Άφησα να περάσουν κάποιες μέρες πριν γράψω, δεν ήθελα να είναι ένα fanboy κείμενο με ουρλιαχτά τύπου "Σάκη Σάκη". Ήθελα να είναι ενα σοβαρό tribute, όπως αρμόζει σε έναν σοβαρό ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ, με κάθε γράμμα κεφαλαίο. Παρ'όλα αυτά, δεν παύει να πρόκειται για έναν από τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν με τα τραγούδια του, τα φωνητικά του, τις κραυγές και τους ψιθύρους του. Και τώρα, τι γράφουμε λοιπόν;
Πρώτα από όλα, ας μιλήσει ο ίδιος.
http://www.youtube.com/watch?v=2VtVnJA6pdE
O Midnight λοιπόν, όπως είναι τ-ΉΤΑΝ, γαμώτο πως συνηθίζεται κάτι τέτοιο; Όπως ήταν λοιπόν το ψευδώνυμο του John Patrick McDonald, ήταν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Crimson Glory στους δύο -θεμελιώδεις για το heavy metal- δίσκους τους ("Crimson Glory" 1986, "Transcendence" 1989). Πέραν αυτού και στεκόμενος στο καθαρό τεχνικό κομμάτι, είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για έναν από τους πιο προικισμένους υψίφωνους τραγουδιστές του heavy metal, εκεί ψηλά μαζί με Halford, Benito, Tecchio. Και μάλλον, στο ζήτημα της κορώνας, ρίχνει στ'αυτιά και των τριών, για του λόγου το αληθές (03:40 στο ακόλουθο):
http://www.youtube.com/watch?v=xG8MN_SBHqQ
Ο Midnight ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος υπηρέτησε την τέχνη όσο πιο αληθινά γίνεται. Μακριά από rockstar-ιλίκια και λοιπούς βεντετισμούς, άφησε όλο του το είναι να κυλήσει στα αυλάκια των δίσκων του. Μέσα σε 90 λεπτά μουσικής τάραξε συθέμελα τον κόσμο με τις ανατριχιαστικές ερμηνείες του, με τον θεατρικό τρόπο που εξέφραζε του στίχους των τραγουδιών σαν να επρόκειτο για ρόλο, με έναν μάλλον Geoff Tate-ικό τρόπο. Τι να πει κανείς για τα "Valhalla", "Azrael", "Angels Of War", "Heart Of Steel", "In Dark Places", "Eternal World", "Masque Of The Red Death"; Τι να πει κανείς άλλωστε για το "Lost Reflection", ένα από τα πιο τεταμένα τραγούδια όλων των εποχών στο rock'n'roll; Μετά το live album "The Last Night In Japan" και το άνισο και αποπροσανατολισμένο "Strange And Beautiful" (1991), ο Midnight αποχώρησε από τη μπάντα, σημείο των καιρών που το heavy metal πήρε την κατιούσα εμπορικά αλλά και δημοφιλώς. Έκτοτε, πάλεψε με τους δαίμονες του απομακρυσμένος από το προσκήνιο. Επέστρεψε στους Crimson Glory το 2005, όμως τίποτα δεν ήταν ίδιο. Το 2007 αποφάσισε και πάλι να πορευτεί μόνος. Ένα πολύ περιορισμένο ΕΡ ήταν μόνο μια σύντομη λάμψη ελπίδας ότι θα μας προσφέρει στιγμές ανάλογες με το παρελθόν του. Φευ, όμως.
Χαρακτήρας αυτοκαταστροφικός σύμφωνα με τους bandmates του, αλλά και εξαιρετικά αγχώδης-κυρίως όσον αφορούσε την απόδοση του στις συναυλίες. Οι φήμες οργιάζουν για εκείνη την απογοητευτική εμφάνιση των Crimson Glory στο Rockwave του 2006 πως ήταν τόσο κακός ακριβώς λόγω της αγωνίας του να ερμηνεύσει σωστά τραγούδια που είχε να τραγουδήσει μαζί με τους Crimson Glory 15 και πλέον χρόνια. Δεν ήμουν εκεί και δεν ξέρω. Δεν απογοητεύτηκα όμως όταν άκουσα τα περί της συναυλίας. Περίμενα να τον ακούσω σε νέο, φρέσκο υλικό. Περίμενα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως σε ένα πιο μικρό, κλειστό χώρο που να του "καθόταν" καλύτερα σε απόδοση και ποιότητα ήχου. Είχε χαθεί τόσο καιρό όμως ξανά, που είχα σταματήσει να ελπίζω.
Το πρωΐ της 9ης Ιουλίου, διάβασα σε ένα forum τα νέα. Ο Midnight, 47 ετών, έκανε το πέρασμα στην άλλη πλευρά. "Total liver and kidney failure" είπαν οι γιατροί. Κι άλλος ένας ήρωας της εφηβικής μου ηλικίας, περνούσε στη σφαίρα της μνήμης. Ξαφνικά ένιωσα πως γερνάω. Ναι, γερνούσα εκείνο το πρωινό. Σκέφτηκα τη μέρα που θα χρειαστεί να πεθάνει ο Ozzy, o Bruce, o Lemmy. Τρόμαξα. Άνθρωποι που μας πήραν από το χέρι και μας έβαλαν στον μεγάλο κόσμο με ότι εφόδια μπορούσαν. Η μουσική τους θα είναι για πάντα εδώ, όμως ξαφνικά ένιωσα μια απερίγραπτη θλίψη για τον κόσμο που θα έρθει χωρίς νέους δίσκους Iron Maiden και Motorhead. Και μια απερίγραπτη ευθύνη να μην αφήσω ποτέ τον κόσμο μας να ξεχαστεί. Να πω στα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα ποιος ήταν ο Midnight, να τους δείξω την πόρτα για τον Αιώνιο Κόσμο και να τα αφήσω να γνωρίσουν το παραπέρα μόνα τους. Να μάθει ο κόσμος που δεν τον ξέρει, πως κάποτε υπήρχαν καλλιτέχνες που δεν τους ένοιαζε το image. Να μάθει τον τρόπο που η τέχνη ήταν αληθινή, αυθεντική, ζωογόνος. Να ακούσει αυτά τα τραγούδια. Αν έστω κι ένας που διάβασε αυτό το post το έκανε, τότε το tribute έγινε όπως θα ήθελε κι εκείνος.
Εκείνος που ήταν φίλος μου, κι ας μην το ήξερε.
Αντίο φίλε μου. Από αυτά τα Μεσάνυχτα, θα ξημερώνει πάντα το πιο λαμπρό Φως.
