Λευτεριά στα Blogs

Επηδή νευρίασα με όλο αυτό το πανηγυράκι έφτιαξα το εξής video
τα σχόλια δικά σας...



http://www.youtube.com/watch?v=nsv-X8bm4Vc

Διακόπτης Αυτοκαταστροφής

Δες τι ώρα ανεβάζω καινούριο post σε αυτό τον διαδικτυακό τόπο της σχιζοφρένειας και θα βγάλεις πολλά συμπεράσματα για το συγγραφέα. Όταν το διαβάσεις, ξανακοίτα την ώρα.

Ναι, είναι για τα σίδερα ο μάγκας.
Και δε βρίσκεται ένας, μα ένας πιο μάγκας για να τον κλείσει.
Όλοι κοιτάνε από την άλλη. Ή κάνουν πως κοιτάνε.

Δυό καφέδες στις τέσσερις η ώρα δεν ήταν η πιο έξυπνη ιδέα που είχα ποτέ μου.
Ένας χωρισμός πριν τις Πανελλήνιες στη Γ'Λυκείου, κι άλλος ένας μια βδομάδα πριν την εξεταστική του 5ου εξαμήνου επίσης.
Τώρα που το σκέφτομαι, ολόκληρη η ζωή μου είναι μια σειρά από όχι-και-πιο-έξυπνες-ιδέες-που-είχα-ποτέ-μου.
Άρα, είμαι βλαξ.
Ή όχι;
Ή ναι; Και που είναι οι έξυπνοι;
Κοιμούνται προφανώς.
Δε σπάνε το στομάχι τους, γιατί διάλεξαν να σπουδάσουν κάτι που είναι βέβαιοι πως τους αρέσει.
Δεν λιώνουν τα μάτια τους, γιατί διάλεξαν κάποιον(κάποια) που ήξεραν πως μπορεί να ακολουθήσει.
Δεν πνίγουν ουρλιαχτά, γιατί δεν έφυγαν από πουθενά, και δεν άφησαν τίποτα πίσω.
Ψέματα.
Και που είναι όλοι;
Κοιμούνται προφανώς.

Καφές σε άδειο στομάχι.
Σαν ρομάντζο στο άδειο σήμερα.
Σαν υποσχέσεις από αίμα στο κενό παρόν.
Σαν αγάπη στην εποχή του μίσους.
Σαν ποίηση στα αυτιά των ανθρώπων.
Σαν χαμένα όνειρα στη δίνη της ρουτίνας.

Διακόπτης στο on.
Κάποια μέρα θα καταφέρω να τον αφήσω ανοιχτό μέχρι το τέλος.
Κάποια μέρα θα με αφήσω να πάθω όσα αξίζω μέχρι να μην τα αντέξω.
Κάποια μέρα...

...Και Η Δική Μου Διαδρομή

(Έχουμε μια ψιλο-πολιτική σ'αυτό το blog να μην ποστάρουμε ίδιες μέρες για να μη γίνεται πανικός. Αυτά τα δύο ποστ όμως ήταν αναγκαίο να φύγουν back to back. Στο κάτω κάτω, να μας. :Ρ)

Είμαι μέσα σ'ένα αυτοκίνητο. Το δικό μου αυτοκίνητο, μαζί με φίλους και οδηγώ μια πολύ οικεία διαδρομή, τους πηγαίνω σπίτι και μετά ροβολάω προς το τσαρδί μου (roll to ma crib ελληνιστί). Γέλια, φωνές, χαβαλές...κι εγώ να είμαι εκεί και να μην είμαι. Κι εγώ, άλλη μια φορά, να θέλω να είμαι μόνος μου όταν βρίσκομαι με ανθρώπους, και να θέλω να είμαι με ανθρώπους όταν βρίσκομαι μόνος μου. Να είμαι παρών και απών, λες και δε ζω. Πια...

Που είσαι ρε μαλάκα; Που ξέχασες τον εαυτό σου, σε ποια γωνία της Καλλιθέας ή της Θησέως 8Α ή της Ζέας; Που σε έχεις αφήσει και δε σε βρίσκεις πια; Και εξαρτάσαι, εξαρτάσαι, εξαρτάσαι...σα γαμημένο πρεζόνι που του κόψανε το βερεσέ;

Αφήνω τον τελευταίο σπίτι του. Πλέον δεν έχω άλλη μάσκα να γελάσω, να αστειευτώ, να ξεγελάσω και να ξεγελαστώ. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, φιγούρα από το πουθενά με το καπέλο και την κουκούλα, σαν απομεινάρι-φωτοκόπια streetwise αληταρίας. Yeah sure...Γδύσου, man. Εγώ σε ξέρω, δεν πιάνει. Το φιλί της στον καθρέφτη για μια στιγμή νόμισα πως μου μίλησε. Γαμώ τα βάσανα, παρ'ολίγο να στουκάρω στην κολόνα.

Μου μίλησε σου λέω.

Και δε μου είπε "μου λείπεις".
Και δε μου είπε "σ'αγαπώ".
Και δε μου είπε "μωρό μου".
Μου είπε "μόνο εγώ κι εσύ σε ξέρουμε".
Καλύτερα να είχα τρακάρει, μπορεί και να είχα γλιτώσει. Τώρα ξέρω, δε με γλιτώνει τίποτα.

Μια Ιθάκη ρε παιδιά, γρήγορα.
Μια Ιθάκη να αναζητώ, και μια Ιθάκη να μου κόψει τη ντρόγκα.
Μια Ιθάκη να ονειρευτώ, ασπρόμαυρη, να με σώσει από τον εαυτό μου.

Από τον εαυτό μου...

Διαδρομή

Γυρνούσα από το κέντρο προς το σπίτι μου. Μία απόσταση περίπου δέκα λεπτών. Για κάποιο λόγο όλα μου φαίνονταν διαφορετικά. Αυτά τα δέκα λεπτά είχαν γίνει μία ώρα μέσα στο μυαλό μου. Είχα την ανάγκη να γράψω κάτι ίσως με είχε πιάσει το ίδιο περίεργο συναίσθημα όταν κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι με τον starky. Ένας μικρός παράδρομος με έβγαλε στην τεράστια πλατεία σχεδόν ατελείωτη,όσο μεγάλη είναι αυτή η πλατεία τόσο πιο άδεια σου φαίνεται αυτή η πόλη. Μπαίνω στην τελική ευθεία αριστερά μου μία παιδική χαρά βγαλμένη από παρακμιακό θρίλερ σαν αυτά που βλέπω για να με πάρει ο ύπνος. Στο βάθος λίγο πιο πέρα ένα φανάρι το οποίο μου φάνηκε πως άναψε κόκκινο κι ύστερα πράσινο κι ύστερα πάλι κόκκινο μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Πόση ώρα βρίσκομαι στο ίδιο βαρετό πεζοδρόμιο?
Πέρασα φοβισμένα το φανάρι και ας ήταν τέσσερις ώρα το βράδυ. Στην επόμενη γνωστή αδιάφορη πολυκατοικία νόμισα πως τρόμαξα από μια γάτα. Πάλι αυτός ο φόβος. Ίσως να είμαι πολύ φοβητσιάρης τελικά. Ακόμα και όταν κάνω τον μάγκα ίσως να τον κάνω για να μην νιώθω τόσο φοβητσιάρης, μάλλον αυτό είναι το αίσθημα που μου ανεβάζει τους σφυγμούς,η μοναδική στιγμή που ξεπερνάω τον φόβο μου. Όσες φορές και να έχω στρίψει σ’ αυτό το στενό για το σπίτι μου ποτέ δε το έχω δει πιο μεγάλο. Μόλις πέρασα την μόνιμα ανοιχτή εξώπορτα λες και δεν έχει λόγω ύπαρξης, οι συνειρμοί που κάνω είναι αναπόφευκτοι..