Πάλι έξω είσαι ρε πούστη, γαμώ την ενδοσκόπηση σου;
Κεφάλαια κλείνουν, φλέβες καταρρέουν...Ο πιο δύσκολος χειμώνας τρέχει, μέσα στο κατακαλόκαιρο, σαν νερά ανάμεσα από τα δάχτυλα. Όσο κι αν έμαθα να τα κουκουλώνω, να βουλώνω το στόμα μου με μια παλάμη που έχει ζωγραφισμένο πάνω της ένα χαμόγελο, να μη γκρινιάζω, όσα κι αν έμαθα...Τίποτα δεν είναι ίδιο. Πια. Και το ξέρω πολύ καλά. Πια. Δειλά βήματα σε έναν απαίσιο κόσμο, φοβισμένες πατημασιές πάνω σε ένα φαρμακωμένο χώμα, κάθε μέρα ίδια με την προηγούμενη, κάθε βδομάδα πιο απαίσια κι από το ανάποδο όλων των ονείρων μας...με το βλέμμα στη βόμβα, και τα χέρια πάνω, στον ουρανό.
Ατελείωτα βλέμματα, ανονείρευτη ύπαρξη, σκιές από κάτωχρα χρώματα να τρέφουν τις παθήσεις μας.
Πριζωμένοι σε μια συνειδητή απραξία, οι οδύνες ταξιδεύουν σαν ραδιοκύματα στον ουρανό, σε ένα μοτίβο σύγχυσης, σε μια τοπολογία συστηματικά χαοτική, επώδυνη και τραχιά, κοφτερή και επικίνδυνη σε κάθε της απόληξη. Τα ρομάντζα μας κατάντησαν συνδρομικά, κατάλοιπα άλλων καιρών, άλλων στιγμών, κακές ρέπλικες της ξεφτίλας. Ξοφλήσανε. Μείναμε πίσω, επηρεασμένοι αργά καθώς το φως έγινε βίαιο.
Αν μπορείς να αγγίξεις τα αστέρια...μέσα στην ευχαρίστηση μιας γόνιμης καταστροφής...
Δε γίνονται πια αυτά τα πράγματα. Δεν είμαστε αρκετά καθαροί, δεν είμαστε αρκετά ηλίθιοι πια, δεν είμαστε αρκετά εμείς για να γίνουν πια όλα αυτά. Ξεχειλισμένοι σύνδρομα και όξινα στομαχικά υγρά, τα γιασεμιά μαράθηκαν και μείναν μόνο οι εμετοί. Προσπαθώντας ίσως να καταλάβουμε τα πάντα, γιατί; Πού κάναμε λάθος ρε φίλε; Γιατί όλα τρέχουνε μπροστά; Γιατί τίποτα δε μας περίμενε, κι ούτε κανείς ποτέ ρώτησε "αντέχεις να τρέξεις κι εσύ ρε μαλάκα;", γιατί ξεμείναμε έτσι, γιατί οι μόνοι άνθρωποι που μπορούσαν να με κάνουν καλά έπρεπε να φύγουν τόσο μακριά;
Γιατί το γαμημένο το Ιξτλάν είναι πάντα τόσο μακριά; Πού στο διάολο είστε γαμώτο μου...;
Περπατάω το μονοπάτι μου προς το τέλος του καλοκαιριού. Ποιου καλοκαιριού δηλαδή...Δε γίνονται πια αυτά τα πράγματα.
Κολασμένη δύναμη, άνοιξε διάπλατα και αποφάσισε που στέκει ο άνθρωπος.
Για να κάνουμε την καρδιά μας ολόκληρη...και να δούμε τα σύνδρομα να πέφτουν.
Δε γίνονται πια αυτά τα πράγματα όμως. Ζήσε λοιπόν έτσι τώρα, με κάθε πιθανό νόσημα που δημιούργησε το νοσηρό, ενήλικο κεφάλι σου. Και μην ξεχάσω, πάλι...
Welcome to heartbreak.
