Ημερολόγιο εκπαιδευόμενου Jedi: 52-14-2190 μετά Lemmy.
Βρίσκομαι 50,250 έτη φωτός νοτιοδυτικά της Γαίας. Ο Puppet_Master δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου γιατί βρίσκομαι στον ελώδη πλανήτη Dagobah, βαλτωμένος όπως πάντα και σε μάταιη αναζήτηση της Δύναμης. Ακόμα ο ίδιος μαλάκας, αρνούμενος να αποδεχτεί το χρόνο και να τον αφήσει να κλείσει πληγές, με μπηγμένα τα πόδια στο χώμα ώσπου να ματώσουν. Με τα ίδια κόκκινα όνειρα να μου στοιχειώνουν τον ύπνο τα βράδια, αναρωτώμενα τι να απέγιναν άραγε όσα άφησα πίσω, φεύγοντας από τον παγωμένο πλανήτη Hoth. Δεν ξέρω πώς να γυρίσω πίσω. Κοιτάζω τον ουρανό του Outer Rim, τρεις ήλιοι και ένα αστέρι που πλέουν στη θάλασσα του Tanqueray.
Μοναξιά.
Και η μοίρα δε φαίνεται να με οδηγεί στον προσωπικό μου Δάσκαλο Yoda, κι ούτε η Δύναμη μοιάζει να είναι έντονη μέσα μου. Μάλλον έχω πιο πολύ νόημα να είμαι μια αστρική προβολή, ένας ζωντανός bipedal προτζέκτορας, καταδικασμένος να παίζει ξανά και ξανά τις ίδιες ταινίες. Την "Πόλη των Χρυσωρύχων", τον "'Ερωτα στα Χρόνια της Ακμής" και το "Απ'τη Γαλλία με Αγάπη". Δεν ξέρω πώς να γυρίσω πίσω. Δεν ξέρω που να πάω μπροστά. Κολυμπάω στο βάλτο του Dagobah, στριμωγμένος ανάμεσα στην Αυτοκρατορία και την Επανάσταση, με ξεφόρτιστο κλεμμένο Lightsaber το οποίο δε δικαιούμαι να κουβαλάω και δεν ξέρω και να χρησιμοποιώ. Ανήμπορος να ζήσω την ήμερα, ανίκανος να κοιμηθώ τα βράδια χωρίς σφυριά πάνω στο θώρακα, χωρίς ανάσα μέσα στα βαλτόνερα, χωρίς τώρα, χωρίς μετά. Και με πολύ ποτέ ξανά.
Δεν ξέρω πότε θα ξαναμπορέσω να επικοινωνήσω. Αυτοεξόριστος όπως πάντα, από παντού. Ζωή θολή ανάμνηση. Η Πριγκήπισσα Leia μας προέκυψε γαμωπούτανο του δρόμου και η Αυτοκρατορία Αντεπιτέθηκε μια και καλή από το Άστρο του Θανάτου, μας πήρε τα σώβρακα κι έφυγε. Έρημος Γνωστός Γαλαξίας. Ζωή θολή ανάμνηση. Σκέτα τσόφλια αντί για ολόκληροι άνθρωποι.
Κενοί, αντί για Καινοί.
Όχι πια εδώ.
