Δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί ποτέ αλλά κάτι ώρες, μου ‘ρχεται να αρχίσω να μιλάω (ή και να γράφω) για το τίποτα. Κάτι ώρες μου φαίνεται πως ό,τι και να πω για τα βαθυστόχαστα και τα μεγάλα, είναι μια μαλακία καθισμένη-ούτε καν όρθια, οπότε ψάχνω καταφύγιο στα πραγματικά πολύ απλά. Όταν μιλάς για αυτά που ίσως κανένας δεν κάθεται να γράψει, βρίσκεις κάποια ουσία-μια ανάστροφη καινοτομία ας πούμε. Έτσι μου ήρθε η ιδέα, sex με τις λέξεις χωρίς ιντελλεκτουάλ συμπέρασμα στο τέλος. Και τα ρέστα δικά σας, όπως είθισται εξ αρχαιοτάτων.
Ανοίγω τα μάτια μου-ταβάνι. Λογικό, δε θυμάμαι να κοιμήθηκα σε χαρτόκουτο κάτω από τη γέφυρα. Έλα, με έχεις συνηθίσει, όταν ξυπνάω είμαι νταμάρι και χρειάζομαι πολλαπλά φουρνέλα. Τώρα είναι και νωρίς και δε γαμιούνται όλα τέλος πάντων; Με λίγα σιχτίρια ακόμα είμαι όρθιος, μπόλικη πρόοδος αν και δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Το δωμάτιο είναι παγωμένο, ή εγώ φουρνίστηκα, ή και τα δύο. Μέχρι να ντυθώ, θα έχω ζεσταθεί και θα γδύνομαι-η γνωστή ιστορία του χαλασμένου θερμοστάτη από μικρός, που τα παιδάκια φορούσαν τρία πουλόβερ και μπουφάν κι εγώ μόλις ένιωθα δεύτερο ύφασμα επάνω μου έμπηγα τα κλάμματα. Όπως πας στο μπάνιο θυμήσου να θυμηθείς γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς-πάντα κάποιος λόγος υπάρχει γι’αυτό.
Μπάνιο. Η ερωτική μου σχέση με το νερό είναι από αυτές που βλέπεις στις ταινίες, «δε θα σε αφήσω ποτέ», «ούτε κι εγώ, μαζί για πάντα», ένας υγρός ίλιγγος αρχικά, πριν την εναρμόνιση του ανθρώπου-ψάρι με το φυσικό περιβάλλον. Καίω τα πόδια μου στην αρχή, γαμωσταυρίζω και το ντους λειτουργεί με voice command-όλα εντάξει. It all comes slowly into reason. Υπάρχει εκείνο το μυστήριο κρύο κτίριο στο τέλος του δρόμου, μια πόρτα μπαίνεις και μια βγαίνεις. Μπήκες λυκειόπαις-βγήκες κομπιουτεράκιας, ο καθένας όσο του πάρει άλλα η διαδρομή είναι κάπως γνωστή σε όλους. Πρέπει λοιπόν να δικαιολογήσω την –μουσκεμένη- μου ύπαρξη και να πάω να φάω κοκκινόχωμα στο φοιτητώριο, ανάμεσα από μερικούς καφέδες άνευ σημασίας, αφού ως γνωστόν μόνο ο πρώτος της ημέρας αξίζει.
Δεν καπνίζω και δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πιουν καφέ χωρίς τσιγάρο, χαλάει η γεύση του. Βέβαια, κι εκείνοι δεν καταλαβαίνουν πώς κάνω εγώ το ανάποδο. Γάμησε το, άραξε να τον κατεβάσουμε και θα τα βρούμε κάπου αλλού ρε κατάστημα. Στάσου να βγάλω και κανένα βούτημα-όχι Sepultura πρωϊνιάτικο, όχι Opeth θα πέσω να βγάλω αφρούς, α, εδώ είμαστε. I was born underwater, I dried out in the sun. I started humpin’ volcanoes baby, when I was too young. I started surfin’ the madhouse, and I decided to stay. I got an itch in my cosmic pocket, and it won’t go away. Με τούτα και με εκείνα έχω ήδη χαζέψει και πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων. Είναι μεγάλο πράγμα το διαδίκτυο αδερφέ, γλιτώνεις το πρωϊνό στήσιμο στο περίπτερο μαζί με τους γέρους που θέλουν να σε πείσουν ότι ο Καμάρας θα είχε βάλει χτες στη Βρέμη 6 τόπια. Διαβάζω πως ο Ολυμπιακός λέει θα πάρει μεγάλο σεντραφόρ το καλοκαίρι, η ΑΕΚ πρωτάθλημα και ο Πόντιος Πιλάτος είναι ΠΑΣΟΚ, νέτα σκέτα, Arteta, Zabaleta. Ε ρε τι τραβάω ο φιλάθλος-πάω να ντυθώ για δεν υπάρχει σωτηρία.
Βγαίνοντας έξω, συνέρχομαι απότομα χωρίς να έχω πάθει κάτι. Καλώς ήρθες στην κόλαση αρχηγέ-και μεταξύ μας, μαλακίες σας λένε. Στην κόλαση έχει κρύο, ψόφο, από τη ζέστη τίποτα δεν παθαίνεις. Εγώ βέβαια, ο εξ Ηλιούπολης εσκιμώος, έχω βγει Νοέμβρη μήνα με το τισέρτι μου, under control η φτιάξη. Πάρε μπρος μωρό μου, μπράβο μωρό μου. Μέχρι να ξαναπάθεις κάτι και να γίνουμε Σαράγεβο, μέσα στα μέλια θα σε έχω. Η μέρα είναι άσχημη-κι η μέρα κρίνεται πάντα από την κίνηση. Μα τι λέτε αγαπητέ μου, κίνηση στο Κατσιπόδι; Όπως σας τα λέω κύριε πτέραρχε, βενζινοκίνητα γαϊδούρια με αλάρμ στη μέση του δρόμου, μουλάρι με καρότσα-νικελοσωλήνα και γέροι με ποδήλατα μοντέλο αδελφή Ράιτ, ένας θεός ξέρει πως γλίτωσα. Παρκάρω, αυτό μας απέμεινε για ευκολία.
Άδεια χαιρετούρα ένα, άδεια χαιρετούρα δύο, φτου και βγαίνω-α νάτοι οι τσεγιέν, έχουν έρθει. Βιάζομαι να πάρω θέση γύρω από το τοτέμ γιατί αρχίζει η τελετή της πανανθρώπινης και κατακλυσμιαίας άγνοιας. Γιατί εν αρχή ήτο ο καθηγητής Βασιλάκης κύριοι, ο οποίος είπε «εγένετο Θεός» και μετά γίνανε τα γνωστά υπόλοιπα-κατά τας γραφάς πάντα, πρώτα πάει ο προγραμματισμός συστήματος και μετά η Γένεσις, γιατί αλλιώς, που θα τρέξει το matrix; Ο μόνος τρόπος να κρατηθείς σε τροχιά γύρω από το ίδρυμα είναι ή να παίξεις καμιά σφαλιάρα ή να το ρίξεις στην κολτούρα, κάνω λίγο κι από τα δύο, πέντε έξι στιχάκια στο έδρανο και διάλειμμα σπινιάροντας με τις πάντες. Πως αλλιώς;
No comments:
Post a Comment