"For those who are the Rock Upon which our Fortress built
For those who are the Anvil Upon which our will is Forged
For those whose Deeds shall become Song
and for those whose Eyes Shall light up the heavens
With a single Fiery Glance.." - A.A. Nemtheanga
Περιπλοκές. Η ζωή γύρω περιπλέκεται επικίνδυνα, απειλώντας να στραγγαλίσει μυαλά, κι άλλα μυαλά, περισσότερα μυαλά. Το άμορφο χωνευτήρι στην άκρη του κόσμου χωράει περισσότερη αλήθεια από όση μπορούσα να φανταστώ, και φτύνει πιο πολλή ασχήμια και πλαστικαδούρα από όση μπορούσα να αγνοήσω. Πλέον...
Σε αυτό το χωνευτήρι, μπαίνουν, ανάλογα την περίσταση, όλα εκείνα που έχουν ένα νόημα, μια σημασία, μια ελπίδα ή έναν στόχο για κάτι. Και βγαίνουν τα ίδια, ακίνδυνα πλέον, συμπιεσμένα, στυλιζαρισμένα, ταγμένα στο βωμό του θεού image. Δεν κρύβω πως εφαλτήριο των περισσότερων τέτοιων "βαθυστόχαστων" σκέψεων μου είναι αυτή η μοναδική γυναίκα που ονομάζεται μουσική. Κι ακριβώς επειδή την αγαπώ τόσο πολύ, νομίζω πως δύναμαι να αντέξω την απαξίωση σχεδόν οποιουδήποτε πράγματος από αυτή τη λαίλαπα, εκτός...για στάσου. Εφαλτήριο είπα. Ε, λοιπόν, όχι.
Όχι. Τα στραβά μάτια τέλος. Σε όλα.
Κοίτα γύρω σου. Ή μάλλον...άκου γύρω σου. Εσεις οι ροκάδες, πόσοι ξέρετε τι σημαίνει αυτό που ακούτε; Πόσοι από που έρχεται; Πόσοι το ακούτε επειδή την ακούτε με δαύτο, και πόσοι επειδή "έλα, man, αυτά είναι κλασσικά", πόσοι ροκάδες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γουστάρετε τη μουσική σας; Εσύ ρε κοπελιά που τα λέγαμε τις προάλλες φερ'ειπείν, πόσο έχεις ακούσει πραγματικά Iron Maiden στη ζωή σου για να αποφανθείς ότι παίζουν τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια; Και γιατί το βούλωσες μόλις διαφώνησα μαζί σου; Ποιος γαμημένος σε έμαθε ότι "οι Maiden είναι το ίδιο τόσα χρόνια" και δεν αποφάσισες ποτέ να το αμφισβητήσεις η ίδια; Ο Πάπας; Και γιατί ο ίδιος γαμημένος δε σου είπε πως rock σημαίνει να αμφισβητείς τα πάντα;
Φαίνεται πως η νέα μόδα είναι να ευαγγελίζεσαι πως είσαι αληθινός, ενώ είσαι πιο κούφιος από ποτέ. Από το "εγώ βασικά ακούω τα πάντα" που σήμαινε "ακούω Village Radio στο αμάξι και τίποτα άλλο", φτάσαμε στο "εγώ βασικά ακούω Περουβιανό death/Νεοϋορκέζικο hardcore hiphop/techminimal funky house". Έχουμε χάσει το νόημα, σύντροφοι. Μεταξύ περικάρπιου, μπαντάνας και φαρδιάς μπλούζας, ξεχάσαμε τι γουστάρουμε να ακούμε και τι θέλουμε να δείχνουμε πως ακούμε. Κάπου στη διαδρομή χάσαμε το νόημα, κι αν χάσαμε εμείς το νόημα, τι θα κάνουν οι πιο νέοι; Ποιος θα τους πει πως hiphop δεν είναι τα φαρδιά και τα χρυσά δόντια, αλλά μια προσπάθεια ζωής να βρεις ομορφιά σε μια ζωή γεμάτη φτώχεια και δυσκολίες; Ποιος θα τους πει πως heavy metal δεν είναι τα καρφιά, τα μαύρα, το evil sign, αλλά η ανατρεπτική διάθεση, το καινοτόμο; Πως πάνω από κάθε image είναι το τι ευχαριστεί την ψυχούλα σου να ακούς; Κι η ψυχούλα σου είναι μεγάλο πράγμα. Δεν μπορεί να φχαριστιέται μόνο με ΜΙΑ μουσική.
Κοιταχτείτε στον καθρέφτη λίγο. It doesn't matter how you wear your hair, it's what's inside your head. Τι νόημα έχει να έισαι true ή O.G. ή οτιδήποτε άλλο, αν το κάνεις για τους άλλους κι όχι για σένα; Πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή σου αν άκουγες (και κατ'επέκταση έκανες, πάει πιο πέρα από τη μουσική αλλά θέλω να γλιτώσω το σεντόνι και να ενεργοποίησω σκέψεις) ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ότι γούσταρες;
"Υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής. Η καλή και η κακή." - Frank Zappa
