Όλα άρχισαν όταν αυτός ο αλήτης ο motorcycleboy μας έμαθε το Νίκο Νικολαΐδη. Αν δε το είχε κάνει, ακόμα θα ήμασταν κοριοί με στιλέτο στην πλάτη, απλά το μόνο που θα άλλαζε είναι πως η συνείδηση μας δε θα χε αρπάξει μια κάμερα και δε θα μας σκηνοθετούσε.
Μιλάω με πληθυντικό γιατί πέντε χρόνια σε εκείνη την καταραμένη πόλη που σπουδάσαμε εγώ και ο Mr.Fixit δε θα βγαίναμε ζωντανοί(αν θεωρούμαστε ακόμα), χωρίς αυτό το blog και τον Ν.Ν. που άτσαλα προσπαθήσαμε να του κλέψουμε καμιά σκηνή και καμιά ατάκα. Είχε και τον αγαπημένο του καιρό βεβαίως βροχή και μαυρίλα.
Η πρώτη επαφή ήταν με τη γλυκιά συμμορία σε μια κακιά κόπια με άτσαλο ήχο και εικόνα και από βιβλία η στεκιά. Δε θα πω τι πιστεύω για τις ταινίες του και τα βιβλία του γιατί δεν τα πολυσυζητάμε αυτά με το fixit μας φτάνει απλά το ύφος μας μετά από κάθε προβολή, ο καθένας κρατάει ότι πιστεύει, κρατάει κάτι μαύρο από μέσα του μέσα στα χέρια του και δεν τολμάει να το δώσει στον άλλον, ίσως για αυτό να κράτησε όλο το σινεμά την ανάσα του όταν τελείωσαν τα κουρέλια. Όταν αγαπάς κάποιον είναι πιο εύκολο να τον σκοτώσεις. Και εμείς αγαπήσαμε πολλά πτώματα τις λεγόμενες κατά το Ν.Ν. γυναίκες με προδιαγραφές θανάτου τις οποίες σκοτώναμε συνέχεια και εμφανίζονταν ξανά και ξανά με επιδέσμους.
Στα κουρέλια όπου και να ναι...
No comments:
Post a Comment