Πήγαιναν κάτι μέρες τώρα μετά τη Συναυλία (με κεφαλαίο κατά το πρέπον) που όλο ήθελα να γράψω κάτι κι όλο το άφηνα στη μέση, μια δεν είχα χρόνο, μια είχα τα ρούχα μου, την παράλλη προτιμούσα τη βουτιά (κι εσύ αν έχεις τη δυνατότητα, τράβα βούτα, τι λιώνεις στο κωλο-blog), και όλο περάστε την πρώτη του μηνός. Σήμερα ήρθαν οι κύκλοι έτσι και μου 'ρθε και σφήνωσε, κατέβασα από το ράφι εκείνο το keep case (DVD ντε) με το -φαινομενικά- αλλοπρόσαλο εξώφυλλο και το πέταξα στο PC. Διάβασα για εκατομμυριοστή φορά: Motorhead, "25 & Alive: Boneshaker".
Η εισαγωγή, λιτή κι αμίμητη. "Good evening. In case you are at the wrong show, by mistake, we are Motorhead. And we're gonna clean your clock." Στα καπάκια, ξεχύνεται από τα ηχεία ο βόρβορος του "We Are Motorhead" και όλα, σαν παζλ, ξανάρχονται στη μνήμη, ένα ένα. Η μέρα που αγόρασα για πρώτη φορά το "No Sleep 'Til Hammersmith", και μετά από μήνες, το εν λόγω dvd. Η μέρα που πρωτοάκουσα το "Killed By Death". Και μια, τυχαία εντελώς και άνευ σημαντικού γεγονότος μέρα, που συνειδητοποίησα πως ακριβώς επιδρά σε έναν άνθρωπο το rock'n'roll των Lemmy & Co. Βλέπεις, υπάρχουν μερικά πράγματα στο χώρο της μουσικής που επιδρούν πάνω στους ανθρώπους σε σωματικό επίπεδο-και δε σου κάνω πλάκα αυτή τη στιγμή. Πόσα επίπεδα εκτίμησης του ήχου υπάρχουν; Ξέρω γω, "μ'αρέσει, δε με χαλάει, γουστάρω, τρελαίνομαι, πωρώνομαι"; Δε σου μιλάω για κάτι τέτοιο. Ούτε καν για κάτι κοντά σε κάτι τέτοιο.
Όταν το συγκρότημα σου έχει ως (ένα από τα) motto του το "if Motorhead moved in next to you, your lawn would die", καταλαβαίνεις σε ένα βαθμό και για τι είδους οπαδούς μιλάμε. Πέρα από την πλάκα τώρα, η μουσική των Motorhead είναι από εκείνα τα σπάνια είδη τέχνης που γίνονται ζωή. Πρόσεξε τη διαφορά, η τέχνη αναπαριστά τη ζωή, εκφράζει ή και αποδοκιμάζει τη ζωή, χρωματίζει ή και μαυρίζει τη ζωή. Αυτός εδώ ο ήχος είναι ζωή, είναι στάση ζωής. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, δε μου φαίνεται παράξενο το πως κάποιος δε γουστάρει τη μπάντα, μια και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια άποψη για τη ζωή. Θα μου πεις, ρε κύριος, τόσο δημοφιλές συγκρότημα έχει τέτοιο αριθμό οπαδών και είναι όλοι μια κοψιά στα πιστεύω τους; Όχι βέβαια. Το βέβαιο στην υπόθεση είναι ότι σε συζήτηση μαζί τους, όχι περι του θέματος αλλά περι του τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων που έχουν υιοθετήσει, θα σου αναφέρουν τον Lemmy. Κακά τα ψέμματα, αυτός ο άνθρωπος μας έμαθε να ζούμε, την ίδια στιγμή που έψαχνε κι εκείνος τον τρόπο μαζί μας.
Θέμα attitude κατα μίαν έννοια; Χωρίς δεύτερη κουβέντα μα πρόσεξε τη διαφορά: όχι attitude εφαρμοσμένο στη μουσική, αλλά μουσική εφαρμοσμένη στο attitude. Είναι πολύ εύκολο να το παίξεις κακός και μάγκας στο rock'n'roll-ειδικά όταν είσαι ο Lemmy, είσαι 30+ χρόνια στην πιάτσα, έχεις περιοδεύσει τον κόσμο 987 φορές, έχεις φάει και πιει ότι πιθανή ουσία υπάρχει κι έχεις γαμήσει (σύμφωνα με σοβαρά ρεπορτάζ τώρα) άνω των 2000 θηλυκών υπάρξεων. Το δύσκολο είναι να χωράς στον ίδιο δίσκο ένα κομμάτι που λέγεται "I'm The Man" ("can't see me, I'm the man, ain't no joke"),κι ένα που λέγεται "Lost In The Ozone""alone and dying and a thousand miles from home, I know I never was so broken and alone"), γιατί λες "αυτός είμαι κι όποιος γουστάρει με ακούει", τσαλακώνεσαι μια γερή και μετα ισιώνεις και ούτω καφετζής. Ελπίζω να μπήκαμε-κι αν δεν μπήκαμε, πάνε να ακούσεις τα κομμάτια και θα μπεις. Τελικά μετά από τόση ώρα που γράφω κατάλαβα ότι η Motorhead-ική φιλοσοφία δεν είναι εύκολο να αποδοθεί σε λέξεις, και πολλώ δε μάλλον από μένα που ανήκω σε αυτούς τους "στάση ζωής" και μου βγαίνει εντελώς αυθόρμητα στο πως σκέφτομαι και ενεργώ. Οπότε πάμε για λίγο κουβέντα περί των ηχητικών και μόνο και σας ασπάζομαι Φαίδων.
Σωτήριον έτος 1975. Το rock στις μεγάλες αρένες και τα σχετικά, το prog rock και γενικά το περίτεχνο παίξιμο και το μπλιμπλίκι στο φόρτε του, το punk ως αντίδραση σε αυτό δεν έχει ξεπεταχτεί αλλά το ψήνει σιγά σιγά, και σε εκείνη τη χρονική συγκυρία ο Ian "Lemmy" Kilmister, έχοντας ήδη γράψει μερικές χρυσές σελίδες με τους Hawkwind, φεύγει και φτιάχνει τους Bastard που λίαν συντόμως μετουσιώνονται σε Motorhead. Πρόσεξε τώρα, κι ας μην αποφεύγω μια σχετική εμπάθεια (ομολογουμένως). Ο πρώτος δίσκος με τίτλο "On Parole", ηχογραφείται (αλλά παραμένει ακυκλοφόρητος μέχρι και το 1979) το 1975. Έναν ολόκληρο χρόνο πριν από οποιουσδήποτε Sex Pistols, ο Lemmy έχει ξαναεφεύρει τον τροχό, κάνοντας πάλι το rock'n'roll απλό, άμεσο, και in-your-face. Ο ίδιος σε ανύποπτη φάση θα δηλώσει ότι "νιώθουμε τους οπαδούς μας πιο πολύ punk-ηδες παρά metallers" και όμως ξαφνικά, χωρίς να το ξέρει, έχει γεννήσει σχεδόν με το ένα χέρι (από το single-handed ωρέ) ολόκληρο το NWOBHM και ακολούθως, την ταχύτητα που μετά από χρόνια ενστερνίστηκε και έκανε σημαία το thrash. Πέραν των ιστορικών, αυτό που μένει στο τέλος της μέρας είναι εκείνος ο κλασσικός Motorhead ήχος με το Rickenbacker μπάσο σε ρόλο ουσιαστικά ρυθμικής κιθάρας, ο drummer-αλωνιστής να μην έχει σταματημό πίσω από το set (είτε λεγόταν Philthy Taylor, είτε Pete Gill, είτε Mickey Dee) και ο κιθαρίστας (κατά σειρά Fast Eddie Clarke, γάμα τον Brian Robertson και Phil Campbell/Wurzel) να εξαπολύει με μανία τη riff-άρα του "No Class" και να σταμπάρει σαν τα μοσχάρια οποιονδήποτε έτυχε να βρίσκεται στη συναυλία, αφήνοντας τον με το φλέγον σημάδι του rock'n'roll στα βάρδουλα. Του rock'n'roll που δεν ακούγεται, αλλά νιώθεται.
And that's the way we like it baby. We don't wanna live forever.
1 comment:
Post a Comment