Είμαστε όλοι διαστημάνθρωποι

Μάνα ήθελα να σου πω εδώ και καιρό , να μην ανησυχείς, τα παίρνω όλα τα ναρκωτικά μου.
Θέλω να υπάρχει χημεία στην κηδεία μου, δε γουστάρω καφέ και παξιμάδι, κέρνα τον κόσμο πορτοκαλαδίτσα εμπλουτισμένη και ζελεδάκια, το κονιάκ άστο, για πρεζάκια καλό είναι.
Δεν είναι ειρωνικό να περιμένεις στα κτελ αυτής της παρακμιακής πόλης κάτι απροσδιόριστο, με μία εντελώς απροσδιόριστη διάθεση και να ακούς από τα μεγάφωνα στο ράδιο Louis Armstrong , όχι δε θέλω να αποδώσω κουλτουρέ ύφος στην αφήγηση, έπαιζε όντως το “what a wonderful world”, διακρίνεις μία μικρή ειρωνεία έτσι?
Με τι δε μοιάζει, με τι δε μοιάζει.... α ναι το βρήκα δεν ταιριάζει με τίποτα με αυτό που αράζουν τα λεωφορεία, περισσότερο θα το χαρακτήριζα κάτι σαν μεγάλο γκαράζ για την επισκευή διαστημόπλοιων. 
Είμαστε όλοι διαστημάνθρωποι έτσι εξηγείται...
Η χαρά σου δεν κρύβεται με τίποτα, σαν το ασημί citroen xara με φιμέ τζάμια δίπλα στο σταθμό.
Η λύπη σου δεν κρύβεται με τίποτα, σαν μεγαλόσωμος τύπος με γυαλιά και παραφουσκωμένο τσαντάκι που κάθεται δίπλα από το xara.