that we are all equal. Not only to the darkness, and to ourselves, but to the very music slamming into us and passing through our souls: we are all equal. And somewhere around 35Hz we could feel the hand of God at our backs, pushing us forward, pushing us to push ourselves to strengthen our minds, our bodies, and our spirits. Pushing us to turn to the person beside us to join hands and uplift them by sharing the uncontrollable joy we felt from creating this magical bubble that can, for one evening, protect us from the horrors, atrocities, and pollution of the outside world. It is in that very instant, with these very realizations that each of was truly born. We continue to pack our bodies into clubs, or warehouses, or buildings you've abandoned and left for naught, and we bring life to them for one night. Strong, throbbing, vibrant life in it's purest, most intense, most hedonistic form.
In these makeshift spaces, we seek to shed ourselves of the burden of uncertainty for a future you have been unable to stabilize and secure for us. We seek to relinquish our inhibitions, and free ourselves from the shackles and restraints you've put on us for your own peace of mind. We seek to re-write the programming that you have tried to indoctrinate us with since the moment we were born. Programming that tells us to hate, that tells us to judge, that tells us to stuff ourselves into the nearest and most convenient pigeon hole possible. Programming that even tells us to climb ladders for you, jump through hoops, and run through mazes and on hamster wheels. Programming that tells us to eat from the shiny silver spoon you are trying to feed us with, instead of nourish ourselves with our own capable hands. Programming that tells us to close our minds, instead of open them.

Until the sun rises to burn our eyes by revealing the distopian reality of the world you've created for us, we dance fiercely with our brothers and sisters in celebration of our life, of our culture, and of the values we believe in: Peace, Love, Freedom, Tolerance, Unity, Harmony, Expression, Responsibility and Respect.

Our enemy of choice is ignorance. Our weapon of choice is information. Our crime of choice is breaking and challenging whatever laws you feel you need to put in place to stop us from celebrating our existence. But know that while you may shut down any given party, on any given night, in any given city, in any given country or continent on this beautiful planet, you can never shut down the entire party. You don't have access to that switch, no matter what you may think. The music will never stop. The heartbeat will never fade. The party will never end. I am a raver, and this is my manifesto.

πηγή: www.psychedelic.gr

Ο Δρόμος Της Αρετής Και Της Κακίας

Δεν είμαι καλός στις εισαγωγές και μάλλον το έχετε παρατηρήσει, απλά έχω κάτι στο μυαλό μου και το φτύνω σε μια οθόνη, καλύτερα έτσι. Ο δρόμος της αρετής σε αυτή την περίπτωση είναι η ειλικρίνεια-χα, σας την έφερα, σκάρωσα πρόλογο από το πουθενά και φορτσάρω μόλις τώρα.

Έτυχε τις τελευταίες μέρες να πέσει στα χέρια μου (ή μάλλον στο pc μου) το άλμπουμ "L.A.X.", τελευταίο πόνημα ενός rapper που μου αρέσει πολύ ονόματι The Game. Πέρα από το ότι είναι εξαιρετικό στο είδος του, με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα που τα έχω κάπως πιο καθαρά όσο ακούω περισσότερο και περισσότερο ΚΑΙ αυτό το είδος της μουσικής. Το εύκολο και αβίαστο πρώτο συμπέρασμα είναι πως ο καθένας μπορεί να γουστάρει τα πάντα, τι θα πει είμαι ροκάς κι είσαι hiphop-άς; Τα έχουμε ξαναπεί παλιότερα, πάει αυτό.

Το δεύτερο προέκυψε από το τι πραγματεύεται αυτή η μουσική ως θεματολογία και το πως αντιλαμβάνεται κανείς το περιεχόμενο της αυτό. Έμαθα νωρίς να ξεκοκαλίζω πολύ τη μουσική μου, να βλέπω τι είναι αυτό που τρώω πριν αποφανθώ αν μου αρέσει η γεύση- ή και παράλληλα, δεν είναι ζήτημα χρονικής συνέχειας. Έτσι έπραξα και ακούγοντας ένα στυλ μουσικής πολύ popular στις μέρες μας, που παίζεται στα μαγαζιά, το ραδιόφωνο κλπ. Έτσι έπραξα για να καταλάβω ότι το πώς το αντιλαμβάνονται οι πολλοί, δεν έχει καμιά σημασία με το πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ. Κάπου λοιπόν μέσα στους στίχους του "L.A.X.", ανάμεσα σε νταλαβέρια ναρκωτικών, πιστόλια, σφαίρες, σκυλιά, συμμορίες, κακόφημους δρόμους, διαδρομές από τη φτώχεια στη χλιδή, εγώ ανακάλυψα μια άλλη διάσταση, μια διάσταση καθαρά προσωπική, μια διάσταση μέσα μου, μια αλληγορία του hustling (βλέπε www.urbandictionary.com-εν ολίγοις, hustling=προσπαθώ με κάθε τρόπο, κυρίως παράνομο) στη δική μου, τη δική σου, τη δική μας ζωή.

Εμείς που δεν είμαστε αφροαμερικανοί, ούτε γεννηθήκαμε στο Compton, ούτε είμαστε τόσο φτωχοί και αμόρφωτοι ώστε να αναγκαστούμε να μπλέξουμε σε συμμορίες για να ζήσουμε, τι εκλαμβάνουμε από το hiphop; Κάποιοι απλώς φοράνε τα φαρδιά τους και ονειρεύονται ότι η ζωή τους είναι έτσι, ότι είναι μάγκες γκανγκστέρια και γαμάνε γενικά-χα, αλήθεια; Όπως λέει ο δημιουργός λοιπόν στο "L.A.X. Files", "this ain't no movie dogg". Αυτό που αναρωτήθηκα εγώ είναι "πες ότι ήσουν έτσι, εκεί, τι θα έκανες για να τα βγάλεις πέρα;" Κάποιος θα πει, "εγώ θα διάβαζα πολύ, θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο και θα γινόμουν κάτι σημαντικό, θα έβγαζα λεφτά και θα την κοπάναγα από τα ζόρια." Μέσα είσαι μεγάλε, καλώς ήρθες δεξιά, αυτός είναι ο δρόμος της αρετής. Ο οποίος ως γνωστόν είναι πιο δύσβατος, οπότε αν κατάφερνες να μη σε λυγίσουν τα -ακόμα και σήμερα- σχολεία τίγκα στη φυλετική διάκριση, η φτώχεια, η πείνα, η ανέχεια, θα έφτανες μετά βαΐων και κλάδων στην επιτυχία, σε κάποια καλή οικονομική κατάσταση, στην επιβίωση (και βάλε) εν τέλει.

Ο δρόμος της κακίας είναι το όπλο, he who lives by the gun, will die by the gun. Είναι λιγότερο δύσβατος, αλλά γι'αυτό και είναι πιο επικίνδυνος, τον ταξιδεύουν πολλοί και σκάρτοι. Όταν όμως γουργουρίσει το στομάχι σου για πέμπτη-έκτη μέρα, όταν το σχολειό δεν πληρώνει το νοίκι κι ο πατέρας σου είναι φευγάτος, dog eats dog, ποιος τις γαμάει τις ηθικές αξίες; Είναι κακό να πουλάς ναρκωτικά, όχι γιατί είναι παράνομο, αλλά γιατί σκοτώνεις κόσμο. Προτιμάς να πεθάνεις εσύ; Η μάνα σου; Τα αδέρφια σου; Όταν πεινάσεις, θα κάνεις τα πάντα. Και δεν υπάρχει καμιά "κακία" σε αυτό. Στο να επιβιώσεις.

Στη δική μας την περίπτωση, τη δική μας τη ζωή, το σταυροδρόμι βρίσκεται καθημερινά και σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας μας. Εκεί υπάρχει μια μεγάλη επιλογή, και κανένας δεν μπορεί να σιχυριστεί ότι βαδίζει στην αρετή κατ'εξακολούθηση. Τελικά όμως, το ζήτημα δεν είναι η αρετή ή η κακία. Φυσικά και ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα, όμως δεν έχουμε βρεθεί (κανένας μας) σε θέση που ο σκοπός να αγιάσει ακόμα και το όπλο. Στα δικά μας τα μέτρα, στα δικά μου τα μέτρα, αυτό που αποκομίζω από αυτή τη μουσική είναι η διάθεση να προσπαθώ πάντα να καταφέρω αυτό που θέλω. Την αρετή ή την κακία θα τη διαλέγω μόνος μου, αλλά ακόμα και γι'αυτό θα είμαι περήφανος, ακόμα κι αν καταλάβω ότι έκανα λάθος. My hood may not be on the real dark side of th track, but somedays the sky's really black. Όπλο δεν έχω κι ας φωτιστώ να μη χρειαστεί να αποκτήσω ποτέ, έχω δικά μου "όπλα" όμως και θα ζήσω από αυτά. Κι ας πεθάνω εξαιτίας τους. I'd rather die like a man, than live like a coward. Αυτό καταλαβαίνω εγώ από το hiphop.

Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού

Η ιστορία -ή, πιο σωστά, η μυθολογία- που περιλαμβάνει και περικλείει το όνομα James Douglas Morrison (για τους φίλους Jimbo) είναι, για τους περισσότερους, έστω και λίγο υποψιασμένους, γνωστότατη. Σε συζητήσεις σε rockάδικα στέκια, σε ταινίες (τσεκάρετε το πολύ αξιόλογο "The Doors" του Oliver Stone με τον θεό Val Kilmer) και όπου μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, ο αγαπημένος Jim έχει συζητηθεί τόσο, που είναι αμφίβολο αν έχει βρει ησυχία εκεί κάτω (πάνω;) τόσα χρόνια. Τι λέτε ρε; Και ποιος μπορεί να ισχυριστεί -και να γίνει και πιστευτός- ότι αυτός ο άνθρωπος ΉΘΕΛΕ ησυχία; Πέθανε 27 χρονών το 1971, άρα αν κάνετε τα μαθηματικά σας, σήμερα θα ήταν 61. Και ζωντανός να ήταν, ησυχία δε θα είχε βρει.

Αυτό που πιστέυω αξίζει να συζητηθεί και να συζητιέται εις τους αιώνας των αιώνων, δεν είναι αν έβγαλε το πουλί του στη σκηνή στο Miami το '69 ή το παραλήρημα του κατά το "The End" και τη σχετική φιλολογία με τις ζωντανές εμφανίσεις στο Whisky-a-go-go. Αυτό που πρέπει ουσιαστικά να αναρωτηθούμε είναι ΤΙ θα ήταν το rock'n'roll εν γένει χωρίς τον Morrison. Διόρθωση. Τι θα ήταν το rock'n'roll χωρίς τους Doors; Φτωχότερο; Αναμφίβολα. Ρηχότερο; Πιο αναμφίβολα. ΞΕΔΟΝΤΙΑΣΜΕΝΟ; 100%.

Ο Morrison υπήρξε ο αρχετυπικός, ο πρώτος, ο αυθεντικός rock'n'roll frontman στην ιστορία της μουσικής. Από αυτό εδώ το ταπεινό βήμα που μας δόθηκε θα το λέμε μέχρι να μας πέσουν τα ούλα, ότι δεν νοείται η έννοια του rock χωρίς τα κοσμητικά "προκλητικό", "ανατρεπτικό", "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ". Μέσα στην κοινωνία της Αμερικής των '60's, λέγε με drug culture, hippie culture, beatniks, ο Morrison έμοιαζε από άλλη εποχή. Το παράξενο ήταν πως ήταν ΠΑΝΤΑ από άλλη εποχή, όσα χρόνια κι αν πέρασαν ή θα περάσουν, η Morrison εποχή δεν ήρθε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο. Τα τυπικά psychedelic/hippie συγκροτήματα της εποχής φορούσαν τα λουλουδάκια τους, τις καμπανούλες τους, και τραγουδούσαν τις αγαπούλες τους. Την ίδια στιγμή ο Morrison και οι Doors επέλεγαν όνομα συγκροτήματος παρμένο από το "The Marriage Of Heaven And Hell" του William Blake, και έφερναν επανάσταση σε όλα τα επίπεδα της μουσικής και της σκέψης. Για όνομα του Γιαχβέ δηλαδή, δεν νομίζω ότι θα μπορέσει κάποιος να φανταστεί τόσο μεγάλο συγκρότημα χωρίς άνθρωπο να παίζει μπάσο, πως να το κάνουμε δηλαδή.

Το τελευταίο κομμάτι του puzzle λοιπόν, μετά από έναν ιδιοφυή πληκτρά (που έπαιζε τις μπασογραμμές με το ένα χέρι και τη μελωδία με το άλλο), έναν βαθιά jazz influenced κιθαρίστα και έναν στακάτο rock drummer, ήταν ένας τραγουδιστής με προσωπικό στυλ ερμηνείας, ξηγημένους στίχους και συμβολική για τη μπάντα παρουσία. Ε, οι Doors είχαν έναν τραγουδιστή που κ α ν έ ν α ς δεν μπορεί να ακουστεί σαν αυτόν, που ταυτόχρονα ήταν ποιητής και απλά larger than fucking life επί σκηνής. Έναν τραγουδιστή που όρισε το πως πρέπει να τραγουδιέται και να παρουσιάζεται επί σκηνής το rock'n'roll, που όρισε (μαζί και με άλλους μεγάλους, φυσικά) το "live fast, die young" lifestyle, και που στην τελική, έδωσε σε αυτή τη μουσική τα πραγματικά της όπλα για να κατακτήσει τον κόσμο. Την έκανε επικίνδυνη, προκλητική απέναντι στον συντηρητισμό της εποχής, προκλητική με έναν τρόπο διαφορετικό από το αχαλίνωτο και ανεξέλεγκτο "sex, drugs and rock'n'roll" κλίμα των '60's. Προκλητική στην ουσία και όχι στη βιτρίνα της, γιατί ο Jimbo δεν έπαιζε θέατρο στη σκηνή για να πουλήσει τρέλα. Έβγαινε αυθεντικά πιωμένος, μαστουρωμένος, ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ είτε από τη μουσική είτε από τα "άλλα" και τους έφτυνε στα μούτρα.

Ίσως να μπορείτε να φανταστείτε το rock'n'roll χωρίς ένα "Alabama Song" ή ένα "The Spy". Σίγουρα όμως, όλοι εμείς (εσείς) δε θα είχατε ερωτευτεί παράφορα αυτή τη μουσική αν δεν είχε υπάρξει αυτός ο άνθρωπος να τη μπολιάσει με αυθεντική τρέλα, μια και για πάντα. Από εκεί και πέρα, ήταν επόμενο και θέμα χρόνου να ακολουθήσουν. Oι Bon Scott, Ozzy Osbourne, Robert Plant, Lemmy, Wendy O Williams, Motley Crue, Guns'n'Roses πήραν τη σκυτάλη, ο καθένας στον καιρό του, ταξίδεψαν μέσα στο χρόνο αυτό που άρχισε ο Jim.

Στο τέλος, όλοι δυό μέτρα γης παίρνουν. Τα λουλούδια πάνω στον τάφο σου όμως, τα σημειώματα, και οι δεκάδες άνθρωποι που έρχονται να δουν που σε χώσανε, ακόμα κι αν δεν είσαι πια εκεί, σημαίνει όχι πως ήσουν μόνο κάτι σημαντικό όσο ήσουν όρθιος, αλλά πως αυτό το σημαντικό πέρασε με επιτυχία στους επόμενους όρθιους. Και ήρθαν απλά να σου πουν "ευχαριστώ". Rest In Peace; Ε όχι δα.

Time Travelling Blues

Πόσες φορές έχεις βρει τον εαυτό σου να ταξιδεύει στο χρόνο; Αναρωτώμενος, τελικά, τι είναι ταξίδι και τι είναι χρόνος; Θέλοντας, είτε να αποδράσεις από ένα ζόρι, είτε να επιμηκύνεις ένα από τα διαστήματα ζωής που συνθέτουν τον όρο "ευτυχία", ώστε να διαρκέσει, να διαρκέσει, να μην τελειώσει...;

Ο χρόνος είναι μια έννοια, κατ'εμέ, έντονα υπερτιμημένη. Ή μάλλον, για να το θέσω λίγο πιο εύστοχα, μια έννοια που ως άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε εσκεμμένα λανθασμένα. Πολλοί επιστήμονες θεωρούν το χρόνο ως την τέταρτη διάσταση (μετά τις τρεις που αποτελούν την έννοια του χώρου, εξ ου και η συσχέτιση χώρου και χρόνου). Άλλοι, λιγότερο βιβλιοφάγοι και πρακτικοί, αρκούνται στο ότι "όλα είναι ένας κύκλος" και αντιλαμβάνονται το χρόνο έτσι, περιμένοντας -με προσμονή ή φόβο- την επόμενη στροφή. Αυτό που όλοι κάνουμε επίτηδες λάθος είναι ότι ορίζουμε το χρόνο μαθηματικά. Αυτό μπορεί να είναι χρήσιμο στην επιστήμη, όμως καταλήγουμε να κανονίζουμε τις ζωές μας με βάση μέρες, ώρες, λεπτά. Με βάση αριθμούς που οι ίδιοι επινοήσαμε παλαιόθεν, καταλήξαμε να καταδυναστεύουμε τη ζωή μας με ρολόγια, προσπαθώντας να προφτάσουμε, να κερδίσουμε χρόνο, την έννοια του χρόνου που εμείς δημιουργήσαμε για να διευκολυνθούμε-υποτίθεται.

Τελικά, μήπως δεν υπάρχει χρόνος; Εννοώ χρόνος αντικειμενικός, απαλλαγμένος από ανθρώπινη λογική. Κι αν υπάρχει, μήπως δεν διαιρείται σε ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα, αλλά είναι ενιαίος, συνεχής και ατελείωτος; Διότι μπορεί για τον καθένα μας ο χρόνος να τελειώνει με το θάνατο (δεν το ορκίζομαι κιόλας), αλλά για τους υπόλιπους συνεχίζει κι όταν έχουμε φύγει.

Ας υποθέσουμε ότι δέκα διαφορετικοί άνθρωποι βρίσκονται για ένα χρονικό διάστημα σε ένα πολύ δυσάρεστο γι'αυτούς μέρος και εν συνεχεία σε ένα πολύ ευχάριστο (η σειρά δεν έχει σημασία). Πιστεύω πως θα συμφωνήσετε ότι όλοι θα έχουν την αίσθηση ότι στη μία περίπτωση το χρονικό διάστημα συρρικνώθηκε, ενώ στην άλλη ξεχείλωσε. Φυσικά, μαθηματικά μιλώντας, αυτό δεν ισχύει. Αλλά γιατί να μετράει η μαθηματική αντίληψη του χρόνου στις ζωές μας αντί του πως αντιλαμβανόμαστε εμείς το χρόνο; Δύο άνθρωποι παίρνουν διαζύγιο. Το πρώτο σχόλιο όλων -συμπεριλαμβανομένων και των ιδίων- θα είναι "χώρισαν μετά από π.χ. 25 χρόνια γάμου". Γιατί λοιπόν να μη μας ενδιαφέρει ΤΙ συνέβη σε αυτά τα χρόνια, αντί να αρκούμαστε στη διάρκεια αυτή καθεαυτή;

Κι επειδή η δουλειά μας ως ερασιτέχνες γραφιάδες μας επιβάλλει να τραβάμε τα θέματα από τα μαλλιά (ενίοτε και από τα αρχίδια), εικάζω το εξής: Η παρούσα θεώρηση του χρόνου πηγάζει από την ίδια έμφυτη τάση υποταγής του ανθρώπου που δημιουργεί και την πίστη σε κάποια θρησκεία-πανάθεμα τον δουλοπρεπή άν-θρωπο που θρώσκει και άνω. Εφόσον δεν μπορούμε να αποδεχθούμε κάτι (στη συγκεκριμένη περίπτωση, το θάνατο), το αποδίδουμε σε κάτι αόρατο και ανώτερο μας. Εφευρίσκουμε ένα σύστημα μέτρησης του πόσο αντέχει ο καθένας -και το καθετί εν γένει- πριν πεθάνει, ώστε να ορίσουμε την αξία του. Δεν ξέρεις πως φτιάχτηκε ο κόσμος; Τον έφτιαξε ο καλός θεούλης. Δεν ξέρεις γιατί πεθαίνεις; Σε παίρνει ο πατέρας χρόνος.

Ζήτημα έτερον. Η μορφή του χρόνου. Πρόκειται για έννοια, και δη εφευρεθείσα από τον άνθρωπο, επομένως είναι κάπως παράδοξο να μιλάμε για το σχήμα μιας έννοιας. Ή όχι; Ας δούμε τις παρακάτω επιλογές:

• Εάν ένα γεγονός που συνέβη τη χρονική στιγμή Α, είναι πιθανόν να επαναληφθεί τη χρονική στιγμή Β, τότε ο χρόνος είναι κυκλικός.
• Εάν το παραπάνω θεωρείται αδύνατον, τότε ο χρόνος είναι γραμμικός-κάθε στιγμη είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες της.

Σοβαρά τώρα, δεν είχατε ποτέ σας deja-vu;

Η δική μου άποψη τείνει κάπου στη μέση των δύο. Το σχήμα του χρόνου είναι πιθανότερο να είναι σπειροειδές. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως λένε, άλλα οι κύκλοι απέχουν ένα χ διάστημα, που σημαίνει πως τίποτα δεν είναι, λόγω συνθηκών, απολύτως ίδιο. Τώρα περί ονείρων, προφητειών και deja vu, μάλλον δεν περιμένατε εμένα να σας διαφωτίσω όταν ερίζει το σύνολο του επιστημονικού κόσμου, σωστά;

Για να καταλήξω τη φλυαρία μου κάπου, μήπως έχουμε στρίψει κάπου λάθος; Μήπως χάνουμε την ουσία της ζωής μας προσπαθώντας να ισορροπήσουμε τις διάρκειες των πραγμάτων/σχέσεων/καταστάσεων που μας περιβάλλουν; Σκεφτείτε έναν κόσμο που κανείς δεν αργεί στα ραντεβού, γιατί δεν υπάρχει "δεκάλεπτο". Υπάρχει η ζωή μου, κι η ζωή σου, κάποτε θα συμπέσουν. Γάμα το πότε και το για πόσο θα συμπέσουν, και κοίτα να περάσουμε καλά.

"Time is an illusion..." - Warrel Dane, "Epitaph"