"...κι αν αυτή η ιστορία είναι εφιαλτική, δεν παύει να είναι δική μας"

Αυτή η ιστορία είχε ξεκινήσει θεόστραβα-όπως όλες οι σημαντικές ιστορίες της ζωής μου (μας;) μου φαίνεται. Είχε ξεκινήσει με ανελέητο πρήξιμο από έναν φίλο (μου επιτρέπεις, έτσι;) που είχε καταλήξει σε μια κωμικοτραγική νύχτα που ανακάλυψα εκείνο το κατάπτυστο dvd της "Γλυκιάς Συμμορίας" στο ράφι του πατέρα μου και άραξα στον καναπέ να δω προς τι ο θόρυβος και η αναμπουμπούλα τέλος πάντων. Βατερλό. Η εικόνα θολή, τα χρώματα μουντά, ο ήχος σκοτωμένος, δεν έβλεπα τίποτα, δεν άκουγα χριστό, δεν πήρα μυρωδιά. Με τα γνήσια χεβυμεταλλάδικα κατάλοιπα που με διακατέχουν, έμπλεξα σε κάτι συζητήσεις από αυτές που διαφωνείς επειδή μπορείς να το κάνεις με πάθος-ενώ αν συμφωνούσες, δε θα ήσουν αρκετός για να το κάνεις καλά.

Πέρασε κάμποσος καιρός από τότε μέχρι να ξαναψηθώ να δω εκείνη την ταινία-η ίδια γαμημένη κόπια αλλά σε οθόνη υπολογιστή (άρα εκ του κοντόθεν) και με ακουστικά. Αρκετά καλύτερα πράγματα, άκουγα ακόμα και τις ατάκες! Την τρίτη φορά σε προβολή στη σχολή, ένας μαγκάκος μαλλιάς είχε κάνει κάτι κόλπα με τον ενισχυτή και ακούγαμε καμπάνα, βεβαιώθηκα τότε ότι αυτή η ταινία έκρυβε μέσα της πλουτώνιο, νιτρογλυκερίνη, κάτι τρομερά επικίνδυνο τελοσπάντων. Ακολούθησε η ανακάλυψη των "Γουρουνιών στον Άνεμο" στη βιβλιοθήκη του παλιού δώματος και η αγορά του "Μοντεζούμα". Καθ'ότι κάπως μανιακός με το γράψιμο, πρέπει να είμαι από τους λίγους ανθρώπους που αρρώστησε πρώτα με τα βιβλία του Ν.Ν. και αργότερα με τις ταινίες του. Αλλά δεν πρόκειται να λύσουμε τις χοντροπροβληματάρες μας εδώ πέρα-το αντίθετο μάλιστα.

Έκτοτε πολλά πράγματα άλλαξαν.

Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα κι εγώ έχω μόλις γυρίσει από την προβολή του "Zero Years" στα πλαίσια του επταήμερου αφιερώματος της Ελληνικής Ταινιοθήκης στον Ν.Ν. Είδα πέντε ταινίες αυτές τις μέρες, συμπεριλαμβανομένης και της "Πρωινής Περιπόλου", της οποίας το παλιό dvd ήταν το χειρότερο όλων ποιοτικά και γι'αυτό και κρατιόμασταν με νύχια και με δόντια χωρίς να το έχουμε δει μέχρι να βγει το "καλό". Και θέλω λοιπόν να πω άπειρα πράγματα και την ίδια στιγμή δε θέλω να πω τίποτα-δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό. Είμαι και νεούδι ακόμα και δεν ξέρω και πολλά πράγματα φαίνεται, ίσως δεν πιάνω και όλους τους ανώμαλους συμβολισμούς του μάστορα, γι'αυτό και δεν πρόκειται να πρήξω αρχίδια για τέτοια πράγματα. Ξέρω όμως κάποια άλλα πράγματα-δικά μου πράγματα. Έβγαινα κάθε φορά από τις αίθουσες της Ταινιοθήκης βουβός, τα βήματα μου αργά και προσεκτικά, πάνω σε υγρή άμμο, λες και πρόσεχα μην πατήσω τις παγίδες που δεδομένα είναι ο κόσμος μας γεμάτος. Με τον Puppet δεν αλλάζαμε κουβέντα, εκτός ίσως από εκείνη τη φορά που, ασθμαίνοντας, είπε ότι νιώθαμε "βιασμένοι".

Οι φίλοι μου δεν πολυκαταλάβαιναν γιατί επί τέσσερις μέρες (χωρισμένες από ένα διήμερο ρεπό οπαδικών δραστηριοτήτων βέβαια) τραβιόμουνα στους σινεμάδες, κάποιες φορές για προβολές-διπλοβάρδια με ταινίες στα καπάκια. Γκόμενα ευτυχώς προς το παρόν δεν έχω οπότε δεν είχα και τίποτα άλλες γκρίνιες. Τραβιόμουνα λοιπόν στους σινεμάδες και την ίδια στιγμή, δεν πήγαινα κινηματογράφο. Πήγαινα σπίτι μου. Κάποτε ο Ν.Ν., εκνευρισμένος, είχε πει σε έναν τύπο που τον είχε αποκαλέσει "δάσκαλο της γενιάς του" και κάτι τέτοια ζαβά ότι "εγώ δεν ξέρω τίποτα για τη γενιά σου, εγώ μιλάω για μένα και κάτι φίλους μου". Δεν ξέρω πώς το εννοούσε, ξέρω όμως ότι κάθε φορά που έσβηναν τα φώτα, ακούμπαγα στην πλάτη του καθίσματος και άφηνα ανοιχτά τα πάντα, με τον τρόπο που μόνο οι φίλοι κάνουν μεταξύ τους. Έτσι όπως έκανε κι εκείνος πάνω στο πανί, όπου μας πέταγε στα μούτρα όλες του τις εμμονές, τις ψυχώσεις, τις φαντασιώσεις και τις αναμνήσεις. Έτσι όπως κάναμε κι εμείς από κάτω, ορθάνοιχτοι και διάφανοι, ευτυχείς και τρομαγμένοι σα μικρά παιδιά.

Είδαμε το δικό μας Περού να χάνεται μέσα στις ηλικίες, με το καράβι να μη φεύγει ποτέ. Είδαμε το μέλλον όπως το 'χαμε δει μόνο στους εφιάλτες μας, ζοφερό και απόκοσμο, μπροστά μας σε κινούμενες εικόνες. Είδαμε τη Βέρα και την Έλσα, να μην έρχονται ποτέ τελικά, σαν την αθωότητα που δεν ξαναγύρισε. Είδαμε το θάνατο...και μέσα από αυτόν είδαμε και την πραγματική ζωή. Φτιάξαμε με επιμέλεια έναν παράδεισο, για να βεβαιωθούμε ότι μας ανήκει αυτή εδώ η κόλαση.

Είδαμε κι άλλα πολλά. Ταγεράτες -δήθεν διανοούμενες- μεσόκοπες, πηγμένες στο μπιζού, να αναφωνούν με στόμφο "Εμ, αυτός είναι ο Νικολαΐδης" μετά το τέλος της "Ευρυδίκης", την ίδια στιγμή που εμείς δεν τολμούσαμε ούτε να δακρύσουμε από το φόβο μας. Νιώσαμε μια ολόκληρη αίθουσα να κρατά την αναπνοή της όταν έπεσαν τα credits των "Κουρελιών"-και να μην την αφήνει με τίποτα. Είδα την Ευτυχία Γιακουμή με μάτια πρησμένα και κατακόκκινα από το κλάμα μετά την "Πρωϊνή Περίπολο", τον Τάκη Σπυριδάκη να χαμογελά αφοπλιστικά στο σχόλιο ενός γεροξούρα ότι "όλοι οι ψυχοπαθείς πάνε και γράφουνε σενάρια πλέον", δεν πρέπει να έχουν αλλάξει και τόσα πολλά από το '83, έτσι δεν είναι;

Τελικά, τι είναι;

Είναι μια τσατσάρα ανάμεσα στα δόντια, τη στιγμή που αρχίζεις να φεύγεις και όλα γίνονται πιο εύκολα. Είναι η κάνη μιας καραμπίνας στο στόμα, όταν αποφασίζεις να φύγεις ωραίος και καθαρός χωρίς να σε βρουν έτσι. Είναι το σφύριγμα του Βαλαβανίδη όταν συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται να πάμε σε αυτούς που μας περιμένουν. Είναι όλοι αυτοί που πέθαναν γελοία και την ίδια στιγμή, το βλέμμα της Michelle Valley και οι γάμπες της Βαλέριας Χριστοδουλίδου. Είναι η Hayworth. Είναι η Lizabeth Scott. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η Βίκυ Χάρρις έκοβε, σαδιστικά, τις ατάκες στα δύο, βέβαιη προφανώς για το πόσο κρεμόμασταν από το στόμα της.

Είναι κάτι τελείως δικό του και την ίδια στιγμή τελείως δικό μας. Ο ίδιος πάλι είχε πει για τον εαυτό του ότι "Ο Νικολαΐδης είναι κάποιος που μάλλον δεν πρέπει να παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά". Θα το κάνω κι αυτό δικό μου για λίγο και θα μου επιτραπεί έτσι να τον αποκαλέσω "δάσκαλο"-γιατί με έμαθε τον εαυτό μου, τις μεριές μου εκείνες που δεν τόλμησα ποτέ να πάω. Για όλα αυτά, για να ξεχάσουμε αλλά να μην ξεχαστούμε, και γιατί στο βάθος κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του.

Αλλά ούτε πρόκειται και να γλυτώσει κανείς-γενικά.