8.305

Ημερολόγιο Αστρικού Ταξιδευτή: 8.305 μέρες

Πεταλούδες από αίμα.
Σαν το Τζιμάκο στο Παρίσι θα μας βρουνε ρε μαλάκα.
Τι θα κάνουμε όταν σβήσουν τα φώτα; Αν δεν έχουμε Εκείνη να μας οδηγήσει στη Zion;

Ησυχία. Πλήρης. Πετάμε στο ύστατο παγωμένο κενό, τρέμοντας ασταμάτητα στην ιδέα, στις ιδέες, στην υποψία, στη βεβαιότητα. Η σελήνη, πίσω μας, πριν κάποια έτη φωτός. Έμοιασε με καταφύγιο για λίγο μα...ετερόφωτοι κόσμοι, τι να τους κάνεις; Πώς να σου φανούν αρκετοί όταν μια ζωή διψας για την καρδιά του ήλιου;

Εσύ είσαι η Οδός και το Φως, που μόνο θα διαβάσουν γι'αυτά.

Έχουμε χαθεί και μάλλον είναι καλύτερα έτσι-αν δε σε νοιάζει πού πας, δεν μπορείς να χαθείς ποτέ πραγματικά, νομίζω. Μετρώντας τις μέρες, μία μία, χαρακιές πάνω στο δέρμα μας και κάθε τέσσερα σημάδια, ένα σβήσιμο, δεν υπάρχουν τοίχοι στο διάστημα, ούτε να μας κλείσουν μέσα, ούτε να μας κλείσουν έξω. Τεντώνοντας τα χέρια να αγγίζουμε τα αστέρια, να κάψουν τα δάχτυλα μας, ξανά, και ξανά, και ξανά. Αν δε σε νοιάζει πού πας...προσπαθούμε να φτάσουμε κάπου αρκετά επικίνδυνα ώστε να μπορέσουμε να το πούμε σπίτι, δεν έχει σημασία που θα είναι. 504 πάνω ή 504 κάτω ή κάποια έτη φωτός νότια από την Ανδρομέδα, πού είναι τί, νότια, βόρεια, δυτικά, ανατολικά, μόνο φίλοι σε αυτήν την τροχιά. Μόνο φίλοι και όλες οι Βέρες, τις περάσαμε και στα δάχτυλα μας ενίοτε, λες και δεν ήταν αρκετά αιώνια τα δεσμά από μόνα τους.

Στην καρδιά του ήλιου μέσα, να ξέρεις, όλα τα τραγούδια είναι εννιάλεπτα και οι στίχοι δεν έχουν κανένα νόημα, το bourbon τρέχει στα ποτάμια και οι γυναίκες φοράνε σκουλαρίκια με εξώφυλλα δίσκων. Στην καρδιά του ήλιου, οι μέρες δε μετράνε, δε χαρακώνουν στο δέρμα και οι νύχτες δεν ξημερώνουν ποτέ, μα σε κοιτάζουν και σε αγγίζουν στο πρόσωπο, μισοκοιμισμένες δίπλα σου, κάτω από κόκκινα φώτα. Στην καρδιά του ήλιου δεν υπάρχει κανείς που να ψάχνει μάταια, γιατί είμαστε όλοι εκεί. Απαγγέλοντας κάθε θάνατο, δακρύζοντας σε κάθε φιλί, τρέμοντας σε κάθε βλέμμα.

-Γιατί δε μένεις εδώ;
-Γιατί δε μένω εδώ;
-Τελικά, μιλάς.
-Με τα χέρια ενίοτε.

8.305 μέρες στη Φωτιά, είναι αρκετές; Μπορούμε να πάμε σπίτι τώρα;

Unplug the drug 2

-Το παπάκι, το έγραψε για την κόρη του.

-Ο Άσημος όμως ήταν μισογύνης

-Κάτι ήξερε, εγώ τώρα θα κοιμόμουν ήσυχα και ωραία

-Και ποιος σε εμποδίζει?

-Εσύ.

Ημερολόγιο αστρικού ταξιδευτή: 26-09-2012

Η περιήγηση στη σελήνη συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Αυτή η γυναικεία αύρα υπάρχει παντού.

Τα ηχεία δονούνε όλο μου το σώμα, το μπάσο με έχει κάνει να ανακαλύψω καινούργιους μύες στο κορμί μου.

Τα χρώματα, οι εικόνες χορεύουν μαζί με τα πιο όμορφα κορμιά, μαζί και το δικό σου.

Βλέπω από το τηλεσκόπιο μου γιγάντια συρματοπλέγματα και φράχτες στην χώρα του ούτε καν το ελλαδιστάν.

Τα καταφέρανε και μείνανε μόνοι τους οι έλληνες, τώρα οι μπάτσοι δεν έχουν μετανάστες να δείρουνε,

δεν έχουν μετανάστες να σπρώξουν τα ναρκωτικά και τα πίνουν όλα αυτοί.

Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ποιον να κeατηγορήσουν για τις ληστείες και τους βιασμούς και τα ρίχνουν στους μπάτσους

που έχουνε γίνει τζάνκια.

Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί δεν έχουνε να πάρουνε ναρκωτικά γιατί τα ήπιανε όλα οι μπάτσοι.

Ελπίζω να μην έρθουνε εδώ στην σελήνη, εδώ θέλω μόνο φίλους μου ακούς fixit τους φίλους μου και τις γυναίκες που ήθελα και δε με ήθελαν.

Τέλος μετάδοσης και ίσως παράνοιας....

'Ενταση

Να ζεις, να τινάζεσαι σε κάθε αναπνοή και σε κάθε σκέψη. Να ανατριχιάζεις, να ερωτεύεσαι τον αέρα και τα πεζοδρόμια, να καις ολόκληρος, τ'ακούς; Σαν από μηχανής θεός να έρχονται τα όνειρα, να σε τραβάνε πάνω και μετά κάτω και μετά πάλι πάνω, δε θα υπάρξει ποτέ αύριο, καταστρέψου, φτιάξου, γίνε και χάσου μακριά πάνω από τα σύνορα, ζήσε. Ένταση, το αίμα βαράει το μέσα από τις φλέβες μου, νιώθω ζωντανός, νιώθω τη θέληση, την ελπίδα, πως δε χαθήκαμε, δεν πουληθήκαμε, γαβγίζουμε και δαγκώνουμε, ακόμα, θανατερά, λυσσαλέα, επικίνδυνα. Πως δεν μας κράτησε στο χώμα η συνήθεια, η σαπίλα της ρουτίνας-γιατί έγινες ρουτίνα, αν δεν το κατάλαβες. Σήψη έγινες και δεν ανήκω πια εδώ.

Ανήκω στην ένταση, είμαι γιος της κι είναι μάνα μου, στην τρέλα, στον κίνδυνο, στο άγνωστο, στο αόρατο και στο ανήκουστο, καταλαβαίνεις; Να προκαλείς, να γελάς, έχοντας ψηλά το κεφάλι, δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι, πάμε, πάμε, πάμε γαμώ τη ζωή μου, πάμε, φτιάξου, πορώσου, είναι η ώρα μας, when the going gets tough, the tough get going, πάμε, βάλε μας μέσα, game face on, πόλεμος, έτοιμοι, πάνοπλοι, αστακοί, όλα δικά μας και ζούμε για να κερδίζουμε, ακόμα κι αν μας γεννήσανε να χάσουμε.

Έβδομο παιχνίδι.
Δώσε μου τη μπάλα.
Ειδικέυομαι σε αυτό που δεν γίνεται.
Δώσε μου μπάλα, είπα.

Τι πας να κάνεις ρε Fixit γαμώ το κεφάλι σου πάλι;
Πάω να γράψω ιστορία.
Τη δικιά μου ιστορία.

water

Λένε πως η καρδία όπως και το νερό κυλάνε σε μέρη υπόγεια και σκοτεινά, εσύ δεν είσαι πουθενά να με τραβήξεις στο φως, ούτε καν καταδέχεσαι να μοιραστούμε το σκοτάδι.