Κάτω από τα ραντάρ

Αυτή η δημοκρατία...αυτή η κοινωνία...Δε με αρρωσταίνει η πολιτεία, δε φταίνε τα φαρμακεία, φταίει η πρέζα και η "πρέζα", drugs, god and the new republic. Όταν ζεις σε μια χωματερή, σ'έναν σκουπιδότοπο από διαλυμένα μυαλά, είναι -επιτέλους- εύκολο να αγανακτήσεις. Είναι; Είναι-δεν είναι, δε θα σου πω εγώ αν οργίζεσαι-τίποτα δε θα σου πω εκτός από τον τρόπο που το βλέπω εγώ. Ένα σχέδιο πτήσης θα σου περιγράψω περίπου, κι αν στο αεροπλάνο μου δε χωράει άλλος, πάρε ένα δικό σου και πάμε, πάντα ευπρόσδεκτος.

Είναι περίεργοι οι καιροί φίλε μου, οι γραμμές είναι αχνές και οι άνθρωποι στέκουν πότε από τη μια και πότε από την άλλη. Στα ραντάρ της νομιμότητας και της ιδιοκτησίας λίγο-πολύ δίνουμε όλοι στίγμα. Κοιμόμαστε σε σπίτια, φοράμε ρούχα, άλλοι καταναλώνουμε για να ζούμε κι άλλοι το αντίθετο. Σε πρώτη φάση, ψάξου μέσα σου και δες σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις. Στα ραντάρ του συστήματος είμαστε όλοι παρόντες-the system you hate is the system you support. Όμως...

Όμως υπάρχουν πράγματα, υπάρχουν άνθρωποι στη μέση της κόλασης, άνθρωποι σαν κι εσένα, σαν κι εμένα που οργίζονται, που θέλουν κι όχι πρέπει, που ζουν και δεν επιβιώνουν απλά, υπάρχουν κείμενα, υπάρχουν τραγούδια, βιβλία, ταινίες. Υπάρχει μια φωτιά που πρέπει να τραφεί για να δώσει στην κοινωνία το θάνατο που της αξίζει, στην υπάρχουσα δομή την τρικλοποδιά που της πρέπει. Κι η φωτιά δεν έχει σημαία, δεν έχει γλώσσα ούτε θρησκεία, έχει καρδιά την καρδιά του ανθρώπου, εκεί που παλεύει ο Ακρίτας με το θάνατο και μόνο με τον έρωτα μπορεί να τον νικήσει, εκεί που φωλιάζει το μίσος για όλους αυτούς που σε κρατάνε από όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Θα πετάξουμε κάτω από τα ραντάρ τους, θα νομίζουν πως μας ελέγχουν ενώ εμείς θα βάζουμε φωτιά στο σύστημα, στα θεμέλια του. Είμαστε ο εχθρός διότι σκεφτόμαστε. Φοράμε τα ρούχα τους, οδηγούμε τα αυτοκίνητα τους, φοιτούμε στα σχολεία τους και τα πανεπιστήμια τους-ξέρεις γιατί; Γιατί το σύστημα θα μας προμηθεύσει τα υλικά για να χτιστεί η ουτοπία-η ουτοπία μας, δικιά μου, δικιά σου, πάνω στα ερείπια τους.

Πέρασαν πολλοί πριν από εμάς, λένε πως δε θέλανε να δείξουν κανένα δρόμο. Κι εμείς γουστάρουμε που τα έκαναν όλα για την πάρτη τους. Και θα μισούμε πάντα αυτούς που τους αφάνισαν, από το φόβο μην έρθει η σαπίλα τούμπα και τη φάνε στο δόξα πατρί. Ποιος ξέρει, μπορεί μια μέρα να πάρουν πρέφα κι εμάς και να μας καθαρίσουν στεγνά. Μα μιας και δεν υπάρχουν ηρωικοί θάνατοι, αφού εδώ και αιώνες έγιναν όλα αφίσες και T shirts, κανείς δεν πάει να γίνει ήρωας. Κάτω από τα ραντάρ δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν μόνο αυτοί που ξέρουν κι αυτοί που καίγονται να μάθουν-κι είμαστε κι από τα δύο, όλοι μας. Κάτω από τα ραντάρ της καθημερινότητας, κάτω από τα ραντάρ του "εντός τόπου", υπάρχουμε εμείς. Μας θρέψανε για ηλίθιους και όλα εδώ πληρώνονται. Σπείρανε φόβο και θα θερίσουν φλόγες, στα μυαλά και στα κτίρια. Γιατί τίποτα δε σταματά ποτέ. Γιατί κανείς δεν ξέχασε, ούτε γύρισε στην κανονικότητα.

Χθες το βράδυ, σε ένα φοιτητικό σπίτι, από αυτά τα "εκτός τόπου", εκεί που δε σαπίζουν άνθρωποι νομίζοντας πως ζουν, είδα την ταινία "Die Fetten Jahre sind Vorbei" (Οι Μέρες Της Αφθονίας Σας Είναι Μετρημένες). Δεν ήταν συγκλονιστική, ομολογουμένως, ήταν όμως καύσιμα για τη συνέχεια. Τελικά, έχει πιο πολύ σημασία ένα κοινόβιο, ο ελεύθερος έρωτας, μια μπούκα σε ένα πλούσιο σπίτι; Για μένα όχι. "Η επανάσταση δυσκόλεψε", έλεγαν τα παιδιά στην ταινία. Θα πρόσθετα, χωρίς καμιά διάθεση μανιφέστου πέραν του προσωπικού μου, ότι άλλαξαν και οι τρόποι. Τα όνειρα; Όχι, τα όνειρα δεν άλλαξαν. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Όλα είναι στο μυαλό, το λένε κι εκείνοι. Ε, και η καταστροφή σας τότε, θα πάει λαμπαδηδρομία από μυαλό σε μυαλό. Όταν έχεις δει τον κώδικα του Matrix, αρνείσαι να ζήσεις πιστεύοντας το.

Discarded rubbish left to dissolve like a castaway/stamped as a reject, sworn to reject, you're a castaway/no one will have you, nowhere to call home, you're a nameless stray/ rules don't apply, no i won't follow i'm no master's slave/scarred at birth, bloodstained never sold, thrown away/no false salvation can alter the mind of a castaway/no regulations will straighten the path of a castaway/antisocial, anti-society, we're all castaways
they fashion the leash, but i won't wear it i'm no bastard's slave/scarred at birth, bloodstained,never old,thrown away

on the surface we appear to comply only because that makes us harder to detect
under the radar, under the radar
dismantling the plans, sabotaging the schemes skewing the numbers, shattering the dreams

Η παραπάνω εικόνα προέρχεται από το Revolt, έντυπο της κατάληψης ΑΣΟΕΕ. Σας ευχαριστώ πολύ που μου κάψατε το μυαλό με αυτό το leaflet.