Life Gambler III (suicide king of hearts)

Σε νοιώθω, σχεδόν σε μυρίζω, κάτι από μοκέτα πνιγμένη στη μούχλα, έγινες δεύτερο δέρμα και δε το πήρα πρέφα, όχι δεν παίζεις πρέφα δεν αρκείσαι στα μικρά πας για τα μεγάλα, έτσι σου μάθανε στο σχολείο, στο στρατό, στη τηλεόραση. Πρέπει να μπεις στο τραπέζι νικητής να ξέρεις από πριν ότι θα το κερδίσεις, να τους κόψεις την καρωτίδα και να τους την σερβίρεις δε σε παίρνει αλλιώς ο θάνατος τους η ζωή σου, η ζωή σου? Η ζωή μου? Δεν έχει σημασία πια, ξεκινάς και χτίζεις πυραμίδες με τραπουλόχαρτα μόνο που ξεκινάς από την κορυφή και πας προς την βάση, απ’το τίποτα στα πολλά αν με πιάνεις, σε πιάνω αλλά δε σ’ αφήνω, η βάση πρέπει να γίνει δική μου, εννοούσα δική μας. Είμαι χαμένος από χέρι και τι χέρι ούτε ίδιο χρώμα δεν είναι τα φύλλα που μου μοίρασες. Είσαι θλιμμένη ντάμα καρό, θλιμμένο διαμάντι στην Αφρική. Είμαι κάπου βασιλιάς οπουδήποτε εκτός από το μυαλό μου, αυτοκτονικός βασιλιάς κούπα, που μπήγει το σπαθί του στο κεφάλι κατά κάποιο τρόπο. Κάθε φορά που κόβεις κόβεις και κάτι από μένα δε το καταλαβαίνεις? Ναι ρε πως αλλιώς, αλλά να ξέρεις δε βγαίνω χωρίς λόγω, ούτε εγώ βγαίνω γενικός. Αυτή η άκρη όμως ρε φίλε, φίλε? τέλοσπαντων άσε με να σου πω είναι πολύ μικρή η άτιμη γιατί ακόμα να τη βρούμε. Δεν υπάρχει άκρη τα μαθες? τα μαθα να λες ρε, στο ξανάπα παλιότερα ρε δεν θυμάσαι το σμαραγδένιο φίδι, δεν υπάρχει αρχή και τέλος μόνο μέση, μια ατελείωτη αχανής ερημική μέση. Ξέρω τι σκέφτεσαι ξέρω τι θα κάνεις πριν από σένα, το ξέρω καλά αυτό και δεν μπορώ να σε μπλοφάρω, αλλά δεν υπολόγισες κάτι, μπορώ να παίξω με τα φύλλα μου κρυμμένα χωρίς να τα δω ούτε και εγώ να σε δω τότε τι θα κάνεις. Αν έχεις τα άντερα... σ αφήνω μιλάς και τελευταίος άμα γουστάρεις.