Forevermore

Απόψε πρέπει να πάνε να γαμηθούν όλα.

Κάποτε είχα γράψει σε αυτό το blog ένα αρθράκι για τον Warrel Dane, τον τραγουδιστή των Nevermore, και μετά από κάποιον καιρό ένα άλλο για τη μέρα που πέθανε ο Senna και την εποχή της αθωότητας και δεν ξερω γω τι. Απόψε πρέπει να πάνε να γαμηθούν όλα αυτά, και άλλα τόσα ακόμα.

Υπάρχει ένα κομμάτι του μυαλού μου που είναι 15 χρονών-έτσι πρέπει να είναι. Να κρατάει τα μπόσικα, να διατηρεί την αναγκαία λύσσα για ζωή, να μας διαχωρίζει από τους γέρους και τους προσκυνημένους-έτσι δεν έλεγα κάποτε; Και μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, η πραγματικότητα εισβάλλει σε αυτό το κομμάτι του μυαλού μου και μου το κάνει κόσκινο, ρημάδι και μετά με αφήνει να μαζεύω και σπασμένα. Γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να παίρνει κάποια πράγματα στα ψέμματα-έτσι πρέπει να είναι. Κάποια τα παίρνω υπερβολικά βαριά, και αυτό πρέπει να το διορθώσω. Κάποια τα παίρνω πολύ στο χαβαλέ και συνήθως μου βγαίνει σε καλό. Κάποια πράγματα είναι πολύ σημαντικά όταν είσαι 15 χρονών-έτσι πρέπει να είναι.

Όταν άκουσες για πρώτη φορά το "Parallels", δε γύριζε απλά ένα CD μέσα σε ένα στερεοφωνικό, αλλά βγήκανε 5 μαλλιάδες και αράζανε στο κρεββάτι σου, εκεί, μαζί σου. Όταν άκουσες για πρώτη φορά το "Screaming for Vengeance", το ίδιο. Κάθε φορά ήταν η πρώτη φορά. Η μουσική μου με έκανε τον άνθρωπο που είμαι, και αυτοί που φτιάξανε τη μουσική μου ευθύνονται, άθελα τους, γι'αυτό. Κάποτε θα συνέβαινε, ίσως. Θα έφευγε ο Downing από τους Priest. Θα τσακωνόντουσαν οι Nevermore. Θα διαλυόντουσαν οι Maiden, θα, θα, θα...

Πώς το εξηγείς αυτό σε έναν δεκαπεντάχρονο; Που στο μυαλό του υπάρχουν ήρωες, άφθαρτοι, αιώνιοι, που πάντα θα είναι εκεί σαν καταφύγιο όταν πρέπει να αποδράσεις, που πάντα θα σου δίνουν χαρά όταν τη χρειάζεσαι, λύπη όταν τη χρειάζεσαι, σκέψη όταν τη χρειάζεσαι; Με καταλαβαίνεις; Κάποια πράγματα είναι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ μέσα σε ένα μυαλό-ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. Ο Φραγκίσκος πρέπει να είναι αιώνια εκεί και να γαμάει τους γαύρους χωρίς σάλιο, ο McRae πρέπει να είναι πάντα εκεί και να βάζει το Impreza με το πλάι, ο Carter πρέπει πάντα να χώνει τον αγκώνα του μέσα στο στεφάνι και ο Ryan πρέπει πάντα να γαμάει όλα τα δεξιά μπακ της Ευρώπης...

Απόψε όμως τίποτα δεν είναι για πάντα. Απόψε γίναμε κωλόγεροι που απλά θυμούνται. Γιατί οι ήρωες μας πεθαίνουν, με ή χωρίς εισαγωγικά κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτό. Παίρναμε πάντα όλα τα πράγματα πολύ σοβαρά και κερδίσαμε πολλά από αυτό...Τώρα όμως ήρθε η ώρα να χάσουμε. Να χάσουμε τον ύπνο μας για κάτι που πολλοί άνθρωποι δε θα κουνούσαν βλέφαρο. Όμως, έτσι διαλέξαμε να είμαστε.

O Jeff Loomis και ο Van Williams έφυγαν από τους Nevermore.

Ο KK Downing έφυγε από τους Judas Priest.

Ο Mike Portnoy έφυγε από τους Dream Theater.

Ο Φραγκίσκος σταμάτησε το μπάσκετ.

Ο Ronnie James Dio πέθανε.

Ο Midnight πέθανε.

Ο Quorthon πέθανε-τελικά το αποδεχτήκαμε κι αυτό.

Ο Ayrton Senna, o Colin McRae, o Richard Burns...πέθαναν.

Δεν ήθελα καθόλου να σε θυμηθώ και τώρα, αλλά, άθελα σου, το έχεις πει τέλεια ΚΑΙ αυτό.

"Και μετά, εμείς;"