A Separate Reality

Ο πολεμιστής, λέει ο Castaneda, έχει την ικανότητα να καταστρέφει τον κόσμο και να τον αναδημιουργεί κατά το δοκούν.

Where is the fighting man? Am I he?

Κάπου στις ζωές όλων υπάρχει ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Ίσως και πολλά, αλλά καθένα διαφορετικό. Ίσως και ίδιο.

Κι εκεί που τρέχεις με 180-200 στην εθνική, ξαφνικά πρέπει να πέσεις στα φρένα. Θυμάσαι που πας; Ωραία, θυμάσαι. Ξέρεις γιατί πας; Ωραία, ξέρεις. Είσαι σίγουρος ότι ΕΤΣΙ πάνε; Όχι, δεν είσαι. Κι εσύ που είχες βάλει μια ρότα στη ζωή σου, μια ντιρεκτίβα πως ό,τι βλέπεις είναι πραγματικό κι ό,τι είναι πραγματικό είναι μόνο ό,τι βλέπεις, είσαι πια σίγουρος πως είναι έτσι;

Μην τρελαίνεσαι, είσαι μάλλον αρκετά έξυπνος άνθρωπος να αποφύγεις τις παγίδες της δήθεν πνευματικότητας, ή του βιβλικού γιου του ξυλουργού που περπατούσε στο νερό. Έχεις όμως αυτά τα όνειρα...Τα ακατανόητα ίσως, τα πολλά, τα περίεργως αληθινά...Έχεις αυτή την επιθυμία, εύχεσαι ο κόσμος να είναι παραπάνω από αυτά που βλέπεις, δε σου φτάνουν. Ψάχνεις το πέρα, είσαι άνθρωπος. Δεν έχεις ανάγκη να πιστέψεις, όπως σου λένε οι μαυροφορεμένοι, έχεις ανάγκη να μάθεις, να γνωρίσεις, να ταξιδέψεις και να "ταξιδέψεις".

Στην τελική, ψυχότροπα ξε-ψυχότροπα, κάπου σε έπεισε ο Mr.Carlos. Κι αν υπάρχουν κόσμοι μέσα σε κόσμους, ακατάληπτοι όχι μόνο στην όραση και τις αισθήσεις σου αλλά και στη φύση σου γενικότερα έτσι όπως την αντιμετωπίζεις ως τα τώρα; Ποιος σε έμαθε να αντιλαμβάνεσαι κάτι ως πραγματικό; Όπως πια πιστεύεις πως ο χρόνος δεν είναι πραγματικός, μήπως έτσι δεν είναι και ο χώρος πραγματικός; Μήπως είναι πραγματικό μόνο το τι αισθανόμαστε, μήπως μόνο εσύ κι εγώ είμαστε πραγματικοί;

Ο πολεμιστής, λέει ο Castaneda, έχει την ικανότητα να καταστρέφει τον κόσμο και να τον αναδημιουργεί κατά το δοκούν.

Κομμάτι-κομμάτι, το "πιστεύω ό,τι βλέπω" καταστρέφεται. Ίσως δε μου φτάνει. Ή ίσως θέλω να δω το πέρα, για να βεβαιωθώ πως δεν υπάρχει και πως είχα δίκιο. Θέλω να ψάξω τα όνειρα μου, να μάθω, να ζήσω και εκεί μέσα όπως ζω και εδώ έξω. Το μυαλό μου είναι τεράστιο, το μυαλό σου είναι τεράστιο, δε θα το χαραμίσω μόνο σε αριθμούς και προσευχές. Το μυαλό μου είναι μια άλλη πραγματικότητα. Το μυαλό σου είναι μια άλλη πραγματικότητα.

"Communion is evolution
Of the mind to a higher form of reason
Communion, a resolution
A search for inner peace..."

Χαρωπά την τηλεόραση χτυπώ

Είναι πραγματικά τρομακτικό το πόσο μπορεί η τηλεόραση να επηρεάσει την κοινή γνώμη. Επί 8 χρόνια έπεισαν τον κόσμο πως παρόλα τα σκάνδαλα στη ΝΔ ο Καραμανλής είναι άρχοντας και σέβεται τον ελληνικό λαό είναι ταπεινός μάγκας κυμπάρης και οτιδήποτε ακούγεται ωραία στον μέσο έλληνα που παίρνει 600 ευρώ μισθό αλλά γουστάρει γιατί ο πρωθυπουργός του είναι μάγκας. Ξαφνικά ο Τσίπρας εμφανίζεται ο σωτήρας 18% δείχνει το κοντέρ και τρέχουν όλοι να ερμηνεύσουν το νέο φαινόμενο. Από το πουθενά πάλι φθείρεται η ΝΔ και περνάει μπροστά το πασόκ. Βγήκαν πάλι οι δημοσιοκάφροι να πουν πως το πασόκ δίνει λύσεις πως άρχισε πάλι να το εμπιστεύται ο λαός. Όλα αυτά βέβαια από εκεί που ο γιωργάκης δεν έκανε για πρωθυπουργός και το πασόκ διαλυόταν. Δηλαδή μέσα σε μία βδομάδα έπεισε τόσο πολύ ο γιώργος με τις απόψεις του που άρχισε να κατρακυλάει η ΝΔ. Λογικό είναι να φθείρεται μια κυβέρνηση που έκανε περισσότερα σκάνδαλα σε 8 χρόνια από όσο το πασόκ 20 χρόνια. Δεν αντέχω άλλο ΝΔ δεν αντέχω άλλο πασόκ δεν αντέχω άλλες δημοσκοπήσεις δεν αντέχω να βλέπω άλλο τηλεόραση και να νεκρώνει ο εγκέφαλος...

He Who Enters His Mountain

Ο Ace "Quorthon" Forsberg δεν έφυγε ποτέ.

Πολλοί μεγάλοι του rock'n'roll, κατά καιρούς, έφυγαν. Αυτός όχι. Το όραμα, η επιμονή, το αγύριστο κεφάλι του, το ταλέντο του, η προσωπικότητα που βαπτίστηκε Quorthon δεν είναι δυνατόν να πεθάνει. Γιατί ακόμα και στα extreme πλαίσια μιας μουσικής όπως αυτή, εκείνος ήταν ήδη πιο πέρα. Γιατί σε αυτόν χρωστάμε το γεγονός ότι η ακραία μουσική ΕΙΝΑΙ ακραία. Γιατί σε αυτόν χρωστάμε το γεγονός ότι η επική μουσική ΕΙΝΑΙ επική. Γιατί το μήνυμα και το όραμα του είναι πέρα από τα όρια του rock'n'roll, και βαράει κατευθείαν στην κοσμοθεωρία του ανθρώπου. Στο βουνό μου/σου/του, που ο καθένας ανεβαίνει.

Η πορεία των Bathory, του σχήματος του Quorthon, μοιάζει με παραμύθι. Από τα άλλα παραμύθια, τα περίεργα, που έχουν μόνο λύκους κι όχι κοκκινοσκουφίτσες. Λυκίσιες ψυχές, που περιφέρονται συνειδητά μόνες. Οι Bathory δεν απέκτησαν ποτέ άλλο μέλος, δεν έπαιξαν ποτέ live, δεν ήταν ποτέ μπάντα. Ήταν μάλλον ιδέα, κάτι νοερό, ένα άμορφο συναίσθημα.

Στην αρχή, φόβος.

Δεν μπορώ να νιώσω κάτι άλλο ακούγοντας τη φωνή του στο "Born For Burning". Ακόμα κι αν ξέρω πως αυτά που λέει και ο τρόπος που τα λέει είναι επιτηδευμένα shocking, όχι υποκριτικά, αλλά με μια βαθιά επιθυμία να ταρακουνήσει τον κόσμο της μουσικής, ο Quorthon στα "Bathory" και "The Return..." απλά με τρομάζει. Έχω ακούσει τόνους μεταγενέστερης ακραίας μουσικής, είτε από διάθεση να πειραματιστώ, είτε για να ανακαλύψω νέα ηχοτοπία, αλλά πάντα έλεγα...it's only rock'n'roll, man. Με δαύτον τα χρειάστηκα. Ανατρίχιασα. Ήταν σαν να συγκρίνω το "Event Horizon" με το "Scream".

Και μετά, δέος.

Εκείνη η πρώτη στιγμή του "Twilight Of The Gods". Η δραματική μελωδία που σκάει ύπουλα, μετά από ένα λεπτό, που έχεις ξεχάσει ότι έχεις βάλει μουσική και σε δαγκώνει στο σβέρκο. Ξαφνικά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Την προτιμώ την επική περίοδο του, δεν το κρύβω. Είναι η βάση πολλών εκ των πραγμάτων τα οποία είμαι, του πως σκέφτομαι και ενεργώ. Είναι η ζοφερή διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν θρόνοι στον ουρανό. Είναι η τραγική αλήθεια πως και σε αυτή την Εδέμ κρύβεται ένα φίδι. Πως ο μύθος του Ragnarok είναι αλήθεια, κι είναι κάθε μέρα μπροστά μου, δίπλα μου, μέσα μου. Είναι οι στίχοι του "To Enter Your Mountain"-he who enters his mountain, with or without sword in hand, he will learn...Είναι η γνώση πως αυτά τα τρία αριστουργήματα ("Blood Fire Death", "Hammerheart", "Twilight Of The Gods") ηχογραφήθηκαν, όπως και όλοι οι δίσκοι του, σε ένα τετρακάναλο σε ένα γκαράζ, με τον ίδιο να παίζει όλα τα όργανα, με μηδαμινό budget. Είναι η ανατριχίλα της -άγραφης στα σχολικά μου βιβλία- αλήθειας για την τέταρτη σταυροφορία στο "One Rode To Asa Bay".

Και μετά, σιωπή.

Τον Ιούνιο του 2004, ο Quorthon μουγκάθηκε. Ο Odhinn, λένε, του πήρε τη μιλιά και την ανάσα. Δε βάσταγε, λένε, η Asgard χωρίς τον καλύτερο πολεμιστή της. Δεν μπορούσε να τον αφήσει άλλο να περιπλανιέται μόνος, λύκος, στη γη της Yggdrasil. Το αλήθινο Haavamal είναι μέσα σου, άνθρωπε. Κι αυτός σε έμαθε να το διαβάζεις.

Ο Ace "Quorthon" Forsberg δεν έφυγε ποτέ.

Resurrection Magnetic

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν όντως υπάρχει κανείς εκεί πάνω που να ακούει. Τόσα ρημάδια χρόνια που σκούζαμε για την ξεφτίλα των Metallica, μας άκουσε άραγε κανείς; Όλοι εμείς που, καλώς ή κακώς, αρνούμασταν να δεχτούμε το "Reload" σαν έναν απλό πειραματισμό, όλοι εμείς που στενοχωρηθήκαμε με το "St.Anger" ως σύνθεση και όχι απλά ως ήχο, τώρα ποία η θέσις μας, κύριοι;

Μόκο. Τουμπεκί και γαργάρες με χαλίκια.

Όχι γιατί οι Metallica είναι οι μεσσίες του κόσμου και έχουν το αλάθητο του μάπα. Αλλά γιατί πάνω στη σύγχυση, μπερδέψαμε την κατρακύλα του ονόματος της μπάντας με την κατρακύλα των ανθρώπων που ΕΙΝΑΙ η μπάντα. Και μας απέδειξαν περίτρανα πως τα πρόσωπα, οι άνθρωποι Metallica το 'χουν ακόμα μέσα τους. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί το ξέχασαν τόσα χρόνια. Ας είναι. Είναι πίσω οι μάγκες.
Για εμένα προσωπικά, το "Death Magnetic" είναι ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη στην εμπειρία μου ως ακροατής. Ήρθε σχεδόν από το πουθενά και, πιστέψτε με οι μη γνωρίζοντες, οι ροκάδες είμαστε κολλημένοι σε κάποια πράγματα, και το να μεταπείσεις ανθρώπους που σε είχαν τόσο ξεγραμμένο όσο εμείς αυτούς, δεν είναι άθλος. Είναι θαύμα. Miracolo, πως το λέτε στο χωριό σας. Είναι απίστευτο με την πλήρη έννοια της λέξης.
Παρ'όλα αυτά, δε θεωρώ πως ήμασταν άδικοι μαζί τους. Όπως και να το κάνουμε, "έλειψαν" 17 ολόκληρα χρόνια. Κι όταν λέω έλειψαν, εννοώ από την ποιότητα που ισοδυναμεί με αυτό το λογότυπο. Με ελάχιστες αναλαμπές-οι περισσότερες εξ αυτών εμπνευσμένες επανεκτελέσεις/διασκευές-οι Metallica ήταν απώντες από τα 90's. Συγκρτικά φυσικά με το γεγονός ότι για πολλούς είναι συνώνυμοι με τη μουσική επανάσταση των 80's, έτσι;

Πάμε τώρα στο ζουμί να αφήσουμε την παπαρολογία. Γιατί ο εν λόγω δίσκος είναι σημαντικός, γιατί τον θεωρούμε την επιστροφή της μπάντας εκεί που της αξίζει; Στο κάτω κάτω, η μουσική είναι υποκειμενική, υπάρχουν άνθρωποι που δε θα τους αρέσει και που τους άρεσε το "Reload". Δεκτόν, αλλά κάποια facts πρέπει να τα παραδεχτούμε:

• Οι Metallica είναι μια HEAVY METAL μπάντα. Για να το πάω λίγο πιο πέρα ακόμα, είναι μια thrash metal μπάντα. Το "Nothing Else Matters" είναι κομματάρα, αλλά τα άλλα 11 τραγούδια του "Black Album" είναι καθαρό heavy. Το ίδιο ισχύει για τα "Fade To Black", "Welcome Home (Sanitarium)" κλπ.
• Το "Death Magnetic" είναι αληθινό. Επιστροφή σε ακραίες φόρμες επεχείρησαν και με τον προηγούμενο δίσκο τους, με τα γνωστά "Τιτανικά" αποτελέσματα. Επιτηδευμένα χάλια ήχος, επιτηδευμένη ακρότητα, "θυμωμένο" εξώφυλλο. Αποτελέσμα; Μηδέν. Εδώ όμως, όλα βγαίνουν φυσικά. Κομμάτια 8 και 9 λεπτών κυλάνε σαν νερό. Ο ήχος είναι διαυγέστατος, χωρίς να χάνει ποτέ σε όγκο και δύναμη. Ακόμα και το λογότυπο είναι το παλιο! Σαν να ήξεραν και οι ίδιοι ότι "ρε σεις, αυτό ειναι. Μαλακίες κάναμε πριν."
• Το "Death Magnetic" έχει ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ. Συνθέσεις τεράστιες, που βρίθουν έμπνευσης, με πάμπολλες μελωδίες και ρυθμούς η καθεμιά, με δυνατούς στίχους, με ατμόσφαιρα. Έχει καταπληκτική κιθαριστική δουλειά, ακόμα και τα drums είναι σε υψηλότατο επίπεδο και όχι απλά "καλά". Έχει ροή, έχει δυνατά και ρυθμικά κομμάτια, έχει ταχύτατους thrash δυναμίτες, έχει ατμοσφαιρικά μελωδικότερα κομμάτια, έχει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ instrumental. Τα έχει όλα.

Φυσικά, για να μη βγουμε μετά Χριστόν προφήτες και για να μη μας πει και κανείς ότι γλείφουμε εκεί που φτύναμε, δεν αγιοποιούμε τίποτα από αυτά που κράζαμε. Εμείς όμως είμαστε οι πρώτοι που χαιρόμαστε για αυτό το album, ίσως και διπλά από αυτούς που περίμεναν έναν καλό δίσκο από την παρέα του Bay Area. Απλά πλέον σκεφτόμαστε διπλά πριν ξεγράψουμε τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον αυτούς που μας ανάθρεψαν μουσικά (σε ένα μεγάλο βαθμο, όχι μόνοι τους).

Υπάρχει ζωή μετά το θάνατο-μαγνητικό ή μη; Αν υπάρχει μια δισκάρα μετά το κάζο που λέγεται "St.Anger", όλα είναι πιθανά φίλοι μου. Το ημερολόγιο μου δείχνει 2001, δευτέρα γυμνασίου, το ημερολόγιο των Metallica δείχνει 1989 και 2008 ταυτοχρόνως και είναι πλέον πιθανόν ακόμα κι η Πανάθα να πάρει Champions League. Μέτα φόβου Cliff Burton (κάπου μέσα στο studio ήταν αυτός, κόβω το κεφάλι μου), ξαναφοράμε τα ακουστικά μας και...play. Phantom Lord forgive us our sins...with the four horsemen we ride or...you know.

P.S. Μεγάλο ευχάριστω στην...ξαδερφούλα μου. Ξέρει εκείνη. :*