Ήρθε ένα βράδυ στον ύπνο μου...Γάμησε τα, ήταν σαν κακοχρονισμένος θάνατος, πικρός, κι ασήκωτος στους ώμους. Κι άρχισε να μου λέει ιστορίες, ιστορίες που δεν έχουν γίνει ακόμα-έτσι μου είπε. Και φλίπαρα ρε φίλε, ξύπνησα το πρωί κι άρχισα να τρέχω με το αμάξι στο πουθενά, για να φύγω από εκεί που τον συνάντησα. Κοπάνησα μουσικές δυνατά να μην τον ακούω, σκούρα γυαλιά να μην τον βλέπω, αλλά που. Μου 'χε δώσει ραντεβού πάλι μόλις έπεφτα να ψοφήσω. Κι έλεγε, κι έλεγε, με τις ώρες...
Φορούσε διάφορες μορφές, φίλων κι εχθρών, μορφές αγάπης ή ανείπωτης σιχαμάρας, κι είναι συνεπής ο πούστης, μέρες τώρα κουδουνίζει στο κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Πήγα κι αγόρασα καινούριους δίσκους γιατί πάντα βοηθούσε αυτό, παιδιόθεν, αλλά παπάρια. Άνοιξα κάτι υποψιασμένα βιβλία, κάτι γουρούνια λέει στον αέρα και κάτι αλληγορικά μπιλιάρδα στον Μοντεζούμα-πάλι άκρη δε βρήκα. Έφευγα κάθε πρωί σαν κυνηγημένος με το αμάξι και γύριζα όλη μέρα σα σβούρα στους δρόμους, να με χάσει στα στενά της πόλης. Που θα πας ρε πούστη, όμως; You got that right.
Ένα βράδυ έκατσα και μου τα είπε όλα, σταμάτησα να τρέχω και αράξαμε μαζί. Τον κέρασα δυο Aventinus κι όπως άρχισε να μιλάει, πήρε τη φωνή του Wylde στο "Rust"-για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον μάλλον. Τον άκουσα προσεκτικά για λίγη ώρα, να μου περιγράφει όλα αυτά που δεν τολμώ να σκεφτώ, όχι να τα γράψω και σε blog. Για το θάνατο μέσα στη ζωή και για τις Μέρες που τελειώνουν, για αυτούς που δε θα είναι πια εδώ και για τους άλλους που θα μπουν μέσα με το ζόρι. Τον έκοψα απότομα, μου έκανε νόημα πως τελειώνει. "All that shines, turns to rust. All that stands in time, turns to dust", είπε με στόμφο κι έγειρε πίσω. Κι όπως είχα κατά νου να τον ρωτήσω τι διάλο ρόλο βαράει μες στο κεφάλι μου, φάνηκε η μούρη του μέσα στο μισοσκόταδο.
Φόβος.
Φορούσε διάφορες μορφές, φίλων κι εχθρών, μορφές αγάπης ή ανείπωτης σιχαμάρας, κι είναι συνεπής ο πούστης, μέρες τώρα κουδουνίζει στο κεφάλι μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Πήγα κι αγόρασα καινούριους δίσκους γιατί πάντα βοηθούσε αυτό, παιδιόθεν, αλλά παπάρια. Άνοιξα κάτι υποψιασμένα βιβλία, κάτι γουρούνια λέει στον αέρα και κάτι αλληγορικά μπιλιάρδα στον Μοντεζούμα-πάλι άκρη δε βρήκα. Έφευγα κάθε πρωί σαν κυνηγημένος με το αμάξι και γύριζα όλη μέρα σα σβούρα στους δρόμους, να με χάσει στα στενά της πόλης. Που θα πας ρε πούστη, όμως; You got that right.
Ένα βράδυ έκατσα και μου τα είπε όλα, σταμάτησα να τρέχω και αράξαμε μαζί. Τον κέρασα δυο Aventinus κι όπως άρχισε να μιλάει, πήρε τη φωνή του Wylde στο "Rust"-για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον μάλλον. Τον άκουσα προσεκτικά για λίγη ώρα, να μου περιγράφει όλα αυτά που δεν τολμώ να σκεφτώ, όχι να τα γράψω και σε blog. Για το θάνατο μέσα στη ζωή και για τις Μέρες που τελειώνουν, για αυτούς που δε θα είναι πια εδώ και για τους άλλους που θα μπουν μέσα με το ζόρι. Τον έκοψα απότομα, μου έκανε νόημα πως τελειώνει. "All that shines, turns to rust. All that stands in time, turns to dust", είπε με στόμφο κι έγειρε πίσω. Κι όπως είχα κατά νου να τον ρωτήσω τι διάλο ρόλο βαράει μες στο κεφάλι μου, φάνηκε η μούρη του μέσα στο μισοσκόταδο.
Φόβος.
No comments:
Post a Comment