Κάποτε μπορούσα να μυρίσω το καλοκαίρι ίσα και δυο μήνες πριν, μέσα Απριλίου πέταγα τα πάντα από πάνω μου και γύριζα με τις βερμούδες. Και με λέγανε παλαβό.
Κάποτε φεύγαμε σφυρί μετά τις φοιτητικές εκλογές, πάλι Απρίλη μήνα, για την πρώτη βουτιά-κι ας πλέανε παγάκια μέχρι έξω στην άμμο. Και μας λέγανε παλαβούς.
Κάποτε υπήρχαν συγκεκριμένες Dr.Feelgood διαδικασίες-εννοώ, δεν τις κάναμε με το ζόρι, αλλά μόλις έσκαγε λίγο μύτη ο ήλιος παραπάνω, τσίτωνα τα εκάστοτε ηχεία μόνο με τα της εποχής. Πάει να πει, τόνους υλικού από Kyuss, από Zeppelin, από Monster Magnet κι όλα εκείνα τα "λιασμένα", "τεμπέλικα" rockάκια που ερωτεύτηκα από μικρό παιδί. Και με λέγανε παλαβό.
Και τώρα, τι;
Τώρα λένε οι άλλοι πως έρχεται καλοκαίρι αλλά εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτό που έρχεται. Κοπανάω ασταμάτητα το "Blues For The Red Sun" στο στέρεο και στο αμάξι αλλά δεν μπορώ να πιάσω το νόημα και το feeling. Κάθε γαμημένη μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη και κάθε προηγούμενη δεν ξέρω για ποιο λόγο πέρασε. Τώρα είναι Μάιος και έχω δει θάλασσα μόνο από μακριά. Τώρα σκηνοθετώ κάθε βράδυ όνειρα-υπερπαραγωγές για να βρίσκω λόγο να ξυπνάω. Τώρα ο κόκκινος ήλιος καίει χωρίς να λάμπει, και τα blues τρέχουν πίσω στη σημασία του ορισμού τους.
"Where did it all go wrong? What's the use in even holding on? I feel like I'm dying...Here's to love, here's to hate. And promises, where promised land...lies."
No comments:
Post a Comment