Destiny

Πρέπει να καταλάβεις κάποια πράγματα, ή τουλάχιστον άκου με και βγάλε κάποια συμπεράσματα-έτσι έκανα και κάνω κι εγώ, μιας και ακόμα δεν έχω πάρει το δίπλωμα του φωτεινού παντογνώστη. Όλα είναι μια ψευδαίσθηση και μόνο το τέλος είναι αλήθεια, ωραία; Ο θάνατος ξύπνησε μια μέρα και πήρε μαζί του τον Chuck Schuldiner, ωραία; Κι η καταπακτή των θανάτων, αρχηγέ μου, είναι ολόκληρη η ανθρώπινη ύπαρξη-πάλι ωραία; Όλα ωραία αλλά ο θάνατος σε θλίβει. Δεκτό και σεβαστό-αν και θα ήθελα να ξεχωρίσεις πως αυτό που σε θλίβει είναι η απώλεια του άλλου κι όχι ο θάνατος αυτός καθεαυτός, άστο γάμησε το τώρα και πάμε παρακάτω.

Τον φοβάσαι; Τον φοβάμαι; Τον φοβόμαστε;

Γυρίζω σπίτι κι έξω η νύχτα απλώνει πάγο πάνω στα αυτοκίνητα, το "Symbolic" εξαπολύεται από τα ηχεία μου γιατί αν είναι να μιλήσουμε για θάνατο, πρώτα να ακούσουμε τι έχει να μας πει, σωστά; Κοιτιέμαι στον καθρέφτη όπως μπαίνω κι είμαι ένα κομμάτι κρέας, με ψυχή μέσα του ίσως άλλα σίγουρα φτιαγμένο από κρέας, κι όπως θα έχεις ακούσει σχετικά, το κρέας σαπίζει κάποια στιγμή κι είναι για πέταμα. Κυνισμός; Πάρ'το όπως θέλεις αλλά στο θέμα είμαι λίγο γομάρι-βλέπεις, τραγουδάω τραγούδια που μιλάνε για το θάνατο από 12 χρονών. Κατάλαβα λοιπόν πως με θλίβει η απώλεια που παράγει ο θάνατος, η έλλειψη και η αδυναμία παρουσίας του εκλιπόντος. Όμως, ο χρόνος είναι ένα πράγμα που πρέπει να αποδεχθούμε. Και το αναπόφευκτο κάποια στιγμή όντως θα συμβεί-αλλιώς θα μπορούσε να αποφευχθεί. Δε σου λέω να γίνεις φίλος μαζί του γιατί είναι μεγάλος καριόλης και βαράει πολλές φορές τυφλά, ύπουλα και πούστικα. Προτείνω όμως να περιμένεις το απροσδόκητο. Είναι φρικτό να φοβάσαι όσο ζεις και όπως όλοι μας, φοβάσαι ότι μπορεί να συμβούν πολλά πράγματα. Γιατί να φοβάσαι και το βέβαιο;

Η δικιά μου προσευχή λέει να μη με προσέχει κανείς ούτε από πάνω ούτε από κάτω, μια και καλά-καλά δυσκολεύομαι να με προσέχω εγώ ο ίδιος. Λέει να μη φοβάμαι αφού νιώθω ζωντανός. Μια και είμαι το σφάλμα της σάρκας, λέει να πνιγώ στη σάρκα τη δικιά μου αλλά κι εκείνης που αγαπώ, να καρφώσω το μυαλό μου στο τραπέζι μαζί με τα μυαλά αυτών που έχω διαλέξει να πορευόμαστε παρέα, μέχρι τότε. Μέχρι που να βγει το νούμερο μου και να κάνω μπίνγκο-για έλα άμα σου κοτάει. Ή μάλλον όταν θα σου κοτάει. Ξέρεις, είναι λίγο η γνωστή σκηνή, τους ακούς απ'έξω και οπλίζουν, και δεν ξέρεις πότε θα μπουν. Ε, μη σε πιάσουν με τα σώβρακα κάτω ρε μάγκα, ντροπής πράγματα ολόκληροι άντρες.

Γυρίζω σπίτι κι η νύχτα απλώνει πάγο πάνω στην ψυχή μου για όλους αυτούς που ο καριόλης ο θάνατος τους πήρε μακριά και μου λείπουν-είτε τους γνώρισα προσωπικά είτε όχι. Μου λείπουν ο καθένας για τον δικό του λόγο και γιατί είμαι εγωιστής άνθρωπος και τους θέλω κοντά μου-με νοιάζει αν εκεί πέρα είναι καλύτερα ή χειρότερα από αυτήν την τρύπα που μας σπείρανε; Δε με νοιάζει γιατί είμαι εγωιστής άνθρωπος και τώρα με λένε Ελένη και να πάτε να γαμηθείτε-κάπως έτσι πάει, δεν το θυμάμαι το χωρίο επακριβώς. Τώρα που με λένε έτσι όπως με λένε, υπολείπομαι όλων αυτών που έφυγαν και την ίδια στιγμή είμαι πολύ πιο δυνατός επειδή δεν είναι πια εδώ. Θλίβομαι γιατί πέθαναν και χαίρομαι που σώθηκαν, έτσι πάει. Μάλλον...

Κανείς δε ζει για πάντα, λένε αυτοί που φοβούνται τη μέρα που θα ξυπνήσουν νεκροί. Στο ενδιάμεσο, ξεχνάνε να ζήσουν ακόμα και αυτό το λίγο που τους δώσανε. Κι επειδή οι νεκροί δε λένε ιστορίες, κάθεσαι εσύ και διαβάζεις εμένα που αμπελοφιλοσοφώ τα περί θανάτου με το περισπούδαστο ύφος του intellectual γραφιά, yeah sure. Άσε τις ανάλυσεις, τις άδειες λέξεις, πιες ένα ποτήρι ακόμα για αυτούς που πέρασαν τη γραμμή για απέναντι και σου λείπουν, ρίξε και λίγο ποτό στο χώμα αν είσαι αρκετά "μεταφορικός" τύπος. Κι είσαι εντάξει μαζί τους, μόνο κλάψε για αυτούς που ξέχασαν να ζουν.

Και, ρε φίλε, αυτό θέλει ο μαλάκας...εσύ μην του κάνεις τη χάρη να τον φοβάσαι.

-Για τον Chuck-