Space Dye Vest...Revisited

Θα μπορούσε να είναι η ψυχή μου σε ψηφία, περασμένη από ένα πληκτρολόγιο.
Θα μπορούσε να είναι πονεμένες ιστορίες, από παλιά. Που πόνεσαν πολύ.
Αλλά τελικά θα είναι ένα post που αφορά το τραγούδι αυτό καθεαυτό.

Λίγα(;) λόγια για τους μη γνωρίζοντες...

Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1994 στο album "Awake" των Dream Theater και ανήκει συνθετικά και στιχουργικά στον -τότε- πληκτρά τους, Kevin Moore. Ο Moore αποχώρησε από το συγκρότημα αμέσως μετά τις ηχογραφήσεις του δίσκου, μη συμμετέχοντας ούτε καν στην περιοδεία προώθησης του. Οι δύο πλευρές επικαλέστηκαν διαφορές ως προς την μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος, όμως ο κόσμος το 'χε τούμπανο πως ο Moore ήταν αρκετά δύσκολος, εσωστρεφής υπερ του δέοντος και μοναχικός χαρακτήρας. Αν και κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τους λόγους, η κληρονομιά που άφησε με τη μπάντα δεν αφήνει πολλά περιθώρια να συνεχίσουμε μια χαμένη κουβέντα, αλλά να επικεντρωθούμε στο ζουμί.

Το ζουμί (ή ένα από τα ζουμιά) της υπόθεσης είναι ότι το τραγούδι, αν και αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία των φίλων του συγκροτήματος ως ένα από τα καλύτερα τους πονήματα, δεν έχει παιχτεί ποτέ ζωντανά. Τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος -ορθότατα αν θέλετε την άποψη μου- δεν θεωρούν σωστό να παιχτεί το κομμάτι χωρίς τον Moore, αναφερόμενοι μάλιστα σε αυτό ως "Moore's song", ο οποίος από την άλλη -ορθώς ή όχι σηκώνει πολλή κουβέντα- μουλαρώνει και αρνείται να ξαναβρεθεί στη σκηνή ως -έστω περιστασιακό- μέλος τους- παρ'όλο που κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με κάποιους από τους υπόλοιπους σε άλλα projects (O.S.I, Chroma Key κλπ). Οι οπαδοί σκούζουν άλλα ματαίως φωνασκούν από ότι φαίνεται.

Ο ίδιος ο πεισματάρης και εσωστρεφής καλλιτέχνης, όλως περιέργως έχει αναφερθεί έκτοτε στο κομμάτι, λέγοντας πως αφορά "μια σχέση που τελείωσε πριν την ώρα της" και εξηγεί ότι η αφορμή του ήταν ένα κόλλημα που είχε φάει όταν είδε μια τύπισσα μοντέλο σε έναν κατάλογο μόδας, η οποία φορούσε ένα ρούχο ονόματι space dye vest (δηλαδή γιλέκο -ας πούμε- στο χρώμα του διαστήματος). Αν εξαιρέσουμε τα περί μοντέλου, για το υπόλοιπο δε χρειάζεται να είσαι μάντης για να το πιάσεις, αν διαβάσεις μια στα γρήγορα τους στίχους. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε κανέναν να ξεκινήσει ενα ολόκληρο σαφάρι γνώσεων πάνω στο επταμισάλεπτο αυτό αραβούργημα, από το ποιος σκατά είναι ο "Martens" μέχρι από που προέρχονται τα samples που ακούγονται ανάμεσα στις στροφές. Φαντάζομαι ότι πριν την εποχή του...θηρίου (του διαδικτύου ντε) θα πρέπει να ήταν τρελό μανίκι να τα βρεις όλα αυτά, εγώ έπεσα στα χρόνια της αποκάλυψης οπότε διευκολύνθηκα κάπως. Όσον αφορά το trivia κομμάτι δηλαδή γιατί αλλιώς...

...αλλιώς χέστα κι άστα. Διότι ο αγαπητός κύριος Moore μπορεί να μην είναι ο τελειότερος τεχνίτης πληκτράς του κόσμου (είναι πολύ καλός παρ'όλα αυτά), αλλά έγραψε μια από τις τελειότερες (αν μπορεί να υπάρξει τελειότητα στην τέχνη) μελωδίες όλων των εποχών (ίμχο πάντα). Και δεν εννοούμε μαθηματικά ή παικτικά τέλεια, αλλά για μουσική που αν δε σε αγγίξει, ψάξου για το πόσο άνθρωπος είσαι και μην περιμένεις και φοβερά θετικά αποτελέσματα.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλήσεις για τα συναισθήματα που σου γεννά ένα τραγούδι, πόσο μάλλον ΑΥΤΟ το τραγούδι. Ξέρω με βεβαιότητα να σας πω πως η κόπια του "Awake" που έχω στην κατοχή μου πλέον δεν παίζει στο συγκεκριμένο track, πράγμα που είναι φυσιολογικό αν μιλάμε για βινύλιο. Αλλά εδώ μιλάμε για CD. Ξέρω με βεβαιότητα να σας πω πως όταν πρωτοάκουσα το δίσκο (σε ηλικία 14 ετώνε), τον άκουγα κάθε μέρα περίπου δύο φορές, με pit stop ημιώρου όταν έφτανα στο 11 (approx τέσσερις παραπάνω ακροάσεις δηλαδή). Ξέρω με βεβαιότητα πως μπορώ να παραμιλήσω τους στίχους ενώ κοιμάμαι χωρίς να κάνω λάθος ούτε στα samples κι αυτό δεν είναι μαγκιά μου, αλλά μαγκιά του τραγουδιού. Είναι η αποθέωση του less is more, αλλά από ένα συγκρότημα που πάντα ήταν υπέρ του δόγματος "βάλε πράμα να γεμίσει ο ήχος". Ένα πιανάκι, ένα μικρόφωνο και βουρ. Λίγο στο τέλος που κρεσεντάρει θυμάσαι πως παίζουν κι άλλα όργανα σε αυτή τη μουσική, και δε σου λείψανε και καθόλου εδώ και πόση ώρα το ακούς.

Ξέρω πως...
Ξέρω πως...
Σκατά στα μούτρα μου ξέρω, ξέρω ό,τι ξέρεις, τοίχοι, γωνίες, μαρκαδόροι, καθρέφτες, παραλίες και ξαπλώστρες, πήγα να το παίξω μουσικός συντάκτης αλλά δεν είμαι εγώ για τέτοια, τέτοια ώρα με τέτοια λόγια για τέτοια πράγματα, το χέρι δε ρολάρει εύκολα, όταν η μουσική είναι βροχή, πάντα θα βραχείς, δε γίνεται να κάτσεις να τη χαζεύεις πίσω από ένα μπαλκόνι, γιατί είσαι εσύ ο γκρίζος ουρανός, πολλές σταγόνες και πολλά δάκρυα και δεν ξέρεις πια τι είναι τι, ποιος είναι ποιος, τι είναι νερό και τι αέρας, ξεχνάς πως να γράφεις, ξεχνάς πως να μιλάς, και σε παίρνει η ώρα να ακούς τη βροχή να μουσκέυει την πλάτη σου, δεν υπάρχει νύχτα και μέρα, μόνο νερό που τρέχει στα χέρια σου και δεν μπορείς να το πιάσεις...

...μόνο νερό που γίνεσαι και πηγαίνεις. Ξέροντας πάντα πως πηγαίνεις στη (")θάλασσα(").

Ξεκίνησα να γράψω ένα post και δες τώρα τι έγινε.
Shit, το 'ξερες από την αρχή, έτσι δεν είναι;