Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή ρώτησε ο Τομ Ρόμπινς. Η κατάργηση της έννοιας του χρόνου τολμάω να απαντήσω εγώ. Άλλοι προσπαθούν να απλά να τον σταματήσουν επεμβαίνοντας στο σώμα τους. Αλλά για δοκιμάζουν κάτι τέτοιο σημαίνει πως έχουν αποδεχτεί πλήρως την έννοια του χρόνου και στην ουσία παραδοθήκανε ίσως λίγο πιο αργά από όσο έπρεπε.
Ο χρόνος είναι ένας κανόνας, είναι η τοποθέτηση δώδεκα γραμμών ίσης απόστασης πάνω σε κάτι κυκλικό ενίοτε και άλλου σχήματος αντικείμενο. Με τη βοήθεια των ρουφιάνων, πάντα εάν παρατηρήσετε η εφαρμογή ενός κανόνα απαιτεί τη δημιουργία ρουφιάνων. Το ρόλο αυτό έχουνε αναλάβει οι δείκτες και ομολογουμένως κάνουν καλή δουλειά.
Όταν είμαι μαζί σου το ρολόι γίνεται ένας μαγικός καθρέφτης με δώδεκα γραμμές κόκας και ο ωροδείκτης με το λεπτοδείκτη δύο πολύχρωμα καλαμάκια. Και όντως τότε η αγάπη, αυτή πολυχρησιμοποιημένη και κουρασμένη λέξη που την ακούς μόνο ως μέσο προπαγάνδας, όταν ο ένας ερωτευμένος προσπαθεί να τη χώσει με το ζόρι στο κεφάλι του άλλου. Μόνο τότε λοιπόν γίνεται παντοτινή. Τότε που γίνεσαι το μανιτάρι μου και το ταξίδι δεν έχει αρχή και τέλος, μόνο μέση, απέραντη συνεχόμενη υπέροχη μέση, με μικρά παζάρια που και που γεμάτα γλυκιές, πικρές και ψημένες σοκολάτες.
Και έτσι γίνεσαι το πρόβλημα στη λύση μου.
Και έτσι η ελευθερία μας ξεκινάει εκεί που τελειώνει των άλλων.
Δύο κοινότυπα τσιτάτα αντεστραμμένα, βγάζουν πιο πολύ νόημα, αυτά είναι τα κατάλοιπα του καμμένου προγραμματιστή.
Ο βαρόνος Μινχάουζεν ταξίδεψε στο φεγγάρι όπου οι κάτοικοί του μπορούσαν να διαχωρίσουν το κεφάλι από το σώμα τους. Απλά στριφογυρνούσε και άρχιζε να αιωρείται ελεύθερο πλέον από τους φυσικούς περιορισμούς. Πάντα ήθελα να γίνω κάτοικος φεγγαριού και εκείνες τις στιγμές που το κεφάλι μου θα πετάει μακρυά, ίσως να μην μπορώ να δω το εκνευριστικό στρογγυλό κόκκινο ρολόι σου με τον επαναλαμβανόμενο μονότονο ήχο βγαλμένο από την προσωπική μου κόλαση.
