Faaip De Oiad

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Ο κόσμος δεν πρόκειται να γνωρίσει frontman, ερμηνευτή, τραγουδιστή σαν τον Geoff Tate. Ποτέ, ποτέ ξανά. Διαφωνείς; Άκουσον πρώτα και διαφωνείς μετά.

Σε πρώτη φάση, μιλάμε για τη φωνή ενός από τα σημαντικότερα metal συγκροτήματα όλων των εποχών-σαν να λέμε, οι Queensryche έπαιζαν progressive την εποχή που οι Dream Theater δεν ήξεραν ακόμα πόσα τάστα έχει η κιθάρα. Αλλά ακόμα κι έτσι, μπορώ να σου πω για εκατομμύρια τραγουδιστές με φωνάρες που γκρέμιζαν γεφύρια, ή ακόμα και για καταπληκτικούς frontmen, θρυλικούς ερμηνευτές. Και αφού τελειώσω με αυτούς, να πρέπει να συζητήσουμε εξαρχής, by scratch, για τον Tate. Για αρχή, όμως, κράτα αυτό. Τραγουδάει στους Queensryche.

Στο πρώτο μισό των 80's, κούφανε τον κόσμο με το (προφανέστατα επηρεασμένο από Dickinson, Halford, Gillan και σία) στυλ της US metal τσιρίδας, αρκετά χρόνια πριν αυτό γίνει ρεύμα. Εντάξει, οι ψηλές νότες του είναι από άλλο ανέκδοτο, όντως, αλλά αυτό δε λέει και πολλά στον πλανήτη του Midnight και του Steve Benito-νομίζω. Βέβαια, ούτε αυτοί οι δύο κύριοι μπορούν να περηφανευτούν ότι είχαν πάρα πολύ εύκολα ένα "Deliverance", αλλά 'ντάξει, γάμησε το τώρα. Δεν είναι η τσιρίδα το θέμα μας.

Το 1986, το heavy metal περνούσε την εφηβεία του, κατα μία έννοια. Τα μεγάλα συγκροτήματα έβγαζαν τα αριστουργήματα τους, το νέο αίμα έπιανε τα όργανα του και ξεκινουσε. Όλα αυτά στο πλαίσιο του κλασσικού ήχου, φυσικά. Η μόνη ουσιαστική παρέκλιση ήταν το thrash (Slayer, Anthrax, Megadeth κλπ) ή το πρώιμο ακραίο metal (Bathory, Celtic Frost) το οποίο όμως, ουσιαστικά, παραμόνευε στο underground αυστηρά. Από άποψη θεματολογίας, η συνταγή fantasy-epic δούλευε δυναμικά, κι από εκεί και πέρα, ρηχά νερά γενικά-η μουσική πάντα σε πρώτο επίπεδο μεν, αλλά έννοιες τύπου concept album, ήταν αν όχι άγνωστες, για τους εξαιρετικά μυημένους. Και ξαφνικά, "Rage For Order".

Την εποχή της χαίτης και των ραφτών στα denim jackets, οι Queensryche έβγαλαν ένα δίσκο που, αμφιβάλλω μέχρι και σήμερα αν έχει εξερευνηθεί πλήρως. Είναι concept; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Οι ίδιοι, σε συνεντεύξεις, άφηναν να πλανάται μια υπόνοια ότι υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που έχει να κάνει με vampires, κι απο εκεί και πέρα, μύθος. Ο Tate, από την άλλη, δείχνει "δόντια" στον κόσμο της μουσικής, έτοιμος να αμολήσει την προσωπική του Hiroshima, δύο χρόνια μετά. Ουρλιάζει, ψιθυρίζει, κλαίει, καλεί σε επανάσταση, διασκευάζει Lisa Dalbello (ποια;), παίρνει ρόλους και στους πετάει στα μούτρα σαν ηθοποιός. Θέλει να σε κάνει να σκέφτεσαι πριν και μετά το headbanging. Είναι 1986 και το metal περνά την εφηβεία του, κι ο τύπος κάνει πράγματα που φάνταζαν αδιανόητα στα 90's, ούτε καν στην εποχή τους.

Το album που έβγαλαν οι 'Ryche το 1988, λένε κάποιοι, είναι το τελειότερο metal album που έγινε ποτέ. Κάποιες μέρες της ζωής μου, με βρίσκω να συμφωνώ. Τις υπόλοιπες που διαφωνώ, αρκούμαι να πιστεύω ότι είναι η τελειότερη ερμηνεία όλων των εποχών-και δεν εννοώ μόνο στο heavy metal ή στο rock γενικότερα. Ο Geoff Tate ενσαρκώνει το ρόλο του Nikki, ενός περιθωριακού τύπου ο οποίος γίνεται μέλος μιας οργάνωσης υπό τις εντολές ενός σκιώδους χαρακτήρα ονόματι Dr.X, ο οποίος τον εθίζει και στην ηρωΐνη για να τον ελέγχει απόλυτα. Είναι ανώφελο να αρχίσουμε να κρίνουμε το ΠΩΣ ερημνεύει το ρόλο. Φτάνει να αναφέρουμε ότι μετά τις ηχογραφήσεις του δίσκου, ο Tate χρειάστηκε ψυχολόγους για να τον βοηθήσουν να ξεφύγει από τον χαρακτήρα, να βγει από αυτόν και να ξαναγίνει ο εαυτός του. Το "Operation: Mindcrime", τελικά, είναι ένα έργο τέχνης που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις. Είναι η Guernica, οι πυραμίδες, το Σινικό Τείχος και η Αφροδίτη της Μήλου. Και πρωταρχικό ρόλο σε αυτή του την ιδιότητα, παίζει αυτή η φωνή.

Στην περιοδεία για το album "Empire" (1991), οι Queensryche ήταν πια αρκετά μεγάλο όνομα ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν ένα μεγαλεπήβολο εγχείρημα. Να παίξουν ζωντανά ολόκληρο το "Operation: Mindcrime", για να δημιουργηθεί το live album που τελικά ονομάστηκε "Operation: LIVEcrime".

Πρόσεξε με τώρα.

Ο Tate έχει σχεδόν τρελαθεί κατά τις ηχογραφήσεις του 1988, ηρεμεί, βγάζουν νέο, απλούστερο, λιγότερο απαιτητικό (αλλά αρκούντως συγκλονιστικό-προσωπικά του θέματα μέσα και δε συμμαζεύεται) δισκάκι και στην περιοδεία του, αποφασίζει να ξαναπιάσει το "Mindcrime", ολόκληρο, αυτούσιο, και να πρέπει να το εκφράσει και επι σκηνής! Πόσα θες να μας κουφάνεις; Ψύχωση με την τέχνη σου, σχιζοφρένεια κατά το δοκούν, κι αν δεν είναι αυτό καλλιτέχνης τότε δεν ξέρω τι είναι. Σε εκείνη την περιοδεία ήταν που πραγματικά μάγεψε τον κόσμο με τη θεατρικότητα του επί σκηνής, με τον τρόπο που ζούσε τα κομμάτια όχι μόνο με τη φωνή του πλέον, αλλά με όλο του το σώμα, τις κινήσεις του, το βλέμμα του.



Δεν έχω κάτι άλλο να πω λοιπόν σχετικά με τον Geoff Tate. Ίσως τα έχω πει και πολλάκις, για πολλούς από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, και θα μου πεις, "κάθε φορά λες τα ίδια και τα ίδια". Δεκτόν. Το κάνω κι αυτό. Πες μου όμως εσύ, think for yourself κι αμα δε γουστάρεις μην το παραδεχθείς σ'εμένα.

ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑΔΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ;

Κατάρα

Πριν σε σκεφτώ νοιώθω αυτή την περίεργη σιωπή, αυτήν που συνωμοτικά αισθανόμαστε όταν κλείνουν με μία ομαδική ανάσα οι πόρτες, και ξεκινάει το βαγόνι στον ηλεκτρικό μετά από κάποιο σταθμό. Θυμάμαι που έπαιρνα το μαύρο από τη ρίζα των μαλλιών σου, έπαιρνα το κόκκινο από το σώμα σου και έγραφα συνθήματα στον τοίχο, ρεμαλάκι ψευτοεπαναστάτης, όλες μου οι γραμμές ξεφτίσαν και βρήκα να πιαστώ από τα κοκαλάκια που ασύμμετρα προβάλανε αντίσταση κάτω από το ζυγό της μέσης σου.

'Ηθελα να σε πάω σε εκείνα τα άγνωστα βουνά του Περού που δεν έχουν να πουν τίποτα κακό για μας. Σε εκείνο το χωριό που κρύφτηκαν όλοι οι μάγοι και οι παγανιστές για να γλυτώσουν από τους κατακτητές και χτίσανε τοίχος αδιαπέραστο από υπερφυσικές κατάρες, που μασούσαν τα φύλλα κόκας και τα έφτυναν στα μούτρα όποιου ήθελε να εξουσιάζεται ή να δηλώσει εξουσία.

Remedy Lane

And so I find myself here once again, first step down Remedy Lane.
Budapest you tore my world apart, well, here I am.
Worn with rope ends on my mind, torn with blood scarred in my eyes
But now I'm back to shake that from my life.

Ending Theme, Ending Theme
Ripping at the seams, for an opening.

Back again at Deak Ter - I know I could have left her there
It was the feeling of leaving myself that I could not bear
The same old hotel room in Pest one night before the Sziget fest
Hungarian Princess will you share my rest?
To rest in my...

Ending Theme, Ending Theme
Ripping at the seams, for an opening

"to be honest I don't know what I'm looking for - who to be
sitting here as once before, weeks ago - just waiting for a knock on that door
and I have left all I thought was me to find out, to make sure if it was you or me
that made me feel so free and real, but when we kiss I don't know, I just don't know
'cause it leaves a taste of emptiness, and I think What if I'm simply depressed?
blind, just finding rest from my mind here in Budapest?
confusing zest with the joy of being blessed with the bliss of self-escape as we kiss?
and mixing my being unstressed with your being undressed and the taste of being true
with the fresh taste of me and you as we touch? I don't know
but I saw so much of me in you, the me I've missed, the young and free in you
but still, that doesn't mean a thing, may not mean anything about my needing you
but I guess we had to meet, to be near; to make sure, and still my dear
beyond this bed and that door, to be honest, I fear I just don't know..."

To be honest I don't know what I'm looking for...
Lying here, watching you leave through that door.



And sex was always there from when I was only eight years, tempting me, leaving me thirsty
Sweat, skin, a pulse divine to balance this restless mind, it seemed so wonderfully physical
Oh the blood, the lust, the bodies that color the world: all drugs to die for! Won't you share my fire?
How can love make that world a minefield of forbidden ground?
A map of untouchable skin and silenced desire?

And love was there in vain, profound and deep but traced with pain
Loving the pure and sane he sought the goddess unstained, watching them turn to flesh again
Hungry for both the purity and sin
Life seemed to him merely like a gallery of how to be
And he was always much more human than he wished to be
But there is a logic to his world, if they could only see

Wishing - Sickened - Ill - Ticking

Someone still this hunger, always growing stronger
Budapest I'm learning, Budapest you're burning me

This is not who I wanted to be, this is not what I wanted to see
She's so young so why don't I feel free now that she is here under me?

Naked - Touching - Soft - Clutching

And then after all it lead me here to wake up again
Seeking a love that might make me feel free in myself but then it proves to be
Something that hurts inside when we touch, so I move on, I lose my way
Astray I'm trying too much to feel unchained, to burn out this sense of feeling cold
And every day I seek my prey: someone to taste and to hold
I feel alive during the split second when they smile and meet my eyes
But I could cry 'cause I feel broken inside

Come and drown with me, the undertow will sweep us away
And you will see that I'm addicted to my honesty
Trust, 'cause after all my sense of truth once brought me here
But I've lost control and I don't know if I am true to my soul
I've lost control and I don't know if I am true to my soul
Losing control and I don't know if I am true at all.

And we were always much more human than we wished to be...

And I remember when you said you've been under him, I was suprised to feel such pain
And all those years of being faithful to you, despite the hunger flowing through my veins
And I have always tried to calm things down, swallow down, swallow down
"It's just another small thorn in my crown"
But suddenly one day there was too much blood in my eyes, and I had to take this walk down
Remedy Lane of whens and whys...

Empty - Licking - Clean - Choking

Someone still this hunger, always growing stronger
Budapest I'm learning, Budapest I'm burning me
This is not who I wanted to be, this is not what I wanted to see

She's so young so why I don't feel free now that she's under me?
In the morning she's going away in a Budapest taxi I've paid
Seeking freedom I touched the untouched, it's too much...I'm beyond the pale...

Prematurity is truly the story of both you and me, and we were always much more human than we wished to be
We were always much more human than we wished to be
We will always be more human than we wish to be
We will always be so much more human than we wish to be.