While It Lasts

Τα φώτα της πόλης μοιάζουν με αστέρια όσο το αεροπλάνο στροφάρει στον ουρανό. Αστέρια από κάτω και αστέρια από πάνω και αστέρια που λάμπουν με τα βλέμματα, περιοδικά, αναπάντεχα, κι όμως αναμφίβολα. Σε τροχιά γύρω από τα μάτια σου, για όσο διαρκεί ένα setlist συναυλίας - και λίγο ακόμα από τόσο. Σε τροχιά γύρω από το ονείρεμα, για όσο διαρκούν όλες μου οι αναπνοές - και ίσως και όταν θα έχουν πια λήξει, που να ξέρω γαμώτο;

Μάτια καρφωμένα στο backdrop της σκηνής και μάτια σκορπισμένα μέσα σε ωχρές φάτσες, τα μάτια μας να συναντιούνται σαν φάροι μέσα στην πιο σκοτεινή και αγριεμένη θάλασσα, τα μάτια σου να κουβαλάνε σηκωτή τη ζωή μου, όλη τη διαδρομή από το θάνατο και πίσω, τα μάτια μου να κλείνουν, είναι νύχτα και πετάμε πάνω από την πόλη, πλησιάζουμε στον αεροδιάδρομο, μην αφήσεις τις ρόδες να πατήσουν γαμώτο, μη μ'αφήνεις γαμώτο, μη μ'αφήνεις να αποφασίσω εγώ γαμώτο, δεν είμαι για τέτοια γαμώτο, πάρ'το πάνω σου, εγώ δεν ξέρω τίποτα, πάρε το πηδάλιο και κάρφωσε μας πάνω στον ουρανό σε αέναο stall, άσε μας εκεί ψηλά να πέσουμε έτσι όπως κοιταζόμαστε, το αεροπλάνο αγγίζει την άσφαλτο κι εγώ ανοίγω τα μάτια ακριβώς πάνω στο κρεσέντο που κάνει η πιο ψηλή αψίδα του τέλους.

Κι εσύ είσαι ακόμα εκεί. Πραγματική δεν ξέρω -αληθινή είσαι, σίγουρα, όπως σε βλέπω και με βλέπεις δηλαδή.

Θυμάμαι στα μάτια σου τα φώτα της σκηνής να κρύβονται, ντροπιασμένα, πάλι στο βάθος πίσω από το drumkit, θυμάμαι στα μάτια σου το φόβο μου - δεν είχαν τελειώσει τότε όλα αυτά; Τότε που είχαν τελειώσει όλα τα άλλα, και οι πλάκες χορταριάζανε κι εμείς χάσκαμε τα στόματα ξοφλημένοι, νόμιζα, δεν είχες παραιτηθεί κι εσύ; Θυμάμαι στα μάτια σου το φόβο μου - δεν μπορεί να ζω ακόμα γαμώτο μετά από τόσες κηδείες, ποια είσαι εσύ πάλι, τι θέλεις να αποφασίσεις για μένα, τι θέλεις να μου πεις κι εγώ δεν κάθομαι να ακούσω; Δεν έχω δίκιο που σε φοβάμαι, αυτό θες να μου πεις; Ξέρω. Αυτό είναι που δε θέλω να ξαναμάθω. Ότι ποτέ δεν είχα δίκιο - γιατί τώρα;

Θυμάμαι στα μάτια σου τα βήματα μου να μη βγάζουν ήχο, το τζάμι να μη θολώνει από την ανάσα μου, τα γόνατα μου να τρέμουν και τη μέση μου να θέλει να τσακίσει σαν καλάμι, θυμάμαι στα μάτια σου τις φλόγες πίσω από τα βουνά, μη φοβάσαι ρε κορόιδο, έλα δω ρε κορόιδο, θέλεις να μου πεις πολλά, έχεις τραγούδια για μένα φυλαγμένα, γιατί σ'αφήνω να φύγεις έτσι; - θυμάμαι τα μάτια σου στην άδεια λεωφόρο, τελευταία ευκαιρία - τελευταία; - φεύγω στ'αλήθεια τώρα, με ένα αυτοκίνητο πράσινο όσο και κίτρινο από το φόβο του κι αυτό - πού σε πάει; - έτσι τα έκανες και τώρα απλά θα βάλεις μπροστά και θα πας σπίτι; - ακούω ιδέες, κάνε με να μη φύγω - φοβάμαι να μείνεις και τρέμω να σε δω να φεύγεις - για όσο διαρκεί είμαστε μόνο οι δυο μας ζωντανοί - είμαστε μόνο οι δυο μας - δυο ζευγάρια μάτια μέσα στη νύχτα - που θέλουν - και τρέμουν - και φοβούνται - μια μέρα θα 'ρθω - θα σε περιμένω γαμώτο - μια μέρα θα 'ρθω γαμώτο - θα σε περιμένω ρε μαλάκα, γαμώτο - σήμερα γαμώτο - σήμερα γαμώτο - σήμερα γαμώτο - μη με φοβάσαι ρε κορόιδο - μη φοβάσαι ρε κορόιδο

Τα φώτα της πόλης σαν αστέρια και το βλέμμα σου που πέρασε, με χάραξε σαν κομήτης μέσα στον νεκρό ουρανό κι έτσι πάλι χάθηκε. Για να με ξυπνήσει και μόνο - και μόνο; Για να πάψω να φοβάμαι και μόνο - και όχι μόνο; Για όσο διαρκεί - για τώρα ή για όσο;

O.D.I.R.

Ημερολόγιο Αστρικού Ταξιδευτή: 8-4-2031

Δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου τι χρονιά έχουμε, γι'αυτό και βάζω τυχαίες πια στο ημερολόγιο. Βασίζομαι στο γεγονός ότι έχει περάσει πολύς καιρός και απλά προσθέτω μπόλικα νούμερα. Γιατί παραμένω να πλέω, άνευ βαρύτητας, στο κενό.

Τι χρώμα έχει το κενό; Άσπρο ή μαύρο;

Θυμάμαι περασμένες εποχές, σαν άναρθρες φωνές που ακούγονται από τον κάτω όροφο και γίνονται παραμορφωμένη ηχώ στους τοίχους της σκάλας. Θυμάμαι περισυλλογές και περίπλοκες αναζητήσεις που με έφεραν εδώ, στο περισπούδαστο τίποτα. Αν ολόκληρη η πραγματικότητα είναι απλά αντίληψη, πώς ελπίζεις ότι θα βρεις την αλήθεια, δηλαδή κάτι που δεν υπάρχει; Πόσο μεγάλη ανακούφιση θα ήταν, στ'αλήθεια, αν ήμασταν ηλίθιοι.

Ψάχνεις στα βιβλία, ψάχνεις στους δίσκους, ψάχνεις στα σελιλόιντ και δε βρίσκεις τίποτα και πουθενά. Όλα απόψεις, όλα θεωρίες, γνώμες, οπτικές και παραοπτικές, μόρφωση, παραμόρφωση, αρχίδια ραγού. Μέχρι και τα αστέρια σταματήσανε να φέγγουνε εδώ πάνω. Και το φεγγάρι, ο Robbins χτυπιέται ότι είναι η μόνη πραγματική αντανάκλαση των πάντων-ποιων πάντων βρε μαλάκα; Αφού δεν υπάρχει τίποτα, τι σου λέω τόση ώρα;

Και μια καρδιά που χτυπάει με το λάθος τρόπο σίγουρα δεν μπορεί να βρει σωστούς ρυθμούς να παίξει. Ένας κουλός drummer δεν μπορεί να παίξει το "2112", όσο και να χτυπιέσαι φιλαράκο. Κοιτώντας εκείνο το βράδυ στον ουρανό, αναρωτήθηκα γιατί, ψάχνοντας απαντήσεις, φαίνεται ότι δε ρώταγα σωστά. Αλλά καμία ερώτηση δε μοιάζει αρκετά σημαντική πια, αρκετά σημαντική ώστε να αξίζει να την κάνεις. Προσπαθώντας να έρθουμε σε αρμονία με τη δυσαρμονία μας, έτσι δεν είπε ο δάσκαλος; Ωραίος κι αυτός, σηκώθηκε και την έκανε και στον πούτσο του, και οι αρμονίες, και οι δυσαρμονίες και ο Μοντεζούμα και η νήσος Παϊτα και ο Βιθέντε. Γλύτωσε, αλί σ'εμάς που μείναμε πίσω.

Μήπως μόνο ο θάνατος είναι αλήθεια;

Άνευ οπτικών που μπλέκονται, απόψεων, πολιτικών, τακτικών και συνειδήσεων. Ό,τι πεθαίνει, πεθαίνει. Όπως και να το δεις. Για να γεννηθεί κάτι άλλο-ωραία πίπα, κάντε έρωτα όχι πόλεμο και τέτοιοι λούμπεν οπτιμισμοί; Ή για να γλυτώσεις επιτέλους, να ησυχάσεις-τότε και μόνο τότε; Ωπ, για δες, βλέπω κάτι πλανήτες εκεί κάτω. Η γαία είναι αυτή; Κάνω το δάχτυλο μου πιστόλι και την κάνω σουρωτήρι την πουτάνα, μαζί με όλα τα καριόλια που ζουν πάνω της. Πετάχτε κι εσείς στο κενό τώρα, ρε πούστηδες.

Τώρα με λένε Ελένη και θα βρέξει ακτινοβολία μέσα στις ζώνες Van Allen.
Γαμώτο, έχει δίκιο ο Puppet, χρειάζομαι ψυχιατρική βοήθεια.
Πού είσαι ρε μαλάκα, ραντεβού στο φεγγάρι...

...άραγε θα υπάρχει ακόμα τώρα που κατέστρεψα τη γη;

8.305

Ημερολόγιο Αστρικού Ταξιδευτή: 8.305 μέρες

Πεταλούδες από αίμα.
Σαν το Τζιμάκο στο Παρίσι θα μας βρουνε ρε μαλάκα.
Τι θα κάνουμε όταν σβήσουν τα φώτα; Αν δεν έχουμε Εκείνη να μας οδηγήσει στη Zion;

Ησυχία. Πλήρης. Πετάμε στο ύστατο παγωμένο κενό, τρέμοντας ασταμάτητα στην ιδέα, στις ιδέες, στην υποψία, στη βεβαιότητα. Η σελήνη, πίσω μας, πριν κάποια έτη φωτός. Έμοιασε με καταφύγιο για λίγο μα...ετερόφωτοι κόσμοι, τι να τους κάνεις; Πώς να σου φανούν αρκετοί όταν μια ζωή διψας για την καρδιά του ήλιου;

Εσύ είσαι η Οδός και το Φως, που μόνο θα διαβάσουν γι'αυτά.

Έχουμε χαθεί και μάλλον είναι καλύτερα έτσι-αν δε σε νοιάζει πού πας, δεν μπορείς να χαθείς ποτέ πραγματικά, νομίζω. Μετρώντας τις μέρες, μία μία, χαρακιές πάνω στο δέρμα μας και κάθε τέσσερα σημάδια, ένα σβήσιμο, δεν υπάρχουν τοίχοι στο διάστημα, ούτε να μας κλείσουν μέσα, ούτε να μας κλείσουν έξω. Τεντώνοντας τα χέρια να αγγίζουμε τα αστέρια, να κάψουν τα δάχτυλα μας, ξανά, και ξανά, και ξανά. Αν δε σε νοιάζει πού πας...προσπαθούμε να φτάσουμε κάπου αρκετά επικίνδυνα ώστε να μπορέσουμε να το πούμε σπίτι, δεν έχει σημασία που θα είναι. 504 πάνω ή 504 κάτω ή κάποια έτη φωτός νότια από την Ανδρομέδα, πού είναι τί, νότια, βόρεια, δυτικά, ανατολικά, μόνο φίλοι σε αυτήν την τροχιά. Μόνο φίλοι και όλες οι Βέρες, τις περάσαμε και στα δάχτυλα μας ενίοτε, λες και δεν ήταν αρκετά αιώνια τα δεσμά από μόνα τους.

Στην καρδιά του ήλιου μέσα, να ξέρεις, όλα τα τραγούδια είναι εννιάλεπτα και οι στίχοι δεν έχουν κανένα νόημα, το bourbon τρέχει στα ποτάμια και οι γυναίκες φοράνε σκουλαρίκια με εξώφυλλα δίσκων. Στην καρδιά του ήλιου, οι μέρες δε μετράνε, δε χαρακώνουν στο δέρμα και οι νύχτες δεν ξημερώνουν ποτέ, μα σε κοιτάζουν και σε αγγίζουν στο πρόσωπο, μισοκοιμισμένες δίπλα σου, κάτω από κόκκινα φώτα. Στην καρδιά του ήλιου δεν υπάρχει κανείς που να ψάχνει μάταια, γιατί είμαστε όλοι εκεί. Απαγγέλοντας κάθε θάνατο, δακρύζοντας σε κάθε φιλί, τρέμοντας σε κάθε βλέμμα.

-Γιατί δε μένεις εδώ;
-Γιατί δε μένω εδώ;
-Τελικά, μιλάς.
-Με τα χέρια ενίοτε.

8.305 μέρες στη Φωτιά, είναι αρκετές; Μπορούμε να πάμε σπίτι τώρα;

Unplug the drug 2

-Το παπάκι, το έγραψε για την κόρη του.

-Ο Άσημος όμως ήταν μισογύνης

-Κάτι ήξερε, εγώ τώρα θα κοιμόμουν ήσυχα και ωραία

-Και ποιος σε εμποδίζει?

-Εσύ.

Ημερολόγιο αστρικού ταξιδευτή: 26-09-2012

Η περιήγηση στη σελήνη συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Αυτή η γυναικεία αύρα υπάρχει παντού.

Τα ηχεία δονούνε όλο μου το σώμα, το μπάσο με έχει κάνει να ανακαλύψω καινούργιους μύες στο κορμί μου.

Τα χρώματα, οι εικόνες χορεύουν μαζί με τα πιο όμορφα κορμιά, μαζί και το δικό σου.

Βλέπω από το τηλεσκόπιο μου γιγάντια συρματοπλέγματα και φράχτες στην χώρα του ούτε καν το ελλαδιστάν.

Τα καταφέρανε και μείνανε μόνοι τους οι έλληνες, τώρα οι μπάτσοι δεν έχουν μετανάστες να δείρουνε,

δεν έχουν μετανάστες να σπρώξουν τα ναρκωτικά και τα πίνουν όλα αυτοί.

Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν ποιον να κeατηγορήσουν για τις ληστείες και τους βιασμούς και τα ρίχνουν στους μπάτσους

που έχουνε γίνει τζάνκια.

Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί δεν έχουνε να πάρουνε ναρκωτικά γιατί τα ήπιανε όλα οι μπάτσοι.

Ελπίζω να μην έρθουνε εδώ στην σελήνη, εδώ θέλω μόνο φίλους μου ακούς fixit τους φίλους μου και τις γυναίκες που ήθελα και δε με ήθελαν.

Τέλος μετάδοσης και ίσως παράνοιας....

Dagobah System

Ημερολόγιο εκπαιδευόμενου Jedi: 52-14-2190 μετά Lemmy.

Βρίσκομαι 50,250 έτη φωτός νοτιοδυτικά της Γαίας. Ο Puppet_Master δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου γιατί βρίσκομαι στον ελώδη πλανήτη Dagobah, βαλτωμένος όπως πάντα και σε μάταιη αναζήτηση της Δύναμης. Ακόμα ο ίδιος μαλάκας, αρνούμενος να αποδεχτεί το χρόνο και να τον αφήσει να κλείσει πληγές, με μπηγμένα τα πόδια στο χώμα ώσπου να ματώσουν. Με τα ίδια κόκκινα όνειρα να μου στοιχειώνουν τον ύπνο τα βράδια, αναρωτώμενα τι να απέγιναν άραγε όσα άφησα πίσω, φεύγοντας από τον παγωμένο πλανήτη Hoth. Δεν ξέρω πώς να γυρίσω πίσω. Κοιτάζω τον ουρανό του Outer Rim, τρεις ήλιοι και ένα αστέρι που πλέουν στη θάλασσα του Tanqueray.

Μοναξιά.

Και η μοίρα δε φαίνεται να με οδηγεί στον προσωπικό μου Δάσκαλο Yoda, κι ούτε η Δύναμη μοιάζει να είναι έντονη μέσα μου. Μάλλον έχω πιο πολύ νόημα να είμαι μια αστρική προβολή, ένας ζωντανός bipedal προτζέκτορας, καταδικασμένος να παίζει ξανά και ξανά τις ίδιες ταινίες. Την "Πόλη των Χρυσωρύχων", τον "'Ερωτα στα Χρόνια της Ακμής" και το "Απ'τη Γαλλία με Αγάπη". Δεν ξέρω πώς να γυρίσω πίσω. Δεν ξέρω που να πάω μπροστά. Κολυμπάω στο βάλτο του Dagobah, στριμωγμένος ανάμεσα στην Αυτοκρατορία και την Επανάσταση, με ξεφόρτιστο κλεμμένο Lightsaber το οποίο δε δικαιούμαι να κουβαλάω και δεν ξέρω και να χρησιμοποιώ. Ανήμπορος να ζήσω την ήμερα, ανίκανος να κοιμηθώ τα βράδια χωρίς σφυριά πάνω στο θώρακα, χωρίς ανάσα μέσα στα βαλτόνερα, χωρίς τώρα, χωρίς μετά. Και με πολύ ποτέ ξανά.

Δεν ξέρω πότε θα ξαναμπορέσω να επικοινωνήσω. Αυτοεξόριστος όπως πάντα, από παντού. Ζωή θολή ανάμνηση. Η Πριγκήπισσα Leia μας προέκυψε γαμωπούτανο του δρόμου και η Αυτοκρατορία Αντεπιτέθηκε μια και καλή από το Άστρο του Θανάτου, μας πήρε τα σώβρακα κι έφυγε. Έρημος Γνωστός Γαλαξίας. Ζωή θολή ανάμνηση. Σκέτα τσόφλια αντί για ολόκληροι άνθρωποι.

Κενοί, αντί για Καινοί.

Όχι πια εδώ.

Unplug the drug

Ημερολόγιο αστρικού ταξιδευτή: 26-09-2011

Αράζω στη σελήνη μέσα σε κάποιο κρατήρα, προσπαθώ να συνδεθώ με τον Mr.Fixit αλλά μάλλον θα βρίσκεται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, ελπίζω να ακούσω κάποια στιγμή νέα του. Μόλις έχω συναρμολογήσει το τηλεσκόπιο(δώρο από τους νάνους που μέναν στη ντουλάπα μου) και παρακολουθώ την χώρα του “Ούτε καν” (ελλάδισταν). Όλοι οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί, ο ψιψινάκης έγινε δήμαρχος και στις τηλεοράσεις διαφήμιζαν κάργα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά σε συσκευασία του ενός, ναι αγαπητοί μου αστρικοί συνταξιδιώτες γίναμε επιτέλους αμέρικα. Η προφητεία μου πριν ακριβώς ένα χρόνο ήταν τελικά σωστή και η μετανάστευση στο φεγγάρι και σε οποιοδήποτε άλλο γαλαξιακό μέρος ήταν η μόνη λύση.

Τέλος μετάδοσης και ίσως παράνοιας....