Η Λεωφόρος Για Την Κόλαση

Κάποια πράγματα, τελικά, πράγματι διαρκούν για πάντα. Τα παιδικά (εφηβικά) όνειρα. Η κάβλα του rock'n'roll. Το "Let There Be Rock".

Αυτό το post ξεκίνησε να είναι ένα review για τη συναυλία της 28ης Μαΐου 2009, αλλά τελικά δε θα είναι τέτοιο, μια και αυτό τελικά δεν ήταν συναυλία. Ήταν ένα συνοθύλευμα ονείρων, ονειρώξεων, φαντασιώσεων, επιθυμιών, συναισθημάτων. Ήταν ιδρώτας και αίμα, ουρλιαχτά και δάκρυα, φωνές και σιωπή.

Έχω την τύχη να ζω σε μια χρονική συγκυρία όπου όντας μικρός ηλικιακά, έχω πραγματοποιήσει τα (σχεδόν) πιο ξετσίπωτα συναυλιακά μου όνειρα. Τουτέστιν και επειδή δεν υποχρεούστε όλοι να γνωρίζετε τα μουσικά μου γούστα, έχει κάτσει να έχω ζήσει live τους Black Sabbath (original lineup), τους Judas Priest δις, τους Iron Maiden τρις, τους Kiss, τους Motorhead δις και πολλούς άλλους ήρωες της παιδικής/εφηβικής μου ηλικίας. Και ναι, μπορώ να σας μιλήσω ώρες ατελειώτες για το πως ο Dickinson αλώνιζε τη σκηνή με τη σημαία στο χέρι χωρίς να χάνει ανάσα, για το πως ο Lemmy απομυθοποίησε το encore στο Λυκαβηττό το 2002, για το πως πεθάναμε και ξαναγυρίσαμε σε εκείνο το intro του "Black Sabbath" το 2005. Και να μην έχω πει τίποτα, να μην έχω ζήσει τίποτα πριν τους AC/DC live.

Τελικά, τι ήταν αυτό το live; Μυσταγωγία; Τελετή; Θεία κοινωνία; Λένε πως η ευτυχία είναι ένα παζλ από μικρές μικρές στιγμές, οπότε αυτό το live ήταν κάπως σαν την επόμενη παράγραφο. Λυπάμαι που χάνω την τέχνη της επιμελούς σύνταξης αλλα δεν διατίθεμαι να θυσιάσω το αληθινό του πράγματος προς όφελος της καλαισθησίας. Το live λοιπόν ήταν...

...μια αρένα 40.000 ανθρώπων σε απόλυτο συντονισμό και συγχρονισμό (πάνω και μετά κάτω, επαναλάβατε) καθώς το τρένο βγήκε από τις ράγες και μας έσκασε στα μούτρα με χειρουργική ακρίβεια μπουλντόζας. Ήταν το απόλυτο shock and awe του "Hell Ain't A Bad Place To Be". Η φρενίτιδα πίσω στο μαύρο. Η λαϊκή απαίτηση για μαζική ηλεκτροπληξία μέσω κεραυνού. Η ρυθμική παραφροσύνη του "The Jack". Το strip show του Angus. Μια τεράστια πένθιμη καμπάνα, σινιάλο θανάτου και ανάστασης. Καπνογόνα. Βρώμικες πράξεις, που έκαναν φτηνή βρωμιά. Μια πολεμική μηχανή. Πέντε (5) ακόρντα, να επαναλαμβάνονται σε ακανόνιστη σειρά. Ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον αναντικατάστατο. Τρι-νιτρογλυκερίνη. Σκυλιά που τρώνε σκυλιά. Ηλεκτρισμός. Φώτα. Φλόγες. "Πλάκα μας κάνεις", "μη μας το κάνεις αυτό" και καπάκι η Rosie καβάλα στο τρένο. Η πεποίθηση πως το "Let There Be Rock" διαρκεί για πάντα, όπως ακριβώς το ίδιο το rock'n'roll. Η παντελής έλλειψη "Powerage" και ποιος σκατά χέστηκε γι'αυτό. Η μαγκιά κι η προστυχιά του "You Shook Me All Night Long". Η λεωφόρος για την Κόλαση και τα χέρια μου να δείχνουν στον ουρανό, γι'αυτόν που έφυγε πριν τόσα χρόνια. Απόψε θα μου βγει η φωνή και θα είναι για τον Bon. Τα κανόνια στη σκηνή. Λίγο πριν το solo, δεν αντέχω. Στην αρχή δακρύζω ελαφρά, μετά από δευτερόλεπτα κλαίω με αναφιλητά. "For those about to rock....FIIIIIIREEE!!!!! WE SALUTE YOU....". Πυροτεχνήματα, κομφετί, μπύρα, κάβλα, ιδρώτας, Dr.Minis, Orgasmatron, Split Up, Mr.Fixit, εφηβικά χαζά ψευδώνυμα που κρατήθηκαν ακόμα, όλοι μια αγκαλιά, ένα σώμα, ένα μυαλό, δεν ήμασταν τίποτα πριν από αυτό και δεν ξέρω τι θα είμαστε μετά.

Ξαφνικά σιωπή. Κανείς δε μιλάει για τη συναυλία. Κανείς δεν ήθελε κάτι που δεν παίχτηκε ή προτιμούσε κάτι άλλο ή κουράστηκε ή πρέπει να ξυπνήσει αύριο. Όλοι συζητάμε κάτι διαφορετικό, δεν έχει νόημα να λέμε κάτι για το live. Δεν ξέρω τι μένει πια να πω, το rock'n'roll είναι η ιστορία της ζωής μου, είναι η ζωή μου και ο θάνατος μου.