Παγωμένη Αίθουσα από Φωτιά

Τα πόδια μου μουδιάζουν από το κρύο καθώς ο ψόφος μπαίνει από τα -μισοτρύπια ούτως ή άλλως- πάνινα Converse που φοράω. Είμαι ξαπλωμένος-πεταμένος καλύτερα, σε έναν καναπέ μιας αίθουσας συσκέψεων ενός πανεπιστημιακού τμήματος. Ή μάλλον...στον καναπέ, της αίθουσας συσκέψεων, της σχολής μου. Προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν ταυτόχρονα πρέπει να παριστάνεις τον λαχανοντολμά σφίγγοντας τα χέρια σου γύρω σου μπας και ζεσταθείς. Προσπαθώ να σκέφτομαι κι είναι αρκετά εύκολο όταν τίποτα άλλο δεν παίζει ως πιθανότητα.

Είναι η τρίτη φορά που βρίσκομαι σε αυτό το κτίριο με την ιδιότητα του καταληψία, πήρα να γερνάω, κάποια κρίση ηλικίας; Όχι ρε, μη μασάς, απλά μπήκαμε τέταρτο έτος και μυαλό δε βάλαμε. ΕΥΤΥΧΩΣ, δε βάλαμε. Τότε ήταν η αναθεώρηση του άρθρου 16 και ο νόμος πλαίσιο, τώρα ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πόσα ζητάει το μαγαζί ρε μάστορα, στα πόσα σκατά έχουμε δικαίωμα να είμαστε οργισμένοι και στα πόσα είμαστε απλά κωλόπαιδα που θέλουν να χαλάσουν εξάμηνα και εξεταστικές; Ήμουνα νιος και γέρασα κατά κάποιο τρόπο, στο δεύτερο εξάμηνο ακόμα, και δεν πρέπει να είχα συμπληρώσει τρεις μήνες ως ενήλικος πολίτης. Κι όμως, ήμουν κλεισμένος σ'αυτό το κτίριο για βδομάδες, διαμαρτυρήθηκα, κατέβηκα σε πορείες και διαδηλώσεις, έφαγα ώρες να συζητάω σε γενικές συνελέυσεις και αλλού. Δεν ήμουν ούτε πιο έξυπνος ούτε πιο μάγκας από τα τωρινά πρώτα και δεύτερα έτη. Κάποιοι μου έδειξαν και μου είπαν κάποια πράγματα, πως οργανώνεται μια κατάληψη ή μια πορεία, κι ακολούθησα γιατί ένιωθα το άδικο αλλά και την ανάγκη να μην υποταχτώ σε αυτό που με αδικούσε. Κι όμως τώρα πάλιωσα κι είμαι πάλι εγώ που είμαι κλεισμένος σε αυτό το κτίριο, μαζί με αυτούς που ΤΟΤΕ μου έδειξαν ως πιο παλιοί και με αυτούς που ήταν ίδιο έτος μ'εμένα. Κι αυτοί που θα έπρεπε να ρωτήσουν εμάς για να συνεχίσουν το κουβάρι, δεν φαίνονται πουθενά.

Ένα παιδί πέθανε κι αν πάρουμε τα πράγματα από τη βάση τους, η ανθρώπινη ζωή είναι πιο πάνω από οποιοδήποτε νομοσχέδιο που τροποποιείται ή κατατίθεται. Θέλω να αποφύγω τη λούμπα του να γεράσω πριν την ώρα μου και να σκούζω σαν τη γενιά του Πολυτεχνείου που θεωρεί πως μόνο εκείνη αγωνίστηκε και οι υπόλοιποι είμαστε όλοι φλώροι, αλλά....Που είναι όλοι; Δε νοιάζονται, δεν αντιδρούν, δεν οργίζονται, δεν τάσσονται ενάντια σε αυτή την αστυνομοκρατία, σε αυτή την αυταρχικότητα γύρω μας; Κλείσανε τα σπιτάκια τους με καθαρή τη συνείδηση πως κάποιοι κρατούν κλειστή τη σχολή και άρα μπορούν να πάνε να δοκιμάσουν τους κουραμπιέδες φρέσκους από το ταψί, καλά χριστούγεννα, ένα παιδί είναι στο χώμα αλλά εντάξει, χτεσινά ξινά σταφύλια, πάμε να την κάνουμε τώρα; Τι έχετε πάθει όλοι; Δε μοιάζει να υπάρχει σωτηρία για τη χώρα της αιώνιας αμνησίας, τόσα ξεχάσαμε, δε φαινόμαστε να κωλώνουμε σε ένα ακόμα, ακόμα κι αν είναι ο φόνος ενός παιδιού. Δε μοιάζει να υπάρχει σωτηρία για τη νεολαία των φοιτητικών παρατάξεων-πάρτυ-καρναβάλι, γωνία Τζαβέλλα και Μεσολογγίου και η όποια μας έξοδος μάλλον άδικα συνέβη. Ακόμα υπό κατοχή.

Γυρίζω πλευρό, αυτός ο καναπές παραείναι άβολος για ύπνο και άρα αρκετά βολικός για στοχασμό-μπα τρομάρα να σου 'ρθει. Θυμάμαι πώς στην αρχή της χρονιάς χαιρόμασταν που αυτό το άμοιρο τμηματάκι επιτέλους απέκτησε κόσμο και μπόλικη ζωή στους διαδρόμους του και τώρα...Τώρα μας έδωσε πάλι αφορμή να γκρινιάξουμε σαν αυτούς που λέμε γέρους. Ανοιγοκλείνω τα μάτια γρήγορα για να μην ξεραθούν και τα καταφέρνω. Γιατί υπάρχουν άλλα 170 κτίρια παρόμοια με αυτό που τελούν υπό κατάληψη, αλλά και 600 σχολεία. Γιατί υπάρχουν πολλά παγωμένα κτίρια με τη φωτιά μέσα τους και ίσως να μη χάθηκαν όλα. Ακόμα. Γιατί από 600 σχολεία, ακόμα και τα μισά παιδιά να βγουν στον έξω κόσμο με τη φωτιά στα μυαλά, δεν πάμε κατά διαόλου. Να μην ξεχάσουν. Πρέπει και μπορούμε να ξεχαστούμε, μια και μετά το θρήνο πρέπει να υπάρξει η ημέρα μετά, η δημιουργία, η έκφραση. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να μην ξεχάσουμε-σωστά φίλτατε; Γι'αυτό είμαστε νέοι, γιατί δεν δωροκούμαστε με μια καλή θέση στη δουλειά και με κάποια καλά λεφτά το μήνα, με ένα ρουσφετάκι ή με ένα οποιοδήποτε βόλεμα αλλά γιατί (θα έπρεπε να) έχουμε τα όνειρα μας σε πρώτη προτεραιότητα, υπεράνω όλων.

Πως το έλεγε εκείνος ο τοίχος; Δράσε ή σκάσε. Κάποιοι πάντα θα δρουν και κάποιοι πάντα θα σκάνε(-ή σκάζουν; Καλά, δεν πειράζει). Προς το παρόν σκάσε και κοιμήσου, η επόμενη βάρδια μπορεί να άργησε αλλά θα έρθει, κι εσύ έχεις πολλά "ετοιμοπόλεμα" χρόνια μπορστά σου. Θα έρθουν, θα το δεις.