Ένας Δεκέμβρης δε φέρνει την άνοιξη.

Ένας Δεκέμβρης δε φέρνει την άνοιξη...Άλλοι το είπαν εξέγερση, άλλοι το είπαν κίνημα, άλλοι επανάσταση, άλλοι πλιάτσικο. Οι περισσότεροι μείναμε απλά στην λέξη και με μία αμυδρή ανάμνηση. Γυρίσαμε πάλι στην καθημερινότητα μας στην τηλεορασίτσα μας στη δουλειά μας στη σχολή μας, στο πανάκριβο pc μας. Έχουμε δει άπραγοι τη χειρότερη καταστολή και πολλές φορές επευφημώντας (καλά του έκανε του κωλόπαιδου και άλλα τέτοια ωραία). Είδαμε όλον αυτόν τον νεανικό και αυθόρμητο ενθουσιασμό να πηγαίνει στο κενό, να χτυπάει στον τοίχο και να πέφτει κάτω χωρίς να πιάσει κανείς το νόημα, ένω παράλληλα είδαμε την κοινωνία να συντηρητικοποιείται κι άλλο και σαν αντίδραση πληγωμένου ζώου να ξετρυπώνει κάποιο γιωργάκη από το οχυρό που κρυβόταν, να τον ταρακουνάει και να του λέει γιωργάκη είσαι πλέον ο Γιώργος. Σήκω και κυβέρνησε. Πάντως να ξέρετε αλλιώς σε βαράει ο δεξιός αλλιώς ο σύντροφος σοσιαλιστής, ο σύντροφος που λέτε θα σε προσέξει, ξέρει που να βαρέσει ώστε να μη φαίνεται, μη λερώνουμε και με αίματα τώρα αυτά είναι κιτς πια. Αλλά πώς να μιλήσεις για ενωμένη αριστερά όταν γίνονται 52 χωριστές πορείες για την Κούνεβα και τσακώνονται ποιος θα είναι πρώτος στην πορεία με το πανό του, ποιος θα έχει τα περισσότερα τραπεζάκια και γενικότερα ποιος την έχει μεγαλύτερη, ποιος είναι πιο πολύ αριστερός από τον άλλον ποιος θα έχει την καλύτερη γωνία μαγαζί. Αυτό που θα ήθελα να μείνει από όλη την ιστορία είναι στο μυαλό του νέου ανθρώπου του οποίου ο εγκεφαλικός φλοιός δεν έχει φαγωθεί ακόμα από την τηλεόραση και όσα του μάθανε στο σπίτι, πως ναι το κράτος υπάρχει όποιο και αν είναι αυτό πράσινο ή μπλε υπάρχει και μάλιστα δε διστάζει να σκοτώνει να ρίχνει βιτριόλι στα πρόσωπα συνδικαλιστών και να φιμώνει με όποιον τρόπο μπορεί οτιδήποτε του πάει κόντρα. Το ωραίο είναι πως θα υπάρχουμε και εμείς, με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο στόμα που θα τους θυμίζει ότι θα είμαστε πάντα εκεί απέναντι τους. ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ...