Αυτό που δε θέλω να ξέρεις

Κέντρο της πόλης. Αργά το απόγευμα. Κατεβαίνω τη Θεμιστοκλέους κι ο διάβολος γυρίζει γύρω μου σβούρες, οι πλάκες του πεζοδρομίου χορταριάζουν από κάτι μαύρα, ξερακιανά φυτά που τυλίγονται στα πόδια μου σφιχτά σαν συρματόπλεγμα. Αναπνέω πηχτό, βρώμικο αέρα όσο περπατάω και νιώθω ότι λαχανιάζει το μυαλό μου, όσο προσπαθεί να διώξει τις σκέψεις μακριά. Outnumbered, outgunned. Κανένα στενό σοκάκι δε μου κάνει χάρες πια. Με δίνουν στεγνά.

Έρχεσαι σπάνια πια.
Αλλά με σκοτώνεις, κάθε φορά.

Περπατάω για μια αιωνιότητα θαρρείς, κι εκείνο το κορίτσι μπροστά...Έχει κάτι που σε θυμίζει που να πάρει ο διάολος. Περπατάει διαφορετικά από εσένα και τα μαλλιά της είναι λίγο πιο ξανθά και είμαι σίγουρος. Κι όμως το ξέρω ότι θα τρέξω να δω το πρόσωπο της, υποκρινόμενος ότι μπορεί να είσαι εσύ. Και να άλλαξες το πως περπατάς, όπως εγώ άλλαξα τον τρόπο που χαιρετάω, προσπαθώντας να αφήσω πίσω πράγματα. Το ξέρω πως αυτή η κοπέλα δεν θα είσαι εσύ. Κι όμως θα τρέξω.

Θα τρέξω προσπαθώντας να αναπνεύσω.
Για να εισπνεύσω το κενό, κάθε φορά.

Και μελανιάζω προσπαθώντας, καταφέρνοντας μόνο κάτι κοφτές αναπνοές μέσα από την πλαστική σακούλα της ζωής, με μάτια γουρλωμένα να κοιτάνε τον κόσμο μέσα από το διαφανές υλικό. Για να μένω όσο χρειάζεται ζωντανός, για να συνεχίσω να βλέπω. Να περπατάω μέσα στο μετρό, κοιτώντας το παρελθόν στα μάτια, αφήνοντας τα τρένα να περνούν. Θυμάσαι; Θυμάσαι.

Δε θυμάμαι πια πως αναπνέουν.
Δε θέλω να θυμάμαι πια πως αναπνέουν.

Επιβίωση αντί για ζωή.
Ασφυξία αντί για αναπνοή.

Όμως αυτό δε θέλω να το ξέρεις.

Το τέλος των derby

Ως φίλαθλο ον αυτής της ρημάδας χώρας, και δη οπαδός της πράσινης πλευράς των πραγμάτων, έδειξα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα τελευταία ματς του πρωταθλήματος. Και πήρα τα αρχίδια μου, big time. Κάτσε να ακούσεις τι γίνεται λοιπόν.

Σωτήριον έτος 2009, ο γαύρος, αποδεκατισμένος του κερατά και με τον υπέρτατο μαρμαρά Βασίλη Τοροσίδη στο "10" (10 λέγεται η θέση πίσω από τον επιθετικό, το επιτελικό χαφ ας πούμε), παίζει στην Τούμπα με τον Μπάοκ, περσινή έκπληξη του πρωταθλήματος και τα ρέστα δικά του. Περνάει 1-2, χ-α-λλλλ-α-ρ-ά. Για ποιο λόγο; Ξαφνικά και εν μία νυκτί ο γαύρος έγινε Ρεάλ, λόγω μπακαλόγατου στον πάγκο; Όχι βέβαια, πάμε και παρακάτω.

Ίδιο σωτήριον έτος, ο ίδιος γαύρος, με τον ίδιο μαρμαρά δεκάρι, παίζει εκτός με την Αεκάρα, που ως γνωστόν έχει παλικάρια που σπάνε τα δοκάρια-ποτέ δεν κατάλαβα τι το τιμητικό έχει αυτό και πρέπει να το κάνεις και ύμνο, συνήθως αμα σπας τα δοκάρια είσαι ή γκαντέμης ή άστοχος του κερατά. Περνάει με το ίδιο σκορ, όχι τόσο χαλαρά αλλά αρκούντως χαλαρά. Ο προαναφερθείς μαρμαράς βάζει δύο (2) γκολ. Για ποιο λόγο; Πειραιώτικη μαγκιά και τέτοια παραμυθάκια για κόκκινα παιδάκια; Όχι βέβαια, να και το παρακάτω.

Το παρακάτω έχει να κάνει με το τέλος μιας εποχής για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τέλος που έχει έρθει πολλά χρόνια αλλά αρνούμαστε ακόμα να το συνειδητοποιήσουμε κύριοι. Το τέλος των derby. Κάποτε το να παίζεις στην Τούμπα ήταν το εκτός-φόβητρο της λίγκας, το παιχνίδι με την ΑΕΚ στην -τότε- Φιλαδέλφεια έκρινε τίτλο, τα παιχνίδια με τον Άρη ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Και τώρα; Ο Παναθηναϊκός κερδίζει τον Άρη στο ρελαντί, παίζοντας -sorry κιόλας- τον πεούτσο του, κι ο Ολυμπιακός, ερείπιο που δεν μπορεί να πάρει την Καβάλα εντός, περνάει αέρα-πατέρα από ό,τι έδρα να 'ναι. Ο λόγος είναι ότι αυτά τα ματς ΔΕΝ διαφέρουν από το ματς με την Καβάλα. Το πρωτάθλημα είναι τριών ταχυτήτων, ΠΑΟ-ΟΣΦΠ, υποβιβασμός και όλοι οι ενδιάμεσοι στην ίδια μοίρα. Χωρίς για αυτό να φταίνε οι δύο μεγάλοι σύλλογοι φυσικά. Κάνουν τα κουμάντα τους, το budget τους και απλά οι υπόλοιποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν, οικονομικά και κατα συνέπεια αγωνιστικά. Είναι μάλλον στο χέρι των εκάστοτε διοικήσεων αυτών των ομάδων, το πρόβλημα είναι ο κόσμος τους.

Αχ αυτός ο κόσμος τους. Αυτοί οι δόλιοι ΑΕΚτζήδες που τους πιπιλάνε οι εφημερίδες το μυαλό ότι είναι γεννημένοι πρωταθλητές κι ότι φταίει ο θεσμός των playoff (μεγάλη μαλακία αλλά ας μην το πιάσουμε τώρα). Κι αυτοί οι τρισχειρότεροι ΠΑΟΚτζήδες που ονειρεύονται πως είναι μεγάλη ομάδα. Λοιπόν ας ξυπνήσουμε όλοι. Δεν είναι ντροπή να έχεις χαμηλότερους στόχους αν τα φόντα σου είναι για κάτι λιγότερο. Κι η Νάπολι είναι ιστορική ομάδα, αλλά δεν περιμένουν οι φίλαθλοι της να χτυπάει τις Ίντερ, Γιούβε και Μίλαν. Κι η Έβερτον το ίδιο. Οι λίγκες με τα εφτά και τα οχτώ derby ανήκουν μόνο στη Λατινική Αμερική πλέον, είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο. Τουλάχιστον σε κάποιες πιο πολιτισμένες ποδοσφαιρικά χώρες, υπάρχουν ομάδες που κάνουν την έκπληξη για αρκετές σεζόν στη σειρά. Σε κάποιες άλλες πέφτουν λεφτά σε πιο μικρές ομάδες και γίνεται λίγο τζέρτζελο. Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου όμως, μηδέν εις το πηλίκιο (όπως είπε σε ανύποπτη στιγμή και ο αυριανός πρωθυπουργός).

Εγώ σαν Παναθηναϊκός, προτιμώ να έχω έναν μόνο ανταγωνιστή για το πρωτάθλημα. Δεν είμαι άλλωστε τόσο αφελής να πιστεύω ότι αν ανέβουν οι υπόλοιπες ομάδες, θα ανέβει το επίπεδο-αυτά είναι αστεία πράγματα για τα ελληνικά δεδομένα. Λες και όταν έπαιρναν πρωταθλήματα οι δικέφαλοι (τα αρχαία χρόνια λέμε τώρα), ήμασταν Ευρώπη μη χέσω. Απλά διαβάζω κάτι χαρουμενιές στις σχετικές εφημερίδες, ακούω κάτι άλλες ομορφιές από τους σχετικούς οπαδούς, και απορώ: Βλέπετε άλλα ματς τόσα χρόνια; Γιατί συνεχίζετε να τα αποκαλείτε derby; Υποτίθεται ότι derby λέγεται το ματς όπου παίζουν δύο κορυφαίες ομάδες, γι'αυτό και βλέπεις και την καλύτερη μπάλα. Έχετε δει καλή μπάλα σε πάνω από πέντε (5) "derby" τα τελευταία δέκα χρόνια; Αντιθέτως, έχετε δει καθόλου ισπανικά clasico, ή ιταλικά, ή αγγλικά; Για κάντε τις συγκρίσεις. Και προσέχετε τι λέτε, γιατί δεν τρώμε όλοι άχυρα.

μαρμαρόσκονη

Ο καπνός σχημάτισε μικρά συννεφάκια στο νταβάνι μου, πάλι βρέχει μαρμαρόσκονη...
Ένας μικρός στρόβιλος ηλεκτρισμού τυλίχτηκε στα γυμνά καλώδια της λάμπας, χωρίς να καταφέρει να σταματήσει τίποτα, να φωτίσει τίποτα, να διαλύσει τίποτα.
Έχω χώσει το κεφάλι μου στο βουναλάκι της σκόνης κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να σταματήσω το χρόνο να πηδήξω έξω από το μικρό του άρμα μάχης γιατί ένας κάποιος πόλεμος είχε ξεσπάσει και δεν ήθελα για κανένα λόγο να είμαι στη μέση. Παρών εναντίον μέλλοντος... ένα δευτερόλεπτο πριν ενάντια με ένα δευτερολέπτου μετά, μιλάμε και γαμώ τους εμφύλιους σφαγή κανονική “take no prisoners” και τα ρέστα δικά μου. Έβαλα λίγο σκόνη στην τσέπη μου και έφυγα, εντάξει δεν ήμουν άθικτος, ένα κομμάτι σφαίρας στο κεφάλι και ένα στο στήθος, θα μάθω αργότερα πως αυτά τα δύο θραύσματα ταξιδεύουν στο σώμα μου αργά μέσα στο μυαλό μέσα από το λαιμό κάνοντας τεράστιες προσπάθειες να ξανασμίξουν.